ความสัมพันธ์ลับ ๆ ที่บอกใครไม่ได้ของผมกับยัยเทพธิดาซึนเดเระ - ตอนที่ 3.2 Chapter 2.2 - เพื่อนบ้านเรียนรู้ร่วมกัน

 

แจ้งให้ทราบก่อนอ่าน

「｣ = บทสนทนา

() = ความคิดในใจ

ชื่อพระเอก “ฮัตซึกิ —> ฮาซึกิ”

———-✦——–—

「 โฮ่ย ฮาซึกิ ! ฮา~ซึ~กิ~ ! ｣

วันรุ่งขึ้น จุนยะที่เข้ามาทักทายหน้าตั้ง น่ารำคาญหน่อย ๆ เมื่อวานเหนื่อยจนไม่ค่อยฟังเท่าไหร่

อะไรเนี่ย ! มันร้อนน่า อย่ามากอดคอได้มั๊ย !

「 …อา อรุณสวัสดิ์ นายดูตื่นเต้นน่าดูหนิ ｣

「 แน่นอน ! จะไม่ให้ตื่นเต้นได้ยังไงเล่า… โอกาศหาแฟนสักคนในชีวิตเลยนะ… ｣

「 นายมีแฟนแล้วเหรอ ! ｣

「 ยังเลย …เอ่อ ! ช่วยอย่ามองแบบ “โกหกชัด ๆ” นั้นสักทีจะได้มั๊ย ? ｣

「 ไม่ดิ ๆ ๆ นายยังไม่มีนี่หน่า ดูจากบรรยากาศและวิธีการพูด ทำเอาเกือบคิดว่า “แกมีหวานใจอยู่แล้วนี่” ชัด ๆ ทั้งที่เมื่อก่อนดูไม่เห็นจะกระตือรือร้นด้วยซ้ำ ｣

「 เอาล่ะ… ฟังนะ ฮาซึกิ ความเป็นไปได้ที่เราจะหาแฟนได้ในช่วง ม.ปลาย ถ้าไม่ใช่ตอนนี้ก็ไม่มีทางหาได้แล้วนะเฟ้ย ดูสิ ไม่ว่าจะทางนู้น ทางนั้น ก็มีแต่เด็กผู้หญิงอยู่เต็มไปหมด กลิ่นหอมที่คละคลุ้ง จะไม่ให้ตื่นเต้นได้ยังไง ｣

「 โอเค ๆ ฉันเข้าใจชัดล่ะ ｣

「 เห้ย ! นายจะถอยไปไหนน่ะ !? ｣

「 ฉันล่ะแสยงคำพูดของนายสุด ๆ เลย ｣

「 แรงไปป่ะ ｣

「 ไม่เกินไปแต่อย่างใด ถ้ายังเป็นผูัชายอยู่ คำพูดเมื่อกี้แหละปัญหาใหญ่ ก่อนจะหาแฟน แก้มันซะก่อนจะมีปัญหาจะดีกว่านะ ｣

「 รู้อยู่แก่ใจน่า แต่คนที่มีแฟนอยู่แล้ว มันคงไม่มีวันเข้าใจหรอก ｣

「 ผู้หญิงคงรังเกียจแน่ ถ้าถูกผู้ชายเข้าหาด้วยกลิ่นแบบนี้น่ะ ｣

เขาตื่นเต้นก็พอจะเข้าใจแหละ แม้จะให้คำแนะกับจุนยะไป แต่ดูเขาจะไม่ค่อยสนใจนัก

「 หึ ๆ …ชีวิต ม.ปลาย ที่เต็มไปด้วยความโรแมนติกในโรงเรียนนี้ ยังเหลืออีกตั้ง 2 ปี จะแสดงให้เห็นเอง ว่าฉันเองก็หาแฟนได้เหมือนกัน ｣

