ข้าอยู่บ้านร้อยปีก็เข้าสู่วิถีไร้เทียมทาน - ตอนที่ 719 วิวรณ์(1)

“ท ำไมเจ้ำถึงสำมำรถออกจำกควำมโกลำหลได้” หัวยักษ์ถำมด้วยควำมสับสน “ข้ำก้ำวข้ำมควำมโกลำหลไปแล้ว ท ำไมข้ำจะออกไม่ได้” ฉู่เซวียนยิ่งสับสนมำกขึ้น

ทำไมเขำถึงถูกถำมคำถำมนี้?

หำกเขำสำมำรถละออกจำกควำม โกลำหลได้ ก็ไม่ได้ หมำยควำมว่ำเขำได้ก้ำวข้ำมควำมโกลำหลไปแล้วหรือ?

“เจ้ำฝึกฝนมำนำนเพียงใดแล้ว?” หัวยักษ์ถำมหลังจำกเงียบไปครู่หนึ่ง “กว่ำสิบล้ำนปี” ฉู่เซวียนถอนหำยใจ

กำรฝึกฝนยำกเกินไป เขำใช้เวลำมำกกว่ำสิบล้ำนปีในกำรก้ำว ข้ำมควำมโกลำหล!

เมื่อเปรียบเทียบกันแล้ว เขำใช ้เวลำไม่ถึงร ้อยปี ในกำรบรรลุ ขอบเขตปฐมโกลำหล

ฉู่เซวียนรู ้สึกสะเทือนใจทุกครั้งที่เขำนึกถึงเรื่องนี้

  

ตำมที่คำดไว้ ถ้ำเขำไม่มีระบบ ไม่ว่ำพรสวรรค์ของเขำจะยิ่งใหญ่ เพียงใด เขำก็ยังคงใช ้เวลำนำนกว่ำที่จะแข็งแกร่ง

หำกระบบไม่ได้ปิดตัวพัฒนำ บำงทีเขำอำจจะสำมำรถก้ำวข้ำม ควำมโกลำหลโดยใช ้เวลำเพียงหมื่นปี

ดวงตำของศีรษะเบิกกว้ำง

ดวงตำของเขำแทบถลนออกมำนอกเบ้ำ

ยิ่งกว่ำนั้น คลื่นกลิ่นอำยของเขำกวำดออกไปอย่ำงไม่สำมำรถ ควบคุมได้ และจำกนั้นกลิ่นอำยก็ถูกโยนเข้ำสู่ควำมโกลำหล

ลมหำยใจของเขำกับเหมือนสำยฟ้ ำ

“เจ้ำพูดอะไรออกมำ? เจ้ำก้ำวข้ำมขอบเขตเต๋ำหลังจำกฝึกฝน มำสิบล้ำนปีหรือ”

ฉู่เซวียนจ้องมองที่หัวและตกอยู่ในสภำวะแห่งควำมคิดอันลึกซึ้ง

เขำสังเกตเห็นว่ำหัวไม่ได้พูดถึงกำรก้ำวข้ำมควำมโกลำหล แต่ เป็ นขอบเขตเต๋ำแทน

“สิบล้ำนปีนั้นสั้นนักหรือ?”

“เจ้ำรู ้หรือไม่ ข้ำทะลวงเข้ำสู่ขอบเขตปฐมโกลำหลในเวลำไม่ถึง ร ้อยปี ในท้ำยที่สุด ข้ำใช ้เวลำมำกกว่ำสิบล้ำนปีในกำรก้ำวข้ำมควำม โกลำหล” ฉู่เซวียนกล่ำวโดยไม่เปลี่ยนสีหน้ำของเขำ

ศีรษะไม่สำมำรถสงบสติอำรมณ์ได้อีกต่อไป

  

ลมหำยใจของเขำหนักขึ้น ดวงตำก็เปิดกว้ำงตำม “กำรก้ำวข้ำมขอบเขตเต๋ำคืออะไร?”

