บทที่ 15 ทักษะการวาดเขียนระดับปรมาจารย์

 

“ขอโทษที่รบกวน” หวังฮ่าวหลานมองไปที่ซินเหลียงฉ้าย

 

“ครูซิน เห็นได้ชัดว่าครูซ่งไม่สนใจคุณ ทําไมยังต้องตามตื้ออยู่อีกล่ะ?”

 

“สหายหวัง มันเป็นเรื่องระหว่างครู มันไม่เกี่ยวกับนายเลยนะ?” ซินเหลียงฉ้ายถูกช่วงเวลาดีๆ  เขาไม่พอใจ แต่ก็ไม่กล้าเผยออกมา

 

“คุยกันดีๆ ดูท่าจะไม่ฟังกันสินะ?”

 

หวังฮ่าวหลานเดินตรงไปหาซินเหลียงฉ้ายและคว้าช่อดอกไม้ ยัดมันลงไปในถังขยะ

 

“ถ้ายังกล้ามาก่อกวนครูซ่งอีก ฉันไม่เพียงแต่บอกให้นายออกไปจากโรงเรียน แต่ยังหาคนมาหักขาสุนัขของนายด้วย!”

 

“ไสหัวไปซะ!”

 

เป็นคําพูดที่น่าเกรงขามและทรงอํานาจ

 

ในฐานะครู ซินเหลียงฉ้ายถูกนักเรียนข่มขู่ย่อมสึกหงุดหงิดมาก แต่เขาไม่กล้าแม้แต่จะผายลมและจากไปอย่างไร้เรี่ยวแรง

 

เขาเป็นแค่ครูสอนพละและไม่มีภูมิหลัง

 

เทียบกับครอบครัวของหวังฮ่าวหลาน การจะจัดการกับครูพละตัวเล็กๆ อย่างเขานั้นเป็นเรื่องง่ายดายมาก

 

ซินเหลียงฉ้ายจะกล้าทําตัวโอหังได้อย่างไร

 

[ติ๊งโฮสต์จัดการตัวกลางทั่วไปที่ช่วยเหลือตัวเอกและนางเอก เปลี่ยนทิศทางของเนื้อเรื่องดั้งเดิม และได้รับแต้มตัวร้าย 100] 】

 

หวังฮ่าวหลานที่ได้รับการแจ้งเตือนจากระบบไม่พอใจกับการเก็บเกี่ยวเหล่านี้

 

100 แต้มร้าย มันน้อยไปไหม?

 

คนกลางทั่วไป มีค่าแค่นี้เองเหรอ?

 

นอกจากนี้เหตุผลที่เขาช่วยซ่งเจินอวี่ไล่คนตามจีบที่น่ารังเกียจไป ทําไมซ่งเจินอวี่ถึงไม่ประทับใจเขาเลย?

 

มันเป็นที่ซ่งเจินอวี่เข้าถึงได้ยากหรือเป็นเพราะอิทธิพลของความสัมพันธ์ระหว่างครูและนักเรียนกัน?

 

หรือคําพูดเมื่อครู่ของเขาไม่เพียงแต่ทําให้ซินเหลียงฉ้ายตกใจ เท่านั้น แต่ยังทําให้ซ่งเจินอวี่กลัวด้วย?

 

ซ่งเจินอวี่คิดว่าตัวเขาเองเป็นคนเลว?

 

หวังฮ่าวหลานไม่เข้าใจว่าทําไม เขาจึงคร้านที่จะคิดในตอนนี้

 

แต่สิ่งที่แน่นอนคือซินเหลียงฉ้ายจะไม่จีบซ่งเจินอวี่อีกต่อไป

 

เรื่องนี้ทําให้หวังฮ่าวหลานอดที่จะถอนหายใจออกมาไม่ได้

 

ตัวร้ายยังมีข้อได้เปรียบของตัวร้ายอยู่ เลยพูดคําหยาบออกมาไม่กี่คํา อีกฝ่ายก็หนีไปทันทีทันที

 

ถ้านี่ปลี่ยนเป็นตัวเอกล่ะก็ ต่อให้ไล่ซินเหลียงฉ้ายออกไป แต่อีกฝ่ายก็ต้องตามจีบซ่งเจินอวี่ต่อไป

 

และมันจะรุนแรงขึ้น

 

หวังฮ่าวหลานต้องลงมือทันที!

