บทที่ 8 หญิงสาวผู้แอบชอบหนุ่มหล่อประจำโรงเรียน

 

“ไม่ต้อง ข้ามีวิธีจัดการเอง” ฉู่ป๋ายกล่าว

 

“จริง… จริงเหรอ? “ซูมู่หยานไม่เชื่อ

 

“จริงสิ ตัวข้าเองก็มีเงินส่วนตัวอยู่ไม่น้อย ปกติจะเก็บเงินในวันปีใหม่และวันเกิดน่ะ ข้าจัดการเองได้อยู่แล้ว”

 

ฉู่ป๋ายโกหกอีกครั้ง แต่พอพูดประโยคนี้ แววตากลับไม่หลบตา และดูมั่นใจมาก

 

เมื่อได้ยินเช่นนี้ หัวใจของหวังฮ่าวหรานก็เต้นแรงขึ้น มุมปากของเขาเผยให้เห็นรอยยิ้ม

 

เจ้าหมอนี่ต้องการใช้พลังมองทะลุเพื่อหาเงิน…

 

ในเวลานี้หวังฮ่าวหลานก็ปรากฏตัวขึ้นในสายตาของฉู่ป๋ายและซูมู่หยาน

 

“เอ๋ ซูมู่หยาน พวกเธอกําลังคุยกันเรื่องอะไรกัน?” หวังฮ่าวหลานแสร้งทําเป็นพบโดยบังเอิญ

 

“ไม่ใช่ว่าฉู่ป๋ายต้องการจ่ายค่ารักษาพยาบาลหรอกเหรอ? ฉันเลยถามเขาว่าต้องการความช่วยเหลือหรือไม่ ยังไงเรื่องนี้ก็เกิดขึ้นเพราะฉันมีส่วนด้วย” ความประทับใจที่ซูมู่หยานมีต่อหวังฮ่าวหลานค่อนข้างดี ดังนั้นจึงไม่ได้ปิดบังอะไร

 

“อย่างงั้นเหรอ ฉันช่วยได้นะ” หวังฮ่าวหลานกล่าว

 

“ไม่ต้อง ไม่ต้องมายุ่ง” ฉู่ป๋ายกล่าวอย่างเย็นชา

 

“ทําไมนายถึงพูดอย่างงั้น หวังฮ่าวหลานเองก็หวังจะหวังดีเหมือนกันนะ” ซูมู่หยานขมวดคิ้วแล้วพูดกับฉู่ป๋าย

 

“ดูเหมือนนายจะเข้าใจผิดในตัวฉันมาก” หวังฮ่าวหลานถอนหายใจและถามอย่างเนิบนาบว่า

 

“นายคิดว่าพวกฟ่านเจี้ยนขวางทางนายเพราะฉันอิจฉาที่นายกับซูมู่หยานสนิทกันเกินไป ถึงได้ให้พวกเขาสั่งสอนนายเรอ?”

 

“ไม่ใช่รึไง?” ฉู่ป๋ายถามกลับ

 

“หึหึ” หวังฮ่าวหลานหัวเราะอย่างช่วยไม่ได้

 

“ฉันอยากจะถามนายหน่อยว่านายเทียบกับฉันอะไรได้บ้าง หน้าตา? การเรียน? หรือครอบครัว?

 

หากพวกเราสองคนตามจีบซูมู่หยานเหมือนกัน นายคิดว่านายจะไล่แข่งฉันได้เหรอ? นายไปเอาความมั่นใจมาจากไหนที่ว่าฉันต้องอิจฉานาย? ”

 

“แก…” ฉู่ป๋ายถึงกับสะอึกจนพูดไม่ออก เพราะอีกฝ่ายพูดความจริง

 

“ดูจากคําพูดของนายแล้ว ฉันคงคิดว่าสิ่งที่ฉันพูดนั้นถูกต้อง แล้วในเมื่อเป็นเช่นนี้ ทําไมฉันต้องหาคนมาทุบตีนายด้วยล่ะ?” หวังฮ่าวหลานถาม

 

ฉู่ป๋ายหน้าแดง พูดอะไรไม่ออก

 

“ติ๊ง โฮสต์ประสบความสําเร็จในการโจมตีความมั่นใจในตนเองของตัวเอกฉู่ป๋าย แต้มออร่าของตัวเอกฉู่ป๋าย -10 แต้มออร่าตัวร้ายของโฮสต์ +10 】

 

แบบนี้โอเคมั้ย?

