ความลับ(รัก)ของประธานพันธุ์ร้าย NC25 - ตอนที่ 110 ตัวตนที่แท้จริง
หลิวไห่พาหลี่เจี่ยซินมายังโรงพยาบาลที่ใกล้ที่สุด เขารออย่างร้อนรนหน้าห้องฉุกเฉินหลี่เจี่ยซินต้องผ่าตัดนำเนื้องอกออกจากสมองอย่างเร็วที่สุด การผ่าตัดใช้เวลาราวห้าชั่วโมงกระทั่งหมอเดินออกมาจากห้อง
หลิวไห่ผู้ที่ยังไม่ได้นอนตั้งแต่เมื่อวาน ร่างกายเต็มไปด้วยเลือดเขาไม่ยอมกระทั่งเปลี่ยนเสื้อผ้าเอาแต่เดินวนไปมาที่หน้าห้องผ้าตัด เมื่อเห็นหมอออกมาแล้วเขารีบพุ่งตัวออกไปทันที
“คุณหมอครับเป็นยังไงบ้าง”
คุณหมอยิ้ม
“ผมประหลาดใจมาก ก่อนผ่าตัดเราเห็นเนื้องอกในสมองของเธอขนาดใหญ่หลายจุดแต่เมื่อเปิดกะโหลกของเธอออกกลับพบว่าเนื้องอกพวกนั้นกำลังฝ่อและหดตัวเล็กลง ที่เราทำก็คือตัดมันออกให้หมดแต่ที่น่าแปลกใจคือทำไมเนื้องอกพวกนี้จึงฝ่อได้ ผมไม่เคยพบเคสแบบนี้มาก่อนเลย และดูเหมือนว่าร่างกายของคุณหลี่จะฟื้นตัวได้เร็วมาก เพียงผมเย็บกะโหลกของเธอเสร็จเธอก็ฟื้นแล้วทั้งยังสามารถพูดคุยตอบคำถามได้คล้ายกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น ไม่ต้องห่วงนะครับเธอปลอดภัยและแข็งแรงมากจริง ๆ”
หลิวไห่โล่งอกแล้ว เขาพ่นลมหายใจออกมา
“แต่ผมยังขอดูอาการของเธอในห้องไอซียูต่อตามขั้นตอนนะครับ หากไม่มีอะไรผมก็จะให้เธออยู่ห้องปกติได้”
หลิวไห่ดีใจเป็นอย่างยิ่ง สมแล้วที่เป็นหลี่เจี่ยซิน
วันต่อมาหลี่เจี่ยซินก็ได้รับอนุญาตให้ย้ายห้อง แผลผ่ากะโหลกของเธอกลับดูขึ้นอย่างรวดเร็วจนหมอและพยาบาลต่างแปลกใจ
“ตอนนี้คุณหลี่ไม่เหมือนคนเพิ่งเข้ารับการผ่าตัดเลยนะครับ เหมือนคนหัวแตกแล้วมาเย็บแผลปกติมากกว่า”
หลี่เจี่ยซินยิ้ม เธอรู้ดีว่าเป็นเพราะฤทธิ์ยาทำให้เธอดีขึ้นแบบนี้ แต่ฤทธิ์ยาจะอยู่ได้แค่สองเดือนเท่านั้นเธอต้องการมากกว่านี้ และคนที่รู้ว่ายาพวกนี้อยู่ที่ไหนก็คือด็อกเตอร์นั่น เธออยากให้หมอพวกนี้ออกไปให้หมดเธอต้องการคุยกับหลิวไห่ในตอนนี้
กว่าหมอจะตรวจร่างกายอย่างละเอียดจนเสร็จก็เกือบชั่วโมงแล้วในที่สุดหลี่เจี่ยซินก็อยู่กันตามลำพังกับหลิวไห่
เขาดึงเธอมากอดทั้งยังจูบเธอเนิ่นนาน หลิวไห่ไม่พูดอะไรหลังจากนั้นเขากอดเธอแน่นิ่ง หลี่เจี่ยซินตบหลังเขาเบา ๆ
“ที่รักคุณไปช่วยฉันได้ยังไงคะ”
หลิวไห่ยิ้ม
“ผมบุกเข้าไป”
หลี่เจี่ยซินเอียงคอถามเขาด้วยความประหลาดใจ
“บุกเข้าไปได้ยังไง ในเมื่อคนพวกนั้นไม่ใช่คนเป็นสัตว์ประหลาดเหมือนฉัน”
หลิวไห่เคาะหน้าผากเธอ
“อย่าพูดแบบนั้นสิ ถึงจะเป็นสัตว์ประหลาดแต่ก็เป็นสัตว์ประหลาดที่น่ารักและสวยมาก ทั้งยังเป็นแฟนคนดีของผมอีก”
หลี่เจี่ยซินยิ้ม เธอกอดเขาแน่น
“เล่าให้ฟังหน่อยค่ะ”
หลิวไห่กระแอม