「 ขอให้โชคดีล่ะกัน~ ｣

「 ……นายจะใจดำไปมั๊ย ? ｣

「 จะหาได้มั๊ย ฉันเองก็ไม่ได้สนใจด้วยสิ ｣

「 อืม ! เข้าใจล่ะ ว่าทำไมนายถึงยังซิง ｣

「 ฉันไม่อยากได้ยินจากปากนายหรอกนะ ｣

「 ถึงฉันจะซิง แต่ความซิงของนายได้กรีดร้องแน่ ที่แสร้งทำเป็นไม่อยากมีแฟนน่ะ ｣

ไอ้หมอนี่ทำเอาของขึ้นเลยแหะ เดี๋ยวกับเสยสักทีดีมั๊ย

「 ถ้านายเอาแต่พูดเรื่องซิงล่ะก็ หาแฟนลำบากแน่ ผู้หญิงรอบ ๆ เริ่มมองของแปลกแล้วนะ ｣

[ ว้าว ดูสิ ๆ นั้นสิะ “มิตรภาพของยอดชาย” น่ะ ]

เด็กผู้หญิงผู้สีน้ำตาลเริ่มเปิดประเด็นก่อน

ในความคิดของพวกเธอเหมือนกำลังมองสัตว์หายากเลยแหะ

[ เอ๊ะ !? งั้นแปลว่าผู้ชาย “ผมสีดำ” เป็นคนรุกงั้นเหรอ ? ]

[ ฟุฟุฟุฟุฟุ~ ]

พวกเธอมองเราด้วยสายตาแปลก ๆ !?

จุนยะคงไม่ได้สังเกตุ ยังคงกอดคอของฉันและทำตามใจโดยไม่สนรอบข้าง

(ให้ตายเถอะ ! อย่าว่าแต่ตัวเองหาแฟนให้เลย หมอนี่จะทำให้ฉันหาไม่ได้ไปอีกคน)

「 พอสักที เลิกกอดคอได้แล้ว ｣

「 เอ๊ะ ? แต่ปกติเราก็ทำแบบนี้ออกจะบ่อย ｣

「 รู้อะไรมั๊ย ! อย่าว่าแต่หาแฟนเลย ถ้ามีข่าวลือว่านายเป็นพวกไม้ป่าเดียวกันล่ะก็ เกมโอเวอร์แน่ ｣

「 ซวยล่ะ ! ถอยไปเลยนะ เจ้าพวกชอบไม้ป่าเดียวกัน ! ｣

「 ว่าไงนะ ! อย่าลองโดนเสยคางสักรอบมั๊ยห้ะ ! ! ｣

(ถึงเห็นแบบนี้ ฉันก็อยากมีแฟนนะเห้ย อย่าลากฉันไปด้วยได้มั๊ย)

ขณะที่ฉันกำลังเปลี่ยนรองเท้าตรงชั้นวาง จุนยะเปลี่ยนบทสนาทนา ก็พูดขึ้นมา…

「 แล้ว “ท่านเทพธิดา” ล่ะ ? ｣

(……ยังไงน่ะเหรอ ?)

ฉันอดไม่ได้ที่จะระแวงรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ของเจ้าจุนยะ

แน่นอนว่าสิ่งที่หมอนี่เรียก “ท่านเทพธิดา” นั้นหมายถึงยูกิมิยะ เฮียวกะ

(จู่ ๆ ก็ถามอะไรน่ะ หรือว่าความแตกแล้วนะ แต่… คงไม่หรอกมั้ง ?)

ฉันที่กำลังเหงื่อตก จุนยะไม่ได้สังเกตุ ยังคงยิ้มอยู่นััน

「 วันก่อนมีประชุมสภากันใช่มั๊ยล่ะ เหมือนที่ลือกันมั๊ย สาวสวยสุดเพอร์เฟค แถมยังเท่ และสง่างามอีกด้วยใช่มั๊ย !? ｣

「 ฮ่ะ ๆ ｣

「 ไหงหัวเราะอย่างงั้นเล่า !? ｣

(จะพูดยังไงดีล่ะ ? เท่และสง่างามเหรอ ? ถ้าเรื่องเย็นชาเหมือนน้ำแข็งองศาติดลบเป็นร้อยก็ใช่ !)

