หวังฮ่าวหลานตรวจสอบหน้าต่างสถานะระหว่างกำลังนอนกลิ้งเล่นบนเตียงหลังจากอาบน้ำเสร็จ

เมื่อวานนี้ แต้มตัวร้ายเกือบจะถูกใช้จนหมด โชคดีที่วันนี้แต้มตัวร้ายได้เพิ่มมาสะสมนิดหน่อยเป็น 2800 แต้ม

หวังฮ่าวหลานเริ่มรู้สึกคันๆ ที่นิ้วมืออีกแล้ว

“ระบบ ใช้ 500 แต้มตัวรายสุ่มรางวัล”

[น่าเสียดายที่โฮสต์ไม่ได้รางวัลใด ๆ ยังคงใช้แต้มตัวร้าย 500 เพื่อสุ่มรางวัลอีกหรือไม่] 

“ทําต่อไป”

[น่าเสียดายที่โฮสต์ไม่ได้รางวัลใด ๆ คุณยังคงใช้แต้มตัวร้าย 500 เพื่อสุ่มรางวัลหรือไม่] 

“ทําอีกทีซิ”

[ติ๊ง ขอแสดงความยินดีกับโฮสต์สําหรับการสุ่ม ได้รับ”เทคนิคการแฮ็กระดับแนวหน้า”เทียบเท่า 2000 แต้มตัวร้าย จะเปิดใช้งานทันทีหรือไม่? ]

ไม่มีการสูญเสียหรือการสูญเปล่า 

หวังฮ่าวหลานส่งคำสั่ง “ใช่” ไปยังระบบทันที 

ในไม่ช้าข้อมูลที่ซับซ้อนอย่างยิ่งบางอย่างก็ปรากฏขึ้นในสมองของเขา 

สถานการณ์นี้กินเวลาประมาณ 30 วินาทีก่อนที่จะหยุดลง 

ในเวลาเพียง 30 วินาที หวังฮ่าวหลาน ได้เปลี่ยนจากมือใหม่ด้านคอมพิวเตอร์เป็นแฮกเกอร์ระดับแนวหน้า 

ในยุคของการพัฒนาข้อมูลนี้ เทคนิคการแฮ็กระดับแนวหน้าสามารถทำสิ่งที่คาดไม่ถึงได้มากมาย 

สำหรับหวังฮ่าวหลานแล้ว เทคนิคนี้ช่วยให้เขาจัดการกับตัวเอกได้ดีขึ้นไปอีกขั้น 

เขาลุกขึ้นจากเตียง เปิดคอมพิวเตอร์โน๊ตบุ๊คและเริ่มเขียนไวรัส 

ในห้องนั้น มีเสียงเคาะแป้นพิมพ์แล็ปท็อปดังขึ้น ซึ่งกินเวลาหนึ่งชั่วโมงก่อนที่เครื่องจะหยุด

 หวังฮ่าวหลาน รู้สึกเพียงว่านิ้วของเขาเจ็บเล็กน้อย แต่หลังจากได้เห็นผลงานที่ตนเองได้สร้างขึ้นกับมือ เขาก็ยังพอใจมาก 

ไวรัสนี้ทำงานบนโทรศัพท์มือถือเป็นหลัก ตราบใดที่โทรศัพท์มือถือติดไวรัสนี้ มันจะค้นหาตำแหน่งและดักฟัง 

นอกจากนี้ ภาพที่ถ่ายโดยกล้องหน้าและหลังของโทรศัพท์มือถือจะถูกส่งไปยังจุดควบคุมไวรัสอีกด้วย 

ไวรัสนี้ หวังฮ่าวหลานเขียนขึ้นโดยเฉพาะสำหรับฉินหยุนหาน 

ตามโครงเรื่องของนิยายประเภท “สุดยอดปรมาจารย์ของสาวงามประจำโรงเรียน” อันตรายใดๆ จะเกิดขึ้นกับตัวของฉินหยุนหานอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้และเสี่ยวอี้เฟิงจะเข้ามาช่วยเหลือฉินหยุนหานต่อไป และจากนั้นก็จะเอาชนะใจฉินหยุนหานไปทีละระดับขั้น 

หวังฮ่าวหลานไม่ต้องการเห็นสิ่งนี้เกิดขึ้นอย่างแน่นอน 

เมื่อนั้นเราก็จะสามารถตัดหน้าเสี่ยวอี้เฟิงและตัดประเด็นเรื่องการเป็นวีระบุรุษช่วยสาวงามออกไปได้

หากคุณต้องการจัดการนางเอก จำเป็นต้องเข้าใจการเคลื่อนไหวต่างๆ ของฉินหยุนหานอย่างชัดเจน 

ด้วยวิธีนี้เท่านั้นที่เราสามารถใช้ประโยชน์จากโอกาสเช่นนั้นได้

หลังจากที่ไวรัสถูกสร้างขึ้น 

หวังฮ่าวหลานใช้โทรศัพท์มือถือของเขาเพื่อทดสอบเอฟเฟกต์จริง ซึ่งถือว่าเสถียรเอาเรื่อง