“ผมจำได้หมดแล้ว ความจริงเกี่ยวกับตัวผม”
หลี่เจี่ยซินมองเขาตาโต หลิวไห่จึงเริ่มเล่าให้เธอฟังว่าเกิดอะไรขึ้นบ้าง หลี่เจี่ยซินอุทานเธอมองเขาแล้วบอกเขาว่า
“คุณลองยกฉันด้วยมือเดียวหน่อยสิคะ”
หลิวไห่ทำตามที่เธอบอก หลี่เจี่ยซินถูกเขาจับยกขึ้นจากเตียงจนตัวลอยด้วยมือเดียวจริง ๆ โดยไม่แสดงอาการหนักแม้แต่น้อย
หลี่เจี่ยซินยังไม่ค่อยอยากจะเชื่อ เธอจึงสั่งเขา
“คุณลองเคลื่อนไหวตัวเองให้ฉันดูหน่อยสิคะ”
แน่นอนว่าความเร็วของมนุษย์ทดลองและความเร็วของคนทั่วไปย่อมต่างกัน หลิวไห่ขยับตัวรวดเร็วหลี่เจี่ยซินไม่รู้ตัวด้วยซ้ำเมื่อเขาถอดเสื้อผ้าของเธอออกจนหมด
หลีเ่จี่ยซินมองตัวเองที่ไม่เหลืออะไรติดตัวอย่างตกตะลึง และในตอนที่เขาใส่เสื้อกลับคืนให้เธอหลี่เจี่ยซินก็ไม่รู้ตัวอีก
หลิวไห่หน้าแดงดูเหมือนลมหายใจของเขาติดขัด
“ผมน่าจะทำอย่างอื่น เห็นคุณเปลือยแบบนี้แต่ทำอะไรไม่ได้อึดอัดมากเลยรู้หรือเปล่า”
หลี่เจี่ยซินยิ้มเธอลูบใบหน้าของเขาเบา ๆ
“อีกวันสองวันฉันก็หายแล้วค่ะ เราโต้รุ่งกันสักอาทิตย์ก็ได้ค่ะ คุณแรงเยอะแบบนี้ฉันเองก็อยากลองแล้ว”
หลิวไห่สำลัก เขาถลึงตาใส่หลี่เจี่ยซินในขณะที่หญิงสาวหัวเราะ
“อย่าล้อเล่นคุณเพิ่งผ่าตัดนะ ไม่ใช่ป่วยไข้ธรรมดา”
เขานั้งลงบนเตียงแล้วดึงหลี่เจี่ยซินมากอด
“ฉันไม่คิดว่าคุณจะเป็นมนุษย์ทดลองไปได้ค่ะ ฉันรู้มาว่าการทดลองเด็กผู้ชายมักจะล้มเหลวตลอด มีเด็กผู้ชายตายไปเป็นร้อยคน ทั้งเด็กไร้บ้านเด็กที่ขโมยมาและเด็กหลอดแก้ว ไม่มีใครรอดเกินหนึ่งสัปดาห์ จึงค่อนข้างที่จะเป็นไปได้ยากที่คุณจะรอดชีวิตมาได้”
“ผมก็รอดมาแล้ว พ่อผมคงคิดหาวิธีจนได้ เขาเป็นคนเก่งยังปิดบังตัวเองเก่งมากผมไม่เคยรู้เลยว่าเขาเป็นนักวิทยาศาสตร์ที่เก่งขนาดนั้น”
หลี่เจี่ยซินยิ้ม
“ในความทรงจำของฉันเขาเป็นคนใจดีและยังช่วยเด็กอีกหลายคนไม่ให้ถูกฆ่าค่ะ แต่เขาก็เป็นแค่นักวิทยาศาสตร์ที่ถูกบังคับให้ทำงานเขาเองก็ทำอะไรได้ไม่มาก”
หลิวไห่พยักหน้า
“แล้วพ่อแม่ของคุณล่ะคะคือใคร คุณเป็นเด็กหลอดแก้วเหมือนฉันหรือเปล่า”
หลิวไห่เม้มปาก
“เหมือนด็อกเตอร์ผู้หญิงนั่นจะบอกว่าผมเป็นลูกแฝดของเธอ แต่เธอไม่ได้บอกว่าสามีของเธอเป็นใคร”
หลี่เจี่ยซินวาดวงกลมที่แผงอกของเขาเล่น
“อยากรู้หรือเปล่าคะ เราสืบกันดีหรือเปล่า”
หลิวไห่ส่ายหน้า
“เรื่องมันผ่านมาแล้วจะสืบแล้วได้อะไร ว่าแต่ว่าคุณได้รับยาอะไรมาถึงได้หายเร็วขนาดนี้”
หลี่เจี่ยซินถอนหายใจ ถ้าเป็นเมื่อก่อนเธอคงไม่บอกเขา แต่ตอนนี้เธอคิดว่าหลิวไห่อาจจะตกอยู่ในสถานการณ์เดียวกันกับเธอในสักวัน เธอจึงไม่ลังเลและปิดบังอีกต่อไป
