ความสัมพันธ์ลับ ๆ ที่บอกใครไม่ได้ของผมกับยัยเทพธิดาซึนเดเระ - ตอนที่ 1.2 อารัมภบท - เทพธิดาน้ำแข็ง

 

◆ไม่กี่เดือนต่อมา◆

 

ฉันหวังว่าจะไม่มีอะไรลำบากเกิดขึ้นนะ แต่… ความกังวลของฉันก็ยังไม่มีจบลง

 

「 ต่อไปนี้สภานักเรียนหญิงชิรามิเนะ และสภานักเรียนชายคุโรนามิ จะขอเปิดการประชุมร่วมเป็นครั้งแรกค่ะ! ｣

 

น้ำเสียงที่ไพเราะ รูปลักษณ์ที่สง่างาม และการแสดงออกที่งดงาม

 

งดงามราวกับเจ้าหญิงในนิทาน และศักดิ์สิทธิ์ราวกับเทพธิดาโคโกะ นักเรียนหญิงที่มีอากัปกริยาท่าทางสง่างาม และเรียบร้อย เหมือนเก็บสิ่งของแปลกปลอมไว้ห่างกาย ความประทับใจแรกของฉันที่มีต่อ “เฮียวกะ ยูกิมิยะ” ประธานสภานักเรียนหญิงชิรามิเนะ ช่างเย็นชาเหลือเกิน

 

ผมยาวถึงเอวของเธอ งดงามราวกับกลุ่มดาวยามราตรี เปล่งประกายระยิบระยับ เมื่อสะท้อนกับแสงอาทิตย์อัสดง หน้าอกของเธอไม่ค่อยจะมีเท่าไหร่ แต่ถึงอย่างนั้นก็รู้สึกถึงความสง่างาม สาวสวยอย่างที่ล่ำลือกัน จะบอกว่าสวยก็ใช่ จะบอกว่าน่ารักก็ดี จริง ๆ แล้ว สมาชิกสภานักเรียนที่นี่เป็นแค่พวกไก่อ่อน ที่ไม่คุ้นเคยกับการนั่งเผชิญหน้ากับเด็กผู้หญิง

 

ฉันกังวลอยู่ตลอดเวลาเกี่ยวกับสถานการณ์นี้ที่เราทุกคนอยู่ต้องอยู่ร่วมกัน

 

นอกจากนี้ เมื่อประกอบกับความจริงที่ว่ามีหญิงสาวสวยอย่าง “เฮียวกะ ยูกิมิยะ” ความตึงเครียดแบบเด็กผู้ชายในโรงเรียนก็หายไป และตอนนี้เขาก็เชื่องเหมือนหมา เหมือนแมวแทนซะอย่างนั้น

 

ส่วนฉันเหรอ? แน่นอนว่ากังวลแน่อยู่แล้ว อย่าได้ดูถูกทักษะเข้าสังคมของเด็กชายมัธยมปลายไร้สาวให้แลเชียวนะ

ขณะที่ฟังคำพูดของยูกิมิยะ ฉันเหลือบมองดูเอกสารที่แจกไว้ล่วงหน้าเพื่อสงบสติอารมณ์

 

ทันใดนั้น สายตาของฉันก็จ้องมองไปที่ชุดที่ฉันสวมอยู่ ที่เคยสวมชุดสีดำของมัธยมคุโรนามิ แต่ตอนนี้ฉันสวมเสื้อเบลเซอร์สีขาวของมัธยมหญิงชิรามิเนะ ดังนั้นจึงไม่เคยมีเครื่องแบบสำหรับเด็กผู้ชาย นั่นเป็นเหตุผล แม้ว่าจะถูกทำขึ้นมาใหม่ แต่ก็ยังรู้สึกแปลก ๆ ไม่คุ้นชิน

 