ฉู่เซวียนถำมขณะที่เขำมองไปรอบ ๆ ในอำณำเขตแห่งควำมว่ำงเปล่ำ นอกจำกควำมโกลำหลแล้วก็ ไม่มีอะไรเลย เขำจำได้ว่ำเมื่อเขำก้ำวข้ำมควำมโกลำหล ครั้งหนึ่งเขำเคย มองเห็นมุมหนึ่งของบำงสิ่งที่พิเศษเล็กน้อย “เจ้ำรู ้หรือไม่ว่ำเจ้ำอยู่ที่ใด?”

หัวยักษ์ถำมด้วยเสียงแหบแห้งหลังจำกที่เขำสงบลงในที่สุด “ข้ำอยำกฟังรำยละเอียด” ฉู่เซวียนตอบ ศีรษะหันกลับไปมองควำมโกลำหล “ควำมโกลำหลในอดีตไม่ได้เป็ นเช่นนี้”

ฉู่เซวียนเลิกคิ้วและมองดูควำมโกลำหลและครุ่นคิดอย่ำงลึกซึ้ง เขำตกใจเล็กน้อย

ทันใดนั้นเขำก็ตระหนักได้ว่ำควำมโกลำหลดูเหมือนจะพังทลำย ลง…

ตัวตนอันน่ำสะพรึงกลัวชนิดใดที่สำมำรถทำลำยควำมโกลำหล ได้มำกเพียงนี้?

  

“เจ้ำน่ำจะบอกได้ว่ำควำมโกลำหลในปัจจุบันได้พังทลำยลงจำก ก่อนหน้ำนี้” หัวยักษ์กล่ำว

“บอกข้ำทีว่ำเกิดอะไรขึ้น?”

ฉู่เซวียนสนใจมำก

มหำสงครำมเช่นใดกันที่ทำลำยควำมโกลำหล?

ควำมโกลำหลที่เขำเห็นตอนนี้ขยำยตัวอย่ำงต่อเนื่อง และใน ที่สุดจะหลอมรวมเข้ำด้วยกัน อย่ำงไรก็ตำม ในควำมเป็ นจริง มันเป็ น เพียงกระบวนกำรฟื้นฟูตนเองเท่ำนั้น ไม่ใช่กำรหลอมรวมเพื่อพัฒนำ แต่เพื่อกลับคืนจุดสูงสุด

ฉู่เซวียนคิดอีกครั้ง

หำกควำมโกลำหลที่แท้จริงกลับคืนมำ และเต๋ำสวรรค์เข้ำ ควบคุมมัน เต๋ำสวรรค์จะทรงพลังเพียงใด?

ขอบเขตใดที่อยู่เหนือขอบเขตปัจจุบันของเขำ?

“เรื่องมันผ่ำนมำนำนแล้ว…”

หัวยักษ์นึกถึงอดีต

“ควำมโกลำหลที่เจ้ำเห็นตอนนี้เป็ นเพียงส่วนหนึ่งเท่ำนั้น หลังจำกผ่ำนไปนำน มันก็ฟื้นตัวได้ไม่น้อยแล้ว”

“เมื่อก่อน สถำนที่แห่งนี้ใหญ่กว่ำปัจจุบันหลำยสิบเท่ำ”

  

“หลังจำกก้ำวข้ำมสถำนที่แห่งนี้ เจ้ำจะไปถึงควำมโกลำหลที่ แท้จริง ที่นี่ไม่ใช่ครึ่งหนึ่งของควำมโกลำหลด้วยซ้ำ” หัวยักษ์อธิบำย

ฉู่เซวียนตกตะลึง

สิ่งที่เขำเห็นตรงหน้ำไม่ใช่ควำมโกลำหลทั้งหมดหรือ?

มีควำมโกลำหลมำกกว่ำตอนนี้?

สงครำมอันใดที่จะทำลำยสิ่งอันกว้ำงใหญ่เช่นนี้ได้?

เป็ นไปได้หรือไม่ว่ำอำณำเขตแห่งควำมว่ำงเปล่ำแต่เดิมนั้นมีแต่ ควำมโกลำหล?