“มียารักษาค่ะ ตัวยาหลักน่าจะอยู่กับประธานกู้ ยาที่ด็อกเตอร์ฉีดให้ฉันอยู่ได้แค่เพียงสองเดือนเท่านั้น การที่คุณกลับมามีพลังแบบนี้ฉันไม่แน่ใจว่าร่างกายจะเกิดต่อต้านหรือเปล่า คุณเองก็ต้องระวังเอาไว้”
หลิวไห่พยักหน้า ที่เขากลับมาเป็นแบบนี้เพราะต้องการช่วยหลี่เจี่ยซินโดยไม่คำนึงผลเสียที่จะตามมา หากผลร้ายแรงถึงขั้นชีวิตเขาก็ไม่เสียดาย เขายินดีจะทำทุกอย่างกวาดล้างพวกมันให้ตายไปทั้งหมดเพื่อให้หลี่เจี่ยซินสามารถใช้ชีวิตอย่างสงบได้
“เรื่องยาผมจัดการเอง ผมมีข้อแลกเปลี่ยนกับประธานกู้ที่ลุงเฉิงให้ผมนำไปมอบให้ ในตอนนั้นผมจะพูดเรื่องยาของคุณด้วย”
หลี่เจี่ยซินโอบเอวของเขา หลิวไห่ล้มตัวลงนอนโดยมีหลี่เจี่ยซินเกยคางที่อกของเขา ใบหน้างดงามของเธอในตอนนี้ไม่ได้ซีดแล้ว เธอฟื้นตัวรวดเร็วจนแทบจะหายเป็นปกติ
“ถ้าเขาไม่ให้ล่ะคะ”
“ไม่ให้ก็ต้องแย่ง ผมไม่กลัวสงครามของเขาแล้ว”
“ฉันจะช่วยคุณค่ะ เราสองคนช่วยกัน”
แน่นอนว่าข้างกายของประธานกู้ย่อมต้องมีคนเก่งกาจมากมายที่แฝงกายอยู่ในนั้น การต่อสู้กับเด็กทดลองจำนวนมหาศาลถึงพวกเขาจะรอดเร็วแค่ไหนก็เสียเปรียบและอาจพลาดท่ากลายเป็นฝ่ายถูกฆ่าเสียเอง
หลิวไห่จึงต้องระมัดระวังให้มาก เขาลูบหลังหลี่เจี่ยซินเบา ๆ ในที่สุดหญิงสาวก็หลับไปแล้ว เขาก้มลงจูบที่หน้าผากของเธอ หลี่เจี่ยซินในตอนนี้เพราะต้องผ่าตัดเธอจึงถูกโกนผมออกจนหมด แต่เพียงวันเดียวผมเธอก็ยาวเฟื้อยออกมาแล้ว เห็นได้ชัดว่ายาที่หลี่เจี่ยซินได้รับมันวิเศษแค่ไหน หลิวไห่หลับตาลงในตอนนั้นเขากลับฝันถึงเรื่องราวเก่าที่ตัวเองได้เผชิญมาในวัยเด็ก
ในบ้านเด็กกำพร้าแห่งนั้นมักจะมีแมวจรจัดที่ตายอย่างอนาจร่างกายถูกฉีกขาดจากสัตว์ร้ายที่พวกเขาจับตัวไม่ได้เสมอ ในตอนนั้นเฉินเฟยอวี๋ที่ตื่นมาเจอต้องร้องไห้จนฉีราดทุกครั้ง รวมทั้งเด็ก ๆ ในบ้านต่างหวาดกลัวสัตว์ประหลาดตัวนี้เป็นอย่างยิ่ง ในยามวิกาลไม่มีใครกล้าสักคนที่จะออกมาเดินเพ่นพ่านด้วยความหวาดผวา
หลิวไห่ในตอนนั้นก็ไม่รู้ว่าใครเป็นคนทำ จนกระทั่งในฝันตอนนี้เขาเห็นเด็กชายคนหนึ่งกำลังวิ่งอย่างรวดเร็วไล่จับแมวที่มีมากมายแล้วหายไปในมุมหนึ่ง หลิวไห่วิ่งตามเด็กน้อยคนนั้นไป และแล้วเขาก็เห็นเด็กน้อยกำลังควักไส้แมวพวกนั้นออกมาเขาฉีกขาของมันจนขาดลำตัวขาดวิ่นแล้วโยนลงไปที่สนามหญ้าของบ้านเด็กกำพร้า
“เจ้าหนูทำอะไร โหดร้ายเกินไปแล้ว”
หลิวไห่ตำหนิเขา เด็กคนนั้นหันมามองเขาพร้อมกับยกมุมปากยิ้มเยือกเย็น มือของเขายังจับลำไส้แมวตัวนั้นทั้งเลือดแดงฉานเต็มร่างกาย ดวงตาของเด็กคนนั้นแดงก่ำเหมือนปีศาจที่เพิ่งโผล่ขึ้นมาจากขุมนรก
หลิวไห่เบิกตากว้างเมื่อคนที่เขาเห็นนั้นก็คือ ตัวของเขาเอง
YOU MAY ALSO LIKE
