บทที่ 1 ฉันกลายเป็นตัวร้ายรุ่นที่สองผู้ร่ำรวย

 

รถโรลส์-รอยซ์ คัลลิแนนจอดที่หน้าประตูโรงเรียน คนขับก็เปิดประตูอย่างให้ความเคารพ

 

จากนั้นเด็กหนุ่มคนหนึ่งก็เดินออกมาจากรถ

 

เด็กหนุ่มอายุสิบแปดปี รูปร่างสูงโปร่ง หน้าตาหล่อเหลา

 

หญิงสาวหลายคนที่รีบมาโรงเรียนตอนเช้า เห็นเขา พวกเธอรู้สึกดีใจและอยากจะเข้าใกล้เขาอย่างช่วยไม่ได้

 

แต่ใบหน้าของเด็กหนุ่มคนนี้มืดครึ้ม และให้ความรู้สึกเหมือนไม่อยากให้ใครเข้าใกล้

 

เด็กหนุ่มคนนี้คือหวังฮ่าวหลาน

 

ตอนนี้เขาอารมณ์ไม่ดี

 

ถ้าเรื่องทั้งหมดเกิดขึ้นกับใครก็ตาม คน ๆ นั้นก็คงอารมณ์ไม่ดี

 

เขาเป็นนักเดินทางข้ามมิติ

 

ก่อนข้ามมิติมา เขาเป็นเด็กกําพร้า ดิ้นรนอยู่ในเมืองใหญ่ อายุเกือบสามสิบปี ยังคงเป็นแค่คนไร้ค่า แม้แต่ผู้หญิงสักคนก็ยังไม่มี เป็นแค่พวกขี้แพ้

 

ประสบการณ์ที่ไม่ดีต่าง ๆ ทุกอย่าง เกิดขึ้นกับเขาทั้งหมดแล้วในชีวิตตั้งแต่เขาเกิดมา

 

หลังจากข้ามมิติมา เขาก็กลายเป็นลูกเศรษฐี รุ่นที่ 2 ผู้ร่ำรวย

 

พื้นฐานครอบครัวที่ หน้าตาหล่อเหลาและฉลาด เรียนเก่ง

 

ทุกวันตอนไปและกลับจากโรงเรียนจะมีรถคุริแนนมารับส่งตลอด

 

เงินในกระเป๋ามีมากมายจนใช้ยังไงก็ไม่หมด

 

รู้สึกราวกับว่าตื่นมาหัวเราะในฝันเลย ตอนที่เจอเรื่องแบบนี้

 

จริง ๆ แล้วช่วงแรกที่ข้ามมิติมา เขารู้สึกใช้ชีวิตอยู่ในฝัน ทุกวันตื่นมา หัวเราะ และมีความสุขไปวัน ๆ

 

เทียบกับเรื่องทั้งหมดในชีวิตก่อนหน้าที่เขาได้พบเจอ

 

สภาพความเป็นอยู่ในชีวิตหลังข้ามมิติมา ถือได้ว่าดีสุด ๆ เลย

 

และไม่ว่าใครก็คงรู้สึกดีเหมือนกัน

 

แต่เร็ว ๆ นี้เขาพบว่ามันเรื่องมันไม่ง่ายขนาดนั้น

 

นักเรียนหางแถวในชั้นเรียนมีคะแนนการวิชาต่าง ๆ และช่วงนี้ สาวงามประจำโรงเรียนก็พูดคุยกับไอ้หางแถวคนนั้นบ่อย ๆ

 

ในสายตาของทุกคน หวังฮ่าวหลานและสาวงามเป็นคู่กันโดยธรรมชาติ

 

แม้ว่าสาวงามประจำโรงเรียนไม่ยอมรับเรื่องนี้ก็ตาม

 

นักเรียนหาแถวกับสาวงามประจำโรงเรียนเดินเข้ามาใกล้ พวกเด็กเกเรก็อดใจไม่ไหว

 

ไม่เอาน่า เมื่อวานเรียกไอ้หางแถวมาอยู่ตรงมุมห้อง เพื่อจะให้ความรู้แก่มันอย่างลึกซึ้ง

