ข้าอยู่บ้านร้อยปีก็เข้าสู่วิถีไร้เทียมทาน - ตอนที่ 721 เลี่ยเทียน
ในขณะนี้ ฉู่เซวียนกำลังลังเล เขำควรดูดซับวงแหวนต้นก ำเนิด มหำเต๋ำเข้ำสู่ร่ำงกำยหรือไม่?
กำรสร ้ำงเต๋ำนั้นไม่ง่ำยเหมือนกับกำรสร ้ำงมหำเต๋ำ เขำต้องมีกฎ ที่สมบูรณ์และมีปรำณโกลำหลแห่งกำรสรรค์สร ้ำงจึงจะสำมำรถสร ้ำง เต๋ำได้
กำรจ้องมองของฉู่เซวียนเปลี่ยนไป
คนผู้นี้เป็ นยอดฝีมือขอบเขตเต๋ำปฐมกำล แต่ตอนนี้เขำพิกำรไป แล้ว
โลกที่อยู่เหนือควำมโกลำหลนั้นอันตรำยอย่ำงแท้จริง ดังนั้นเขำ จึงต้องก้ำวเดินอย่ำงระมัดระวัง
หัวยักษ์เหลือบมองที่ฉู่เซวียนและพูดต่อ “เต๋ำที่ข้ำสร ้ำงขึ้นถูก ท ำลำยในระหว่ำงมหำสงครำม ท ำให้ฐำนพลังยุทธ ์ของข้ำถดถอย กลับมำที่ขอบเขตเต๋ำเหนือลิขิตแล้ว”
“นอกจำกนี้ รำกฐำนของข้ำก็ได้รับควำมเสียหำย แม้ว่ำข้ำจะฟื้น ตัว ข้ำก็คงไม่สำมำรถเข้ำสู่ขอบเขตเต๋ำปฐมกำลได้อีก”
ฉู่เซวียนเหลือบมองเขำ
เห็นได้ชัดว่ำหัวยักษ์บอกว่ำตนพิกำรแล้ว เขำจึงไม่เป็ นภัย คุกคำมอีกต่อไป
“แล้วขอบเขตที่อยู่เหนือขอบเขตเต๋ำปฐมกำลคืออะไร?” ฉู่เซ วียนถำม
เขำต้องรับรู ้ขอบเขตที่อยู่เหนือกว่ำตนเองเพื่อจะได้รู้ว่ำตนอยู่ใน ระดับใด และจะได้หลีกเลี่ยงภัยอันตรำย
เขำคงจะอยู่ยงคงกระพันหำกเขำแข็งแกร่งพอที่จะบดขยี้จ้ำวแห่ง ควำมโกลำหลใช่หรือไม่?
“เหนือขอบเขตเต๋ำปฐมกำลคือขอบเขตเหนือสูงสุด”
“ว่ำกันว่ำกำรบ่มเพำะจะสิ้นสุดที่ขอบเขตนี้ เหตุนี้จึงเรียกว่ำ ขอบเขตเหนือสูงสุด” หัวยักษ์อธิบำย
ฉู่เซวียนเลิกคิ้ว
“แล้วจ้ำวแห่งควำมโกลำหลล่ะ? เขำเป็ นยอดฝีมือขอบเขตเหนือ สูงสุดหรือไม่?”
“จ้ำวแห่งควำมโกลำหลคือขอบเขตจ้ำวเหนือสูงสุด” หัวยักษ์พูด ด้วยรอยยิ้มอันขมขื่น
“ว่ำกันว่ำขอบเขตนี้ก็ถือเป็ นขอบเขตเหนือสูงสุดเช่นกัน กำร เรียกเช่นนั้นเพื่อบ่งบอกว่ำอีกฝ่ ำยบรรลุขอบเขตเหนือสูงสุดขั้น สูงสุด”
“แน่นอนว่ำยังมีบำงคนที่บอกว่ำขอบเขตจ้ำวเหนือสูงสุดนั้นเป็ น ขอบเขตที่เหนือกว่ำขอบเขตเหนือสูงสุด”
“ก่อนที่จ้ำวแห่งควำมโกลำหลจะเคลื่อนไหว ขอบเขตนี่ก็เป็ น เพียงเรื่องในตำนำนไม่มีใครที่รู ้เพิ่มเติมเกี่ยวกับมัน มีเพียงกำรคำด เดำเท่ำนั้น”
ฉู่เซวียนเข้ำใจแล้ว
อย่ำงไรก็ตำม มีสิ่งมีชีวิตที่แข็งแกร่งกว่ำขอบเขตจ้ำวเหนือสูงสุด หรือไม่?