เมื่อผมดูข้อมูลของโรงเรียนในเอกสารสาร ผมก็สังเกตถึงสิ่งอำนวยความสะดวกทั้งหมดที่มีทั้งเกียรติ และความสวยงาม มันเหมือนกับว่าทั้งโรงเรียนเป็นดั่งผลงานศิลปะ อย่างที่คาดไว้ ย่านนี้ถึงเรียกที่นี่ว่าโรงเรียนกุลสตรี ยูกิมิยะผู้เหมาะสมกับคำว่า “เจ้าหญิง” มีความโดดเด่นในทุกด้าน มีความรู้สึกสง่างามในทุกคำพูดของเธอ และการกระทำของเธอก็ซับซ้อน ฉันรู้สึกแบบนั้น ฉันไม่รู้เพราะฉันไม่เคยเห็นพฤติกรรมที่ซับซ้อนเช่นนี้มาก่อน

 

ไม่ใช่ว่า แม้ว่าเธอจะได้รับสายตาอิจฉาจากพวกเราแค่ไหน แต่ยูกิมิยะก็ยังคงรักษาใบหน้าที่สวยงามของเธอเอาไว้ได้ และอธิบายเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นอย่างใจเย็นพร้อมเอกสารในมือ อาจเป็นเพราะเธอได้เตรียมการเอกสารเอาไว้ล่วงหน้า

 

เนื่องจากจำนวนนักเรียนที่เข้าเรียนที่ โรงเรียนมัธยมคุโรนามิลดลง จึงได้เกิดรวมเข้ากับโรงเรียนมัธยมหญิงชิรามิเนะ ด้วยสถานการณ์ที่เกิดขึ้น จึงมีสภานักเรียนของสองแห่ง แต่อย่างไรก็ตาม เทอมนี้สภานักเรียนของโรงเรียนมัธยมคุโรนามิจะดำเนินต่อไป เพื่อยังคงทำหน้าที่เป็นสมาชิก และเราหวังจะการกระชับมิตรภาพระหว่างทั้งสองโรงเรียนให้นี้ลึกซึ้งยิ่งขึ้น สภานักเรียนจะได้จัดการประชุมระหว่างกันขึ้นมา

 

แข็งทื่อ เย็นชา ราวกับหุ่นยนต์ เธอจ้องไปที่สมาชิกสภานักเรียนเหล่านี้ ในการประชุมมันเหมือนกับ “เอาล่ะ!” → “ว้าว!” ซึ่งฉันคุ้นเคยกับการประชุมแบบนี้ แต่ฉันก็ยังไม่ได้อะไรนักหรอก!

 

คำพูดของยูกิมิยะยังคงดำเนินต่อไป ฉันรู้ว่าพวกเขาจะดำเนินอย่างถูกต้องตามแผนการ แต่ถึงทำทำเช่นนี้ การประชุมก็ยังคงไม่คืบหน้าเลยแม้แต่น้อย ผู้คนที่นี่ที่หลงใหลเสียงของยูกิมิยะมาจนถึงตอนนี้ เปลือกตาของพวกเขาค่อย ๆ หย่อนหยานลงราวกับว่าพวกเขากำลังฟังเสียงบรรเลงของเทพธิดา บอกตามตรงฉันเองก็เริ่มง่วงเหมือนกัน

 

ฟังตลอดไปเลยได้มั๊ยนะ?

 

อย่างไรก็ตาม ในฐานะประธานสภานักเรียนโรงเรียนมัธยมคุโรนามิ ฉันจะต้องทำอะไรบางอย่างกับบรรยากาศแบบนี้ เมื่อฉันเริ่มขัดจังหวะ และยกมือขึ้น สายตาเย็นชาของยูกิมิยะ ก็แทงทะลุมาที่ฉัน

 

(น่ากลัวชะมัดเลย)

 

「 …ขอความกรุณาประธานยัตสึฮาชิ ด้วยค่ะ ｣

 

เพราะไม่ได้พูดต่อ ยูกิมิยะจึงลุกออกจากที่นั่งแล้วไปที่ไวท์บอร์ด และเขียนด้วยลายมือที่สวยงามบนกระดานที่ว่างเปล่า

 

「 ขอโทษที่ขัดจังหวะการสนทนาของเธอนะ คุณยูกิมิยะ คงจะดีไม่น้อยเลย ถ้ามีการให้คำอธิบายล่วงหน้า แต่ถึงเวลาที่การประชุมปกติจะดำเนินต่อไปหรือไม่? ｣