( …..เรื่องการอยู่อาศัย มันทำลายความประทับใจแรกพบจนย่อยยับเลยอ่ะสิ )

「 จุนยะ ขอเตือนไว้อย่างนะ ความช่างฝันนะ เก็บเอาไว้เป็นภาพจำแค่ในใจก็พอนะ ｣

「 หืม…? ฮาซึกิ นายพูดอะไรเข้าใจยากจัง ｣

「 ก็นายมันบื้อนี่นะ ｣

「 อะไรกันฟ่ะ !? ｣

บทสนทาเรื่อยเปื่อยตามปกติ จากบันได มีหญิงสาวคนหนึ่งเดินลงมา เรียวขางามจากกระโปรงสั้นของเธอดึงดูดสายตาพวกเขา

เมื่อค่อย ๆ เงยหน้าขึ้น เธอไม่ได้เบลเซอร์ แขนเสื้อถูกพับขึ้น กระดุมปลดออกบางส่วน เผยให้เห็นบางส่วนที่มีมากกว่ายูกิมิยะ… แม้จะเสียมารยาทไปบ้าง

เมื่อมองขึ้นไปก็พบเห็นผมสีบลอนด์ ซึ่งหาได้ยากในโรงเรียนหญิงล้วน ลักษณะหน้าม้าที่หวีด้านข้าง ดัดปลายเล็กน้อย การแต่งหน้าที่ดูฉูดฉาด แต่ใบหน้าที่ดูแลอย่างดี ดึงดูดความสง่างามของเธอออกมาได้อย่างดี

อีกนัยหนึ่ง เธอเป็นสาวน่ารักที่เป็นขั้วตรงข้ามกับยูกิมิยะโดยสิ้นเชิง

 

 

หากเป็นการพบกันครั้งแรกคงรู้สึกประหม่าอย่างแน่นอน สาวสวยที่หาได้ยากแบบนี้ เพราะไม่ใช่ครั้งแรกที่ฉันเจอเธอ สมาชิกสภาชิรามิเนะ ที่ประชุมกันเมื่อวันก่อน

สมาชิกสภาของชิรามิเนะ แต่ลักษณะที่โดดเด่น ทำเอาแปลกใจเล็กน้อย… ขณะที่กำลังตกใจ ดูเหมือนเธอจะสังเกตเห็นฉันด้วย จึงมองกลับด้วยสีหน้าสับสน

( เอ่อ… ฉันควรทักทายเธอในฐานะสภานักเรียน )

「 เอ่อ… อรุณสวัสดิ์ครับ ! ｣

「 อ้ะ !? จ๊ะ อรุณสวัสดิ์จ๊ะ ｣

บรรยากาศผ่อนคลายสุด ๆ ฉันคิดจะทักทายเธอตามมารยาทที่เธอเป็นสมาชิกสภา แต่เธอกลับตอบรับ “ความหวังดี” ด้วยท่าทางสบาย ๆ ฉันจึงรู้สึกไม่ตึงเครียดเลย

「 …เอ๊ะ เดี๋ยวก่อน จุนยะล่ะ ? เมื่อกี้ยังอยู่ตรงนี้ไม่ใช่เหรอ ? ｣

เมื่อหันไปเห็นหมอนั้นรีบขึ้นไปแล้ว หันกลับมาด้วยสีหน้าเคร่งเครียด

「 ฮะ…ฮาสึกิ ฉัน…ละ…ล่วงหน้าไปก่อนนะ ｣

「 เห้ย ! ｣

( ทำไมพูดติดอ่างแบบนั้นล่ะ… จริงสิ พวกเราอยู่แต่ในดงชายฉกรรจ์มาก่อน จะให้มาอยู่ในหมู่มวลดอกไม้ ก็คงจะไม่มีภูมิต้านทานหรอก เมื่อ 2 วันก่อน ถ้าฉันไม่คุ้นเคยกับยูกิมิยะมาก่อนก็คงไม่ต่างกัน )

( ถ้ายังเป็นแบบนี้ เรื่องมีแฟนก็คงเป็นได้แค่ฝัน… )