มันยำกที่จะพูด
“ต ำนำนเล่ำว่ำตัวตนขอบเขตจ้ำวเหนือสูงสุดมักจะไม่อยู่ในโลก ตะวันสวรรค์หรือควำมโกลำหล แต่กลับส ำรวจอำณำเขตแห่งควำม ว่ำงเปล่ำแทน” หัวยังคงพูดต่อไปหลังจำกลังเลอยู่ครู่หนึ่ง
“อำณำเขตแห่งควำมว่ำงเปล่ำนั้นกว้ำงใหญ่และไร ้ที่สิ้นสุด มัน เต็มไปด้วยสิ่งลึกลับมำกมำย”
หัวยักษ์ถอนหำยใจ
ด้วยควำมแข็งแกร่งของขอบเขตจ้ำวเหนือสูงสุด คงมีเพียงกำร สำรวจอำณำเขตแห่งควำมว่ำงเปล่ำเท่ำนั้นที่จะพอดึงดูดควำมสนใจ ของอีกฝ่ำยได้
ฉู่เซวียนพยักหน้ำ
ไม่ว่ำในกรณีใด เขำยังคงอยู่ห่ำงไกลจำกระดับนั้นมำก เขำต้องบรรลุขอบเขตเต๋ำเหนือลิขิตขั้นสูงสุดเสียก่อน จำกนั้น จึงบรรลุขอบเขตเต๋ำปฐมกำล กำรสำรวจอำณำเขตแห่งควำมว่ำงเปล่ำเป็ นสิ่งที่จะเกิดขึ้นในอีก หลำยปีต่อจำกนี้ “ข้ำควรจะเรียกเจ้ำอย่ำงไร” ฉู่เซวียนมองที่หัวแล้วถำม “เลี่ยเทียน” หัวยักษ์ถอนหำยใจ “ตอนนั้นข้ำมีชื่อเสียงมำกในโลกตะวันสวรรค์” “อืม… ดูเหมือนว่ำเจ้ำจะมีชีวิตอยู่มำนำนเนิ่น ดังนั้นเจ้ำจึงเป็ น สัตว์ประหลำดเฒ่ำ ข้ำจะเรียกเจ้ำว่ำตำเฒ่ำเลี่ย” ฉู่เซวียนหัวเรำะเบำ ๆ ใบหน้ำของเลี่ยเทียนกระตุกอีกครั้ง ตอนนี้สิ่งที่เขำยังไม่ได้ทำมี เพียงแค่กำรก้มหัวให้อีกฝ่ ำยเท่ำนั้น ดังนั้นมันจึงไม่สำคัญว่ำเขำจะ ถูกเรียกว่ำอะไร “เข้ำเรื่องกันเลยเถอะ ตำเฒ่ำเลี่ย เจ้ำคิดจะทำอะไร? พูดมัน ออกมำ” เลี่ยเทียนถอนหำยใจ
“ตั้งแต่เจ้ำออกจำกควำมโกลำหล เจ้ำคงจะไม่ตะลอนไปทั่ว อำณำเขตแห่งควำมว่ำงเปล่ำ เจ้ำจะต้องไปที่โลกตะวันสวรรค์อย่ำง แน่นอน”
“เป้ ำหมำยของข้ำนั้นเรียบง่ำยมำก ข้ำอยำกจะออกไปจำกที่แห่ง นี่”
ฉู่เซวียนมองไปที่เลี่ยเทียน แม้ว่ำอีกฝ่ ำยจะได้รับบำดเจ็บสำหัส แต่ยังคงมีควำมแข็งแกร่งเกือบเท่ำกับเขำ
“ด้วยควำมแข็งแกร่งของเจ้ำ มันไม่น่ำจะเป็ นปัญหำหำกจะออก จำกที่นี่ไม่ใช่หรือ?”