หัวยักษ์ดูเหมือนจะรู ้ว่ำเขำก ำลังคิดอะไรอยู่

“ควำมว่ำงเปล่ำนั้นมีอยู่ทุกหนแห่ง ควำมโกลำหลมีอยู่ในควำม ว่ำงเปล่ำ ไม่มีใครรู ้ว่ำควำมว่ำงเปล่ำเกิดขึ้นได้อย่ำงไร”

“และไม่มีใครรู ้ว่ำจะมีกำรสิ้นสุดของอำณำเขตแห่งควำมว่ำง เปล่ำหรือไม่”

ศีรษะหันไปมองฉู่เซวียนอีกครั้ง

“ขอบเขตกำรฝึ กฝนในปัจจุบันของเจ้ำจริง ๆ แล้วเรียกว่ำ ขอบเขตเต๋ำเหนือลิขิต เจ้ำรู ้หรือไม่ว่ำมีขอบเขตใดอีก?”

นี่คือสิ่งที่ฉู่เซวียนต้องกำรทรำบเช่นกัน

เขำส่ำยหัว

  

“ข้ำรู ้แค่ว่ำข้ำยังไม่ถึงจุดสิ้นสุด ข้ำไม่รู ้ว่ำมีขอบเขตใดที่อยู่เหนือ สิ่งนี้หรือไม่”

หลังจำกได้ยินเช่นนั้น ศีรษะก็หยุดชั่วครู่หนึ่งแล้วจึงแนะนำเขำ

“โดยทั่วไปแล้วไม่มีควำมแตกต่ำงมำกนัก เพียงแต่ชื่อของ ขอบเขตนั้นแตกต่ำงกันเล็กน้อย” หัวยักษ์กล่ำว

“ขอบเขตมนุษย์แท้จริงแล้วคือขอบเขตแห่งกำรหลอมกำยำ ขอบเขตเหล่ำนั้นก็จะเหมือนกันจนกระทั่งขอบเขตเต๋ำนิรมิต”

“ต่ำกว่ำเกณฑ์ 100,000 ลี้มีชื่อเรียกว่ำขอบเขตนักบุญเต๋ำ ขอบเขตนักบุญเก้ำเต๋ำสอดคล้องกับขอบเขตเต๋ำเก้ำนิรมิต … “

ในช่วงแรก ๆ ของเก้ำดินแดน ยอดฝีมือเผ่ำพันธุ์เทพ เซียน มำร และเผ่ำพันธุ์อื่น ๆ ก็ถูกเรียกว่ำนักบุญ ซึ่งน่ำจะมำจำกระบบกำร ฝึกฝนที่หัวยักษ์กำลังพูดถึง

ต้องขอบคุณกำรแนะนำนี้ทำให้ฉู่เซวียนเข้ำใจกำรแบ่งแยก ขอบเขตแห่งกำรฝึกฝน

เมื่อผู้ฝึกยุทธ ์ไปถึงเครื่องหมำย 100,000 ลี้ พวกเขำจะเป็ นที่รู ้จัก ในนำมรำชำนักบุญเต๋ำ ซึ่งมีเก้ำขั้น และสอดคล้องกับขอบเขตเก้ำ เต๋ำนิรมิตจนถึงเกณฑ์ 999,999 ลี้

หลังจำกนั้น บุคคลหนึ่งจะถูกเรียกว่ำจักรพรรดินักบุญเต๋ำเมื่อ พวกเขำบรรลุขอบเขตเบิกโลกำ

  

ขอบเขตนักบุญเต๋ำศักดิ์สิทธิ์สอดคล้องกับผู้ที่บรรลุขอบเขตเบิก ฟ้ ำแยกปฐพี ในขณะที่ขอบเขตปฐมโกลำหลเป็ นที่รู ้จักในนำม ขอบเขตเต๋ำศักดิ์สิทธิ์

กำรก้ำวข้ำมขอบเขตปฐมโกลำหลนั้นเรียกว่ำกำรก้ำวข้ำม ขอบเขตเต๋ำ

เมื่อมำถึงจุดนี้ศีรษะไม่ได้พูดต่ออีก

แต่เขำกลับถำมว่ำ “เจ้ำคิดว่ำข้ำเป็ นคนที่มีอยู่ก่อนที่ควำม โกลำหลจะพังทลำยหรือไม่?”