( ขอให้โชคดีนะ จุนยะ …ฉันเป็นกำลังใจให้ล่ะกัน )

「 ขณะที่ฉันภาวนาให้โชคดี เด็กสาวที่มองจุนยะหนีไป ก็ได้เอียงคอสงสัย ｣

「 อะไรล่ะนั้น น่ารักจริง ๆ เขาจะประหม่าเกินไปแล้ว ｣

เธอมองเขาหัวเราะไปด้วยใบหน้าดูไม่คิดอะไรเลย ผู้หญิงนี่ น่ากลัวชะมัด

「 เอ่อ… ไม่ได้อยากปกป้องหรอกนะ แต่อย่าหัวเราะเขามากไปเลย เห็นอย่างนั้นเขาก็จริงจังกับการหาแฟนอยู่นะ ｣

「 จริงเหรอ? ถ้ายังทำตัวเหลาะแหละแบบนั้น จีบเด็กผู้หญิงจากชิรามิเนะที่ขึ้นชื่อเรื่องสง่างามไม่ได้หรอกนะ ｣

「 อื้ม ! รู้แล้วล่ะ ｣

เด็กสาวเดินเข้ามาใกล้ ๆ ส่งยิ้มให้ฉัน

「 เอ๊ะ !? ใกล้เกินไปแล้ว ｣

หน้าของเธอเข้ามาใกล้ แถมยังมีกลิ่นหอมด้วย ก้มมองลงไปเห็นเนินขาวสูง…

เมื่อมองออกไปโดยไม่รู้ตัว เด็กสาวจึงรู้สึกไม่ชอบใจ

「 ฮาสึกิจิ มองเพื่อนสมัยเด็กด้วยใจไม่คิดไม่ซื่อเนี้ย หยาบคายเกินไปมั้ย ? ｣

( เอ๊ะ !? ฮาซึกิจิ )

ฉันหันไปหาเธอทันทีเมื่อได้ยินชื่อเรียกที่แสนคุ้นเคย ที่มีแต่เพื่อนสมัยเด็กที่เคยเรียกเท่านั้น

“ยัตสึฮาชิ ฮาซึกิ” จากฮาซึกิกลายเป็นฮาซึกิจิ แปลว่าคนที่เคยด้วยกันสมัยเด็ก

「 …………เธอคือใคร ? ฉันจำไม่เห็นได้ เพราะเธอทั้งแต่งหน้า ย้อมผม และหน้าอกใหญ่ ๆ นั้น แม้จะพูดไม่ได้ก็ตาม ｣

「 เอ่อ… ขอโทษทีนะ เราทั้งคู่ก็เป็นสภานักเรียนร่วมกัน พอจะบอกเธอหน่อยได้มั๊ยครับ ? ｣

「 เมื่อวานฉันก็แนะนำตัวไปแล้วนะ ｣

「 ขอโทษที พอดีเมื่อวานกังวลไปหน่อย จนไม่ได้ฟังเลย ｣

ผิดพลาดครั้งใหญ่เลย เป็นครั้งในรอบหลายปีที่ได้คุยกับเพศตรงข้าม เลยไม่รู้จะทำตัวยังไง

( เลวร้ายสุด ๆ ครั้งแรกในรอบหนึ่งปีที่ได้คุยกับเพศตรงข้าม ไม่รู้เลยต้องทำตัวยังไง ทำเอาท้องไส้ปั่นป่วนไปหมด )

สาวสวยตรงหน้าถอนหายใจ ทำท่าประทับแล้วหันมามองสวยตาเฉียบคม

「 ให้ตายสิ… ฮาสึกิจิเนี้ย ไม่ปลี่ยนไปเลยนะ งั้นก็… ｣

「 โยจจังเองนะ ฮาซึกิจิ ! ถ้าพูดแบบนี้พอจะนึกออกบ้างมั๊ย ｣

( โยจจังเหรอ ? อ๊ะ …อ๊า ! ! )