 

หากอย่างนี้ต่อไป เรื่องคงไม่คืบหน้ากันพอดี แทนที่จะมีการประชุมในวันนี้ ฉันเดาว่ามันจะเป็นเหมือนการสนทนาสบาย ๆ มากกว่าเกี่ยวกับสิ่งที่เราจะทำต่อจากนี้

 

เมื่อได้ยินคำพูดของฉัน เหล่าสมาชิกสภานักเรียนที่อยู่ข้างฉันก็พยักหน้าเห็นด้วย อย่างไรก็ตาม ยูกิมิยะมีสายตาเฉียบแหลมและพูดว่า

 

「 ฉันตัดออกไปแล้วค่ะ ｣

 

ฉันมองลงไปอย่างเงียบ ๆ พวกนายควรจะสนับสนุนฉันมากกว่านี้สิ อย่ายอมเซ่! ฉันเข้าใจความรู้สึกพวกคุณดี ดวงตาที่เย็นชาของยูกิมิยะที่มองมายังนักเรียนของโรงเรียนมัธยมปลายคุโรนามิ

 

ดูเหมือนเธอจะกำลังดูถูกสมาชิกสภานักเรียนอยู่ แต่ก็ไม่ใช่ ฉันรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นคนเอาแต่ใจ หรือว่าฉันจะโดนดูถูกไม่ทางใดก็ทางหนึ่ง …ไม่สิ! มันอาจเป็นแค่การคิดไปเองฝ่ายเดียวของฉัน ปมด้อยของเราจะทำให้คนเราคิดอย่างนั้น

ยูกิมิยะยังคงจ้องมองฉันต่อไปโดยไม่แสดงสีหน้าใดๆ เพื่อไม่ให้น้อยหน้า ฉันไม่ละสายตาจากยูกิมิยะเช่นกัน หากคุณพลาดคุณจะสูญเสีย ประเด็นคืออะไร?

 

「 …นั่นก็จริง เอาล่ะ เรามาเริ่มการประชุมกันดีกว่า ｣

 

โอ้ …ฉันดีใจที่นะ ที่เธอยอมเข้าใจ ถ้ายูกิมิยะหัวแข็งกว่านี้ล่ะก็ การประชุมจะไม่เดินหน้าต่อพอดี

 

「 เขียนจดหมายด้วย ” หัวข้อการประชุมในวันนี้คือ [มิตรภาพ] ” พวกเราอยากจะจัดงานเล็กเลี้ยง ๆ เพื่อกระชับมิตรภาพระหว่างทั้งสองโรงเรียนให้ลึกซึ้งยิ่งขึ้น ｣

 

「 ถ้างั้นเริ่มจากความคิดเห็นของฉันก่อนล่ะกัน ｣

 

「 เอ่อ งานเบา ๆ เหรอ? เธอคุณหมายถึงการพักผ่อนใช่มั๊ย ? ｣

 

「 ถ้าเป็นอย่างนั้น มันอาจจะเป็นสถานที่ที่ดีในการกระชับมิตรภาพของเรา แต่กิจกรรมสันทนาการประเภทไหนกัน เนื่องความต่างระหว่างผ้ชาย กับผู้หญิง? ｣

 

「 ถ้าพูดว่า “มาทำกันเลย” มันคงเป็นบรรยากาศที่เลวร้ายแน่ ๆ ｣

 

คำถามของฉันได้รับคำตอบทันทีด้วยคำพูดถัดไปของยูกิมิยะ …ในทางที่ทำให้ฉันตะลึง

 

「 ใช่ค่ะ? ｣

 

「 ก่อนอื่นให้สมาชิกสภานักเรียนทุกคนจะเดินเล่นรอบ ๆ โรงเรียน โดยฉันจะอธิบายประวัติโรงเรียนของเราในที่ต่าง ๆ และหลังจากฟังแล้ว เราอยากจะจัดแสตมป์แรลลี่โดยให้ทุกคนได้รับแสตมป์ ｣

 

「 เอ๊ะ? อะไรนะ!? เดินเล่นเหรอ? ｣

 

ฉันรู้สึกตกตะลึง และไม่เข้าใจสิ่งที่เธอพูด ตามที่คาดไว้ เจ้าพวกที่พึ่งตื่น และมองยูกิมิยะด้วยใบหน้าซื่อบื้อ และอ้าปากค้าง ถูกต้อง ฉันเป็นคนเดียวที่คิดว่ามันแปลกเหรอ?