 

ซ่งเจินอวี่ตะลึงงันไปชั่วขณะก่อนจะรู้สึกตัว

 

ซินเหลียงฉ้ายก่อกวนเธอมานาน เธอแสดงท่าทีไม่ใยดีกับซินเหลียงฉ้ายมานานแล้ว แต่อีกฝ่ายเอาแต่ตามตื๊อไม่ยอมปล่อย เขามักจะมารับกวนเธอหลังเลิกงานอยู่บ่อยๆ แต่วันนี้เขาถึงใจกล้าตามมาที่ออฟฟิต

 

อย่างไรก็ตามหลังจากการข่มขู่ของหวังฮ่าวหลานเขาคงไม่กล้าที่จะตามจีบเธออีกต่อไป

 

“หวังฮ่าวหลาน ขอบคุณมาก” ซ่งเจินอวี่รู้สึกซาบซึ้งใจมาก

 

“ไม่ต้องขอบคุณหรอก ผมเป็นผู้ชาย การปกป้องผู้หญิงก็สมควรทำอยู่แล้ว” หวังฮ่าวหลานหัวเราะ

 

“ลูกผู้ชายอะไรกัน? เธอก็เป็นแค่เด็กปากยังไม่สิ้นกลิ่นน้ํานม” ซ่งเจินอวี่ปิดปากและยิ้ม

 

“ผมไม่ใช่เด็ก ผมอายุสิบแปดแล้วและไม่ใช่เด็กปากยังไม่สิ้นกลิ่นน้ํานม” หวังฮ่าวหลาน เลิกคิ้วขึ้น

 

ซ่งเจินอวี่ตกใจและมองไปที่หวังฮ่าวหลานอย่างระมัดระวัง

 

ผู้ชายคนนี้หล่อเหลามากโดยเฉพาะอย่างยิ่งดวงตาคู่นั้น

 

ส่วนลึกของดวงตาคู่นั้น ราวกับมีความรู้สึกว่าอายุสิบแปดปีมันผ่านกาลเวลามามากแล้ว

 

มันมีเสน่ห์มาก

 

ซ่งเจินอวี่จ้องมองหวังฮ่าวหลานอยู่ชั่วขณะหนึ่ง

 

ผ่านไปเนิ่นนาน เธอรู้สึกตกใจที่ควบคุมตัวเองไม่ได้และรีบหลบตา

 

เธอเป็นครู ทำไมถึงจ้องมองนักเรียนแบบนั้น?

 

ซ่งเจินอวี่ตําหนิตัวเองในใจ ไอออกมาเพื่อบรรเทาความกระอักกระอ่วน

 

“เอาล่ะ เอาล่ะ ไม่พูดแล้วว่าเธอเป็นเด็กปากยังไม่สิ้นกลิ่นน้ํานม เธอเป็นลูกผู้ชาย โอเคไหม”

 

หลังจากยิ้มแล้ว ซ่งเจินอวี่ก็มองไปที่หวังฮ่าวหลานอย่างแปลกใจ “สิ่งที่เธอพูดกับครูซินเมื่อครู่นี้น่ะ แม้แต่ครูเองก็ยังตกใจ ”

 

ปกติแล้วหวังฮ่าวหลานจะให้ความรู้สึกที่ดีต่อเธอ

 

“ครูซ่ง ผมเป็นแค่นักเรียนคนหนึ่ง ทําไมถึงทําเรื่องไม่ดีอย่างการจ้างวานทำร้ายร่างกายคนได้ แค่ทําให้เขากลัวเท่านั้นเอง” หวังฮ่าวหลานทําหน้าใสซื่อ

 

“งั้นก็ดีแล้ว” ซ่งเจินอวี่พยักหน้าด้วยความพึงพอใจ

 

เธอยังคงหวังว่านักเรียนของเธอเป็นเด็กดี

 

“ครูซ่ง ผมเห็นว่าก่อนที่ครูซินจะจากไป สายตาที่เขามองครูมันยังคงน้ําลายสออยู่เลย

 

เขายังไม่ตัดใจ และจะยังคงตามตื๊อเจ้าต่อไปแน่นอน ไม่แน่บางทีเมื่อครูกลับมาถึงบ้านในตอนกลางคืนเขาอาจก่อกวนครูกลางทางก็ได้ หากคิดบ้าๆ ขึ้นมาล่ะก็ เขาอาจ…” หวังฮ่าวหลานกล่าวเสียงหลง

 

เมื่อซ่งเจินอวี่ได้ยินดังนั้นสีหน้าของเธอก็เปลี่ยนไปทันใด

 

ก่อนหน้านี้ซินเหลียงฉ้ายได้ก่อกวนเธอหลายครั้งระหว่างทางกลับบ้าน

 

