ความลับ(รัก)ของประธานพันธุ์ร้าย NC25 - ตอนที่ 26 ยินดีจ่ายเพิ่ม

“พร้อมครับ อ้อผมขอเบิกเพิ่มเป็นร้อยล้านนะครับ”

“เอ๊ะ ร้อยล้านนะครับ”

“ใช่ครับร้อยล้านเหรียญครับ”

หลิวไห่พยักหน้า

“ได้สิครับ ผมขอนิ้วมือด้วยครับ”

หลิวไห่ยื่นมือให้ผู้จัดการ เขาขอให้หลิวไห่สอดมือเข้าไปที่เครื่องแสกนลายนิ้วมือ เครื่องทำงานอย่างรวดเร็วประมวลผลเพียงชั่วครู่ใบหน้าเดิมทั้งลายนิ้วมือของเขาก็ปรากฎอยู่หน้าจอ

ทั้งลายนิ้วมือใหม่และเก่าทาบกันอย่างสนิท ส่วนหน้าตาในตอนนี้เป็นเพราะหลิวไห่ดูกำยำขึ้นจากการออกกำลังกายอย่างหนัก รูปร่างสูงไม่ได้บอบบางเหมือนเมื่อหลายปีก่อน แต่เค้าหน้าเมื่อดูใกล้ ๆ ก็รู้ว่าหล่อเหลา

ผู้จัดการยิ้ม ผู้ชายคนนี้หล่อมาก ยิ่งพิจารณาใกล้ ๆ ในตอนที่เขาถอดหมวกออกยังเห็นเส้นตายาวงอนยิ่งกว่าผู้หญิง ใบหน้าสันเป็นคมถึงจะถูกหนวดเคราบังก็ยังดูหล่อ

หลิวไห่ยิ้มออกมาฟันขาวจนผู้จัดการมองอย่างตะลึง

นี่ขนาดหนาวเคราเฟิ้มขนาดนี้ ยังหล่อขนาดนี้ ถ้าโกนหนวดออกล่ะก็ เขาไม่อยากคิดเลย

พนักงานสาวคนนั้นของเขาพลาดของดีเสียแล้ว

หลังพิจารณาอย่างละเอียด ทุกอย่างถูกต้อง ผู้จัดการให้หลิวไห่ลงลายมือชื่ออีกครั้ง

คราวนี้หลิวไห่ตั้งใจเซ็นมากกว่าเดิม ลายมือจึงคล้ายของเดิมเกือบเก้าสิบเปอร์เซ็นต์ เมื่อเอกสารยืนยันตัวตนถูกต้องผู้จัดการจึงเซ็นอนุมัติให้เขาถอนเงินทันที

“เรียบร้อยครับ รูสักครู่นะครับ”

“ขอบคุณมากครับ”

ผู้จัดการหยิบโทรศัพท์ในห้อง ต่อสายถึงแคชเชียร์และสั่งให้เตรียมเงินสดให้หลิวไห่จำนวนร้อยล้านเหรียญ

เหมือนปลายสายจะถามย้ำอีกหลายที เธอแทบจะทำโทรศัพท์ร่วงไม่คิดว่าผู้ชายท่าทางเหมือนโจรคนนั้นจะเป็นเจ้าของบัญชีตัวจริง

“ข้อมือเกิดอุบัติเหตุเหรอคะ”

ด้วยมารยาทป้าไม่กล้าพูดกับลูกค้าของทางธนาคารอยู่แล้ว เธอจึงไม่กล้าตอบ ผู้จัดการเห็นลูกค้าวีไอพีอย่างหลิวไห่สนใจเลยบอกว่า

“คุณหลิวอยากรู้อะไร ถ้าป้าตอบได้ก็ตอบไปเถอะครับ ถือว่าคุยเป็นเพื่อนลูกค้า”

ป้าแม่บ้านยิ้มแล้วตอบว่า

“ลูกสาวป้าทำน่ะค่ะ บางทีเธอควบคุมตัวเองไม่ได้ก็จะทำร้ายป้า เธอค่อนข้างแรงเยอะเลยบิดแขนของป้าจนเคล็ดค่ะ”

หลิวไห่พยักหน้าเข้าใจ ป้าคนนั้นจึงพูดต่อว่า

“เพราะแบบนี้เธอเลยไปโรงเรียนไม่ได้ค่ะ เพราะควบคุมตัวเองไม่ได้ในบางครั้งทำร้ายเพื่อนจนบาดเจ็บ ป้าเลยต้องให้เธออยู่บ้านค่ะ สามีของป้าถูกเธอทำร้ายที่ขาจนเดินเหมือนคนปกติไม่ได้ค่ะ ตั้งแต่นั้นมาเขาก็เลยต้องอยู่บ้านคอยดูแลเธอค่ะ”

ดูเหมือนป้าแม่บ้านจะเป็นทุกข์มาก คนแก่คนนั้นปาดน้ำตาร้องไห้ออกมา

“ขอโทษนะคะ ที่ต้องให้คุณลูกค้ามาฟังอะไรแบบนี้”

“ไม่เป็นไรครับ ผมถามป้าเองนี่ว่าแต่ว่า ลูกของป้าอายุเท่าไหร่แล้วครับ”

“ห้าขวบค่ะ”

“แรงเยอะเลยเหรอครับ”

“ค่ะ คือปีก่อนเธอถูกคนลักพาตัวไปค่ะ ป้าตามหาแทบบ้าอยู่เป็นปี จนกระทั่งมีคนไปพบเธอถูกทิ้งที่ข้างถังขยะในปีต่อมา หลังจากนั้นเธอก็แปลกไป ยังมีแรงที่มากขึ้นแล้วควบคุมตัวเองไม่ได้ค่ะ”

อยู่ ๆ หลิวไห่ก็รู้สึกว่าแปลก เขาย้อนคิดไปถึงเด็กผู้หญิงคนหนึ่งที่เคยช่วยเขาเอาไว้

เด็กคนนั้นก็แรงเยอะจนน่าตกใจเหมือนกัน

หลิวไห่คิดบางอย่างแล้วพูดขึ้น

“ผมค่อนข้างชอบป้า ผมกำลังมองหาแม่บ้าน และผมก็รู้สึกชอบป้ามาก จะเป็นอะไรหรือเปล่าถ้าผมจะเสนอเงินเดือนให้ให้ป้าเดือนละสามหมื่นเหรียญมาทำงานเป็นแม่บ้านให้ผมนะครับ อ้อ ตอนนี้ผมยังไม่มีบ้านแต่กำลังจะไปซื้อ ถ้าป้าไม่รังเกียจก็ย้ายมาอยู่กับผมที่บ้านใหม่ผมได้เลยและสามารถเริ่มงานได้เลย”

ทั้งผู้จัดการธนาคารทั้งป้าแม่บ้านที่เงินเดือนไม่ถึงสามพันเหรียญถึงกับตกใจ

“สามหมื่นเหรียญนี่เท่ากับเงินเดือนผู้จัดการเลยนะคะ”

“ครับ ผมให้สามหมื่นเหรียญหรือถ้าเกิดป้าคิดว่าน้อยไป เสนอมาได้เลยนะครับผมยินดีจ่ายเพิ่ม”