 

「 ไม่ใช่สิ!!! ｣

 

เมื่อฉันยกมือขึ้นอีกครั้ง ยูกิมิยะก็มองฉันด้วยสายตาเย็นชา แต่ก็เร่งเร้าให้ฉันพูดว่า

 

「 มีอะไรเหรอค่ะ ｣

 

「 อืม… ยูกิมิยะ ฉันมีคำถามที่จะถามเธอ เธอเข้าใจความหมายของคำว่า “มิตรภาพมั๊ย?” ｣

 

「 แน่นอนค่ะ มันหมายถึงการทำความรู้จัก และเข้ากันได้ ｣

 

「 มันยังเรียกว่ามิตรภาพได้เหรอ ฉันไม่ได้มองหาคำตอบที่มาจากพจนานุกรมภาษาญี่ปุ่นนะ!?!?! ｣

 

「 เรื่องนั้น มันไม่ใช่สิ่งที่สำคัญเลยค่ะ ｣

 

「 เธอคิดจะกระชับมิตรภาพให้ลึกซึ้ง จากงานชุมนุมแจกแสตมป์จริง ๆ เหรอ? ｣

 

จากคำถามของฉัน สายตาของทุกคนก็จ้องไปที่ยูกิมิยะ

 

ไม่สิ! ฉันไม่คิดว่าฉันกำลังคิดเรื่องนั้นอยู่จริง ๆ เอ่อ อาจจะเป็นยูกิมิยะ

 

ล้อเล่นใช่ไหม กำลังพยายามคลายเครียด… ฉันกำลังคิดอะไรบางอย่าง …แต่อะไรล่ะ?

 

「 เอาจริงดิ…! ｣

 

เมื่อพิจารณาจากสมาชิกคนอื่น ๆ ของสภานักเรียนหญิงชิรามิเนะ ดูเหมือนว่าส่วนใหญ่จะไม่คัดค้านความคิดเห็นของยูกิมิยะ

 

มีเพียงหนึ่งหรือสองคนเท่านั้นที่ยิ้มอย่างขมขื่น หรืออาจจะมากกว่านั้น… เห็นได้ชัดว่าหญิงสาวชื่อ “เฮียวกะ ยูกิมิยะ” มีบุคลิกที่จริงจังมาก

 

(ฉันขุดหลุมตัวเองแล้วสิ)

 

ยูกิมิยะมองมาที่ฉันอย่างเฉียบแหลมขณะที่ฉันกำลังจับหัวเอาไว้

 

「 แล้วประธานยัตสึฮาชิ ช่วยแสดงความคิดเห็นหน่อยได้มั๊ยคะ? ｣

 

ฉันควรจะรู้ตัวเองว่า ถ้าฉันคัดค้านการประชุมแบบนี้ ฉันจะถูกขอให้ออกความคิดเห็นที่แตกต่างออกไป …เฮ้อ ฉันเดาว่ามันคงช่วยไม่ได้

 

พูดสิ่งที่เรียบง่าย และไม่น่ารังเกียจ คิดถึงข้อเสนอที่โต้แย้งในขณะที่เธอพูด

 

「 ฉันคิดว่าเป็นความคิดที่ดี ที่จะจัดกิจกรรมเพื่อกระชับมิตรภาพของเราให้ลึกซึ้งยิ่งขึ้น โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อเรายังไม่ได้แนะนำตัวกันเลย ｣

 

「 เอ่อ แล้วงานสแตมป์แรลลี่… ｣

 