 

ทันใดนั้นข้อความแจ้งเตือนจากระบบก็ปรากฏขึ้นมาทําให้หวังฮ่าวหลานประหลาดใจ

 

เดิมทีเขาแค่อยากหยั่งเชิงแต่คิดไม่ถึงว่าจะประสบผลเกินคาด

 

ใบหน้าของฉู่ป๋ายดูน่าเกลียด

 

หวังฮ่าวหลานคร้านที่จะสนใจเขาในตอนนี้ เขามองไปที่ซูมู่หยานที่อยู่ด้านข้าง

 

ซูมู่หยานมีสีหน้าแปลกๆ เพราะคําพูดของเขา

 

“ซูมู่หยาน เมื่อกี้ฉันแค่ตั้งสมมติฐานอย่าคิดมากไป ก่อนหน้านี้ฉันเคยบอกเธอแล้ว

 

อีกไม่ถึงร้อยวันก็จะสอบเข้ามหาวิทยาลัยแล้ว ฉันแค่อยากจะตั้งใจเรียน ตอนนี้ไม่มีกะจิตกะใจจะคุยเรื่องความรักหรอก

 

และโรงเรียนของเราไม่ได้มีเธอคนเดียวไม่ใช่สาวงามเพียงคนเดียวในโรงเรียนของเรา ต่อให้เธออยากพูดคุยเรื่องความรัก ฉันจะไม่เข้าหาเพื่อนร่วมชั้นหรอก เพราะ กระต่ายจะไม่กินหญ้าข้างรัง   (สำนวน หมายถึง  

 

ผู้ที่จะไม่ทำอะไรที่เมื่อทำไปแล้วก็จะเป็นการทำร้ายหรือเกิดผลเสียกับคนรอบข้าง เพราะที่สุดก็จะกระทบตัวเองด้วย cr. ม.วลัยลักษณ์) และที่สําคัญกว่านั้นฉันไม่ได้มีความรู้สึกแบบนั้นกับเธอ! ”

 

หวังฮ่าวหรานไม่ต้องการให้ซูมู่หยานห่างเหินจากเขา ดังนั้นเขาจึงโกหกและพยายามทําให้ซูมู่หยานมั่นคง

 

ผู้ที่ถือครองออร่าตัวร้ายนั้น การโกหกถือได้ว่าเป็นพรสวรรค์โดยกำเนินของเขาเลยก็ว่าได้ ซึ่งการหลอกลวงเด็กสาวอายุ 18 ปีไม่ใช่เรื่องง่ายๆ

 

เมื่อซูมู่หยานได้ยินดังนั้น ก็ไม่ได้สงสัยอะไรแต่อย่างใด

 

เป็นเพียงว่าซูมู่หยานมองไปที่หวังฮาวหลานโดยไม่พูด มุ่ยปาก และไม่รู้ว่าเธอกำลังคิดอะไรอยู่

 

【ติ้ง โอสต์ทำให้ซูมู่หยาน หนึ่งในนางเอกรู้สึกหึง ได้แต้มวายร้าย 200 ตัวเอก ฉู่ป๋าย -10 และโฮสต์ ออร่าตัวร้าย +10 ]

 

ข้อความจากระบบแจ้งเตือนอย่างกะทันหัน

 

หวังฮ่าวหลานรู้สึกแปลกใจอีกครั้ง

 

เขาไม่คาดคิดว่าคําพูดที่เขาพูดจะมีผลกระทบเช่นนี้

 

ซูมู่หยานหึงจริงๆเหรอ?

 

แต่คิดก็สมเหตุสมผล

 

เธอสวยมาก แต่ท็อปคราสของโรงเรียนในชั้นเรียนคนนี้พูดต่อหน้าเธอว่าผู้หญิงในชั้นเรียนอื่นมีเสน่ห์มากขึ้น

 

ซูมู่หยานย่อมหึงแน่นอน

 

แต่ถึงเธอจะหึงหวง นี่บอกไม่ได้ว่าเธอชอบหวังฮ่าวหลาน

 

ทั้งหมดมาจากปฏิกิริยาตามธรรมชาติของผู้หญิงคนหนึ่งเท่านั้นเอง

 

ผู้หญิงน่ะเหรอ? ธรรมชาติชอบการเปรียบเทียบกัน

 

ครั้งนี้ได้กําไรไม่น้อย

 

หวังฮ่าวหลานรีบตรวจสอบหน้าต่างสถานะของเขา

 

“โฮสต์: หวังฮ่าวหลาน”

 

“พลังต่อสู้: 89”

 

[ค่าเสน่ห์: 268]

 

[ออร่าตัวร้าย: 149]

 

[แต้มตัวร้าย: 300″]

 

“ทักษะ: ไม่มี”

 

เขาจําได้ว่าออร่าตัวร้ายของเขามีแต้มเริ่มต้น 99 แต้ม ในเวลาสั้นๆ ก็เพิ่มมา 50 แล้ว ความเร็วนี้ไม่เลวเลยทีเดียว

 

หวังฮ่าวหลานอารมณ์ดี

 

 ——

 

ช่วงพักกลางวัน

 

ในห้องเรียน

 

นักเรียนที่เหนื่อยล้าเอนหลังพิงกับโต๊ะและเกียจคร้าน

 

มีกลุ่มสามถึงสองคนกระซิบกระซาบกัน

 

แน่นอนมีนักเรียนที่กำลังตั้งใจเรียนอย่างหนักอยู่

 

แต่บางคนก็เสแสร้ง

 

อย่างเช่นฉู่ป๋าย

 

ในมือถือหนังสือแต่ในใจกลัล่องลอย สายตาจับจ้องไปที่ซูมู่หยานเป็นครั้งคราว

 

