ข้าอาศัยทำนาให้ร่ำรวยมหาศาล - ตอนที่ 587 เรื่องสนุกสนานในโลกมนุษย์ ตอนที่ 588 หากวันใดวันหนึ่งร่ำรวยได้ดิบได้ดีแล้วอย่าลืมกัน

ตอนที่ 587 เรื่องสนุกสนานในโลกมนุษย์ / ตอนที่ 588 หากวันใดวันหนึ่งร่ำรวยได้ดิบได้ดีแล้วอย่าลืมกัน
ตอนที่ 587 เรื่องสนุกสนานในโลกมนุษย์

ซ่งอิงรู้สึกโมโหมาก หลังผ่านไปครู่หนึ่ง มองเห็นฮั่วเจ้ายวนยังคงเผยท่าทีมั่นใจไม่สะทกสะท้าน นางก็เกิดจิตวิญญาณแห่งการต่อสู้ขึ้นมาอย่างอดไม่ได้

“พูดเช่นนี้ ก็หมายความว่าตอนนี้ท่านคือฮั่วหรง ไม่มีความเกี่ยวข้องใดกับตัวตนฮั่วเจ้ายวนแล้วสินะ” ซ่งอิงสบถฮึ ก่อนจะเอ่ยถาม

“แน่นอน” ฮั่วหรงกล่าวหน้าตาเฉย

ครั้นซ่งอิงได้ยินดังกล่าวก็คลี่ยิ้มกว้าง “เช่นนั้นก็ได้ ในเมื่อท่านคือฮั่วหรง เช่นนั้นเราสองก็ต้องใช้ชีวิตไปด้วยกัน ใช่หรือไม่”

“ถูกต้อง” ฮั่วหรงพยักหน้า

ซ่งอิงเผยหน้าตายิ้มแย้ม “เช่นนั้นไม่ทราบว่าสามีอย่างท่านมีทรัพย์สินจำนวนเท่าไรล่ะ อย่าเอาทรัพย์สินของใต้เท้าฮั่วมานับรวมด้วยกันเชียว ท่านเคยบอกไว้ว่า ตลอดหนึ่งปีที่ผ่านมานี้ส่วนใหญ่พักรักษาตัวตลอด คาดว่าหาเงินได้ไม่มากเท่าไรกระมัง”

ฮั่วหรงล้วงเอาตั๋วเงินสองใบออกมาจากอกเสื้อ

“นี่คือส่วนที่เก็บหอมรอมริบได้ในหลายปีมานี้ เหลือเพียงสองร้อยตำลึงเงินเท่านั้น เมื่อก่อนพวกเงินที่ได้มาหากมิใช่ส่งมายังหมู่บ้าน ก็เอาให้บรรดาพี่ๆ น้องๆ ดังนั้นก็เหลือเพียงเท่านี้ เหนียงจื่อดูแลครอบครัว เงินนี้ก็ต้องมอบให้เจ้าอยู่แล้ว หลังจากนี้แค่เหนียงจื่อแค่ให้อาหารการกินก็เป็นพอ” ฮั่วหรงมองดูใสซื่อสุดๆ

ยามที่คนผู้นี้พูดจาก็ฟังดูไม่ช้าไม่เร็วเกินไปเช่นกัน มองดูเป็นคนนิสัยดีจริงๆ ผู้หนึ่ง

หากเขาไม่ได้มีฐานะตัวตนฮั่วเจ้ายวนอยู่ด้วย ไม่แน่ว่าซ่งอิงยังจะค่อนข้างชอบสามีที่ตกลงมาจากฟากฟ้าผู้นี้ก็เป็นได้

อย่างไรบุรุษที่มองดูอบอุ่นเช่นนี้ก็ไม่ได้มีถมเถ

“ท่านเอาจริงหรือ ให้ข้าจัดการเงินสองร้อยตำลึงเงินนี้ด้วยตัวเองหรือ” ซ่งอิงค่อนข้างประหลาดใจ