…อย่างน้อยที่สุด งานชุมนุมแสตมป์ของมัธยมปลาย ก็คงไม่ค่อยมีความต้องการมากนัก นอกจากนี้ แม้ว่าเราจะเรียนรู้เกี่ยวกับประวัติศาสตร์ของโรงเรียน แต่มิตรภาพของเราจะไม่มีวันลึกซึ้งขึ้นแน่ สิ่งสำคัญกว่าคือ หลังจากการบูรณาการ เราต้องเป็นแบบอย่างให้กับนักเรียนที่สับสน หากเราแยกจากกัน นักเรียนคนอื่น ๆ ก็จะถูกแยกจากกันและจะต้องมีนักเรียนบางคนกังวลเกี่ยวกับคำพูดของฉันอย่างแน่นอน สมาชิกสภานักเรียนพยักหน้าอย่างลึกซึ้ง

 

ฉันสัมผัสได้ถึงบรรยากาศจากสภานักเรียนหญิงชิรามิเนะ ราวกับว่าพวกเขาไม่ต้องการ สิ่งที่จะมาโน้มน้าวใจ แต่พวกเขาก็ยังเข้าใจได้

 

「 ถ้าเป็นอย่างนั้น โปรดช่วยแสดงความคิดเห็นของคุณทีค่ะ ว่าเราจะทำให้มิตรภาพของเราลึกซึ้งยิ่งขึ้นได้อย่างไร ｣

 

เมื่อเราพูดถึงการรวมตัวทางสังคม เราต้องทำความรู้จักกันก่อน ตัวอย่างเช่น เราทุกคนสามารถนำขนม และพูดคุยในหมู่นักเรียนได้ ห้องประชุม ฉันคิดว่ามันดีในตอนแรก

 

「 ห้ามนำของฟุ่มเฟือยเข้าไปในห้องสภานักเรียนค่ะ ｣

 

「 ถ้าธอไม่ชอบของหวาน งั้นลองเอาเบนโตะมาจัดงานเลี้ยงอาหารค่ำมั๊ยล่ะ คุณสามารถทานที่นี่ได้หากมันเป็นเพียงแค่อาหาร ｣

 

ดวงอาทิตย์ที่อัสดงที่ส่องผ่านหน้าต่างเข้ามา กลืนกินยูกิมิยะราวกับเปล่งรัศมี แม้ว่าใครจะบอกว่ามันเป็นเหมือนฉากจากภาพยนตร์ แต่ก็ยังไม่น่าเชื่อเท่าไหร่นัก ฉันที่กำลังต้องมนตร์ของภาพลวงตาที่ว่า โลกนี้มีมีเพียง “เฮียวกะ ยูกิมิยะ”  

 

มันคืออะไรกัน?

 

「 …นั่นก็ให้พออลุ่มอล่วยได้… ｣

 

ตอนนี้การประชันหน้ามาถึงแล้ว

 

ความตรงไปตรงมาในระดับนี้ เหมาะสมสำหรับงานสังสรรค์ทางสังคม มีกิจกรรมที่เหมาะสมด้วยเช่นกัน ขอให้ผ่อนคลายมากกว่านี้

 

นอกจากนี้ เราจะต้องเรียนที่โรงเรียนเดียวกันต่อจากนี้เป็นต้นไป ดังนั้นเราควรจะดำเนินเรื่องต่อ โดยไม่ต้องรีบร้อน อย่างแย่ที่สุด เราคงไม่จำเป็นต้องกระชับมิตรภาพให้ลึกซึ้งยิ่งขึ้น ถ้ารุ่นน้องของเราทำได้ก็ถือว่าไม่เป็นไร

 

ขณะที่ฉันกำลังคิดเรื่องนี้อยู่ ยูกิมิยะก็มองมาที่ฉันด้วยสายตาที่ไร้อารมณ์

 

(หืม… เดี๋ยวนะ มันน่ากลัวจริง ๆ นั่นมันไม่ใช่วิธีการที่ใช้มองมนุษย์เลยนะ? ฉันรู้สึกไม่สบายใจเล็กน้อย และเบือนหน้าไปทางอื่น แต่สมาชิกสภานักเรียนคนหนึ่งจากฝ่ายหญิงชิรามิเนะ ก็ร้องเรียกยูกิมิยะให้ดำเนินการต่อ)

 