 

เด็กเกเรสามคนลุมตีเด็กหางแถวคนเดียว จะมองยังไงมันก็คือการกลั่นแกล้งชัด ๆ

 

แต่ผลก็คือเด็กเกเรทั้งสามถูกอัดเละ

 

ในชีวิตที่แล้วของเขา หวังฮ่าวหลานได้อ่านเรื่องราวต่าง ๆ ในอินเทอร์เน็ต และรู้สึกว่าพล็อตเรื่องแบบนี้มัน เดจาวูมาก ๆ

 

นี่มันพล็อตเรื่องพวกตัวเอกกาก ๆ พัฒจนกลายเป็นคนที่คู่ควรกับสาวงามประจำโรงเรียนไม่ใช่เหรอ

 

และภูมิหลังของเขาเป็นเหมือนแม่แบบลูกเศรษฐีตัวร้ายในนิยายแบบนั้นเลย

 

หลังจากคิดเรื่องนี้ออกมา หวังฮ่าวหลานก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมา เขารู้สึกว่าเขาอาจจะคิดมากเกินไป

 

แต่ในตอนนั้นเอง ระบบของนักเดินทางก็ออกมา

 

ชื่อระบบมีชื่อเรียกว่าระบบสุดยอดตัวร้าย

 

จากระบบเขาได้เรียนรู้ว่าเขาได้ข้ามผ่านโลกคู่ขนานที่สร้างขึ้นโดยนิยายต่าง ๆ

 

ตัวตนของเขาคือลูกเศรษฐีตัวร้ายที่พร้อมจะเป็นผู้ที่ถูกตัวเอกฉีกหน้า

 

ในเนื้อเรื่องหลัก เขาต่อสู้กับตัวเอกอย่างต่อเนื่อง แต่กลับล้มเหลวทีละก้าว ๆ เมื่อมีชีวิตอยู่ได้ไม่ถึง 100 บท ก็ถูกตัวเอกทําให้บ้านแตกเป็นเสี่ยงๆ

 

ทรัพย์สินถูกตัวเอกแย่ง ไม่ต่างกับสาวงามประจำโรงเรียนที่เป็นตัวละครหลัก

 

“บ้าเอ๊ย ข้ามมิติมาทําอะไรไม่ดี? ทําไมฉันต้องข้ามมิติมาตัวร้ายอีก แม้แต่จะอยู่จนตอนที่ 100 ก็ยังอยู่ไม่ได้ แล้วจะให้ข้ามมิติมาทำไม?!”หวังฮ่าวหลานบ่นในใจ

 

แต่ความจริงที่ถูกกําหนดไว้และเขารู้ว่าเขาไม่สามารถเปลี่ยนแปลงได้

 

แน่นอนว่านี่ไม่ได้หมายความว่าเขายอมรับชะตากรรมนี้

 

จากเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในช่วงไม่กี่วันที่ผ่านมาเนื้อเรื่องของนิยายเพิ่งเริ่มต้น

 

ตัวเอกเพิ่งเริ่มเติบโต และยังไม่พร้อมเผชิญหน้ากับเขา

 

เขามีทรัพยากรมากกว่าตัวเอก

 

ตราบเท่าที่เขาใช้ประโยชน์จากสิ่งเหล่านี้และระมัดระวังตัวร้ายอย่างเขาจะไร้เทียมฐาน

 

“ลูกพี่”

 

ระหว่างที่คิดอยู่นั้น ชายสวมหมวกก็เดินเข้ามาจากด้านหลัง

 

ภายใต้หมวกของเขาเห็นได้ชัดว่าใบหน้าของเขามีรอยช้ําเล็กน้อย

 

เห็นได้ชัดว่าเป็นรอยถูกต่อยมา

 

เขาเป็นหนึ่งในสามพี่น้องของหวังฮ่าวหลาน เขาชื่อ ฟ่านเจี้ยน

 

อีกสองคนชื่อฟ่านทง และอีกคนชื่อฉินโซ่วเซิง

 

ฟังชื่อพวกนี้ดูสิ!