“เจ้ำไม่ใช่หรือ?”

ฉู่เซวียนตกใจ

คนผู้นี้ได้รับบำดเจ็บสำหัสและคุ้นเคยกับประวัติศำสตร ์แห่งควำม โกลำหลมำก เขำน่ำจะได้สัมผัสกับมหำสงครำมในตอนนั้นเป็ นกำร ส่วนตัว

เขำควรจะเป็ นผู้รอดชีวิตจำกมหำสงครำมครั้งนั้น

หัวยักษ์คลี่ยิ้ม

“ควำมโกลำหลเป็ นดินแดนต้องห้ำม ภำยนอกควำมโกลำหลยัง มีอีกโลกหนึ่ง”

“ข้ำมำจำกโลกนั้น”

  

“กำรมีอยู่ของควำมโกลำหลนั้นค่อนข้ำงพิเศษ มันเกี่ยวข้องกับ ควำมลึกลับที่ข้ำไม่เข้ำใจ”

“อย่ำงไรก็ตำม ข้ำบอกเจ้ำได้เลยว่ำควำมโกลำหลเป็ นอันตรำย ต่อโลกนั้น มันเป็ นดินแดนต้องห้ำม แต่ในขณะเดียวกัน ก็เป็ น ดินแดนแห่งโอกำสด้วย”

“ดังที่กล่ำวไปแล้ว มีเพียงผู้ฝึ กยุทธ ์ขอบเขตเต๋ำเหนือลิขิต เท่ำนั้นที่สำมำรถออกจำกควำมโกลำหลได้”

ฉู่เซวียนถอนหำยใจเมื่อได้ยินสิ่งนี้

ปรำกฎว่ำเขำอำศัยอยู่ในดินแดนต้องห้ำม และไม่ใช่สิ่งที่คนอื่น มองว่ำเป็ นโลก

“โลกนั้นเรียกว่ำโลกตะวันสวรรค์”

“ในโลกตะวันสวรรค์ เผ่ำพันธุ์มนุษย์เป็ นหนึ่งในเผ่ำพันธุ์ที่ทรง พลังที่สุด พร ้อมด้วยยอดฝีมือจำนวนนับไม่ถ้วน” หัวยักษ์กล่ำวต่อ

“ควำมโกลำหลถือเป็ นดินแดนต้องห้ำมเนื่องจำกมียอดฝีมือที่มัน สร ้ำงขึ้น ทุกคนที่เดินออกไปคือยอดฝีมือขอบเขตเต๋ำเหนือลิขิต”

“ด้วยเหตุนี้ ยอดฝีมือทั้งหมดจำกควำมโกลำหลที่เรำได้พบคือ ยอดฝีมือขอบเขตเต๋ำเหนือลิขิต ซึ่งส่งผลให้เกิดควำมหวำดกลัวต่อ ผู้คนในโลกตะวันสวรรค์”

ฉู่เซวียนฟังอย่ำงเงียบ ๆ

  

เหตุผลของควำมประทับใจนี้คือผู้ที่อยู่ภำยใต้ขอบเขตเต๋ำไม่ สำมำรถออกจำกควำมโกลำหลได้

“ข้ำไม่รู ้ว่ำผ่ำนไปกี่ปีแล้ว แต่ในตอนนั้น บุคคลสำคัญอย่ำงยิ่ง จำกโลกตะวันสวรรค์ได้พบกับใครบำงคนในควำมโกลำหล นำงตก หลุมรักบุคคลนั้นและติดตำมเขำไปสู่ควำมโกลำหล”

ฉู่เซวียนยังคงฟังอย่ำงเงียบ ๆ

นี่ควรเป็ นสำเหตุของมหำสงครำม

เขำอดไม่ได้ที่จะสำปแช่งในใจ กำรต่อสู้ที่เกิดจำกควำมรัก? นี่ เป็ นละครหรือ?

