คิดได้ดังนี้ เยี่ยนจื่อเฉินก็ถีบที่กั้นลมบางๆที่ใช้คั่นจนล้ม และก้าวยาวๆไปหาเย่เทียนด้วยสีหน้าอึมครึม

“เย่เทียน แกพูดแบบนี้หมายความว่าไง?”

เสียงที่เขาทำนั้นไม่เบาเลย ไม่ต้องพูดถึงพวกจี้เจิ้งโก๋ แม้แต่จุดที่เขาเปิดประมูลตรงชั้นล่างยังชะงักลงเพราะเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นอย่างกระทันหันนี้

“ไม่ได้หมายความว่าไงนี่”

เย่เทียนเหลือบมองเยี่ยนจื่อเฉิงที่มีสีหน้าไม่พอใจด้วยท่าทีสบายๆ พูดขึ้นอย่างไม่สะทกสะท้าน “แค่นับถือพวกละลายสมบัติที่บ้าน ยอมซื้อกระป๋องเน่าๆที่พอจะทำเป็นโถฉี่ได้ กระดาษเส็งเคร็งที่เอามาเช็ดก้นยังแข็งไปด้วยซ้ำ รวมถึงของประดับที่ซื้อจากแผงลอยข้างทางได้ในราคาหนึ่งร้อยหยวนในราคาสูงลิ่วถึงสี่สิบกว่าล้าน เงินเยอะก็ใช่ว่าต้องใช้แบบนี้นี่”

เยี่ยนจื่อเฉินขมวดคิ้ว “แกจะบอกว่าของสะสมสามชิ้นที่ฉันประมูลมาเป็นของปลอมหมดเลยหรอ?”

ลิ่วหรั่นใจกระตุกวูบ รีบลุกขึ้นยืน

“คุณชายเยี่ยนครับ อย่าไปฟังที่ไอ้หนุ่มนี่พูดเหลวไหล ผมอยู่ในแวดวงนี้มาหลายสิบปี ของสามชิ้นนั้นผมไม่มีทางประเมินพลาดหรอกครับ”

ปากพูดไปแบบนั้น แต่ใจเขานั้นหวั่นเหลือเกิน เพราะเขาลิ่วหรั่นรู้ดีกว่าใครว่าของสามชิ้นเมื่อกี้เป็นของเลียนแบบ เป็นของปลอมขนานแท้เลยล่ะ!

เขาเป็นคนจัดหาทั้งสามชิ้นนี้มาด้วยตัวเอง แบ่งกันสามเจ็ดกับคนใหญ่คนโตคนหนึ่งในงานประมูล ก็เพื่อต้มตุ๋นคุณชายผู้มาจากเมืองจินตรงหน้า หลอกล่อเขามาเหมือนเชือดประหนึ่งว่าเขาเป็นเหยื่ออันโอชะ

ไม่ใช่แค่สามชิ้นนั้น เขาจัดหาของสะสมมาให้งานประมูลนี้ทั้งหมดห้าชิ้น หากขายได้ตามราคาปกติ กำไรขั้นต่ำอยู่ที่แปดสิบล้าน!

นี่ก็เป็นเหตุผลที่ว่าทำไมเขาถึงยอมเสี่ยงยุยงให้เยี่ยนจื่อเฉินประมูล เมื่ออยู่ต่อหน้าผลประโยชน์มหาศาล ความเสี่ยงแค่นี้ไม่ใช่เรื่องใหญ่เลย

เย่เทียนยักไหล่ มองลิ่วหรั่นด้วยรอยยิ้มบางๆ “ของปลอมก็คือของปลอม ไม่ว่าใครจะรับประกันมันก็ยังเป็นของปลอมอยู่ดี”

ลิ่วหรั่นมองจี้เจิ้งโก๋ด้วยสายตายำเกรง และเหลือบมองเยี่ยนจื่อเฉินที่สีหน้าอึมครึมด้วยหางตา แล้วหันไปมองเย่เทียนที่ท่าทางยาจก ไม่น่าจะใช่คนใหญ่คนโตอะไร

จึงปากแข็งต่อ “นายเป็นแค่เด็กหนุ่มที่ขนยังขึ้นไม่ครบจะไปรู้อะไร นายเป็นผู้ประเมินหรอ? นายมีประกาศนียบัตรการประเมินที่ประเทศมอบให้มั้ย?”

“เดี๋ยวครับ คุณชายเยี่ยน….” ลิ่วหรั่นร้อนใจ รีบเอ่ยปากหวังจะหยุดเรื่องนี้

“คุณน่ะหุบปากไปเลย!”

เยี่ยนจื่อเฉินที่สีหน้าอึมครึมแค่นเสียงเย็น “คุณภาวนาให้ของเหล่านี้เป็นของจริงเถอะ ไม่อย่างนั้น หึหึ!”

ลิ่วหรั่นมีเหงื่อเม็ดใหญ่ผุดออกมาเต็มหน้าผาก ในใจกระสับกระส่ายแทบทนไม่ไหว แต่ก็ไม่มีเหตุผลจะห้าม ได้แต่ยืนมองเยี่ยนจื่อเฉินส่งม้าสามสีไปให้เย่เทียน

เยี่ยนจื่อเฉินส่งม้าสามสีใส่มือเย่เทียน และไม่ลืมเตือน “เย่เทียน แกพิสูจน์ให้ได้แล้วกันว่าที่แกพูดมานั้นไม่ผิด ไม่อย่างนั้น อย่าหาว่าฉันไม่เกรงใจ!”

“แกไม่มีโอกาสนั้นหรอก”

เย่เทียนยักไหล่ วินาทีที่รับม้าสามสีมาก็ยกขึ้นสูงและทำท่าจะโยนลงพื้น!

ภาพที่เกิดขึ้นอย่างฉับพลันนี้ทำเอาทุกคนที่อยู่ในเหตุการณ์ตกใจกันหมด รีบพากันออกปากห้าม

“เย่เทียน คุณจะทำอะไร!”

“อย่าวู่วามนะ!”

ตู้ม

สุดท้ายทุกอย่างก็สายเกินไป

หลังจากรับม้าสามสีจากมือของเยี่ยนจื่อเฉินมา เย่เทียนใช้เวลาไม่ถึงหนึ่งวินาที ก็ทุ่มม้าสามสีลงพื้นอย่างแรงโดยไม่ลังเล

ของสะสมที่ใช้เงินสามสิบล้านในการประมูลมา พริบตาเดียวก็กลายเป็นเศษชิ้นส่วนที่ไม่มีค่า

สีหน้าเยี่ยนจื่อเฉินเปลี่ยนไปอย่างมาก เขาตะโกนลั่นใส่เย่เทียน “เย่เทียน ถ้าแกอธิบายไม่ได้ อย่าหวังเลยว่าแกจะได้ออกไปจากที่นี่!”

เย่เทียนไม่สนใจเขาเลยสักนิด เขานั่งยองๆลง เก็บหัวม้าที่ยังไม่แตกขึ้นมา

“หากเป็นวัตถุโบราณที่ขุดขึ้นมาจากดินจริง จะมีสนิมดินซึมเข้าไปในเครื่องใช้ต่างๆ ส่วนสนิมดินที่ทำเลียนแบบขึ้นมา แค่เช็ดถูซ้ำไปซ้ำมาก็จะกำจัดรอยออกไปได้”

ขณะที่พูดอยู่ เย่เทียนเช็ดชิ้นส่วนชิ้นนั้น และเป็นไปตามคาด ประกายบางๆอันเจิดจรัสส่องแสง เห็นได้ชัดว่าเป็นของปลอม!