คนที่น่ารักที่สุดคือคุณอามามิยะ ส่วนอันดับที่ 2 ก็คือผมเอง! - ตอนที่ 4 เพื่อนร่วมห้องของผม คุณอามามิยะ!

「นี่โอเคไหม? เดียวฉันช่วยนะ!」

 

「เอ๊? ฮารุมะคุง ไม่เป็นอะไรหรอก ฉันพลาดเอง..」

 

「ไม่ มันเยอะที่จะเก็บคนเดียวนะ」

 

ผมลุกขึ้นจากที่นั่งของผม และก้มลงไปเก็บกระดาษที่ตกลงบนพื้น มิคาเงะก็มาช่วยผมและพูดว่า

“ถ้าช่วยกันมันน่าจะเร็วกว่านะ”

 

 

อามามิยะ ชิสุคุ เป็นหญิงสาวที่ผมยาวสีดำสนิทที่ยาวแต่เหมือนจะถูกตัดแบบหยาบๆ และด้านหน้าก็มีหน้าม้าที่ยาว เธอนั้นสวมแว่นกลมตลอดเวลา และด้วยการที่เธอชอบก้มหน้าตอนพูดคุย มันเลยส่งความรู้สึกเศร้าๆออกมา

 

อามามิยะซังเป็นคนที่ดูเรียบๆ และไม่มีอะไรพิเศษ เลยทำให้ผู้ชายในห้องไม่สังเกตุเห็นเธอเลย ดูเหมือนว่าเธอจะเป็นเหมือนผมสินะ ถึงจะเป็นแบบนี้แต่เธอก็ยังเข้ากับเพื่อนๆในห้องได้ดีเช่นผมกับมิคาเงะ แต่เธอมักจะอยู่คนเดียวตลอด คงเพราะนิสัยขี้อาย และ เป็นอินโทรเวริ์ด

 

 

แล้วก็นะความชอบของผมกับเธอไม่ใช่น้อยๆ แต่ค่อนข้างเยอะเลยล่ะ ทั้งเธอจำชื่อของผมได้และเรียกมันออกมา ถ้าเป็นผู้หญิงคนอื่นๆคงแบบ “นี่ฮารามะ ฮารามะ?” หรือไม่ก็ “ฮารูโนะ ฮาเรโนะ?” ไม่ก็ ฉันลืมไปแล้วอ่ะ แค่จำได้ว่ามีคำว่า ฮะ อยู่

 

อามามิยะซังเป็นคนเงียบๆตลอดเลยแฮะ..

 

“อ่ะนี่ทั้งหมดที่ทำตกนะ”

“ขอบคุณนะ..”

 

 

ผมยื่นกระดาษที่อยู่ในมือทั้งหมดไปหาเธอ เธอได้เงยหน้าขึ้นมาและขอบคุณผม ตอนที่ผมได้เห็นดวงตาของเธอนั้น ดวงตาของเธอที่ผ่านจากแว่นตานั้นดูกลมโตอย่างสมบูรณ์แบบ และขนตาที่เหมาะพอดีกับดวงตา

 

ผมคิดว่าถ้าอามามิยะซังแต่งตัวซักหน่อยเธอคงจะเปล่งประกายสุดๆ อย่างที่ผมได้บอกเอาไว้ บางทีการเปลี่ยนแว่นตาและทรงผมจะช่วยทำลาดความรู้สึกเศร้าๆของเธอได้เลย ก่อนอื่นเลย หากคุณอามามิยะมั่นใจในตัวเอง ผมว่าเธอคงจะสวยไม่แพ้ดาวของโรงเรียนเลย

 

 

แต่ถึงจะบอกแบบนั้นแต่ยังไงเธอก็คงไม่น่ารักเท่า ฮิคาริ หรอก!

 

“นี่.. เอกสารอันนี้มันเป็นที่โจเซนบอกฉันในห้องก่อนที่จะเลิกคาบสุดท้ายนี่ ที่ต้องตรวจสอบตัวเลขก่อนที่จะเอาไปให้ที่ห้องการเงิน นี่มันไม่ใช่งานของเธอนี่หน่า อามามิยะซัง..?

 

 

 

ชื่อของคุณครูโฮมรูมของห้อมคือ โจเซน หรือชื่อจริงคือ คุณครู ชิโรตะ เขาเป็นชายแก่ที่มันจะมาเช็คชื่อนักเรียนว่าตายกันหรือยัง 

 

 

ตอนที่อามามิยะซังกำลังจะตอบคำถามของมิคาเงะ เธอก็ได้ตอบกลับเบาๆว่า “เขาขอร้องฉันนะ..”