“คนสำคัญคนนั้นกลับได้หมั้นหมำยแล้ว…”

เมื่อฉู่เซวียนได้ยินสิ่งนี้ เขำก็คิดกับตนเองว่ำมันเหมือนกับละคร มำกจริง ๆ

“คู่หมั้นของบุคคลนั้นโกรธจัดและท้ำทำยศัตรูจำกควำมโกลำหล ผู้นั้น โดยผู้แพ้จะต้องถอยห่ำงจำกกำรไล่ตำมสตรีผู้นั้น”

“แต่เดิมนี่เป็ นข้อตกลงระหว่ำงพวกเขำสองคน อย่ำงไรก็ตำม พวกเขำเป็ นสหำยที่ดีต่อกัน”

“อย่ำงไรก็ตำม ดูเหมือนว่ำจะมีคนคอยเติมเชื้อไฟจำกเบื้องหลัง และบอกว่ำบุคคลจำกควำมโกลำหลก ำลังสมรู ้ร่วมคิดกับขุมอ ำนำจ

  

อื่น ๆ จำกควำมโกลำหลเพื่อพิชิต และหลอมรวมโลกสวรรค์ตะวัน เข้ำด้วยกัน”

“ข้ำไม่ทรำบรำยละเอียด ข้ำรู ้แค่ว่ำสตรีคนนั้นดูเหมือนจะได้รับ บำดเจ็บสำหัสและเกือบเสียชีวิตด้วยเหตุนี้”

“บิดำของนำงโกรธมำกและเริ่มทำสงครำมครั้งใหญ่กับควำม โกลำหล”

“ผู้ที่มำจำกควำมโกลำหลก็โกรธมำกเช่นกัน และโจมตีเพื่อล้ำง แค้นให้กับสตรีคนนั้น”

หัวยักษ์ยิ้มอย่ำงขมขื่น

“หำกมองอย่ำงผิวเผิน มันก็คงเป็ นเพรำะควำมรัก แต่ใครก็ตำมที่ อยู่เบื้องหลังย่อมต้องกำรเก็บเกี่ยวผลประโยชน์จำกสงครำม และ ควบคุมควำมโกลำหล”

“บิดำของผู้หญิงคนนั้นและยอดฝี มือคนอื่น ๆ ของโลกตะวัน สวรรค์ พยำยำมจะฆ่ำชำยคนนั้น”

“ว่ำกันว่ำสตรีคนนั้นเสี่ยงชีวิตเพื่อช่วยเขำ ในที่สุดทั้งสองก็ กลำยเป็ นเศษเสี้ยววิญญำณ และไม่มีใครรู ้ว่ำพวกเขำไปอยู่ที่ไหน”

หัวยักษ์ก็ถอนหำยใจยำว

  

“อย่ำงไรก็ตำม ใครจะคิดว่ำชำยผู้แข็งแกร่งอย่ำงน่ำสะพรึงกลัว กลับไม่ใช่สิ่งมีชีวิตที่ทรงพลังที่สุดในควำมโกลำหล ยิ่งไปกว่ำนั้น ชำยคนนั้นยังเป็ นศิษย์ของผู้ปกครองควำมโกลำหล”

“เรื่องนี้ทำให้ผู้ปกครองควำมโกลำหลโกรธเกรี้ยว และเขำก็ลง มือ”

ดูเหมือนว่ำศีรษะจะนึกถึงฉำกนั้น และดวงตำของเขำก็เผยให้ เห็นควำมหวำดกลัว

“ขอบเขตเต๋ำปฐมกำลและขอบเขตเหนือสูงสุด พร ้อมเหล่ำผู้ทรง พลังจำกโลกตะวันสวรรค์ไม่สำมำรถยืนหยัดต่อต้ำนเขำได้”

“ด้วยแผนกำรดังกล่ำว โลกตะวันสวรรค์จึงตกอยู่ในอันตรำยที่จะ ถูกท ำลำย”