ในความคิดของเธอสิ่งที่หวังฮ่าวหลานพูดสามารถเกิดขึ้นได้

 

“ครูซ่ง ต่อไปหลังจากหมดชั่วโมงเรียนด้วยตัวเองแล้ว ผมจะไปส่งครูที่บ้านเอง ไม่ต้องกลัวหรอกครับ!” หวังฮ่าวหลานตบหน้าอกตัวเองเบาๆ

 

“อ่า นี่… โอเค โอเค ”

 

แม้ว่าการจะให้นักเรียนไปส่งเธอเองที่บ้านนั้นจะไม่เหมาะสม แต่ซ่งเจินอวี่ก็กลัวการถูกซินเหลียงฉ้ายก่อกวน

 

เมื่อซ่งเจินอวี่อยู่ต่อหน้านักเรียน เธอจะมีอารมณ์ร้อน และตบโต๊ะอยู่ตลอด

 

แต่ที่จริงแล้วเธอแค่แกล้งทําเพื่อรักษาภาพลักษณ์ให้กับนักเรียนที่อายุพอๆ กับเธอ

 

ในความเป็นจริงเธอเป็นผู้หญิงที่อ่อนแอและมีบุคลิกที่อ่อนโยน

 

　　——

 

หวังฮ่าวหลานกลับมาที่ห้องเรียนอย่างสบายๆ

 

เขาหยิบหนังสือเรียนขึ้นมาและเปิดหน้าหนังสืออย่างลวกๆ แสร้งทำเป็นพร้อมที่จะอ่าน

 

แต่แอบเปิดหน้าต่างร้านค้าระบบ

 

แต้มวายร้ายของเขาได้สะสม 900 แต้ม และถึงเวลาที่จะสุ่มรางวัล

 

เขาดูวงล้อรางวัลของร้านค้าระบบหมุนอยู่เล็กน้อย

 

ไม่กี่วินาทีต่อมาผลของการสุ่มก็ออกมา

 

“ติ๊ง ขอแสดงความยินดีกับโชคของโฮสต์ ได้รับ “ทักษะการวาดเขียนระดับปรมาจารย์” มูลค่า 1,000 แต้ม จะเปิดใช้งานทันทีหรือไม่? 】

 

“ทักษะการวาดเขียนประดับปรมาจารย์?”

 

เมื่อเห็นการสุ่มรางวัลหวังฮ่าวหลานก็ตกใจและตอบกลับไปยังระบบว่า “ใช่”

 

ในวินาทีถัดมา หวังฮ่าวหลาน รู้สึกเพียงว่ากระแสไฟฟ้าได้ไหลผ่านร่างกายของเขา แต่ไม่นานเขาก็กลับมาเป็นปกติอีกครั้ง

 

เขาพบว่ามีบางอย่างที่เหมือนจิตสํานึกในหัว นอกเหนือจากนั้นร่างกายของเขายังมีความทรงจําเกี่ยวกับกล้ามเนื้อบางส่วนอย่างแขนและขา

 

เห็นได้ชัดว่านี่เป็นผลของการใช้ “ทักษะการวาดเขียนระดับปรมาจารย์”

 

ในเวลานี้หวังฮ่าวหลานเข้าใจดีว่าทักษะเหล่านี้มีประโยชน์อย่างไร

 

พูดง่ายๆ ก็คือเขาสามารถคัดลอกการประดิษฐ์ตัวอักษรและภาพวาดใดๆ ก็ตามที่เขาเห็นในตอนนี้ และระดับของการจำลองก็สูงถึง 99%

 

“คัดลอกภาพวาดของศิลปินที่มีชื่อเสียงมาขายเพื่อหาเงิน?”

 

หวังฮ่าวหลานเกิดความคิดนี้ขึ้นในหัวของเขา

 

ภาพวาดโบราณเหล่านั้นมีค่ามากที่สุด

 

เพียงคัดลอกบางส่วนและนำมาขายเป็นของแท้ ซึ่งก็อย่าทำเงินมากเกินไป

 

แต่พอคิดอีกที เขาไม่ได้ขาดเงิน

 

มันไม่สมเหตุสมผลเลยที่จะทําเช่นนั้น

 

นอกจากนี้ของจำลองระดับ 99% ก็ยังคงเป็นของจำลอง

 

เมื่อขายเป็ยของจริงยังคงมีความเสี่ยงอยู่เล็กน้อย

 

ทักษะนี้มันไร้ประโยชน์เกินไปใช่ไหม?

 

สิ่งที่ฉันต้องการคือทักษะที่จัดการกับตัวละครได้!