“เหนียงจื่อพูดเช่นนี้หมายความว่าไม่เห็นดีด้วยหรือ เงินนี้เป็นเงินที่ข้าในฐานะฮั่วหรงเก็บหอมรอบริบไว้ เป็นเงินที่สะอาดอย่างแน่นอน ต่อให้ข้าไม่ได้เป็นศพที่ฟื้นคืนชีพ ด้วยความที่เป็นทรัพย์สินของฮั่วหรง เงินนี้ก็สมควรเป็นของเจ้าเช่นกัน หวังว่าเหนียงจื่อจะไม่รังเกียจเงินอันน้อยนิดนี้” ฮั่วหรงกล่าวขึ้นอีกครั้ง

ซ่งอิงนิ่งเงียบไปครู่หนึ่ง

นางค่อนข้างประหลาดใจอยู่บ้าง คนร่ำรวยเขาหาความสำราญกันแบบนี้ทั้งนั้นใช่หรือไม่

คนคนเดียว ทำเป็นสองตัวตน พอใช้ชีวิตเบื่อหน่ายแล้วก็เปลี่ยนไปอีกตัวตนหนึ่ง ไม่ใช่ว่าเป็นโรคจิตชนิดหนึ่งกระมังซ่งอิงเลียริมฝีปาก “เช่นนั้น…ในเมื่อเป็นสามีคนกันเอง ข้าอยากกิน…เนื้อของท่าน”

“…” ฮั่วหรงยิ้มคล้ายไม่ยิ้ม “เหนียงจื่อ ร่างกายข้ายังไม่แข็งแรงดีเลย”

ซ่งอิงสบถฮึ

เซียนสวรรค์ที่ไม่ยอมให้กินเนื้อ เปล่าประโยชน์ชัดๆ

“เอาละ! เงินสองร้อยตำลึงเงินนี้ก็ถือเสียว่าเป็นค่าอาหารที่รับท่านเข้าอยู่อาศัยด้วยก็แล้วกัน!” ซ่งอิงคว้าเงินเอามาไว้ในมือ “ในเมื่อท่านกล่าวว่าท่านคือฮั่วหรง เช่นนั้นก็มีจำเป็นต้องมีความเป็นชาวไร่ชาวนา ตอนนี้ในที่ดินเพาะปลูกเต็มไปด้วยงานสารพัดอย่าง แม้ว่าท่านร่างกายไม่ดีนัก แต่ก็ต้องไปช่วยกันคนละไม้คนละมือ กำจัดวัชพืช หว่านปุ๋ย ล้วนต้องทำทั้งหมด แล้วยังมีที่ดินอีกไม่กี่หมู่ที่ต้องปลูกถั่ว ก็มอบหมายให้ท่านทั้งหมดเลยแล้วกัน เซียงกงคงไม่ขัดข้องกระมัง”

ฮั่วหรงขบเขี้ยวเคี้ยวฟัน “ข้าทำไร่ไถ่นา เจ้าเย็บปักถักร้อย เรื่องสนุกสนานทางโลกมนุษย์ ตกลง”

“เซียงกงช่างไร้เดียงสาจริง ท่านลองมองดูสามีภรรยาในละแวกบ้านซ้ายขวานี้สิ เรื่องสนุกสนานทางโลกมนุษย์ที่ว่าก็เป็นแค่ความฝัน ฟืน ข้าวสาร น้ำมัน เกลือต่างหากเป็นความจริง ภรรยาที่อ่อนโยนและช่างเอาใจใส่คือภรรยาที่เพิ่งแต่งงานกันใหม่ๆ ลูกชายข้าโตขนาดนี้แล้ว กลายเป็นหญิงปากตลาดมานานแล้ว เซียงกง ท่านทนไหวก็ทน หากทนไม่ไหวก็ทำได้เพียงกลับไปนอนในโลงศพของตัวเองแล้วละ” ซ่งอิงพูดจบก็คลี่ยิ้มกว้าง