ตอนนี้ซูมู่หยาน กําลังจดจ่ออยู่กับการทําโจทย์

 

ฉู่ป๋ายเองก็ไม่อยากรบกวนเช่นกัน หลังจากรออยู่พักหนึ่ง ซูมู่หยาน ก็วางปากกาลง ราวกับกําลังเข้าสู่ช่วงพักแล้ว

 

ฉู่ป๋ายเห็นอย่างนั้น จึงดีใจและรีบลุกขึ้น แสร้งทําเป็นถามคําถาม ฉวยโอกาสนี้ดึงความสัมพันธ์ของทั้งสองให้ใกล้ชิดกัน

 

แต่ทันทีที่ก้นของเขาออกจากเก้าอี้เขาก็นั่งลงด้วยความโกรธ

 

“หวังฮ่าวหลานแกสมควรตาย!” ฉู่ป๋ายสบถในใจอย่างเคียดแค้น

 

อีกด้านหนึ่ง

 

“เอ่อ ฉันเปลี่ยนที่นั่งนี้กับเธอได้ไหม?” หวังฮ่าวหลานเดินไปที่โต๊ะของซูมู่หยานและถามออกไป

 

เหตุผลที่เขาใช้คําว่า “กับเธอ” ไม่ใช่เพราะหวังฮ่าวหลานไม่สุภาพ แต่เขาจำชื่อเต็มของเพื่อนร่วมโต๊ะสาวไม่ได้ แต่รู้จักชื่อแค่เหวินเท่านั้น

 

ในเนื้อเรื่องดั่งเดิม “หวังฮ่าวหลาน” ตัวร้ายเดิมคือ นอกจากซูมู่หยานแล้ว เขาไม่เห็นผู้หญิงคนอื่นอยู่ในสายตาเลยด้วยซ้ำ

 

การไม่รู้ชื่อเพื่อนร่วมโต๊ะของซูมู่หยานนั้นนับเป็นเรื่องปกติ

 

ด้วยการเดินทางข้ามมิติของหวังฮ่าวหลาน เขาก็ได้ซำซับความทรงจำดั่งเดิมเท่านั้น เขาจึงไม่รู้จักชื่อเพื่อนร่วมโต๊ะของซูมู่หยาน

 

แต่เอาจริงๆ เพื่อนร่วมโต๊ะของซูมู่หยาน ที่จริงแล้วเธอสวยมาก เธอเองก็เป็นสาวสวยเหมือนกัน

 

ถ้าใช้คะแนน 100 คะแนนเป็นเกณฑ์ ซูมู่หยานได้ 95 คะแนน และคนที่นั่งโต๊ะข้างกันจะได้ 90 คะแนน

 

เมื่อได้ยินเสียงของหวังฮ่าวหลาน หญิงสาวที่เรียนอยู่ก็เงยหน้าขึ้นเล็กน้อยและเห็นใบหน้าหล่อเหลาของชายหนุ่มคนหนึ่ง

 

สายตาของเด็กหนุ่มทําให้หัวใจของหญิงสาวเต้นแรงขึ้น

 

หญิงสาวกลัวถูกสังเกตเห็น จึงก้มหน้าลงอย่างรวดเร็ว

 

“ฉัน… ฉันชื่อเหวินจิง “เสียงผสมกับอารมณ์ที่ขาดหายไป

 

ขณะที่พูด เหวินจิงก็หยิบหนังสือเรียนที่ตัวเองต้องการขึ้นมาและมอบตําแหน่งให้กับหวังฮ่าวหลาน

 

“อ๋อ เหวินจิงใช่ไหม? ฉันจําได้แล้ว” หวังฮ่าวหลานตอบอย่างสุภาพ

 

จากนั้นก็ไม่แม้แต่จะมองเหวินจิง

 

แม้ว่าเธอจะสวยมาก แต่เธอไม่ใช่นางเอก เขาจึงไม่คิดที่จะสนใจ

 

ไม่สามารถเปลี่ยนเป็นแต้มตัวร้ายได้

 

แต่สิ่งที่หวังฮ่าวหลานไม่รู้ก็คือ คําพูดง่ายๆนี้ เหวินจิงฟังแล้วรู้สึกหวานราวกับได้กินน้ําผึ้งเข้าไป

 

จากนั้นเธอก็วิ่งไปที่ที่นั่งของหวังฮ่าวหลานอย่างมีความสุข

 

เธอจัดหนังสือรกๆ ที่อยู่บนโต๊ะให้เป็นระเบียบตามปกติ  

 

และชื่นชมลายมือที่สะอาดเรียบร้อยในหนังสือแบบฝึกหัดของเขา

 

เธอหมอบลงบนโต๊ะและสูดดมกลิ่นที่หลงเหลืออยู่อย่างระมัดระวัง

 

เหวินจิงรู้สึกมึนเมาเล็กน้อย

 

******************************

ติดตามอัพเดทตอนใหม่ๆ ได้ที่แฟนเพจ Doublewaen Translate นิยายแปล

 https://web.facebook.com/doublewaentranslate