“เรื่องของการจัดการลงทะเบียนเรียนของนายจะต้องเลื่อนออกไปอีกสองสามวัน” ฉินไคกล่าว

“คงต้องรอต่อไป” เสี่ยวอี้เฟิงผิดหวังเล็กน้อยและอดไม่ได้ที่จะตั้งคําถามว่า:

“ด้วยทรัพยากรทางการเงินและเส้นสายของลุงฉิน มันยากมากนักเหรอ”

“แน่นอนว่ามันไม่ยาก แต่ต้องใช้เวลาในการรอขั้นตอนการรับลงทะเบียน” ฉินไคแกล้งทำเป็นไม่เข้าใจเสี่ยวอี้เฟิงและกะพริบตา

ที่จริงแล้ววันนี้เขาไปที่บริษัทของถังปิงหยุนเพื่อตามหาเธอ แต่เขาก็ยังไม่สามารถเห็นตัวของถังปิงหยุนได้ด้วยซ้ำ

ฉินไคยังคิดไม่ออกว่าเขาไปทำให้ถังปิงหยุนขุ่นเคืองตอนไหน

ถึงเธอจะบล็อกเบอร์โทรของตัวเขาเอง แต่การไปหาด้วยตัวเอง เขายังไม่เห็นเธอแม้แต่เงา

เป็นไปได้ไง!

คิดว่าตัวเองยังเป็นบุคคลที่มีชื่อเสียงในเมืองชิงหลิงแล้ว แต่นี่ยังไม่พออีกเหรอ?

ตอนนี้ฉินไคล้มเลิกในแผนการตามหาถังปิงหยุน

เขากําลังจะมองข้ามถังปิงหยุนและไปหาตระกูลถังแทน

ถึงถังปิงหยุนจะเป็นผู้ดูแลกลุ่มการศึกษาสุ่ยเจ๋อ แต่ตระกูลถังก็ไม่ได้ถูกกําหนดโดยถังปิงหยุนคนเดียว

เขาไม่เชื่อว่าเขาจะไม่สามารถเหนือกว่าสาวตัวเล็กๆ อายุยี่สิบคนนี้ได้

“แล้วฉินหยุนหานที่พักอยู่ที่โรงเรียนล่ะ ลุงฉินจะปล่อยเป็นแบบนี้ต่อไปเหรอ” เสี่ยวอี้เฟิงยังคงดื้อรั้นและต้องการอยู่ใต้ชายคาเดียวกันกับคุณหนูแสนสวย

“หยุนหานเป็นลูกสาวของฉัน ฉันรู้จักเธอดีเกินไป เธอไม่เคยอาศัยอยู่ในหอพัก เธอจะไม่คุ้นเคยกับสภาพแวดล้อมเช่นนั้น และเธอยังไม่ได้กลับมาที่วิลล่าเพื่อเอาของของจำเป็นและเสื้อผ้าที่ต้องเปลี่ยนทุกวัน เธอจะต้องกลับมาแต่โดยดีในอีกไม่กี่วัน”

ฉินไคพูดและได้เริ่มสร้างอิมเมจลูกสาวนิสัยเสียของตัวเองที่บ่นเกี่ยวกับสภาพแวดล้อมที่พักอันย่ำแย่ด้วยรูปลักษณ์ที่ดูหงุดหงิด

　　——

“ฮัดชิ่ว!”

ในห้องพักครูที่ตกแต่งอย่างดีฉินหยุนหานที่เพิ่งอาบน้ําอดไม่ได้ที่จะจาม

“พี่หยุนหาน ที่นี่ดีกว่าหอพักเยอะเลย” มู่เจาเจาเอนกายลงบนเตียงใหญ่ด้วยรอยยิ้ม

เมื่อเทียบกับหอพักหญิงเมื่อวานสภาพแวดล้อมที่นี่ดีกว่ามาก

แม้จะห้องไม่ใหญ่ แต่มีทุกอย่างครบครัน

นอกจากนี้ยังมีห้องอาบน้ําแยกเป็นสัดส่วนและยังมีเครื่องใช้ไฟฟ้าเช่นเครื่องซักผ้าและเครื่องปรับอากาศ

“ที่นี่ไม่เลวนะ ถ้าพ่อไม่ไล่ไอ้คนบ้านนอกนั่นกลับไป ฉันจะอยู่ที่นี่จนเรียนจบ” ฉินหยุนหานค่อนข้างพอใจกับสภาพแวดล้อมใหม่

“แหงอยู่แล้ว แล้วพวกเธอรู้ไหมว่าฉันใช้จ่ายไปมากเท่าไหร่?”

