ข้าอยู่บ้านร้อยปีก็เข้าสู่วิถีไร้เทียมทาน - ตอนที่ 718 ก้าวข้ามความโกลาหล(2)

ด้านนอกความโกลาหลก็ไม่มีอะไร

ไม่มีพลังวิญญาณ ไม่มีกฎเกณฑ์ และไม่มีมหาเต๋า

ดูเหมือนจะไม่มีอะไรเลย

มันเป็ นความว่างเปล่าที่อธิบายไม่ได้

มีเพียงความโกลาหลเท่านั้นที่ยังคงขยายตัวต่อไปภายในความ ว่างเปล่านี้

อาณาเขตแห่งความว่างเปล่านั้นไร ้ขอบเขตอย่างแท้จริง ไม่มี ใครรู ้ว่าจะมีการสิ้นสุดหรือไม่

ที่ชายขอบของความโกลาหล หัวขนาดใหญ่ลอยอยู่อย่างเงียบ ๆ

หัวอยู่ในอาณาเขตแห่งความว่างเปล่า โดยเคลื่อนออกไปด้าน นอกอย่างต่อเนื่อง ในขณะที่ความโกลาหลขยายวงกว้างขึ้น

มันไม่ได้ถูกกลืนกินโดยความโกลาหล

ในบางครั้งพลังวิญญาณและกฎแห่งความโกลาหลบางส่วนจะ ถูกดูดซึมเข้าสู่หัวนั้น

ดูเหมือนจะไม่มีกาลเวลาอยู่ในอาณาเขตแห่งความว่างเปล่า

ไม่มีอะไร

 

อย่างไรก็ตาม อาณาเขตแห่งความว่างเปล่ายังคงมีอยู่ใน ลักษณะที่ไม่สามารถอธิบายได้

จากรูปลักษณ์ของมัน ดูเหมือนว่าไม่มีอะไรเลย

แม้แต่ยอดฝีมือขอบเขตปฐมโกลาหลก็ไม่สามารถอยู่ที่นี่ได้นาน

หากอยู่นาน ฐานพลังยุทธุ์ของพวกเขาก็จะสลายไปจนกลายเป็ น ความว่างเปล่า

มีเพียงผู้ที่ก้าวข้ามความโกลาหลเท่านั้นที่สามารถเดินได้อย่าง ปลอดภัยในอาณาเขตแห่งความว่างเปล่าโดยไม่มีผลข้างเคียง

การก้าวข้ามความโกลาหลนั้นเหมือนกับว่าเขาได้ก้าวข้ามสิ่ง กีดขวางบางอย่างไปแล้ว ตัวตนของเขาได้รับการเปลี่ยนแปลงเป็ น พิเศษ

ในช่วงเวลาหนึ่ง ดวงตาบนหัวนั้นก็เปิดขึ้น

แววตาเต็มไปด้วยความสับสน

ความคิดของเขาเริ่มควบแน่น และดวงตาสลัวแต่เดิมของเขาก็ เรืองแสงขึ้นมา

ความทรงจ าของเขาดูเหมือนจะกลับมาแล้ว และดวงตาของเขา เผยให้เห็นท่าทีครุ่นคิด

ผ่านไปกี่ปีแล้ว?

 

ไม่มีกาลเวลาในอาณาเขตแห่งความว่างเปล่า และมันก็สามารถ เปลี่ยนทุกสิ่งให้กลายเป็ นความว่างเปล่าได้

หัวยักษ์ทาได้เพียงพึ่งพาการกลืนกินพลังวิญญาณของความ โกลาหล และกฎแห่งความโกลาหลเพื่อรักษาตนเองได้เท่านั้น

ถึงกระนั้นเขาก็ไม่สามารถฟื้นตัวได้

เขาสัมผัสได้ว่ามีบางอย่างผิดปกติในความโกลาหล ดูเหมือนว่า สิ่งมีชีวิตตนหนึ่งกาลังจะหลุดพ้นจากความโกลาหล