「 โยจจัง! คุโรสึกิ โยโกะ ! ｣

「 ถูกต้องจ้า ｣

สาวแกลตรงหน้า “คุโรซึกิ โยโกะ” หรือ โยจจัง เรียนด้วยกันจนถึงชั้นประถมที่ 3 และไม่เคยได้เจอหน้าโยจจังอีกเลยตั้งแต่เธอย้ายไป ใครจะไปคิดว่าจะได้เธออีก …แถมรูปร่างหน้าก็เปลี่ยนไปซะขนาดนี้

คุโรซึกิยิ้มแป้น ไม่นานก็กลับมามองด้วยสายเฉียบคมอีกครั้ง

「 ยังไงก็ตาม นายจะรู้สึกตัวช้าเกินไปแล้ว ฉันรู้ตั้งแต่ตอนประชุมสภาครั้งก่อนแล้วนะ แถมนายยังรีบกลับตอนที่ฉันพยายามจะเข้าไปคุยด้วยอีก ｣

คุโรซึกิ โยโกะ แตกต่างจากเมื่อก่อนมาก ถึงจะเข้ามาทักก่อนหน้า ก็คงจำเธอไม่ได้หรอก สำหรับเราที่เป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่เด็ก ๆ ภาพลักษณ์ของคุโรซึกิ โยโกะคือ…

「 เธอเป็นคนเงียบ ๆ อ่อนโยน สงบเสงี่ยม มืดมน ขี้แย กลัวผู้ชาย มักเดินตามหลังฉันตลอด เป็นคนเก็บตัวที่เหมือนออกมาจากอนิเมะเลยนะ—— ｣

「 เสียมารยาทมากเลยนะ ที่พูดมาเนี้ย ทำฉันร้องไห้ได้เลยนะ ! ｣

( มันเป็นความจริงอย่างบริสุทธิ์ใจล้วน ๆ เลยนะ )

「 โอ้ย ๆ เจ็บนะ มันเจ็บ ! อย่าเตะสิ ขอโทษ ๆ ! ｣

「 ยังไง… เธอก็เปลี่ยนไปมาก ไม่นึกเลยว่าจะเป็นสาวมั่นได้ขนาดนี้ ｣

ยิ่งไปกว่านั้นฉันรู้สึกประหลาดใจที่เธอสวยขึ้นมาก เปลี่ยนแบบผลิกฝั่งไปไกลเลย

「 นิชิชิ~ ถ้าอยู่เฉย ๆ ไม่ลงมือทำก็จะไม่มีอะไรเปลี่ยน ช่วงเวลาม.ปลาย นี่แหละคือเวลาทอง ｣

「 ที่โรงเรียนหญิงล้วน ? ｣

「 คุณพ่อ คุณแม่ ท่านให้มาเรียนแค่ที่นี่เท่านั้น เลยเริ่มเรียนแต่งหน้า ออกกำลังกาย เพื่อเปลี่ยนแปลงตัวเองมาตั้งแต่ม.ต้น เป็นไงล่ะเซ็กซี่ไปเลยใช่มั๊ย ? ｣

คุโรสึกิโพสท่าที่โชว์รูปร่าง

เธอสวยขึ้นจริง ๆ …แต่รู้สึกแปลกที่ต้องมาเห็นเพื่อนสมัยเด็กโชว์ท่าทางแบบนี้

「 โอ้ ? ทำไมล่ะ~? ฮาซึกิจิ หน้านายแดงแจ๋เลยนะรู้มั๊ย ? ｣

「 ไม่ใช่สักหน่อย ใครมันจะ… ｣

「 ฟุฟุ นายยังไร้เดียงสาเหมือนเคยเลยนะ —น่ารักจัง ｣

「 อย่ามาล้อเลียนน่า ｣

ขณะที่ฉันหาจุดพักสายตา นักเรียนหญิงหลายคนที่ผ่านไปมา ก็เริ่มมองมาที่เรา และเริ่มซุบซิบ

[ ดูสิ คุณคุโรซึกิแต่งตัวผิดระเบียบอีกแล้ว… ]

[ ต่อหน้าผู้ชายทำท่าแบบนั้น… ]