“เหนียงจื่อพูดถูก ในเมื่อกล่าวเช่นนี้ พวกเราก็ถือว่าเป็นสามีภรรยาที่อยู่กินกันมานานแล้ว ก็ไม่ต้องพูดจาให้มากพิธีไปหรอก หลังจากนี้ข้าก็จะขยันขันแข็งทำไร่ไถนาทั้งวันทั้งคืน จะต้องทำให้เจ้าใช้ชีวิตสุขสบายให้จงได้ และมีลูกน้อยเพิ่มอีกสักสามสี่คน” ครั้นฮั่วหรงเกิดความสับสนในจิตใจ ก็เริ่มพูดจาเหลวไหล

นี่ล้วนเป็นผลจากการถูกภรรยาสาวน้อยตรงหน้าพูดจาเหน็บแนมทั้งสิ้น

ดูนางพูดจาเข้าสิ เขามาขนาดนี้แล้วยังจะยอมให้นางไสหัวเขากลับไปที่เดิมอีกหรือ

ใครอยากตายก็เชิญไปตาย แต่ตอนนี้เขารู้สึกว่าการมีชีวิตอยู่นั้นน่าสนุกอย่างยิ่ง

“ทำไร่ไถนาทั้งวันทั้งคืนหรือ” ซ่งอิงกัดฟันแล้วยิ้ม “เซียงกงร่างกายอ่อนแอ พักรักษาตัวให้ดีๆ จะดีกว่า”

พูดจบ ซ่งอิงก็ดึงฮั่วหลินมา “ลูก คุกเข่าลงสิ นี่เป็นพ่อแท้ๆ ของเจ้า เจ้าเป็นลูกชายคนโตของเขา”

นางไม่เชื่อหรอกว่า อ๋องอู่เฉินผู้ยิ่งใหญ่สง่างามจะยอมรับการเป็นพ่อของลูกที่ไม่ได้เกิดกับตัวเองได้!

ตอนที่ 588 หากวันใดวันหนึ่งร่ำรวยได้ดิบได้ดีแล้วอย่าลืมกัน

ฮั่วหลินเชื่อฟังคำพูดของซ่งอิงอย่างยิ่ง ดังนั้นตอนนี้จึงคุกเข่าโดยไม่รีรอ “ท่านพ่อ! ท่านมีชีวิตกลับคืนมาแล้ว! ท่านไม่รู้หรอกว่าข้าคิดถึงท่านมากเพียงใด ปีที่แล้วยังขึ้นเขาไปเผากระดาษให้ท่านอยู่บ่อยๆ ด้วยละ! ตอนนั้นข้ามักกังวลใจว่าจะมีแมลงที่อยู่ใต้ดินกัดกินท่าน ตอนนี้ดีไปเลย กระดูกท่านยังอยู่ดี ข้าก็วางใจแล้ว!”

ซ่งอิงคลี่ยิ้ม “ลูกแม่ช่างเป็นห่วงเป็นใยดีเหลือเกิน”

หากฮั่วหรงเป็นชายธรรมดาๆ คาดว่าจะถูกลูกชายตัวแสบคนนี้พูดจาสร้างความโมโหให้ยกใหญ่แล้ว

แต่เดิมทีเขาก็เป็นเด็กกำพร้าที่ดำรงชีวิตอยู่กับแม่ม่าย ชีวิตเมื่อก่อนดำเนินไปอย่างราบเรียบ ไม่มีอารมณ์ใดเป็นพิเศษเลยสักนิด

บัดนี้จึงกลายเป็นรู้สึกว่าน่าสนใจขึ้นมาไม่น้อย

“ลูกหลินเป็นเด็กดีมาก หลังจากนี้พ่อจะชี้นำสั่งสอนเจ้าด้วยตัวเอง” ฮั่วหรงเผยสีหน้าจริงจัง