「 อย่างไรก็ตาม ประธานยูกิมิยะ ฉันคิดว่าสิ่งที่ประธานฮัตสึฮาชิพูดนั้นก็ใช้ได้เหมือนกันนะค่ะ ฉันคิดว่าการค่อย ๆ ดำเนินการไปทีละเล็กทีล่ะน้อย ดีกว่าการทำทุกอย่างทั้งหมดภายในวันแรก ｣

 

……งดงาม……

 

เมื่อได้ยินคำพูดเหล่านั้น ยูกิมิยะก็เอามือปิดปากแล้วนั่งลง

 

ฉันแค่กำลังคิด

 

「 ขอบคุณสำหรับการทำงานหนักค่ะ ｣

 

ยูกิมิยะที่ตอนนี้เกือบจะน่ารำคาญ ฉันอดไม่ได้ที่จะกลั้นลมหายใจขณะที่จ้องมองไปที่ยูกิมิยะ และดวงตาของเธอก็เคลื่อนไหวด้วยความกังวล และเธอก็ยิงคำพูดออกมา

 

「 …เอาล่ะ สำหรับการประชุมครั้งแรกของเรา พวกเรามาจัดงานมื้อกลางวัน และนำกล่องเบนโตะมากัน โดยจะจัดขึ้นในวันศุกร์นี้ ที่ห้องสภานักเรียน ｣

 

การเขียนคำพูดของยูกิมิยะลงบนไวท์บอร์ด

 

(อืม…วันศุกร์นี้เหรอ? ฉันต้องคิดเมนูและทำกล่องเบนโตะ มันจะเลวร้ายเกินไปอยู่แล้ว)

 

(ไปหาอะไรที่หรูหรากว่านี้สักหน่อยดีกว่า)

 

ขณะที่คิดถึงวันนั้นอยู่นั้น ยูกิมิยะก็มองไปรอบ ๆ ห้องสภานักเรียนทั้งหมด

 

「 มีอะไรอีกไหมเพิ่มเติมอีกมั๊ยค่ะ? ถ้าไม่มีอะไรเพิ่มแล้ว งั้นวันสภานักเรียนขอสิ้นสุดการประชุมเท่านี้ ｣

 

เมื่อยูกิมิยะประกาศเลิดกประชุม บรรยากาศก็ผ่อนคลายลง ฉันอยากจะออกจากที่นี่โดยเร็วที่สุด ใช้ประโยชน์จากสิ่งนี้ สมาชิกสภานักเรียนของคุโรนามิจึงออกจากห้องสภานักเรียนอย่างรวดเร็ว ยังไงก็เถอะ สักครู่หนึ่ง

 

เฮ้อ…ฉันรู้สึกเหนื่อยแปลก ๆ แทนที่จะกังวล ฉันรู้สึกเหมือนการจ้องมอง และคำพูดของยูกิมิยะได้ขจัดอะไรหลาย ๆ อย่างออกไป สมาชิกคนอื่น ๆ ก็คงคิดแบบนั้นเช่นกันเมื่อพวกเขาบ่นเรื่องเกี่ยวกับยูกิมิยะ

 

****

 

「 เฮ้อ! เธอแตกต่างไปจากข่าวลือโดยสิ้นเชิง ｣

 

「 ใครมันปล่อยข่าวลือว่าเธอเป็นเหมือนเทพธิดา? ｣

 

「 ไม่ใช่แน่ ๆ  นิสัยแบบนั้น… ｣

 

「 ฉันรู้ว่านายกำลังพยายามจะพูดอะไรนะ มันค่อนข้างแตกต่างไปจากสิ่งที่ฉันจินตนาการเอาไว้ ตามคำบอกเล่าคนอื่น เมื่อมีคนเดือดร้อน เะอจะเข้าไปหาพวกเขาอย่างอ่อนโยน และให้ความมั่นใจ และให้คำแนะนำด้วยรอยยิ้ม ｣

 

เธอควรจะเป็นผู้หญิงที่เหมือนเทพธิดา แต่ผู้หญิงที่อยู่ตรงนั่นมันอะไรกันล่ะ?

 

เทพธิดาน้ำแข็ง?