หวังฮ่าวหลานอดไม่ได้ที่บ่นอุบเมื่อได้ยินเสียงการสนทนาที่มาจากโทรศัพท์มือถือของฉินหยุนหาน

ห้องนี้เขาได้มาเมื่อตอนบ่าย ต้องใช้จ่ายเงินเป็นจำนวนมากเพื่อให้ครูหญิงยอมย้ายออก

ในแง่ของความกว้างขวางและการตกแต่งนี่เกือบจะดีที่สุดของห้องพักครู

อย่างไรก็ตามในสายตาของ ฉินหยุนหานในฐานะคุณหนูมันเป็นเพียง “ไม่เลว”

อย่างไรก็ตามก็แค่บ่นไปนั่น หวังฮ่าวหลานรู้สึกว่ามันยังคงคุ้มค่า

ท้ายที่สุดเขาไม่เต็มใจที่จะปล่อยให้ฉินหยุนหานและมู่เจาเจากลับไปที่วิลล่าหลังเล็กเพื่อให้เสี่ยวอี้เฟิงและทั้งสองมีปฏิสัมพันธ์ที่ดีกันอยู่แล้ว

การที่ฉินหยุนหานและมู่เจาเจาในโรงเรียนเป็นตัวเลือกที่ดีที่สุด

“ครูอธิบายในระหว่างวันว่าจะมีการประชุมผู้ปกครอง-ครูในวันพรุ่งนี้ และผู้อํานวยการโรงเรียนจะกล่าวสุนทรพจน์เป็นการส่วนตัว นักเรียนทุกคนจะเรียกผู้ปกครองให้มา พี่จะทําอย่างไร” ในชุดหูฟังบลูทูธ เสียงของมู่เจาเจากลับมาดังขึ้นอีกครั้ง

“ฉันเป็นแค่ญาติของพ่อ ฉันสามารถโทรหาใครก็ได้ยกเว้นเขา ซึ่งยังไงเขาก็ไม่มาอยู่แล้ว ตั้งแต่เด็กจนโตเขาไม่เคยมางานประชุมผู้ปกครอง-ครูของฉันเลยสักครั้งเดียว และฉันขี้เกียจที่จะโทรหาใครด้วย พรุ่งนี้ฉันจะไปแต่จะอยู่นอกห้องเรียนทั้งวัน!”

น้ําเสียงของฉินหยุนหานนั้นทั้งดูหงุดหงิด ทั้งโกรธแค้นอย่างเห็นได้ชัดและมีคําใบ้จาง ๆ ของการสะอื้นไห้เล็กน้อย

มู่เจาเจาต้องการปลอบโยนเธอ แต่ก็ได้แค่อ้าปากหลายครั้งและทุกครั้งก็กลืนคำพูดลงไปโดยไม่แม้แต่จะพูดสักครึ่งคํา

ในที่สุดเสียงฝ่ามือกระทบบนผิวก็สามารถได้ยินเบา ๆ

คาดว่ามู่เจาเจาเสียใจที่พูดถึงหัวข้อนี้และตบปากตัวเอง

ทันใดนั้นเสียงก็เงียบลง

ขณะนั้นหวังฮ่าวหลานก็คิดเกี่ยวกับมัน

แม้ว่าฉินหยุนหานนี้จะเต็มไปด้วยโรคเจ้าหญิง การแสดงตามปกติของเธอก็เห็นตัวเองเป็นศูนย์กลาง และไม่แยแสความคิดคนอื่นมากนัก

คนที่มีบุคลิกแบบนี้มักจะไร้กังวล

แต่ตัดสินจากสิ่งที่เธอเพิ่งพูดก็ยังคงมีด้านที่เปราะบางมากในหัวใจ

เพราะงั้นเราจะหาโอกาสโจมตีเธอจากด้านนี้ได้ไหม?

　　——

เที่ยงคืน

ฟางซวนกลับไปที่อาคารที่พักของครอบครัวซึ่งตกอยู่ในสภาพทรุดโทรม

เพราะงานยุ่งมากฟางซวนจึงจ้างพยาบาลมาดูแลพ่อของเธอในระหว่างวัน

ณ เวลานี้พ่อคงหลับไปแล้ว

เธอกลัวที่จะปลุกพ่อและเมื่อเธอเดินผ่านประตูก็เตรียมที่จะแอบเข้าไปในห้องของเธอเบา ๆ

