ความลับ(รัก)ของประธานพันธุ์ร้าย NC25 - ตอนที่ 90 ความทรงจำที่ขาดหาย

เป็นเพราะหลี่เจี่ยซินยังกังวลเรื่องเนื้องอกในสมองของเธอ ซึ่งหมอบอกว่าอัตราการเติบโตของมันช่างรวดเร็วนัก เธอจึงได้แต่นอนพวกเขาอย่างสงบ เมื่อเห็นสายตารักใคร่ของเฉินเฟยอวี๋ที่มองหยางชิวแล้วยิ่งปวดใจ

เมื่อคืนเธอก็ได้รับสายตาแบบนี้จากเฉินเฟยอวี๋แต่ตอนนี้เมื่อมีหยางชิวอยู่ด้วย เธอจึงกลายเป็นหมาหัวเน่าไปแล้ว ถึงจะออดอ้อนเขายังไง เฉินเฟยอวี๋ก็ยังไม่มอง

หลี่เจี่ยซินคิดมาก เธอคิดว่าเธอกำลังจะตายแล้ว ก็สมควรปล่อยให้เฉินเฟยอวี๋มีความสุขให้มาก ภาพของเด็กหญิงที่หัวเราะกับพี่ชายทั้งสองอย่างมีความสุขทำให้หลี่เจี่ยซินรู้สึกคุ้นเคยอย่างประหลาด

เด็กหญิงที่หัวเราะโดยไม่รู้ชะตากรรมของตัวเองทำไมช่างคุ้นเคยแบบนี้

ในที่สุดหลี่เจี่ยซินก็ลุกพรวดขึ้น หลายวันมานี้มีบางอย่างที่เหมือนเธอจะลืมไปนานแล้วค่อย ๆ กลับเข้ามาอีก จนกระทั่งเฉินเฟยอวี๋พูดขึ้น

“ที่รักวันเกิดเธอปีนี้เราล่องเรือฉลองกันทั้งบริษัทเลยดีหรือเปล่า บริษัทก็เข้าที่เข้าทางแล้วจะได้ตอบแทนพนักงานด้วย”

หลี่เจี่ยซินมองหน้าเฉินเฟยอวี๋ แล้วเอ่ยคำหนึ่งออกมา

“ใช่ วันเกิด”

เฉินเฟยอวี๋พยักหน้า

“ใช่เธอจะอายุยี่สิบห้าปีแล้วนะ นับว่าไม่ใช่เด็กสาวแล้วต่อไปทำอะไรต้องระมัดระวัง ฉันไม่ปล่อยให้เธอใช้กำลังอีกแล้ว เห็นหรือเปล่าเครียดจนล้มป่วยแบบนี้”

หลี่เจี่ยซินเลิกผ้าห่มที่คลุมตัวออก จู่ ๆ เธอก็ดีดร่างของตัวเองให้เด้งออกจากเตียงนอนอย่างว่องไว หลี่เจี่ยซินคว้าเสื้อคลุมมาสวมในขณะที่ทุกคนมองเธออย่างมึนงง เมื่อสักครู่เธอยังทำท่าเหมือนคนตายอยู่นี่ ตอนนี้หลี่เจี่ยซินทำท่าเหมือนตัวเองกำลังจะออกรบกับข้าศึก

หลิวไห่กรอกเสียงตอบ

“ไม่ต้องห่วง ฉันจะตามเธอเอง นายช่วงนี้ก็อย่าออกไปเพ่นพ่าน ที่บริษัทฉันให้น้องสาวนายกลับมาคุมแล้วและยังควบคุมให้ดีด้วยไม่ต้องห่วงงาน”

ข้อเสนอที่หลิวไห่ยื่นให้กับน้องสาวของเฉินเฟยอวี๋ค่อนข้างที่จะเป็นประโยชน์ต่อเธอ ยังไงเรื่องการบริหารก็ต้องยอมรับว่าเฉินเฟยอวี๋สู้น้องบุญธรรมของเขาไม่ได้ ดังนั้นหลิวไห่จึงคิดใช้งานคนหลังจากสั่งสอนเธอไปไม่ให้เธอกล้าหืออีก