 

เธออาจเป็นแม่มดน้ำแข็งที่สามารถแช่แข็งผู้คนได้เพียงแค่ใช้การจ้องมอง

 

「 ････････แน่นอน เธอน่ารักมาก ｣

 

「 …นายไม่ยอมให้พูดไม่ดีเกี่ยวกับเธอ ทั้งที่เธอไม่ได้อยู่ด้วยเนี้ย นายคงไม่ได้พยายามจะปกป้องยูกิมิยะใช่มั๊ย? ｣

 

「 ไม่ใช่อย่างนั้นสักหนน่อย? ｣

 

「 ยูกิมิยะคิดอยากจะกระชับความสัมพันธ์ของเราให้ลึกซึ้งยิ่งขึ้น ในแบบของเธอเอง อย่าพูดอะไรที่มันไม่ดีเกี่ยวกับเธอน่า ｣

 

「 อย่าทำอย่างนั้น! ｣

 

「 แต่ว่าท่านประธาน!? ｣

 

「 ระวังข่าวลือที่พวกนายไปเที่ยวนินทาเสีย ๆ หาย ๆ เกี่ยวกับผู้หญิงหลุดไปหรอก! ｣

 

「 เดี๋ยวจะหาแฟนในรั้วโรงเรียนไม่ได้เอานะ ｣

 

「 สวัสดีค่ะ ประธานยูกิมิยะ! ｣

 

「 –เหอะ ๆ ยัยคิดสินบาทคาดสินบน– ｣

 

ขณะที่ฉันออกจากประตูโรงเรียนพร้อมกับทุกคน ฉันเงยหน้าขึ้นมองอาคารของโรงเรียนมัธยมหญิงชิรามิเนะ …หรืออาคารเรียนของโรงเรียนมัธยมชิรามิเนะที่เปลี่ยนชื่อในปีนี้

ภายนอกและบรรยากาศให้ความรู้สึกสีขาวบริสุทธิ์และสง่างามสมกับชื่อชิรามิเนะ ฉันรู้สึกไม่เหมาะกับที่นี่เลยแฮะ

 

ฉันไม่ได้พยายามจะเข้าใจมัน ขณะที่ฉันถอนหายใจอีกครั้ง สายตาของฉันก็สบกับเด็กผู้หญิงที่ยืนอยู่บนระเบียงบนอาคารเรียน

 

“เฮียวกะ ยูกิมิยะ”

 

ภายใต้ท้องฟ้ายามพระอาทิตย์ตกดินเสมือนมีมนต์ขลัง เด็กผู้หญิงคนหนึ่งที่เป็นศูนย์รวมสุดยอดของความงาม ทัดเทียมกับความงามของตามธรรมชาติ

 

สายลมฤดูใบไม้ผลิพัดมา และลูบผมของยูกิมิยะอย่างสนุกสนาน

 

ยูกิมิยะเป็นคนที่สวยงดงามมากจนคำว่าเทพธิดาเหมาะกับเธอยังเทียบกับเธอไม่ได้ หากไม่ได้รู้จักบุคลิกนั้นมาก่อน

 

(ฉันตกหลุมรักที่นี่ มันอันตราย ๆ ยังไงก็เถอะ เขาไม่เคยละสายตาจากเธอ ฉันคิดว่าถ้าฉันพลาดพลั้ง ฉันคงแพ้แน่ ๆ ถึงฉันจะไม่รู้ว่าแพ้ชนะอะไรก็ตาม)

 

(ไม่เลย ๆ)

 

ขณะที่พวกเขามองหน้ากันด้วยท่าทีแปลก ๆ ยูกิมิยะก็ถอยกลับเข้าไปในห้อง ราวกับว่าเธอได้ถูกเรียกโดยใครบางคนในห้องสภานักเรียน

 

(หึ ๆ ฉันชนะแล้ว …นายกำลังทำอะไรอยู่นะ? เลอะเทอะจริง ๆ)

 

「 ประธาน มีอะไรผิดปกติเหรอ? ｣

 

「 …เปล่า ไม่มีอะไรหรอก ｣

 

ฉันไม่มีเวลามากังวลเกี่ยวกับยูกิมิยะ ฉันสะพายกระเป๋าไว้บนหลังแล้วจึงรีบกลับบ้าน