ชิงช้าสวรรค์ขึ้นไปยังจุดสูงสุด มองลงไปใต้เท้า เล็กจนเหมือนมด

มุมปากพนาวันยกขึ้นเป็นมุมบางๆ

อาจเพราะสูงมากไป หมีพูลเลยอึดอัดเล็กน้อย

เสื้อของอาคิระม้วนขึ้น เขาไม่พูดอะไร แขนกลับโอบไปที่เอวเล็กของเขาเงียบๆ

ค่อยๆลอยขึ้นสู่ข้างบน ทีละนิดๆ

พนาวันหันกลับ มองไปด้านนอกชิงช้าสวรรค์

พระอาทิตย์ตก แสงอาทิตย์ยามพลบค่ำปกคลุมไปทั่วทุกมุมของเมือง

พระอาทิตย์ตกสวยงามมาก นั่งอยู่บนจุดสูงสุดของชิงช้าสวรรค์ ทิวทัศน์ยามพลบค่ำของเฮทเคเข้าสู่สายตา

พนาวันมองอย่างเหม่อลอย แม้แต่อารมณ์ที่อยู่ในใจก็ต่างกัน

หมีพูลคว้าแขนของอาคิระ ใบหน้าเล็กๆนั้นตื่นเต้น

ความโมโหค่อยๆหายไป อาคิระเอาน้ำแร่มาดื่มจนหมด

สายตากวาดไปยังฝั่งตรงข้ามโดยไม่ตั้งใจ ท่าทางของหญิงสาวมีความพอใจและความสุขอันหนึ่งอันเดียวกันที่แสนสงบอย่างแผ่วบาง เป็นความงามอันเงียบสงบ

เขาเลิกคิ้วขึ้น

เธอในตอนนี้ ดูสบายตาเล็กน้อย ไม่เหมือนปกติที่ดูน่าชัง

ออกไปจากสวนสนุก หมีพูลยังไม่อยากกลับ ยังคงหันไปจ้องมองไม่หยุด

“ยังอยากมาอีกเหรอ？”อาคิระสังเกตเห็นความคิดของเขา

หมีพูลพยักหน้า

อาคิระพูด：“ต่อไปอยากมาอีกก็มาละกัน”

“นี่เป็นของพ่อเหรอ？”หมีพูลเงยคางขึ้น คุณอาคนเมื่อกี๊บอกว่าสวนสนุกแห่งนี้เป็นของพ่อ

“ใช่”เขาพยักหน้า

มือสองข้างของหมีพูลปรบอย่างแรง ดูภูมิใจมาก：“พ่อเจ๋งมาก！พ่อสุดยอดมากเลย！”

ใบหน้าที่แสนเย็นชา ผ่อนคลายลงเล็กน้อยจากคำพูดของเด็กหนุ่ม อาคิระยกมุมปากขึ้นมาอย่างที่ไม่ได้เห็นได้บ่อยๆ มือใหญ่ลูบผมแสนนุ่มของเขา

พนาวันที่ตามอยู่ข้างหลัง จ้องมองไป

ฉากนี้ สวยงามยิ่งกว่าวิวตอนที่พระอาทิตย์ตกเมื่อกี๊เสียอีก

จากนั้น ทั้งสี่คนก็ไปที่โรงอาหาร

ร้านอาหารธรรมดาๆ สั่งกับข้าวไปสามสี่อย่าง กับข้าวสวยสี่ชาม อาหารจานร้อนๆ พร้อมกับกลิ่นหอมยั่วคน

พิมแสงพูด：“คุยกันแล้วว่ามื้อนี้ฉันจะเลี้ยง มีร้านสเต๊กตรงข้ามร้านหนึ่งอร่อยมาก”

พนาวันวางตะเกียบในมือลง：“ขอบคุณสำหรับความหวังดีของคุณพิมแสง แต่หมีพูลไม่ชอบกินสเต๊กค่ะ”

“ไม่งั้นเคเอฟซีไหม？”