การต่อสู้ในตอนนั้นส่งผลให้เกิดความโกลาหลและกลายเป็ น ความโกลาหลน้อยใหญ่หลายขนาด

แม้ว่าความโกลาหลน้อยใหญ่บางส่วนได้หลอมรวม และความ โกลาหลกาลังฟื้นตัว แล้วจะมีสิ่งมีชีวิตที่อยู่เหนือความโกลาหล ปรากฏในเวลานี้ได้อย่างไร

ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความสงสัย

แม้ว่าความโกลาหลนั้นจะไม่เล็ก แต่ก็ไม่ใหญ่เช่นกัน ไม่น่าจะ เป็ นไปได้ที่สิ่งมีชีวิตระดับนี้จะปรากฏขึ้น

ยิ่งไปกว่านั้น เวลานที่ใช ้ก็สั้นเกินไป

กี่ปีแล้วที่ความโกลาหลล่มสลาย?

แม้ว่าเขาจะไม่สามารถสัมผัสได้อย่างชัดเจน แต่เขาแน่ใจว่า เวลาเพียงท่านนี้ไม่สามารถสร ้างตัวตนระดับนี้ได้

 

เกิดอะไรขึ้น? ฉู่เซวียนก้าวไปข้างหน้า และสายฟ้ าก็ล้อมรอบเขา เขาก้าวข้ามความโกลาหล ในขณะนี้ เขาผ่านชายขอบของความโกลาหลที่ขยายตัว และ ผ่านอุปสรรคที่มองไม่เห็น มาถึงบริเวณความว่างเปล่า ไม่มีพลังวิญญาณ ไม่มีกฎเกณฑ์ และเขาไม่สามารถสัมผัสได้ ถึงการมีอยู่ของกาลเวลา

ราวกับว่าไม่มีอะไรอยู่เลย ฉู่เซวียนเดินไปข้างหน้าทีละก้าวแล้วมองย้อนกลับไป ความโกลาหลด้านล่างเขายังคงขยายตัวต่อไป เขาอยู่เหนือความโกลาหลและมองลงไปที่มัน เขานึกถึงฉากที่เขาเห็นเมื่อตอนที่ก้าวข้ามความโกลาหล ฉู่เซวียนเดินต่อไปพลันมองไปรอบ ๆ เขาเห็นความโกลาหลแปดแห่งม้วนตัวไปมาและขยายตัว หนึ่งในนั้นอยู่ใกล้กับความโกลาหลที่เขาอาศัยอยู่มาก ชายขอบอันปั่ นป่ วนของความโกลาหลได้เริ่มสัมผัสกัน แล้ว พวกมันเกือบจะมีขนาดเท่ากัน

 

ในอีกสิบล้านปี หรือประมาณนั้น ความโกลาหลทั้งสองจะ เชื่อมต่อกันอย่างสมบูรณ์

ความโกลาหลอีกหกแห่งมีขนาดแตกต่างกัน

อันที่ยิ่งใหญ่กว่านั้นก็ยิ่งใหญ่กว่าความโกลาหลที่เขาอาศัยอยู่ มาก

อันที่เล็กกว่าก็เล็กกว่าเกือบหนึ่งในสาม

ความโกลาหลทั้งแปดยังคงขยายตัวต่อไป และการปะทะกัน ระหว่างพวกมันทั้งหมดหลีกเลี่ยงไม่ได้ และในท้ายที่สุดจะเหลือเพียง ความโกลาหลเดียวเท่านั้น

ฉู่เซวียนสนใจอาณาเขตแห่งความว่างเปล่านี้มาก เขาต้องการดู ว่ามันมีขอบเขตหรือไม่

อย่างไรก็ตาม มันว่างเปล่า และเขาไม่รู ้ว่าจุดเริ่มต้นหรือ จุดสิ้นสุดอยู่ที่ไหน

จากนั้นเขาก็หันไปมองหาหัวใหญ่ที่เขาเห็นในตอนนั้น

ทันใดนั้น เขาก็ได้รับการถ่ายทอดความคิด

“เจ้า… เจ้าก้าวข้ามความโกลาหลได้อย่างไร?”

