ความสัมพันธ์ลับ ๆ ที่บอกใครไม่ได้ของผมกับยัยเทพธิดาซึนเดเระ - ตอนที่ 2.1 Chapter 1.1 : เพื่อนบ้านคนแรกของฉัน

 

บท 1.1 : เพื่อนบ้านคนแรกของฉัน

 

ฉันแยกทางกับทุกคนที่สี่แยก และเข้าไปซูเปอร์มาร์เก็ตเพื่อวัตถุดิบลดราคาสำหรับมื้อเย็น หลังจากซื้อวัตถุดิบมาครบแล้วก็ต้องเดินราว ๆ 20 นาที อพาร์ตเมนต์แห่งใหม่ที่ถูกสร้างขึ้นในย่านที่พักอาศัยอันเงียบสงบ

 

ห้อง 202 ฉันย้ายมาอยู่ที่นี่ตั้งแต่ฤดูใบไม้ผลิ หลังจากโรงเรียนวางแผนบรูณาการ ดังนั้นการเดินทางจากบ้านเดิมไปโรงเรียนมันใช้เวลามากเกินไป ถึงฉันจะเป็นนักเรียน ม.ปลาย ปี 2 แต่ก็มีปัญหาของตัวเองเหมือนกัน เพื่อนที่อาศัยระแวงใกล้ ๆ กันก็ประสบปัญหาคล้าย ๆ กัน

 

ครอบครัวก็เข้มงวดสุด ๆ การเดินทางโรงเรียนโดยกินเวลาแต่ละเที่ยวเป็นชั่วโมงมันก็เกินไป… แต่พ่อแม่ก็ไม่ค่อยจะอยู่เพราะต้องทำงาน ไม่ค่อยจะต่างจากอยู่คนเดียวก็เถอะ พอบอกว่าจะอยู่คนเดียว ดูเหมือนเขาจะยุ่ง และดูจะไม่สนเท่าไหร่ ทำเอาเศร้านิด ๆ แหะ

 

(ฉันก็คิดเหมือนเด็ก ๆ ไปได้ ไม่ใช่เรื่องที่ต้องติดขนาดนั้นสักหน่อย แม้จะไม่มีใครอยู่ก็ให้ทักทายก็เถอะ)

 

ฉันแกะกล่องพัสดุ และจัดเฟอร์นิเจอร์เสร็จตั้งแต่ช่วงปิดเทอมฤดูใบไม้ผลิ ภายในห้องรวมเป็นหนึ่งเดียว กับเฟอร์นิเจอร์ในโทนสีเก๋ ๆ ที่ฉันชอบ มันทำให้ฉันรู้สึกสบายใจไม่ว่าจะอยู่ที่ไหน พ่อแม่ของฉันใช้เงินกับพื้นที่นี้ ผมว่าแค่จ่ายเงินก็พอครับ.. ตอนนี้ฉันเปลี่ยนจากชุดเครื่องแบบเป็นชุดสบาย ๆ ท้องฉันก็ร้องเรียกพอดี

 

「 ฉันเป็นมนุษย์ที่หิวโหยในยามที่เหนื่อย หรือเหงาหรือเปล่านะ? ｣

 

แต่นี่แหละ ความหมายของการมีชีวิตอยู่ ถึงจะลำบากแต่ก็ต้องกิน

เมนูวันนี้ที่ฉันซื้อมาก็คือแกงกะหรี่ ยังไงซะ ฉันเป็นแฟนตัวยงอาหารที่ผสมเครื่องเทศ ของสำเร็จรูปไม่ค่อยตรงกับรสนิยมของฉันเท่าไหร่ ขณะที่ฉันกำลังทำแกงกะหรี่ขณะรอข้าวสุกอยู่นั้น กลิ่นหอมเริ่มอบอวลไปทั่วห้อง

 

(หือ?)

 

ฉันได้ยินเสียงมาจากห้องข้าง ๆ ….เป็นครั้งแรกที่ฉันได้ยินเสียงแบบนี้แหะ… ยังไงก็เอาเถอะ มันเป็นช่วงปิดเทอมฤดูใบไม้ผลิล่ะนะ เพื่อนบ้านของผู้ที่อยู่ตามลำพัง

 

เมนูที่ยอดเยี่ยมที่สุด ที่สามารถจะทำที่ไหนก็ได้ทั้งนั้น

แกงกะหรี่่ที่เรียบง่าย : หัวหอม มันฝรั่ง แครอท และเนื้อสัตว์

 

ฉันชอบความเรียบง่ายของอาหารจานนี้ มันค่อนข้างดีจริง ๆ แต่เอาเข้าจริงฉันอยากทำส่วนผสมเครื่องเทศของตัวเองนะ แต่ฉันเพิ่งย้ายมาไม่นาน ยังไม่พร้อมเท่าไหร่ กลิ่นของเครื่องเทศแกงกระตุ้นความอยากอาหารจริง ๆ หลังจากนั้นให้เคี่ยวสักพักก็เป็นอันเสร็จสิ้น ฉันผ่อนคลายบนโซฟา หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเช็คข้อความ ขณะที่รอข้าวเสร็จ

 

ฉันปัดหน้าจอโทรศัพท์ไปเรื่อย ดูภาพประกอบของนักวาดที่ติดตามเอาไว้… อีกอย่างเพื่อนบ้านของฉันก็ไม่อยู่ด้วยสิ