เธอคิดว่าพวกเด็กน่าจะชอบกินอาหารจานด่วน

ทุกครั้งที่ผ่าน จะเห็นคนในร้านเต็มหมด

ครั้งนี้พนาวันยังไม่ได้พูด หมีพูลก็ชิงพูดก่อน：“แม่บอกว่ามันเป็นอาหารขยะ ให้ผมกินได้แค่อาทิตย์ละครั้ง วันก่อนกินไปแล้วเลยกินอีกไม่ได้ครับ ถ้าคุณน้าพิมแสงอยากกิน งั้นก็ไปกินเถอะ พวกเราจะรอคุณน้าพิมแสงกลับมาตรงนี้”

พิมแสงรู้สึกอายเล็กน้อย

แต่ว่า แป๊บเดียวเธอก็ตอบสนองกลับมา ส่ายหน้าออกไป：“น้าก็ไม่ชอบอาหารจานด่วน น้าคิดว่าเราจะชอบเสียอีก”

หมีพูลส่ายหน้า

ข้าวมื้อนั้นกลับกินไปอย่างเงียบๆ บนโต๊ะอาหารมีแค่อาคิระกับพิมแสงสองคนที่พูด

กินเสร็จ ก็มีเค้กมาอีก เป็นเค้กผลไม้

ผลไม้หลากหลายชนิดถูกตกแต่งทั่วเค้กที่สวยงาม ทำให้คนรู้สึกอยากกิน

หมีพูลอธิษฐานก่อน หลับตาทั้งสองข้าง มือเล็กๆนั้นกอดไว้ตรงหน้าอก

เขาอธิษฐานในใจเงียบๆ：หวังว่าในทุกๆวันข้างหน้าพ่อกับแม่จะเป็นเหมือนวันนี้！

จากนั้นเป่าเทียน และกินเค้ก

พนาวันเอาแค่ชิ้นเล็กๆ จ้องไปที่ใบหน้าเล็กๆที่เต็มไปด้วยความสุขของหมีพูล เธอละสายตาลงไปเล็กน้อย

นี่คือวันเกิดครั้งแรกที่อาคิระฉลองกับเขา เขาต้องมีความสุขมากแน่ๆ

จากนั้น เธอก็ยิ้มบางๆ

หมีพูลไม่เคยมีความสุขแบบนี้

พอคิดถึงบ่ายวันนี้ที่เขาจูงมือของเธอในสวนสนุก ช่วยเหลือเธอ ระบายความโกรธให้เธอ รอยยิ้มที่มุมปากก็ค่อยๆชัดขึ้น

อาหารเย็นกินเยอะเล็กน้อย พิมแสงจึงเสนอให้ไปเดินเล่นที่สวนสาธารณะใกล้ๆ

ในสวนสาธารณะเปิดไฟแล้ว กลิ่นหอมของดอกไม้และกลิ่นหญ้าผสมปนกัน ลอยเข้าจมูก เป็นกลิ่นหอมบางๆ

ค่ำคืนนั้นหนาวเล็กน้อย

กลางสวนสาธารณะมีทะเลสาบ รอบๆยังมีคนตกปลาด้วย

อาคิระไปเอาเบ็ดตกปลา แล้วนั่งลงข้างริมทะเลสาบ

งานอดิเรกของเขาคือตกปลา เหมือนกับฉันทัช ก็แค่ประมาณปีกว่าแล้วที่ไม่ได้ตก วันนี้กลับสนใจ

พิมแสงก็ตามเขา เอาเบ็ดตกปลาด้วยอันหนึ่ง

ทั้งสองนั่งเคียงข้างกัน

พนาวันพาหมีพูลนั่งลงด้านหลังเขาสองคน

การตกปลานั้นเน้นความอดทนและความเงียบ ไม่มีใครพูด ต่างเงียบกันอย่างนั้น

ถึงแม้หมีพูลจะยังเล็กแต่มีความอดทนได้ดี

เขานอนบนขาของพนาวัน จ้องไปที่ผืนน้ำ

ลมเย็นพัดผ่าน เขาจาม และเอามือเล็กๆถูจมูก

จู่ๆ อาคิระก็ถอดเสื้อคลุมบนตัวยื่นให้พนาวัน

จากนั้น เขาก็หันกลับไปด้วยสีหน้าราบเรียบอีกครั้ง

นิ้วมือแตะไปยังชุดสูทที่อบอุ่น ในใจของพนาวันก็อบอุ่นเช่นกัน

ที่แท้ อาคิระก็เป็นพ่อที่ดีได้

แค่เขายอมเป็น

ไม่ได้แย่ไปกว่าฉันทัชเลย

หมีพูลนอนอยู่บนขาเธอ เสียงนุ่มนวลนั้นเบามาก เขาพูดว่า：“แม่ นั่นเสื้อของพ่อ！”

