คลั่งไคล้ใคร่รัก - ตอนที่ 38 เจียมเนื้อเจียมตัว

ไม่นานคุณเลขาก็นำอาหารว่างพร้อมเครื่องดื่มมาให้ แก้วกานดากินก็แล้ว ดื่มก็แล้ว ดูโทรทัศน์ เล่นมือถือ จนแล้วจนเล่า เวลาก็เดินผ่านไปเชื่องช้าเหลือเกิน

เธอกินหรูอยู่สบาย แต่ทำไมบางคราวกลับรู้สึกไร้ค่า เธออยากทำงาน อยากมีคุณค่า อยากกอดยายจังเลย…

ทั้งวันผ่านไปโดยที่เมื่อเสร็จงานคุณหมอก็ขึ้นมาหาเธอที่ห้อง ร่วมรักกับเธออย่างเร่าร้อนเช่นเคย แต่ให้คนรถพากลับบ้านไปก่อนอีกแล้ว

ในใจของแก้วกานดาเกิดคำถามจนว้าวุ่น เขาไปไหน ทำอะไรกับใคร เหตุใดไม่กลับไปพร้อมกับเธอ แต่สติก็ฉุกคิดขึ้นมาได้ว่าตัวเองอยู่ในฐานะอะไร ขอบเขตอยู่แค่ไหน จึงหุบปากฉับลงได้

เจียมเนื้อเจียมตัวอยู่แต่ในที่ของตัวเอง ทำให้คุณหมอพอใจเท่านั้นก็พอ ยัยแก้วกานดา…

เขากลับมาสองทุ่ม ให้เธออาบน้ำให้ จบที่เคี่ยวกรำรักกับเธอจนเหน็ดเหนื่อยเช่นเคยก่อนที่ทั้งคู่จะมานอนกอดกันบนเตียง

เธอรู้สึกดีเหลือเกิน ดีจนในใจกล้าที่คิดจะทวงถามเรื่องจดหมายว่าใช่เขาหรือเปล่า

คุณหมอดุจตะวันใช่ไหมที่เป็นคนเขียนจดหมายหาเธอ หรือว่าใช้ให้คนอื่นเขียน ?

แต่ขณะที่เปิดประตูห้องออกไปนั้นกลับได้ยินเสียงบางอย่างดังมาแว่ว ๆ คล้ายเสียงคนร้องไห้

ขนอ่อนที่คอลุกเกรียว แก้วกานดาเหลียวซ้ายแลขวาเลิ่กลั่ก ความที่เป็นคนกลัวผีอยู่แล้วทำให้จินตนาการไปไกลว่าเป็นเสียงอะไรบางอย่างจากมิติลี้ลับแน่ ๆ

ในขณะที่กำลังจะถอยเข้าห้อง เสียงนั้นก็ดังชัดขึ้น คราวนี้มีเสียงพูดมาด้วย

“ แม่ครับ อย่าทำผม ผมขอโทษครับแม่ อย่าตีผมเลยนะครับ ฮือๆๆๆ ” เสียงนั้นดังชัดเจน ยิ่งตะแคงหูฟังก็ยิ่งคุ้น

นั่นมันเสียงคุณหมอดุจตะวันนี่นา !

สองขาสาวเท้าไปยังห้องคุณหมอที่อยู่ฝั่งตรงข้ามทันทีพร้อมกับแนบหน้าข้างหนึ่งกับประตูเพื่อแอบฟัง

เสียงพูดได้ศัพท์บ้างไม่ได้ศัพท์บ้างดังอีกครั้งสลับกับเสียงร้องไห้คร่ำครวญราวกับเด็กตัวน้อย ๆ ที่กำลังโดนทำร้าย หัวใจของแก้วกานดาร้อนรนขึ้นมาทันที

เกิดอะไรขึ้นกับคุณหมอกันนะ ?

มือหนึ่งเอื้อมไปบิดที่มือจับประตูปรากฏว่ามันไม่ได้ล็อก เธอสาวเท้าเข้าไปในห้องโดยไม่ลังเลด้วยความเป็นห่วงเหลือเกิน