 

「 ฉันยังไม่ได้ทักทายเพื่อนบ้านเลยสินะ ถือโอกาสนี้แวะไปทักทายสักหน่อยล่ะกัน ฉันเก็บกวาดถ้วยจาน… ฉันหิวมากพอกินและเก็บกวาดเสร็จก็ไม่มีอะไรให้ทำด้วยสิ… ｣

 

อืม… ฉันควรทำพวกแกงกะหรี่ไปดีมั๊ยนะ? ไม่รู้ว่ามันจะถูกปากหรือเปล่า แต่อย่างน้อยก็ดีกว่าไม่ทำอะไรเลย ฉันปรุงรสด้วยซอสวูสเตอร์ และซอสมะเขือเทศ เคี่ยวต่อไปอีก 20 นาที ในที่สุดสตูว์ก็เสร็จ ฉันไม่รู้ว่าอีกฝ่ายเพื่อนบ้านอยู่คนเดียว หรืออยู่กับครอบครัว

 

「 งั้นใส่ทัปเปอร์แวร์เพิ่มอีกหน่อยล่ะกัน ｣

 

เพื่อนบ้านจะเป็นคนแบบไหนกันนะ? ฉันรู้สึกกังวลเล็กน้อย …ถ้าเขาเป็นคนน่ากลัวล่ะ?

แต่ถ้ามีปัญหากับเพื่อนบ้านเพราะไม่ยอมทักทายล่ะก็ อนาคตคงจะลำบากแน่ ๆ หลังจากตั้งสติเสร็จ จัดระเบียบหน้ากระจกเรียบร้อย ฉันก็เดินออกไปที่ระเบียงทางเดิน และหยุดอยู่หน้าประตูห้องถัดไป ห้องหัวมุมหมายเลข 201 ที่ยังไม่มีป้ายชื่อ

หายใจเข้าลึก ๆ หนึ่งครั้ง สองครั้ง… เอาล่ะ!

 

***ติ้ง***

 

「 ค่า! ｣

 

(………ผู้หญิงเหรอ? คงไม่ใช่พวกเลิฟคอมเมดี้ที่แบบเด็กสาว ม.ปลาย อาศัยอยู่บ้านข้าง ๆ นะ? ไม่ใช่หรอกน่า)

 

ฉันที่รอตรงหน้าประตู เพียงไม่นาน เสียงปลดล็อคกุญแจดังขึ้น และประตูก็เปิดออกอย่างช้า ๆ ฉันจึงทักทายคนแรกที่ก้าวออกมา

 

「 ยะ-ยินดีที่ได้รู้จักครับ ผมย้ายมาอยู่ห้องข้าง ๆ สักพักแล้ว ขอโทษด้วยนะครับที่มาทักทายช้านะครับ คือว่า…? ｣

 

「 อาค่ะ ขอบคุณสำหรับความน้ำใจนะคะ… ｣

 

เมื่อฉันเห็นใบหน้าอีกผ่าย ฉันก็สงบสติอารมณ์เอาไว้ไม่ได้ ผมยาวของเธอเปล่งประกายอย่างสวยงามเมื่อสะท้อนแสงจากไฟสีขาวในระเบียงทางเดิน ดวงตายาว และเย็นชาของเธอเปิดกว้าง เวลาเดียวกัน ใบหน้าของเธอซึ่งปกตินิ่งสงบ แข็งทื่อราวกับว่าเธอไม่อยากจะเชื่อความจริงตรงหน้า…

 

「 เอ๊ะ……? ｣

 

หากนี่คือการพบกันครั้งแรก เขาคงตกหลุมรักตั้งแต่แรกพบ กับผู้หญิงตรงหน้าแน่ ๆ  …น่าเสียดายที่มันไม่ใช่ครั้งแรกที่เขาพบเธอ ยิ่งไปกว่านั้น พวกเขามีความประทับใจแรกพบสุดจะเลวร้าย สาวสวยที่ไม่มีใครเทียบเคียง ที่ประชุมสภานักเรียนด้วยกันกับเขาเมื่อไม่นานมานี้ “ยูกิมิยะ เฮียวกะ”

 

「 ยะ-ยูกิมิยะ………? ｣

 

เนื่องจากสถานการณ์ สิ่งที่ฉันทำได้คือพูดชื่อของอีกฝ่าย

 

「 …….ประธานยัตสึฮาชิ……? ｣

 

ยูกิมิยะไม่เชื่อสิ่งที่กำลังเห็นเช่นกัน และเรียกชื่อของฉัน พวกเราจ้องมองกันและกัน ไม่ขยับเขยื้อน ไม่สิ ขยับตัวไม่ได้มากกว่า เพราะความคิดมากมายแล่นเข้ามาในหัวฉัน ทำไมยูกิมิยะถึงอยู่ที่นี่ ทำไมเธอถึงออกมาห้องข้าง ๆ ? แล้วเธอไม่ได้เช็คเหรอว่าใครมา? ฉันมาทักทายเพื่อนบ้าน แต่อย่างไรก็ตาม คนที่ออกมาดันเป็น ยูกิมิยะ

 

「 เดี๋ยวก่อน นี่มันยังไงกันแน่ ? ｣