ได้สติคืนมา เธอก็พยักหน้า

จากนั้นเปิดสูทออก แล้วเอาร่างเล็กๆของหมีพูลห่อไว้ข้างใน

ยังไงเขาก็ตัวเล็กมาก สูทสวมลงบนตัวเขาจนลากพื้นถึงกับหัวเราะออกมาอย่างเบิกบาน

“ฮ่าฮ่า……”

พนาวันหัวเราะมีเสียงออกมา

ได้ยินเสียงหัวเราะ อาคิระก็หันหน้าไปมอง คิ้วคลายลงเล็กน้อย

พนาวันเห็นชัดเจน

อาคิระในแบบนี้ เมื่อก่อนเธอไม่เคยเห็นเลย！

ที่แท้ เขาก็ยังยิ้มแบบนี้ ให้หมีพูลและตัวเองได้！

ลึกลงในใจเธอเกิดความคิดที่รุนแรงออกมา

ความหวังเกิดขึ้นมากมาย เวลาหยุดลงในวินาทีนี้！

อาคิระตกปลาได้ไม่เลวเลย

สักพัก ก็ดึงเบ็ดตกปลาที่สั่น สะบัดขึ้นมา เป็นปลาตัวใหญ่ตัวหนึ่ง

หมีพูลปรบมือ กระโดดโลดเต้นไปรอบๆ：“พ่อเจ๋งมากเลย”

เขาคุกเข่าลงข้างถัง จ้องปลาที่ว่ายไปมา

อย่างไรก็ตาม ในเวลานี้ก็มีเสียง“พุฟ——”！

เหมือนมีของอะไรตกน้ำไป เสียงดังชัดเจนเข้าหูท่ามกลางค่ำคืนที่เงียบสงบ

พนาวันก็ได้ยิน

เธอยังคงงงงวยไม่เข้าใจ แต่เห็นอาคิระที่เดิมทีนั่งอยู่ก็วางเบ็ดตกปลาลง

เสียง“พรึ่บ”ยืนขึ้นมา

สีหน้าเขาไม่ดีนัก หมองหม่นลงไป ปกคลุมไปด้วยความอึมครึม สายตานั้นจับจ้องไปที่ผืนน้ำ

พิมแสงที่นั่งอยู่ด้านข้างก็ยืนตาม：“อะไรตกลงไป？”

อาคิระไม่พูด และก็ไม่สนเธอ

เขาได้แต่จ้องไปที่ผิวน้ำ มืดมนกระสับกระส่าย สายตาร้อนรน ชัดเจนมากว่าของที่ตกลงไปนั้นสำคัญมากแค่ไหน

ผ่านไปสักพักแล้ว แต่ของที่หล่นลงไปก็ยังไม่ลอยขึ้นมา

เขาหงุดหงิดมากขึ้นโดยไม่รู้ตัว ให้ความรู้สึกเหมือนอารมณ์ที่ควบคุมไม่ได้ถูกควบคุมโดยบางอย่าง รูม่านตาแดงก่ำ

อาคิระสูดหายใจลึกๆ เกร็งร่างกาย หลับตาลง พยายามเข้าใกล้ทะเลสาบ ชัดมากว่า เขาจะลงไปในน้ำ

ข้างหลัง พนาวันเห็นแบบนี้ หัวใจก็เริ่มเต้นอย่างบ้าคลั่ง

เขาว่ายน้ำไม่เป็น สำหรับน้ำแล้ว มีความน่ากลัวถึงชีวิต！

ดังนั้น เธอจะให้เขาลงน้ำไปได้ไง！

เธอก้าวไปสองก้าว คว้าแขนเขาไว้：“อะไรตกลงไป？”

แต่อารมณ์ของอาคิระในตอนนี้ผิดปกติ บูดบึ้งโมโห หายใจถี่

การหยุดของเธอทำให้เขาอารมณ์เสีย ยกแขนขึ้น：“ไสหัวไป！”