 

“อีกแล้วหรอ..?” ผมตอบกลับพร้อมกับขมวดคิ้ว

 

คำว่า “ขอร้อง” มันไม่ใช่สิ่งที่ ขอ ซักหน่อย มันเป็นการใช้ประโยชน์จากสิ่งที่ผู้ที่โดนขอไม่สามารถปฎิเสธ ได้อย่างเช่นคุณอามามิยะจึงต้องถูกขอร้องและทำให้งานของเธอมากกว่าคนอื่นเสมอ

 

หลังจากส่งเอกสารแล้ว ผมได้เดินไปลบกระดานดำ ล็อคประตู และเปลี่ยนน้ำที่อยู่ในแจกกันให้เรียบร้อย และเขียนงานทั้งหมดลงสมุดบันทึก ส่วนที่ยากที่สุดคงเป็นการทำความสะอาดอาคารเรียนเก่าๆ ในระบบของโรงเรียนนี้แต่ละชั้นจะได้มอบหมายให้ทำความสะอาดของแต่ละวัน และต้องทำความสะอาดหลังเลิกเรียนด้วย อย่างไรก็ตาม เหล่าๆนักเรียนก็ได้วิพากษ์วิจารณ์เรื่องนี้กับอาจารย์ใหญ่กันไปแล้ว

 

บางทีอาจจะเป็นเพราะรับรู้ถึงความรู้สึกของคนที่เป็นแบบเดียวกัน เลยทำให้ผมมักจะกังวลตลอดตอนที่อามามิยะซังต้องทำงานคนเดียว

 

มิคาเงะได้เดินมาหาเธอและถามว่า “ถ้าเธอไม่ว่าอะไร เดียวฉันช่วยนะ”

 

ตามที่ผมคิดเอาไว้ ผู้ชายอย่างมิคาเงะเนี่ยสุดยอดไปเลย แต่นั่นคงทำให้อามามิยะซังปฎิเสธแหงๆ เธอคงเขินอายๆสุด อ่ะ ตามที่ผมคิดไว้เลย อามามิยะซังได้ส่ายหัวไปมา

 

“เอ่อ.. ไม่เป็นอะไรหรอกนะ ขอบคุณมากเลยล่ะที่เป็นห่วงฉัน และ..”

 

 

เธอได้มองมาที่ผมผ่านแว่นตากลมหนา ของเธอพักหนึ่ง แต่สิ่งต่างๆก็เกิดภายในพริบตา ก่อนที่ผมจะตามทัน อามามิยะซังได้ก้มตัวขอบคุณ และออกจากห้องไป

 

เมื่อผมมองกระโปรงลายตารางที่ผ่านไป มิคาเงะเกาหัวเบาๆและพูดว่า “อืม…”

 

“คือว่าฉันก็หมายถึง เธอเป็นเด็กดีจริงๆนะ แต่รู้สึกว่าเธอไม่ค่อยกล้าสบตากับคนอื่นเลย..”

 

“คงใช่ล่ะมั้ง.”

 

“ก็นั่นและนะ เอ๋ ดูเหมือนว่าพวกนั้นจะไปกันแล้วแฮะ..”

 

 

เมื่อผมหันไปมองดู กลุ่มผู้ชายที่รวมกันหน้ากระดานดำก็ได้แยกย้ายกันไปเกือบหมดแล้ว

 

สำหรับคำถามที่พวกนั้นถามกันว่า “ใครคือผู้หญิงที่สวยที่สุดในโรงเรียน” จากที่ผมได้ยินมาคือทุกคนเสมอกัน และ คนที่น่ารักที่สุดก็คือผมไงล่ะ~

 

แม้ว่าผมจะดีใจก็เถอะ แต่เป็นการจบที่ผมแปลกใจนะ มันชัดเจนเลยล่ะว่าผมน่ารักที่สุด ฮ่าๆ แต่ผมไม่เข้าไปอวยตัวเองหรอกนะ มันไร้สาระอ่ะ

 

 

“งั้นเรากลับบ้านกันเลยไหม?”

 

“ผมยังไม่กลับนะ ขอบคุณที่ชวน คือผมจะแวะห้องสมุดและไปทำการบ้านซักหน่อย”

 

“อีกแล้วหรอเนี่ย..? ช่วงนี้นายมาอยู่บ่อยจังนะ”

 

มิคาเงะได้สะพายกระเป๋านักเรียนของเขาเอาไว้บนไหล่ ดูเหมือนว่าตอนนี้เครื่องหมายคำถามแปะอยู่ตรงหน้าเขาเลย..

 

ขอโทษทีนะพวกที่ฉันโกหก การโกหกเพื่อนสนิทของผม มันเจ็บปวดแต่ผมก็บอกไม่ได้หรอกนะ ก็ผมเขินอ่ะ..

 

“ขี้เกียจไปทำที่บ้านไงพวก”

 

“อ๋ออออ ดูสิ ฉันลองส่งข้อความไปขอเดินกลับบ้านด้วยกัน ถ้าเจอกัน ก็คงได้เดทกันด้วยเลย”

 

“ดีสุดๆเลยนี่”

 

มิคาเงะหยิบมือถือของเขาขึ้นมาและพิมพ์ข้อความอย่างมีความสุข ดูเหมือนว่าเขาจะคุยกับเธอแล้วแฮะ ว่าเขาจะไปรับเธอที่โรงเรียน เป็นคู่รักที่หวานชื่นจริงๆ

 

อา ผมอิจฉานิดหน่อยแฮะ.. อยากเจอคนที่มารักษาความอิจฉานี้จังเลยครับ  ( TL : เดียวก็เจอแล้วแหละwwww)

 

ออกสัปดาห์ล่ะตอนครับ ขอโทษทุกคนๆที่ตามเรื่องนี้ด้วยนะ แง้ ;w;