[ ตั้งใจแกล้งเขาจริง ๆ ทำตัวไม่น่าเคารพเลย ]

「 …พูดอะไรนะ ? ｣

เมื่อเธอจ้องมองพวกเขา เด็กสาวก็ดูหวาดกลัวและวิ่งหนีไป

( นั่นเป็นวิธีที่ใช้ตัดสินคนอื่นเหรอ ? ถึงเธอจะสวมเสื้อหละหลวมผิดกฏระเบียบ ? แต่ก็ไม่ใช้รื่องที่จะเอามานินทาตัดสินในที่สาธารณะนะ ? จะมาถือว่าจุดด่างพล้อยของชิรามิเนะที่นับถือเหรอ ? )

「 นี่ ! ฮาซึกิจิ หยุดทำหน้ามุ้ยได้แล้ว ฉันโอเคน่า… ｣

「 ถึงเธอจะไม่เป็นไร พวกเขาแย่มากตัดสินคนอื่นแค่ภายนอก ——ถ้าต้องการฉันจะไปจัดการให้ ｣

「 ไม่จำเป็นหรอก ! ｣

คุโรซึกิกุมชายเสื้อของฉัน เผยรอยยิ้มเรียบ ๆ เผยรอยยิ้มที่ดูไม่ใส่ใจอะไรมาก เหมือนกับดวงอาทิตย์จริง ๆ

「 ฉันชอบตัวเองที่เป็นอยู่ ไม่สนใจคำพูดคนอื่นหรอก ｣

「 …ถ้าเธอพูดแบบนั้นล่ะก็ …คงไม่เป็นไร ｣

「 ใช่ ! ไม่เป็นไร ——เอ๊ะ คุโรซึกิ ? เรียกฉันว่า โยจจังเหมือนเมื่อก่อนสิ ｣

เธอทำหน้าบึ้งตึงสุด ๆ เธอเหมือนจะไม่ชอบให้เรียกคุโรซึกิ

ถึงแม้เธอจะพูดแบบนั้น…

「 เราไม่ได้เป็นเด็กกันแล้วนะ ——งั้นเรียกว่าโยโกะแทนล่ะกัน ｣

「 เรียกโยจจังก็ได้นะ ｣

「 อย่าประเมินชายที่เพิ่งออกจากกรงสูงเกินไปสิ

「 เดี๋ยวนะ ! ! นายภูมิใจกับมันด้วยเหรอ ฮิฮิ~ ｣

「 เดี๋ยวเหอะ… ｣

「 อิอิ ล้อเล่น ๆ ปกติของฮาซึกิจินี่ ｣

「 อย่าตีหลังฉันนะ ! มันเจ็บ ｣

ให้ตายเถอะ การได้เห็นรอยยิ้มไร้กังวลของคุโรซึกิ ทำให้อารมณ์เย็นขึ้น มีบางอย่างเปลี่ยนไปหลังจากที่ไม่ได้เปลี่ยนมานานหลายปี และอย่าตบหลังผู้ชายอย่างไม่ใส่ใจ ! ใครจะรู้ฉันอาจตกหลุมรักเพราะสิ่งนั้นก็ได้ ?

——ฉันรู้สึกขบขัน ละสายตาจากคุโรซึกิ ฉันมองไปข้างหลังแล้วพูดขึ้นว่า…

อา !

ราวกับว่าดีใจในการพบพานคนที่ไม่ได้เจอกันมานาน คุโรซึกิดูมีความสุขมาก เขาคงเป็นคนที่คุ้นเคยสำหรับเธอมากแน่ ๆ

เมื่อฉันหันหลังเจอกำลังยืนอยู่… —”ยูคิมิยะ เฮียวกะ”