 

หวังฮ่าวหลานบ่นในใจ แต่ไม่นานสมองของหวังฮ่าวหลานก็เปลี่ยนไป

 

ทักษะนี้ไม่จําเป็นต้องเป็นต้องคัดลอกของศิลปินที่มีชื่อเสียง แต่ต้องคัดลอกลายมือของผู้คนทั่วไป

 

ความคล้ายคลึงกัน 99% ก็เพียงพอที่จะปลอมแปลง

 

ถ้าใช้ดีอาจจะได้ผลมหัศจรรย์

 

หวังฮ่าวหลานเริ่มคิดถึงการใช้ทักษะการงาดเขียนในขณะที่ตรวจสอบหน้าต่างสถานะ

 

“โฮสต์: หวังฮ่าวหลาน”

 

“พลังต่อสู้: 89”

 

[ค่าเสน่ห์: 268]

 

[ออร่าตัวร้าย: 179]

 

[แต้มตัวร้าย: 400″]

 

“ทักษะ: ทักษะการวาดเขียนระดับปรมาจารย์”

 

ทักษะนั้นในที่สุดก็ไม่ใช่ “ไม่มี” อีกต่อไป

 

　　——

 

ฉู่ป๋ายได้รับเงินรางวัล 40,000 หยวน และได้คืนเงิน 1,000 หยวนให้กับเฉินซี

 

ความสัมพันธ์ระหว่างฉู่ป๋ายกับเฉินจื่อสือได้ผ่อนคลายลงมาก แต่เพียงการผ่อนคลายเพียงเล็กน้อยเท่านั้น

 

“เจ้าอ้วน ก่อนหน้านี้ข้าขอโทษที แต่ตอนนี้เจ้าคงไม่ได้โกรธข้าหรอกใช่ไหม?” ฉู่ป๋ายกระซิบกระซาบกับเฉินจื่อสือ

 

เฉินจื่อสือมองไปที่ฉู่ป๋ายและไม่ได้พูดอะไร

 

วันนี้เขาทะเลาะกับฉู่ป๋าย ถูกฉู่ป๋ายผลักไหล่กระแทกเข้ากับกําแพง จนถึงตอนนี้ก็ยังเจ็บอยู่เลย ในใจย่อมรู้สึกไม่พอใจอยู่บ้าง

 

สถานการณ์ในตอนนั้น เฉินจื่อสือบอกได้เลยว่า ถ้าฉู่ป๋ายไม่ได้จําเขาได้เมื่อครั้งก่อน ตามอารมณ์ของเขามันไม่ใช่แค่การผลักแต่จะเป็นการโดนทุบตี

 

ฉู่ป๋ายมักจะมีเรื่องกับวัยรุ่น

 

เฉินจื่อสือห่างไกลจากการชกต่อย ถ้าได้สู้กันจริงๆ เขาคือเป็นกระสอบทราย

 

ฉู่ป๋ายเห็นท่าทางของเฉินจื่อสือ ในใจก็รู้สึกไม่พอใจเล็กน้อย

 

นี่ก็ลดความโกรธลงเพื่อผู้หญิงคนหนึ่ง นี่เอ็งยังโกรธพี่ชายคนนี้อีกเหรอ?

 

ช่างมันเถอะ คร้านจะสนใจเรื่องราวโง่ๆ นี้แล้ว

 

ฉู่ป๋ายมองแผ่นหลังของซูมู่หยานที่นั่งอยู่ไกลๆ

 

สาวงามประจำโรงเรียนก็ยังเป็นสาวงาม แม้แต่เงาก็งดงามมาก

 

ฉู่ป๋ายรู้สึกคันไม้คันมือ

 

ไม่นานเขาก็นั่งไม่ติด เขาแกล้งทําเป็นถามซูมู่หยานเรื่องการเรียน และใกล้ชิดกับสาวงามประจำโรงเรียน

 

ฉู่ป๋ายอยากนั่งโต๊ะเดียวกับซูมู่หยาน ซึ่งนั่นคือการเปลี่ยนที่นั่งกับเหวินจิง

 

เมื่อคิดได้เช่นนี้ ฉู่ป๋ายก็ตบไหล่เฉินจื่อสือแล้วพูดขึ้นมาว่า

 

“ข้าจะไปเปลี่ยนที่นั่งกับเหวินจิง ให้เธอมานั่งตรงนี้เพื่อสร้างโอกาสให้เจ้า”

 

******************************

ติดตามอัพเดทตอนใหม่ๆ ได้ที่แฟนเพจ Doublewaen Translate นิยายแปล

 https://web.facebook.com/doublewaentranslate