และไวรัสนี้ถูกซ่อนไว้ได้อย่างแนบเนียน ซอฟต์แวร์ป้องกันไวรัสทั้งหมดในตลาดจะค้นหาไม่พบ นับประสากับการกำจัดมันทิ้ง 

——

เช้าวันรุ่งขึ้น

ลำโพงในโรงเรียนมีเสียงเพลงไพเราะดังขึ้น 

เพื่อเตือนนักเรียนประจำว่าถึงเวลาต้องตื่นแล้ว 

ในห้องนอนของหญิงสาว 

ฉินหยุนหานและมู่เจาเจา ลุกขึ้นจากเตียงเดียวกันด้วยอาการง่วงซึม

ทั้งคู่ดูอ่อนแรง เห็นได้ชัดว่าทั้งคู่ไม่ได้หลับสบายเมื่อคืนนี้ 

พวกเธอเคยชินกับการนอนบนเตียงนุ่มๆ ขนาดใหญ่ และไม่ค่อยชินกับเตียงแข็งๆ แบบนี้ในโรงเรียน 

“พี่หยุนหาน คืนนี้เรากลับไปที่วิลล่าหลังเล็ก กันเถอะ มันอึดอัดมากที่จะนอนที่นี่” มู่เจาเจากล่าวอย่างขมขื่น 

“เธออยากอยู่ใต้ชายคาเดียวกันกับเจ้าคนบ้านนอกคนนั้นไหม เราจะไม่กลับไปอีก เว้นแต่เจ้าคนบ้านนอกนั่นจะจากไป” ฉินหยุนหานรู้สึกไม่สบายใจเช่นกัน แต่เธอก็ยังยืนกรานด้วยการกัดฟันกรอด 

อย่างไรก็ตาม เธอไม่รู้ว่าเธอจะอยู่ได้กี่วัน 

เตียงในห้องนอนคับแคบมากและมันมีไว้สําหรับหนึ่งคนเท่านั้นเอง

อย่างไรก็ตาม หอพักมีเตียงไม่เพียงพอและนักเรียนจะใช้เตียงเดียวร่วมกัน 

ฉินหยุนหานต้องเบียดเสียดเข้าด้วยกัน 

เมื่อเข้านอนตอนกลางคืนไหล่จะกระตุกและยากที่จะพลิกกลับ 

เมื่อเห็นว่าฉินหยุนหานไม่ผ่อนปรนมู่เจาเจา ทำได้เพียงร่วมทุกข์ไปด้วยกัน

“พี่หยุนหาน แปรงสีฟัน แก้ว และผ้าเช็ดหน้าล่ะ”

 “ฉันจะไปมีของพวกนั้นได้ยังไง” ฉินหยุนหานสับสน

ในฐานะลูกคุณหนูเกิดมาก็มีแต่คนรอมาประเคนให้ เ ธอจะมีสามัญจิตสำนึกแบบนั้นได้อย่างไร 

“พี่ขอให้ฉันอยู่ในหอพัก พี่ไม่ได้เตรียมอะไรไว้เลยเหรอ แล้วเราจะแปรงฟันและล้างหน้ากันยังไง” มู่เจาเจาดูหดหู่ 

“ในโรงเรียนมีร้านขายอยู่ เราแค่ต้องไปซื้อมา” 

“ร้านยังไม่เปิด…” 

“แล้ว… จะทำยังไงดี” 

“เรากลับไปวิลล่ากันตอนเย็นนี้ดีไหม” มู่เจาเจาแนะนำ 

คราวนี้ฉินหยุนหานไม่ได้ปฏิเสธทันทีและหัวใจของเธอเริ่มสั่นคลอน 

หรือฉันควรยอมแพ้ดี? 

แต่ก่อนที่เธอจะตอบสนองต่อคำพูดของมู่เจาเจาโทรศัพท์ก็ดังขึ้น 

เป็นหวังฮ่าวหลานที่โทรมา 

“มาที่ประตูหอพัก ฉันเอาของใช้จำเป็นมาให้” หลังจากเชื่อมต่อโทรศัพท์แล้ว เสียงจากอีกฝั่งก็ดังขึ้น 

“โอ้ รีบมาเลย!” 

ฉินหยุนหานดีใจมาก จัดเสื้อผ้าและผมเผ้าให้ไม่ยุ่งฟูแล้วรีบไปที่ประตูอาคารหอพัก 

หวังฮ่าวหลานกำลังรออยู่ที่ประตูพร้อมกับถุงพลาสติกขนาดใหญ่หลายใบในมือ 

ถุงพลาสติกใสและสามารถเห็นของจำเป็นประจำวันบางอย่าง เช่น แก้วใหม่ แปรงสีฟันใหม่ และผ้าเช็ดตัวใหม่อยู่ในนั้น 

ยิ่งไปกว่านั้นยังมีที่ชาร์จโทรศัพท์ด้วย! 