 

นี่คือชื่ออะไร?

 

ฟ่านเจี้ยน เจ้าคนต่ำช้า?

 

ฟ่านทง ถังข้าว?

 

ฉินโซ่วเซิง ชิงหมาเกิด?

 

สามคนนี้มันตัวร้ายกาก ๆ ชัด ๆ

 

เห็นได้ชัดว่านี่เป็นการขียนโดยเจตนาของนักเขียนบัดซบ

 

ฟ่านเจี้ยนรู้สึกกระอักกระอ่วนเขากลัวว่าเขาจะได้สบตากับหวังฮ่าวหลาน

 

มันเป็นความจริงที่น่าอับอาย

 

สามคนแพ้คนเพียงคนเดียว

 

ฟ่านเจี้ยนถูกจ้องมองอยู่พักหนึ่ง และในที่สุดก็ทนไม่ไหวเขายอมรับความผิดพลาดของเขา

 

“ลูกพี่ ถ้าพี่ต้องการทุบตีข้า ก็แล้วแต่ลูกพี่เถอะ พวกข้าทําให้ลูกพี่ขายหน้า”

 

“ทําไมนายคนเดียว อีกสองคนล่ะ?” หวังฮ่าวหลานไม่ได้ตําหนิเขา เพียงแค่ถามออกไป

 

เพราะเขารู้ว่าการตําหนินั้นไร้ประโยชน์ ไอ้คนนั้นมันมีออร่าตัวเอกค่อยคุ้มกันอยู่ แล้วจะโดนพวกตัวประกอบอย่างพวกนายสามคนทุบตีได้ง่ายๆได้ไงกัน

 

เมื่อฟ่านเจี้ยนเห็นว่าหวังฮ่าวหลานไม่ได้ตําหนิเขา เขาก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก เขาเดินเข้าไปใกล้เขาและหัวเราะคิกคัก

 

“เรียนลูกพี่ ข้าวิ่งเร็วหน่อย เลยโดนตีหน่อย อีก 2 คนมันอ่อนแอ วิ่งช้าจนถูกทุบตีจนน่าอนาถ ใบหน้าครึ่งซีกบวมเป่งแล้ว คาดว่าคงอีกหลายวันคงหายดี!”

 

เมื่อหวังฮ่าวหลานเห็นสีหน้าของฝ่ายตรงข้ามก็พูดไม่ออก

 

นักเขียนละยำเอาลูกน้องแบบไหนมาให้เขาใช้กันแน่

 

วิ่งก็เร็วแต่ก็ยังโดนต่อยกลับแต่ยังอยากอวดอย่างภาคภูมิใจอีกเหรอ

 

ยังอยากให้ข้าชมแกอีกเรอะ?!

 

“ถ้านายยังหัวเราะต่อไป หน้านายจะโดนตบ”หวังฮ่าวหลานไม่สามารถทนต่อรอยยิ้มโง่ๆของลูกน้องที่เป็นสมองอัมพาตได้

 

“ลูกพี่ อย่านะ ข้าผิดไปแล้ว ข้าไม่ยิ้มแล้ว” ฟ่านเจี้ยนรีบยอมรับความผิดและกล่าวว่า

 

“ลูกพี่ วางใจเถอะ ข้าจะได้แก้แค้นแน่ ข้าไม่เชื่อหรอก ว่าเจ้าเด็กนั่นมีหัวสามหัวหกแขน วันนี้ข้าเรียกพี่น้องไปสิบคน!”