เด็กคนนี้รูปลักษณ์น่ารัก มองปราดเดียวก็รู้ว่าเป็นคนหนึ่งที่ฉลาดเฉลียว อย่างไรเสียสิ่งที่อาจารย์ผู้สอนหนังสือในหมู่บ้านสอนได้ก็มีขีดจำกัด ภายภาคหน้าเขาสอนวรยุทธ์ให้ควบคู่ไปด้วย ต้องทำให้เด็กคนนี้เปี่ยมไปด้วยพรสวรรค์และความสามารถเป็นแน่

ตามจริงฮั่วหลินรู้สึกหวาดกลัวฮั่วหรงอยู่เล็กน้อย หากมิใช่เพราะมีซ่งอิงอยู่ด้วย เขาก็คงเนื้อตัวสั่นเทาไปนานแล้ว

ตอนนี้ได้ยินคำพูดของฮั่วหรง ดวงหน้าน้อยๆ เผยสีหน้าที่ดูน่าสงสารจับใจ

ซ่งอิงมีความนึกคิดบางอย่างผุดขึ้นมา “เซียงกง มีถ้อยคำหนึ่งกล่าวว่า หากวันใดวันหนึ่งร่ำรวยได้ดิบได้ดีแล้วอย่าลืมกัน ท่านคงเข้าใจกระมัง”

บัดนี้หลอกให้เขาให้คำมั่นสัญญาว่าภายภาคหน้ายามที่หวนกลับคืนสู่ตำแหน่งเซียนสวรรค์ก็อย่าลืมภูตโสม เอาของดีๆ จากฟากฟ้าลงมาให้บ้าง เลี้ยงดูบุตรชายให้ขาวจ้ำม่ำและเหาะเหินขึ้นไปกลายเป็นเซียนด้วยเช่นกัน เช่นนี้ดีจะตาย

ฮั่วหรงตะลึงงัน มองนางพริบตาหนึ่ง

“หานเจ้าเต็มใจ ข้าก็จะไม่ทำให้เจ้าได้รับความไม่เป็นธรรมเช่นกัน” ฮั่วหรงเข้าใจผิดไปอย่างไม่ต้องสงสัย

ความร่ำรวยและสูงศักดิ์ของเขา ก็เพียงเพราะบรรดาศักดิ์ชั้นอ๋องที่ตระกูลฮั่วได้มาจากเส้นทางซึ่งปูด้วยกระดูกผู้ลาลับจากโลกนี้ไปนับร้อย

“เช่นนั้นท่านต้องจำคำพูดในวันนี้เอาไว้ดีๆ ไม่ว่าเป็นหรือตาย ท่านก็คือบิดาแท้ๆ ของเขา เมื่อบิดาได้ดีแล้วก็อย่าลืมทำเพื่อบุตรชายด้วยเช่นกัน ตกลงหรือไม่” ซ่งอิงแววตาทอประกายระยิบระยับ

ส่วนตัวนาง ไม่ต้องเปลืองแรงใจเพียงนั้น แค่ได้กินเนื้อก็พอแล้ว

แน่นอนว่านางย่อมไม่รับผลประโยชน์เปล่าๆ นางจะจ่ายเงินให้ นี่เรียกว่าสัญญาที่เท่าเทียม

แต่ขณะนี้ฮั่วหรงได้ฟังคำพูดของซ่งอิง กลับรู้สึกอบอุ่นใจขึ้นมา แววตาที่มองฮั่วหลินก็อ่อนโยนยิ่งขึ้นเรื่อยๆ เช่นกันแม้ว่านี่ไม่ใช่เลือดเนื้อเชื้อไขของเขา แต่จะอย่างไรก็เป็นผู้สืบทอดของฮั่วหรงอย่างแท้จริง อีกทั้งเป็นเด็กที่รู้ความคนหนึ่ง