น้าเสียงเต็มไปด้วยความตกใจ

ดวงตาของฉู่เซวียนกวาดไปรอบ ๆ และเห็นหัวอยู่ที่ขอบของ ความโกลาหล

 

เมื่อเทียบกับความโกลาหลนั้น หัวนี้กลับเล็กมากโดยธรรมชาติ

อย่างไรก็ตาม เมื่อเปรียบเทียบกับสิ่งมีชีวิตปกติแล้ว มันมีขนาด ใหญ่มาก

แม้แต่เทพเจ้ายักษ์โกลาหลก็ยังดูตัวเล็กเมื่อเทียบกับหัวนี้

ฉู่เซวียนก้าวไปข้างหน้าและมาถึงด้านหน้าหัว

ร่างกายของเขาขยายออก และเขาก็ขยายขึ้นจนมีขนาดที่ใหญ่ กว่าหัวนี้เล็กน้อย

ฉู่เซวียนตรวจสอบหัวนี้

มนุษย์?

เขาสัมผัสได้ถึงต้นก าเนิดของเผ่าพันธุ์มนุษย์จากหัวอีกฝ่าย เขา เป็ นยอดฝีมือมนุษย์

ถึงกระนั้น รูปร่างตอนนี้อาจคงอยู่เพราะวิชาบางอย่าง

ร่างของเขาหายไปแล้วและเหลือเพียงศีรษะเท่านั้น

สัมผัสได้ว่าเจ้าของศีรษะได้รับบาดเจ็บสาหัส

ถึงกระนั้น ฉู่เซวียนก็รู ้สึกได้ว่ากลิ่นอายของศีรษะไม่ได้อ่อนแอ ไปกว่าเขามากนัก

เขาเป็ นคนที่ก้าวข้ามความโกลาหลอย่างแน่นอน

 

หากเจ้าของศีรษะนี้ไม่ได้รับบาดเจ็บสาหัส เขาจะแข็งแกร่งกว่าที่ เคยเป็ นอยู่อย่างแน่นอน

หัวใจของฉู่เซวียนสั่นไหว ตามที่คาดไว้ การก้าวข้ามความโกลาหลยังไม่สิ้นสุด ในเมื่ออีกฝ่ ายแข็งแกร่งกว่าเขา ทาไมอีกฝ่ ายถึงได้รับบาดเจ็บ สาหัสขนาดนี้? “เจ้าเป็ นใคร ทาไมเจ้าถึงได้รับบาดเจ็บสาหัสเยี่ยงนี้” ดวงตาของศีรษะเบิกกว้าง และหันศีรษะไปมองที่ฉู่เซวียน “…”

“เจ้าย่อร่างลงได้หรือไม่?”

ศีรษะสับสนเล็กน้อย ชายหนุ่มคนนี้มีปมด้อยในการชอบอยู่เหนือผู้อื่นหรือไม่? “ลอยขึ้นมา”

ฉู่เซวียนไม่ได้ตั้งใจที่จะย่อขนาดร่างกายของเขา การมองคนอื่นจากที่สูงด้วยความแข็งแกร่งย่อมให้ความรู ้สึก ดีกว่าเสมอ

ศีรษะนั้นได้แต่หงุดหงิด หลังจากนั้นไม่นาน ศีรษะก็ถอนหายใจ

 

ในอดีตคน หากคนหนุ่มสาวไม่รู ้จักมารยาทที่เหมาะสมจะต้อง ถูกเขาทุบตีจนตายไปครึ่งหนึ่ง

อย่างไรก็ตาม ตอนนี้…

ลืมมันไปซะ