 

“หยุดเถอะ มันไร้ประโยชน์” หวังฮ่าวหลานส่ายหัว

 

ตัวเอกมีออร่าตัวเอกแล้ว บวกกับบทบาทรัศมีตัวเอก ขืนยังเรียกคนไปต่อ ก็เหมือนแค่ส่งกระสอบทรายให้ตัวเอกเท่านั้นแหละ

 

ถึงตัวเอกจะสู้ไม่ได้จริง ๆ แต่ไอ้ตัวเอกนั่นต้องหนีไปได้ง่าย ๆ แน่

 

นี่มันไร้ประโยชน์เกินไปแล้ว

 

“ไร้ประโยชน์? แล้วลูกพี่จะให้ข้าทำยังไง เรียไปยี่สิบคนเหรอ? ”

 

“ทําไมมันถึงเยอะขนาดนี้? พูดไปก็เปล่าประโยชน์”

 

“เป็นไปได้ยังไง? งั้นข้าเรียก 30 คน”

 

“ถ้าจะเรียกมาขนาดนั้น ก็เรียกแม่นายมาด้วยเลยก็ได้นะ ช่างมันเถอะ” หวังฮ่าวหลานรู้สึกโกรธอย่างช่วยไมได้

 

“ให้เรียกแม่มาด้วยหรอครับ? หัวหน้า นี่ไม่… ไม่ ไม่ ร่างกายที่อ่อนแอของแม่ข้าจะตีต่อยคีได้อย่างไร?” ฟ่านเจี้ยนกล่าวด้วยใบหน้าที่ขมขื่น

 

หวังฮ่าวหลานนวดขมับของเขา เขาเป็นลูกน้องที่สมองมีปัญหาขนาดไหนกัน?

 

เขาพยายามอดทนต่อแรงกระตุ้นที่จะตีคนและสงบสติอารมณ์ของเขา

 

“อย่าทําเรื่องแบบนี้อีก”

 

“อ๊าลูกพี่ เจ้าเด็กนั่นจีบพี่สะใภ้อยู่เลย มันนับเป็นตัวอะไรกัน? พวกเราทนดูเฉย ๆ ไมได้” ฟ่านเจี้ยนกล่าว

 

“งั้นถามหน่อย ฉันกับไอ้เด็กนั่น ใครหล่อกว่ากัน?” หวังฮ่าวหลานถามลูกน้องของเขา

 

“แน่นอนว่าลูกพี่หล่อมาก เจ้าเด็กนั่นจะนับเป็นอะไรได้ อย่างมากก็แค่หน้าตาโอเค”ฟ่านเจี้ยนตอบอย่างไม่ลังเล ไม่มีทีท่าว่าจะประจบสอพลอเพราะนี่คือความจริง

 

“แล้วชีวิตของฉันกับชีวิตของเด็กนั่น ใครดีกว่ากัน?” หวังฮ่าวหลานยังคงถามต่อไป

 

“ลูกพี่มีทรัพย์สินหลายแสนล้านของลูกพี่ น่ะ เด็กนั่นฐานะธรรมดา มากจริง ๆ”

 

“ผลการเรียนของฉันหรือไอ้เด็กนั่นใครดีกว่ากัน?”

 

“ลูกพี่ ผลการเรียนของลูกพี่คือสิบอันดับแรกของโรงเรียน เด็กนั่นนับว่าเป็นแค่เศษสวะ”

 

“เข้าใจหรือยัง? เงื่อนไขที่ดีเช่นนี้ฉันจะแพ้ให้กับเด็กยากจนหางแถวอีกเรอะ? พวกนายจะมายุ่งอะไรด้วย? ”

 

“ลูกพี่ ข้าเข้าใจแล้ว พวกเราทํามากขึ้น หากไม่มีคําสั่งของลูกพี่ เราจะไม่ทำอะไรมากไปกว่านี้

 

เด็กคนนั้นไม่คู่ควรที่เป็นคู่แข่งกับลูกพี่เลย “ในที่สุดฟ่านเจี้ยนก็เข้าใจแล้ว

 

หวังฮ่าวหลานพยักหน้าและมองไปที่ลูกน้องที่สมองเป็นอัมพาตด้วยสายตาที่ใช้สอนของคนโง่

 

ทันใดนั้นข้อความแจ้งเตือนของระบบก็ปรากฏขึ้นในหัวของเขา

 

[ติ๊ง แนะนําพฤติกรรมของลูกน้อง เปลี่ยนทิศทางของพล็อตเล็กน้อย ได้รับแต้มตัวร้าย 100 แต้ม]