ใบหน้าของฉันผลันแข็งทื่อไม่ไหวติง อย่างไรก็ตาม คุโรซึกิทักทายเธออย่างสดใส

「 อรุณสวัสดิ์จ้า ! เฮียวกะจัง ｣

「 อรุณสวัสดิ์ค่ะ ! รองประธานคุโรซึกิ ——ช่วยกรุณาทักทายให้ถูกต้องด้วยค่ะ ! ｣

「 อรุณสวัสดิ์ค่ะ ! ｣

「 แล้วก็ …ประธานนักเรียนยัตสึฮาชิก็ด้วยนะคะ ! ｣

「 …อรุณสวัสดิ์ครับ ! ｣

…สงสัยว่าทำไม ? เหมือนทัศนคติของเธอตอนคุยกับคุโรสึกิ และตอนที่อยู่กับฉัน จะต่างกันแหะ อาจเป็นเเพราะทัศนคติของเธอระหว่างเด็กผู้ชายกับเด็กผู้หญิงจะต่างกันล่ะมั้ง

「 คุโรซึกิเป็นรองประธานเหรอ ? ｣

「 ยอดเลยใช่มั๊ยล่ะ ? เป็นยังไงล่ะ ? ｣

「 คนเราตัดสินแค่ภายนอกไม่ได้จริง ๆ … ｣

「 หา !? ฮาซึกิจิเอง ก็ไม่เหมาะเป็นประธานนักเรียนเหมือนกันล่ะน่า ! ｣

「 ฉันเป็นประธานนักเรียนนะ ฉันเองก็มีระเบียบในตัวเองนะ ? ｣

( โกหกหรอก ฉันเป็นประธานนักเรียน เพียงเพราะไม่มีผู้สมัครคนอื่น เลยได้ตำแหน่งโดยอัติโนมัติอ่ะนะ คะแนนเองก็ดี อย่างน้อยก็เป็นผู้ชาย ขอทำเท่ภูมิใจสักหน่อยจะเป็นอะไรไป ? )

ฉันกับคุโรซึกิกำลังหยอกล้อกัน ยูกิมิยะเอียงหัวด้วยความสงสัย

「 พวกคุณดูสนิมกันมากเลยนะคะ ——ฮาซึกิจิเหรอ… ? ｣

「 เราเรียนด้วยกันจนถึงประถมน่ะ เรียกว่าเราเป็นเพื่อนสมัยเด็กกันก็ได้ ฉันเรียกเขามาตั้งแต่เมื่อก่อนแล้ว เฮียวกะจังลองเรียกบ้างมั๊ย ถ้าเปลี่ยนวิธีเรียก พวกเธอจะได้สนิทกับเขามากขึ้นด้วยก็ได้—— ｣

「 ไม่จำเป็นค่ะ ! ｣

เธอพูดตัดบทแบบไร้เยื่อใย

บรรยากาศเย็นเยือกจนทำเอาความอบอุ่นเมื่อวานเป็นแค่ภาพมายาบนวิมาน ยูกิมิยะเหลือบมองมาที่ฉัน พลางถอนหายใจเบา ๆ ก่อนเดินจากไป

( เอาจริงดิ มองหน้าแล้วถอนหายใจแบบนี้ เสียมารยาทไปมั๊ย ? )

「 เหมือนจะไม่ได้ผลแหะ ด้วยข้อพิพาทในประชุมครั้งก่อนด้วย… ——จริง ๆ อยากให้พวกเธอทั้งคู่สนิทกันนะ ｣

「 ไม่เป็นอะไรหรอก ｣

「 อยู่โรงเรียนเดียวกันแล้ว ยังไงก็ต้องเข้าหาคุ้นเคกันอยู่แล้ว ! ｣

( คุ้นเคยเหรอ… ถึงแม้ที่บ้านจะเลี่ยงไม่ได้ แต่การที่เราจะสนิทกันที่โรงเรียน ? )

( ถ้าฉันสนิทกับสาวสวยแบบนั้นได้ ชีวิตในโรงเรียนคงสดใสน่าดู แต่ดูท่าจะยาก ไหนจะบุคลิกของเธออีก ตัวอย่างชั้นดีของ “ดอกไม้งามย่อมมีหนาม” )

ขณะนั้นเอง เสียงกริ่งดังขึ้น คุโรซึกิก็เหมือนอยากจะพูดว่า “อุ๊ย”