หญิงสาวคนนั้นแม้จะคิดว่าตัวเองมีอำนาจในบริษัท แต่กลับถูกคนที่เหี้ยมกว่าและประสบการณ์มากกว่าอย่างหลิวไห่กำราบได้ในพริบตา เขายังขู่ฆ่าเธอโดยไม่สนใจว่าเธอจะเป็นผู้หญิงหรือเปล่า หากเธอคิดจะยืมมือคนอื่นมาทำให้บริษัทลำบากอีก

ตั้งแต่วันนั้นดูเหมือนว่าผู้หญิงคนนั้นที่เติบโตมากับเฉินเฟยอวี๋จะจับได้แล้วว่าเขาไม่ใช่เฉินเฟยอวี๋ และดูเหมือนว่าเธอรู้แต่เธอไม่ยอมพูดออกมา ยังเข้าหาเขาอย่างใกล้ชิดหลายครั้งอีกต่างหาก

หลิวไห่ได้แต่ยืนกรานด้วยการกระทำว่าเขามีความรู้สึกลึกซึ้งกับหลี่เจี่ยซิน ดังนั้นขอให้เธอหยุดอยู่แค่นั้น แน่นอนว่าผู้หญิงคนนั้นก็พอรู้ฝีมือของหลี่เจี่ยซินอยู่บ้าง เธอจึงไม่กล้าที่จะทำอะไรที่เกินเลยอีก

หลิวไห่ดูจีพีเอสติดตามตัวที่เอาแอบติดไว้ในกระเป๋าของหลี่เจี่ยซิน พบว่าเธอกลับไปที่บ้านของคุณยายของเธอ หลิวไห่เคยไปที่บ้านหลังนั้นแล้วครั้งหนึ่งเขาจึงรีบขับรถตามเธอไปอย่างรวดเร็ว

หลี่เจี่ยซินจอดรถ พร้อมกับถลาเข้าไปร้องเรียกหาคุณยาย หลังจากหลิวไห่ไปฮ่องกงเธอก็มานอนกับคุณยายเพื่อซ่อนตัวอยู่หลายวัน ในวันที่มานอนที่นี่คุณยายของเธอซึ่งหลง ๆ ลืม ๆ วันหนึ่งถึงกับวิ่งหน้าตาตื่น ทั้ง ๆ ที่ปกติคุณยายจะเดินลำบาก แต่วันนั้นกลับวิ่งได้คล่องแคล่วเป็นอย่างยิ่ง

คุณยายมาเขย่าร่างของเธอให้ตื่นขึ้น พร้อมกับร้องไห้น้ำตาไหลพราก

“กลับมาแล้วเหรอหลานรัก กลับมาแล้ว อย่าหายไปไหนอีกนะ อย่าหายไปไหนอีก”

หลี่เจี่ยซินคิดว่าคุณยายฝันร้ายในคืนนั้น เธอไม่พบว่ามีสิ่งใดผิดปกติ แต่หลังจากที่ความทรงจำคล้ายมีคล้ายไม่มีของเธอเกิดขึ้นเธอก็คิดถึงเรื่องนี้ขึ้นมาอีก หลี่เจี่ยซินไม่รู้ว่าจะได้ข้อมูลที่เธอสงสัยกับคุณยายผู้เลอะเลือนกระทั่งจำชื่อของตัวเองไม่ได้หรือเปล่า แต่เธอก็จะค่อย ๆ ลองถามคุณยายดู

คนรับใช้เข้ามารับของจากเธอ ระหว่างทางหลี่เจี่ยซินยังมีเวลาเล็กน้อยจึงซื้อของบำรุงมาฝากคุณยายเช่นทุกครั้ง แม้จะร้อนใจแค่ไหนเธอไม่อยากเผยความร้อนใจนี้ให้คนแก่รู้ได้

อย่างน้อยก่อนเธอตาย ก็ขอให้เรื่องที่เธอสงสัยนั้นได้คลี่คลายเธอจะได้นอนตายตาหลับ