แต่ในขณะนั้น ก็มีเสียงปลดล็อกที่ประตู

ทันใดนั้นฟางซวนก็หยุดและรอดูที่ประตู

ไม่นานฟางเฮิงก็ปรากฏตัวต่อหน้าต่อตา

“เสี่ยวเฮิง ทําไมกลับมาช้าจัง ไปร้านอินเทอร์เน็ตคาเฟ่อีกแล้วเหรอ” ฟางซวนเงยหน้าสวยขึ้นและตําหนิเล็กน้อย

“พี่ ฉันไม่ได้ไปเล่นเน็ต แต่ฉันไปทําเงินมา!” ใบหน้าของฟางเฮิงเป็นสีแดงเล็กน้อยด้วยความตื่นเต้น

“นายไม่มีแม้แต่งานฝีมือ นายจะไปทําเงินได้ที่ไหน” ฟางซวนพึมพำเบาๆ

หลังจากฟางเฮิงเรียนจบจากม.ปลายตามปกติ เขาไม่ได้ไปทํางานและทันทีที่มีเวลาเขาก็ไปเล่นเกมออนไลน์

ฟางซวนบ่นเรื่องนี้ เธอเกลี้ยกล่อมอยู่หลายครั้งว่าต้องการให้ฟางเฮิงเรียนรู้งานฝีมือ แต่ฟางเฮิงไม่เต็มใจที่จะไป

“ใครว่าฉันไม่มีงานฝีมือ ด้วยฝีมือของฉันมันทำให้ได้รับมาแบบจัดเต็ม!” ฟางซวนภูมิใจและชูห้านิ้ว

“ห้าหยวน?” ฟางซวนยิ้มสบายๆ

“ไม่”

“ห้าสิบ?”

“ไม่ใช่”

“ห้าร้อย?”

“ห้าล้าน!” ฟางเฮิงแทบรอไม่ไหวและเปิดปากพูดออกมาโดยตรง

“ห้าล้านฉันคิดว่านายได้ห้าล้านเหรียญทองเพราะเล่นไพ่พิชิตแลนด์ลอร์ดซะมากกว่านะ (เกมไพ่ของจีนที่คนนิยมเล่นกัน)” ฟางซวนอดไม่ได้ที่จะตำหนิเขาเล็กน้อย แต่ทันทีที่เธอพูดแบบนี้เธอก็ตระหนักถึงบางสิ่งและถามอย่างจริงจังอีกครั้ง:

“นายหาเงินได้ 5 ล้านจริงๆเหรอ”

“ใช่! ห้าล้านจริงๆ!” เมื่อฟางเฮิงควักเอาข้อมูลบัญชีธนาคารจากโทรศัพท์มือถือให้พี่สาวของเขาดู

ฟางซวนนับและพบว่าเป็นเงินห้าล้านแน่นอน!

นี่คือสิ่งที่หวังเฮารันพูด เป็นวิธีที่จะให้เงินตัวเธอเองเหรอ?

เธอตกใจ แต่ไม่แน่ใจดังนั้นเธอจึงถามว่า:

“นายได้เงินนี้มาได้ยังไง”

“ก็คือว่า ฉันอ่านตำราโบราณเมื่อไม่นานมานี้ และได้เรียนรู้อะไรหลายอย่าง ฉันเลยไปที่ถนนกู่เหอเพื่อลองวิชาและผลที่ตามมาคือด้วยความรู้ที่ฉันได้เรียนไปเลยได้เจอชามเครื่องลายครามโบราณและ 5 ล้านหยวนนี้เป็นเงินสําหรับการขายชามเครื่องลายครามโบราณนั่นไงล่ะ!” ฟางเหิงซวนอธิบายอย่างจริงจัง

ถ้าพูดถึงนิ้วทองคำนั้นมันจะน่าตกใจเกินไป และฟางเฮิงก็กลัวว่าพี่จะไม่เชื่อ เขาจึงแต่งเรื่องโกหกขึ้นมา

“นายอ่านตำราโบราณแล้วหาสมบัติได้?” ฟางซวนรู้สึกว่าเรื่องนี้เป็นเรื่องไร้สาระสิ้นดี

บรรดานักล่าสมบัติเหล่านั้นเขาไม่ได้ปุบปับเรียนรู้กันได้ง่ายๆ แบบนี้แต่เขาใช้เวลากันเป็นหลายทศวรรษต่างหาก

น้องชายของฉันหาสมบัติได้หลังจากอ่านตำราโบราณสองสามวันเป็นไปได้อย่างไร?

มีแต่คนโง่ที่เชื่อมัน

“พี่สาวนี่เรื่องจริงนะ ฉันไม่ได้โกหก เงินนี้หามาได้เองจริงๆ ไม่ได้ขโมยหรือปล้นใครมา ถ้าไม่เชื่อฉันก็สาบานได้!” ฟางเฮิงสาบาน