พอเห็น รปภ เข้ามา หวงเย่าโจวอุ่นใจขึ้นมา เขาหัวเราะเย็นๆ “ไอ้หนุ่ม วันนี้แกตายแน่!”

“ฉันคือหวงเย่าโจว แขกวีไอพีของสโมสรจุนเหา ไล่ไอ้หนุ่มนี่ออกไปซะ ขอแค่ไม่ตาย ฉันรับผิดชอบได้หมด”

หวงเย่าโจวคิดเอาเองว่าตัวเองเป็นต่อ น้ำเสียงเย็นยะเยือกขึ้นมาเป็นพิเศษ

เย่เทียนกวาดสายตามองพวก รปภ ผู้ชายที่นำหน้ามาพอเห็นเย่เทียนก็มีสีหน้าเปลี่ยนไปทันที

ส่วนเฉินหวั่นชิงตกใจสุดๆ หน้าเริ่มซีดลง

“เย่เทียน ตอนนี้จะทำยังไงกันดีล่ะ”

“เอาเถอะ เห็นแก่หน้านาย ฉันยอมปล่อยพวกเขาไปก็ได้ ไม่ต้องเล่นถึงตายนะ”

เย่เทียนส่ายหัว พูดจบก็พาเฉินหวั่นชิงเดินก้าวยาวๆออกไป

ที่ทุกคนแปลกใจกว่านั้นคือ รปภ ที่พุ่งเข้ามากลับทำเหมือนไม่เห็น ยอมปล่อยให้เย่เทียนและเฉินหวั่นชิงออกไป

“พวกแกมัวยืนบื้ออะไรอยู่ แถมยังปล่อยพวกเขาไปอีก ยังอยากมีงานทำอยู่มั้ย?”

รอจนเย่เทียนและเฉินหวั่นชิงเดินออกไปจนลับตาแล้ว ทุกคนถึงรู้ตัว หนึ่งในนั้นอดโวยวายเสียงดังไม่ได้

“ไปไหนก็ไปโว้ย!”

หัวหน้า รปภ ได้ยินปุ๊บก็มีสีหน้าเหี้ยมโหด ยื่นขาไปถีบโดยไม่ต้องคิด

“แกทำอะไรวะ แต่ละปีฉันจ่ายเงินให้ที่นี่ไปไม่ต่ำกว่าล้านหยวน เป็นแขกวีไอพีของสโมสรจุนเหาของพวกแกนะ!”

หวงเย่าโจวหน้าเปลี่ยนสี ไม่เข้าใจเลยว่าเกิดอะไรขึ้น

“แขกวีไอพี? ถุย!”

รปภ ทำหน้าดูแคลน ถุยน้ำลายใส่หน้าหวงเย่าโจว “มึงรู้มั้ยว่ามึงไปมีเรื่องกับใคร? นั่นท่านเทียนของเราเลยนะ ขนาดพี่ใหญ่ของเรายังต้องเรียกท่านเทียนอย่างนอบน้อม มึงคิดว่าตัวเองเป็นใครวะ”

“ใช่แล้ว บังอาจล่วงเกินท่านเทียนของเรา ฉันว่าพวกแกอยากตายกันใช่มั้ย!”

คนหนึ่งก้าวออกมาและพูดเย็นๆ สายตาที่มองหวงเย่าโจวราวกับกำลังมองคนบ้องตื้นคนหนึ่ง!

พอคนอื่นๆได้ยินดังนั้นก็มีสีหน้าเปลี่ยนไปอย่างมาก ที่นี่เป็นถิ่นของแก๊งไผ่เขียวนะ และแก๊งไผ่เขียวเป็นหัวโจกใหญ่ของวงการใต้ดินในเจียงหนัน ถึงพวกเขาจะเป็นหัวเรือใหญ่ในวงการโฆษณา แต่ก็ไม่กล้ามีปัญหากับแก๊งไผ่เขียวหรอก!

ทว่า เด็กหนุ่มคนนั้นก็คือท่านเทียนในตำนานหรอ?

“แม้แต่พี่ใหญ่แก๊งไผ่เขียวยังต้องเรียกว่าท่านเทียน? ไอ้หนุ่มนั่นเป็นใครกันแน่”

หน้าของหวงเย่าโจวซีดเผือด ประหนึ่งว่าสูญเสียบุพการีไป