ฉู่เซวียนรู ้สึกสับสน
“เจ้ำไม่เข้ำใจ บำดแผลของข้ำสำหัสเกินไป ข้ำสำมำรถรักษำ ตัวตนได้เท่ำนั้น ข้ำไม่สำมำรถผ่ำนอำณำเขตแห่งควำมว่ำงเปล่ำนี้ และไปถึงโลกตะวันสวรรค์ได้”
“เมื่อข้ำหยุดใช ้วิชำลับเพื่อรักษำตนเอง ข้ำจะตกอยู่ในกำร หลับไหล หำกข้ำหลับไหลอยู่ที่นี่ ในที่สุดข้ำก็จะสลำยไปสู่ควำมว่ำง เปล่ำ” เลี่ยเทียนกล่ำวอย่ำงช่วยไม่ได้
“เพรำะฉะนั้น ข้ำจึงต้องมีคนพำออกไปจำกที่นี่”
ฉู่เซวียนจ้องมองเขำเป็ นเวลำนำน
“ข้ำมำจำกควำมโกลำหล โลกตะวันสวรรค์และควำมโกลำหล นั้นเป็ นศัตรูกันไม่ใช่หรือ? ข้ำจะเชื่อใจเจ้ำได้อย่ำงไร”
“เรำไม่ได้เป็ นศัตรูกัน นอกจำกนี้ เรื่องนั้นก็ผ่ำนไปนำนหลำยปี แล้ว”
เลี่ยเทียนถอนหำยใจ
“ยิ่งกว่ำนั้น ยังมีมนุษย์อยู่ในทั้งควำมโกลำหลและในโลกตะวัน สวรรค์” เขำกล่ำวต่อ
“เนื่องจำกเจ้ำเป็ นมนุษย์เช่นกัน ไม่จำเป็ นต้องกังวลกับเรื่อง เหล่ำนี้”
“ข้ำยังกังวลเล็กน้อย” ฉู่เซวียนกล่ำวอย่ำงระมัดระวัง
กำรนำเลี่ยเทียนไปด้วยคงจะเป็ นประโยชน์ เขำจะสำมำรถเรียนรู ้ เพิ่มเติมเกี่ยวกับโลกตะวันสวรรค์และประสบกำรณ์เกี่ยวกับขอบเขต เต๋ำปฐมกำล
เลี่ยเทียนก็ไม่ใช่ภัยคุกคำม แต่เขำกังวลว่ำอีกฝ่ ำยจะเรียกยอด ฝีมือที่แข็งแกร่งกว่ำมำจัดกำรกับเขำ
“เจ้ำสำมำรถควบคุมข้ำได้ และข้ำจะไม่ได้รับอนุญำตให้ท ำร ้ำย เจ้ำ ฟังดูเป็ นอย่ำงไร?” เลี่ยเทียนกล่ำวหลังจำกผ่ำนไปนำน
ฉู่เซวียนพูดด้วยควำมประหลำดใจ “เจ้ำเต็มใจที่จะถูกควบคุม หรือ?”
“เมื่อเจ้ำอยู่ในสภำพเดียวกับข้ำ หำกต้องทนทุกข์ทรมำนอย่ำง ต่อเนื่องนับไม่ถ้วน เจ้ำจะไม่สนใจเรื่องแบบนี้”
“ตรำบใดที่ข้ำสำมำรถออกจำกสภำพที่น่ำสังเวชนี้ได้ ทุกอย่ำงก็ คุ้มค่ำ” เลี่ยเทียนกล่ำวด้วยรอยยิ้มอันขมขื่น
“ข้ำเกรงว่ำหัวใจของเจ้ำจะบิดเบี้ยวเนื่องจำกกำรทรมำน” ฉู่เซ วียนกล่ำวอย่ำงระมัดระวัง
เลี่ยเทียนไม่รู ้ว่ำจะพูดอะไร
เขำจะไม่ถูกทรมำนใช่หรือไม่?
“มันไม่ใช่เรื่องเลวร ้ำยที่จะพำเจ้ำไปด้วย เพรำะเมื่อมีสัตว์ ประหลำดเฒ่ำอยู่ข้ำงกำย ข้ำก็สำมำรถหลีกเลี่ยงกำรเส้นทำงที่ไม่ จำเป็ นได้” ฉู่เซวียนกล่ำวในขณะที่เขำยกมือขึ้น
ร่องรอยพลังแห่งกฎก่อตัวเป็ นอักขระ
“ประทับสิ่งนี้ไว้บนวิญญำณศักดิ์สิทธิ์ของเจ้ำ แล้วทุกอย่ำงก็เป็ น อันเสร็จสิ้น”
เลี่ยเทียนมองดูและพยักหน้ำ
เป็ นเรื่องปกติที่อีกฝ่ำยจะไม่ไว้ใจเขำ
ท้ำยที่สุดแล้ว ไม่มีสิ่งใดรับประกันในตัวเขำได้
อักขระผสำนเข้ำกับวิญญำณศักดิ์สิทธิ์ของเลี่ยเทียน หลังจำก นั้นฉู่เซวียนก็สำมำรถควบคุมวิญญำณศักดิ์สิทธิ์ของเลี่ยเทียนได้
ฉู่เซวียนไม่ได้กังวลว่ำเลี่ยเทียนจะสำมำรถหลุดพ้นจำกกำร ควบคุมของอักขระได้