“เหนียงจื่อวางใจได้ เขาเป็นบุตรชายคนโตโดยชอบธรรมขอบข้า ไม่มีทางเปลี่ยนแปลงแน่นอน” ฮั่วหรงกล่าวหนักแน่น

ซ่งอิงจึงได้พยักหน้าด้วยความดีใจ

จากนั้นนางก็เริ่มวางแผนเรือนอยู่อาศัยให้ฮั่วหรง จะให้ฮั่วหรงอยู่เรือนหลังเดียวกันนั้นเป็นไปมิได้แน่นอน นางมักจะประชุมกับเหล่าปีศาจในยามดึกดื่นเที่ยงคืนบ่อยครั้ง การที่ฮั่วหรงอยู่ด้วยจะสร้างความยุ่งยากเล็กน้อย นอกจากนั้น ลานหลังบ้านเป็นอาณาเขตที่ภูตโสมฝังตัว เขาก็ต้องอยู่ให้ห่างไว้หน่อยเช่นกันคิดไปคิดมา สุดท้ายซ่งอิงวางแผนให้เขาไปอยู่ในเรือนฝั่งปีกตะวันออกที่ติดกับบานประตูใหญ่

ฮั่วหรงไม่เกรงใจเช่นกัน ย้ายเข้าไปอย่างว่าง่าย

ตามจริงซ่งอิงอยากให้เขาออกไปอยู่อาศัยข้างนอกเสียด้วยซ้ำไป แต่กลับรู้ดีเช่นกันว่าเป็นไปไม่ได้ อย่างไรเสียก็เป็นสามีภรรยาอย่างถูกต้อง หากต่างคนต่างอยู่ ไม่รู้ว่าภายนอกจะเอาไปลือกันอย่างไรบ้าง

ไม่นานนัก ฮั่วหรงก็ได้กินอาหารมื้อแรกหลังกลับชนบท

ตอนที่เห็นกับข้าวบนโต๊ะ เขาก็ตะลึงงันเล็กน้อย

ไก่ เป็ด ปลาและเนื้อหมู แต่ละอย่างมีครบถ้วน และยังมีผลไม้และขนมอีกด้วย แต่เห็นได้ชัดว่าฮั่วหลินเคยชินแล้ว มองเห็นอาหารพวกนี้ก็ดูไม่ตะกละตะกลามเลยสักนิด มิหนำซ้ำยังดูสงบนิ่งอย่างยิ่ง

ก็หมายความได้ว่า นางอยู่บ้านโดยใช้ชีวิตอย่างนี้มาโดยตลอดหรือ

เช่นนั้นเงินสองร้อยตำลึงเงินที่เขาให้ไป…จะพอกินไปได้กี่วัน?

ดังนั้น…เขาต้องคิดหาวิธีทำเงินแล้วสินะ จะให้สาวน้อยผู้นี้หาเลี้ยงตลอดไม่ได้กระมังฮั่วหรงขมวดคิ้วนิ่วหน้า หลังจากขยับตะเกียบลงมือกินก็ยิ่งรู้สึกสับสน

อาหารของภัตตาคารเย่ว์เฟิงก็เป็นอย่างที่รู้กัน ทว่าที่อยู่ตรงหน้า…รสชาติอร่อยกว่าภัตตาคารเย่ว์เฟิงมาก อย่างไก่ตัวนี้ ได้ความสดและเนื้อไม่เหนียว ไม่มีกลิ่นคาวเลยสักนิด ออกรสเผ็ดเล็กน้อยแต่ก็กำลังดี กินคู่กับข้าวแล้วเด็ดมาก

แล้วยังมีกับข้าวจากผักอีกสองอย่างนี้ ให้รสชาติที่สดกรอบ

ผลไม้ยิ่งไม่ต้องพูดถึง ต่อให้เขาอยู่ในจวนที่เมืองยง ก็ไม่แน่ว่าผู้ดูแลงานในเรือนจะหาซื้อผลไม้ที่สดใหม่ได้ถึงเพียงนี้