「 อ๊ะ ! ฉันขอตัวไปห้องน้ำก่อนนะ ! แล้วเจอกันฮาซึกิจิ ! ไว้คุยกันทีหลัง โอเคนะ ? ｣

「 แล้วเจอกัน ! ｣

คุโรสึกิลงบันไดราวกับกำลังกระโดด แม้เธอจะสวมกระโปรงสั้นก็ตาม

ถึงจะมีหลายอย่างที่อยากบอก เช่น [อย่ากระโดด] [อย่าใส่กระโปรงสั้น] หรือ [เป็นเด็กผู้หญิงอย่าพูดรื่องห้องน้ำ] …แต่ตอนนี้ต้องรีบแล้ว เดี๋ยวจะสายเอา

วันเวลาผ่านไปอย่างสงบ (แม้บทเรียนจะไวซะจนแทบทรุด) วันนี้ไม่มีประชุม เมื่อถึงเวลาเลิกเรียนฉันก็เตรียมตัวกลับบ้าน

ตั้งแต่วันนี้ไป ฉันต้องสอนยูกิมิยะทำงานบ้านทั้งหมด ฉันเลยต้องกลับไปเตรียมของทุกอย่าง เมื่อฉันคิดอย่างนั้น จุนยะที่เตรียมตัวกลับบ้านเสร็จแล้วก็เดินเข้ามาหาฉัน

「 โย่ ! ! ฮาซึกิ กลับบ้านด้วยกันมั๊ย ห่างจากโรงเรียนนิดหน่อย ไปกินราเมนกัน

「 …ขอโทษที ! ช่วงนี้ฉันคงไปไหนหลังเลิกเรียนไม่ได้สักระยะ ｣

「 เรื่องสภาเหรอ ? ｣

「 นิดหน่อย ｣

「 อ่า… ! ไม่เป็นไร ๆ เมื่อพูดถึงชิรามิเนะที่น่านับถือนี้ งานสภานักเรียนคงยุ่งมากจริง ๆ ฉันเข้าใจ ｣

「 อ่า… ｣

「 ไม่เป็นไร —เจอกัน~ ｣

จุนยะโบกมือลา และออกจากห้องเรียนไปกับคนอื่น ๆ ขณะที่กำลังฮัมเพลง

( ถ้าเป็นไปได้… ฉันเองก็อยากไปกับเจ้าพวกนั้น ——แต่ฉันมีนัดกับยูกิมิยะแล้ว …จะผิดนัดตั้งแต่วันแรกไม่ได้ )

นอกนั้นกินอาหารข้างนอก ค่าใช้จ่ายต้องเพิ่มขึ้นแน่ อยู่คนเดียวด้วยเงินจากพ่อแม่ ใช้จ่ายอะไรก็ต้องคิดให้ดีด้วย

โรงอาหารชิรามิเนะ ราคาแพง เมนูที่ถูกที่สุดก็ยังสูงกว่าห้าร้อยเยนอีก เมื่อเห็นราคาครั้งแรกทำฉันประหลาดใจสุด ๆ ทำให้รู้สึกเป็นโรงเรียนสตรีชั้นสูงจริง ๆ

ยูกิมิยะเหมือนจะกินข้าวที่โรงอาหารกับเพื่อน ๆ ทุกวันด้วยซ้ำ เธอคงไม่เคยมีปัญหาเรื่องเงิน —นั่นก็เข้าใจเพราะเธอเป็นลูกคุณหนูล่ะนะ

ค่าครองชีพขึ้นอยู่กับพ่อแม่ เลยต้องออมเงินให้มากที่สุด …และยังต้องเรียนด้วย ——ฉันได้รับอนุญาตให้อยู่คนเดียว ถ้าผลการเรียนแย่ลง ไม่รู้เหมือนกันว่าพวกเขาจะทำยัง

ขณะที่อิจฉาเพื่อนที่มีอิสระในการเที่ยวเล่น ——ฉันพยายามตั้งสติ …ตั้งมั่นอีกครั้งขณะรอยูกิมิยะ