“นายรู้ได้ยังไงว่าฉันอยากได้ของพวกนี้” ฉินหยุนหาน ดีใจมาก 

“หึหึ ฉันเดาเอาน่ะ” หวังฮ่าวหลานยิ้ม 

คงเป็นเรื่องแปลกที่ฉินหยุนหาน คุณหนูที่ป่วยเป็นโรคเจ้าหญิงจะรู้วิธีเตรียมตัวสำหรับสิ่งเหล่านี้ในทันใดเมื่อเธออาศัยอยู่ในหอพัก 

แน่นอนฉันสามารถคาดเดาได้ 

“เธอไม่เคยอยู่ในหอพักมาก่อนเหรอ?” หวังฮ่าวหลานถามเมื่อเห็นว่าฉินหยุนหานอารมณ์ไม่ดี 

“นี่เป็นครั้งแรกที่ฉันได้อาศัยอยู่ในหอพักแบบรวม เมื่อคืนนี้ฉันนอนไม่ค่อยหลับ ที่นี่ไม่ใช่ที่ที่มีไว้สำหรับให้คนอยู่เลยจริงๆ ” ฉินหยุนหานเต็มไปด้วยความขุ่นเคือง 

หวังฮ่าวหลานเยาะเย้ยอย่างลับๆ คุณหนูผู้นี้ช่างเจ้าปัญหาจริงๆ และคำพูดของเธอก็ไม่น่าพอใจเอามาก ไม่ใช่ที่ที่มีไว้สำหรับให้คนอยู่อะไรกัน? 

หอพักหญิงล้วนเต็มมันไปด้วยผู้คนไม่ใช่หรอกเหรอ? 

นั่นคือสิ่งที่เขาคิดอยู่ในใจ แต่หวังฮ่าวหลาย ยังคงพูดอย่างร่าเริงว่า

 “เธอไม่เคยเผชิญแบบนี้มาก่อน เป็นเรื่องปกติที่ไม่คุ้นเคยกับการอยู่ที่นั่น ถ้าไม่อยากอยู่ที่ก็บอกฉันได้ เดี๋ยวจะให้ใครบางคนหาห้องพักครูให้” 

“ห้องพักครูเป็นไง”ฉินหยุนหานถามอย่างมีความสุข 

“ห้องกว้างกว่าห้องหอพักหญิงอย่างแน่นอน เป็นห้องชุด มี 1 ห้องนอน 1 ห้องนั่งเล่น 1 ห้องน้ำ ฯลฯ เตียงนุ่มกว่านี้มาก แถมยังมีแอร์ให้ด้วย เย็นกว่าพัดลมในห้องนอนพอพักเสียอีก” 

“เยี่ยมมาก ช่วยฉันหาห้องครูหน่อย ฉันจะอดทนจนกว่าจะสอบเสร็จ แล้วไล่เสี่ยวอี้เฟิงออกไป หลังจากนั้นฉันจะขอบคุณและจะตอบแทน อย่างแน่นอน เป็นของขวัญชิ้นใหญ่เลย!” 

“ของขวัญชิ้นใหญ่อะไร” 

“ก็… .” ฉินหยุนหานขมวดคิ้วและครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง ทันใดนั้นดวงตาของเธอก็สว่างขึ้น: 

“ฉันจะให้เจาเจาเป็นแฟนนาย นี่ถือว่าเป็นของขวัญที่เพียงพอแล้ว” 

“โอเค งั้นฉันจะรอ” หวังฮ่าวหลานพูดอย่างชิวๆ 

ฉินหยุนหานคนนี้ไม่มีความจริงใจที่จะตอบแทนเขาเลย 

มู่เจาเจาเป็นคน ไม่ใช่สิ่งของ เพราะงั้นเธอจะได้รับอนุญาตให้ส่งมันไปได้ยังไง เห็นได้ชัดว่าเป็นเรื่องล้อเล่น

แต่หวังฮ่าวหลานทำไปมากมายถึงขนาดนี้ ไม่ใช่เพราะต้องการของขวัญจากฉินหยุนหาน

“ไปเถอะ ถ้าเกิดอะไรขึ้นฉันจะติดต่อนายอีกที” ฉินหยุนหานโบกมือและเดินออกไปพร้อมกับลมกระโชก 

หวังฮ่าวหลานมองดูแผ่นหลังของฉินหยุนหานอย่างดูถูก 

ฉินหยุนหานคนนี้ถือว่าตัวเองเป็นเครื่องมือและใช้มันได้ตามต้องการ 

ดูเหมือนว่าเธอจะเคยชินกับการถูกประจบสอพลอไปทั่ว และคิดเอาแต่ตัวเองเป็นที่ตั้ง 

โชคดีที่ฉันไม่ได้พวกประจบสอพลอ

รอฉันก่อนเถอะ โรคป่วยเจ้าหญิงงั้นเหรอ เดี๋ยวฉันจะเลี้ยงให้เชื่องเอง