เขำยังคงมีควำมมั่นใจในควำมแข็งแกร่งของตนเล็กน้อย
“เจ้ำหยุดใช้วิชำลับของเจ้ำได้” ฉู่เซวียนกล่ำว
หัวของเลี่ยเทียนเริ่มหดตัว เขำหยุดใช้วิชำลับและกลับมำมี ขนำดเท่ำคนปกติ
ในขณะนี้ เลี่ยเทียนดูเหมือนชำยวัยกลำงคนที่มีเครำและใบหน้ำ ที่เด็ดเดี่ยว
“เสร็จสิ้นแล้ว ข้ำไม่สำมำรถรักษำสภำพเช่นนี้ไว้นำนนัก และอีก ไม่นำนก็จะเข้ำสู่สภำวะหลับไหล”
เลี่ยเทียนลอยอยู่ข้ำงหน้ำฉู่เซวียน
“นี่คือทิศทำงสู่โลกตะวันสวรรค์”
ทิศทำงที่เลี่ยเทียนชี้ไปคือจุดที่ฉู่เซวียนเคยพบเห็นเมื่อสัมผัส รำงวัลประสบกำรณ์กำรก้ำวข้ำมควำมโกลำหลจำกระบบ
นั่นคือที่ที่โลกตะวันสวรรค์อยู่
“ข้ำไม่รู ้ว่ำตอนนี้โลกตะวันสวรรค์เป็ นอย่ำงไรบ้ำง ย้อนกลับไป ในตอนนั้น มียอดฝีมือคอยดูแลสถำนที่ที่โลกตะวันสวรรค์เชื่อมต่อ กับควำมโกลำหล เจ้ำต้องระวังเมื่อเข้ำใกล้”
“ถึงกระนั้น หลังจำกมหำสงครำมในตอนนั้น โลกตะวันสวรรค์ก็ ทนทุกข์ทรมำนอย่ำงมำก ดังนั้นข้ำไม่แน่ใจว่ำจะยังมีผู้พิทักษ์อยู่ที่ นั่นหรือไม่ บำงทีอำจมีผู้ฝึกยุทธ ์ขอบเขตเต๋ำเหนือลิขิตอยู่ที่นั่น แต่ก็ เป็ นกำรดีที่จะระมัดระวัง มิฉะนั้นเจ้ำอำจต้องเผชิญหน้ำกับยอดฝีมือ ขอบเขตเต๋ำปฐมกำล”
เลี่ยเทียนอธิบำยบำงสิ่งที่ควรทรำบให้ฉู่เซวียน ซึ่งส่วนใหญ่ เกี่ยวกับสิ่งที่อำจเกิดขึ้นเมื่อเขำเข้ำสู่ โลกตะวันสวรรค์”
“หำกเจ้ำอำยุเพียงสิบล้ำนปีจริง ๆ เจ้ำจะถือว่ำเป็ นรุ่นเยำว์ในโลก ตะวันสวรรค์” เลี่ยเทียนกล่ำวเสริม
“อะไรกัน?”
ฉู่เซวียนตกใจ
“ควำมโกลำหลนั้นพิเศษมำก กำลเวลำมีควำมแตกต่ำงกันเมื่อ เทียบกับโลกตะวันสวรรค์ สิ่งมีชีวิตที่ออกมำจำกควำมโกลำหลจะ ได้รับกำรแก้ไขบำงอย่ำง”
“บำงคนอ้ำงว่ำขอบเขตเหนือสูงสุดคือกำรหวนคืน”
“อย่ำงไรก็ตำม ข้ำไม่ทรำบรำยละเอียดแน่ชัดเกี่ยวกับเบื้องหลัง เรื่องนี้”
“สิ่งที่ข้ำสำมำรถบอกเจ้ำได้ก็คือ สิบล้ำนปีในควำมโกลำหลนั้น เทียบเท่ำกับสิบปีภำยในโลกตะวันสวรรค์”
ฉู่เซวียนรู ้สึกประหลำดใจมำกกับปรำกฏกำรณ์นี้
สิบล้ำนปี ในควำมโกลำหลนั้นเทียบเท่ำกับสิบปี ในโลกตะวัน สวรรค์? นี่จะไม่ทำให้เขำดูเหมือนเป็ นคนประหลำดหรือ?
“นั่นเป็ นเหตุผลที่ข้ำบอกว่ำควำมโกลำหลนั้นพิเศษ มันเป็ น ดินแดนต้องห้ำม แต่ก็เป็ นสถำนที่ที่มำกไปด้วยโอกำศเช่นกัน”
เลี่ยเทียนหำยใจเข้ำลึก ๆ และพูดต่อ “มีข่ำวลือว่ำยอดฝี มือ ขอบเขตเหนือสูงสุด จะให้ก ำเนิดลูกหลำนในควำมโกลำหล พวกเขำ จะเติบโตขึ้นมำในควำมโกลำหล เมื่อพวกเขำบรรลุขอบเขตเต๋ำ เหนือลิขิต พวกเขำจะกลับสู่โลกตะวันสวรรค์”
“แน่นอนว่ำนี่คือสิ่งที่มีเพียงยอดฝีมือขอบเขตเหนือสูงสุดเท่ำนั้น ที่จะทำได้”
YOU MAY ALSO LIKE
