ข้าคือเขยผู้ยิ่งใหญ่ - ตอนที่ 54 ผู้แข็งแกร่งระดับดำ

และสิ่งนี้ก็ทำให้เธอรู้สึกแปลกใจมาก แต่ปู่ของเธอไม่ได้พูดอะไรและเธอก็ไม่ได้ถามอะไรมากเช่นกัน

แต่เธอรู้สึกโดยสัญชาตญาณว่า การที่เย่เทียนต้องการวัสดุทางการแพทย์เหล่านี้และเตาทองแดงนี้ วัตถุประสงค์ของเขาต้องไม่ธรรมดาอย่างแน่นอน!

แต่ถึงอย่างนั้น จี้เยียนหรันก็เป็นเด็กผู้หญิงที่ฉลาด เธอรู้ว่าอะไรควรถามและอะไรที่ไม่ควรถาม

ถ้าเย่เทียนต้องการพูด เขาจะไม่ปิดบังเธออย่างแน่นอน

“อื้ม ฝากขอบคุณคุณปู่ด้วยนะ!”

เย่เทียนพยักหน้าพูด

จี้เยียนหรันหัวเราะคิกคักแล้วพูดว่า “รอคุณไปหาคุณปู่แล้วขอบคุณท่านเองดีกว่า คุณปู่บอกว่า หวังว่าจะได้เจอคุณสักครั้งหลังจากที่คุณเสร็จธุระ”

เย่เทียนเลิกคิ้วและความซับซ้อนก็ประกายในดวงตาของเขา

เขารู้ดีว่าเรื่องการหาวัสดุยาของเขาไม่สามารถปิดบังต่อนายท่านจี้ได้แน่ และด้วยประสบการณ์ของนายท่านจี้นั้น เขาต้องเดาได้ว่าเขากำลังจะทำอะไรแน่นอน

แต่เย่เทียนไม่ได้คิดมาก ได้แต่ยิ้มตอบว่า “ได้สิครับ ผมเสร็จงานแล้วไปจะเยี่ยมที่บ้านตระกูลจี้นะครับ”

จี้เยียนหรันเข้าใจความหมายของเย่เทียนจากคำพูดของเขา เธอจึงตอบว่า “โอเค งั้นคุณตามสบายเลยนะ ฉันต้องกลับไปที่สถานีตำรวจก่อน”

หลังจากนั้น จี้เยียนหรันไม่ได้รอช้าและหันหลังเดินจากไป

เย่เทียนก็ไม่ได้สนใจเธอมากนัก เพียงแต่หันกลับมาแล้วมองดูวัตถุดิบยาที่อยู่ตรงหน้าด้วยดวงตาที่เป็นประกายเจิดจ้า

เมื่อก่อน แม้เย่เทียนจะไม่สามารถเข้าใจอย่างกระจ่างสำหรับหน้าปกทองนี้ได้

แต่ด้วยหน้าปกทองนี้ เขาก็สามารถเรียนรู้ความรู้มากมายได้ และการปรุงยาก็เป็นหนึ่งในนั้น

ตอนนี้ฝีมือของเขายังต่ำเกินไป ดังนั้นยาที่กลั่นออกมาจึงเป็นได้แค่ยาคุณภาพต่ำเท่านั้น

แต่สำหรับเขาในตอนนี้ก็เพียงพอแล้ว!

“ขอเพียงแค่เรากลั่น ‘ยา’ ออกมาได้ ร่างกายของเราก็จะแข็งแกร่งขึ้น และยังสามารถเพิ่มระดับฝีมือไปอีกขั้นได้!”

เย่เทียนคิดในใจและเริ่มฝึกการปรุงยาทันที

เชิ่งหู่ในฐานะหัวหน้าแก๊งใหญ่ แม้เขาจะไม่ใช่นักธุรกิจ แต่สำหรับคนอย่างหลิวเหวินซวุ่แล้วเขาก็พอรู้จักบ้าง คนประเภทนี้หน้าไหว้หลังหลอกเสมอ และเขาก็ไม่อยากยุ่งกับคนอย่างหลิวเหวินซวุ่เหมือนกัน

“ต้องมีสิครับ”

หลิวเหวินซวุ่หัวเราะและลุกขึ้นยืนทันที จากนั้นปรบมือแล้วพูดว่า “พี่หวาง ออกมาเลยครับ”

เมื่อเสียงพูดดับลง ประตูด้านในของสำนักงานก็ถูกผลักเปิดออก และผู้อาวุโสผมขาวรูปร่างผอมบางก็เดินออกมาจากห้องนั้น

และเมื่อเห็นภาพนี้ เชิ่งหู่ขมวดคิ้วและยิ้มเยาะเย้ยว่า “ประธานหลิว นี่คุณกำลังล้อเล่นกับผมอยู่เหรอ? คุณจะเอาอะไรกับตาแก่แบบนี้?”

“ตาแก่?”

ดวงตาของผู้อาวุโสหรี่ลงและความเย็นเยือกก็ประกายขึ้น

ในชั่วพริบตานั้น เขาขยับตัว เมื่อเสียงลมดังขึ้น ร่างของผู้อาวุโสคนนั้นกลายเป็นเหมือนภาพติดตา แทบจะในเสี่ยววินาที เขาได้มาถึงตัวของเชิ่งหู่ จากนั้นแขนที่เหยียดออกมาไม่รู้เมื่อไหร่ก็ล็อคคอของเชิ่งหู่ไว้!

“ถ้าไม่ใช่เพราะข้าไม่อยากแตะเลือดเพราะเพิ่งออกมาจากภูเขา แกตายแน่!”

ผู้อาวุโสพูดด้วยเสียงที่แหบแห้ง แต่น้ำเสียงเต็มไปด้วยความเย็นเยือก ทำให้อุณหภูมิของทั้งสำนักงานลดลง

ส่วนเชิ่งหู่หน้าซีดเซียวทันที เขาสัมผัสได้ถึงเจตนาฆ่าที่รุนแรงนั้นได้ ในตอนนี้เหมือนดาบอันแหลมคมแขวนอยู่บนหัวของเขา

เพียงแค่ไม่ทันระวัง เขาอาจตายได้ในทันที!

“พี่หวางครับ พี่ใหญ่เชิ่งคนนี้ไม่ได้มีเจตนาร้ายนะครับ เขาแค่ไม่รู้จักพี่หวางเท่านั้น โปรดไว้ชีวิตเขาเพราะเห็นแก่ผมเถอะครับ”

ในขณะที่หลิวเหวินซวุ่พูด น้ำเสียงของเขายังเต็มไปด้วยความได้ใจ

ผู้อาวุโสทำเสียงฮึดฮัดไม่พอใจ จากนั้นปล่อยเชิ่งหู่ไป

เชิ่งหู่ที่ถูกปล่อยก็รู้สึกโล่งใจมาก สายตาที่เขามองผู้อาวุโสคนนั้นก็เต็มไปด้วยความให้เกียรติ และเขาก็โค้งคำนับทันที

“ผมไม่ทราบว่าท่านเป็นใครจริงๆ ครับ ต้องขออภัยที่ล่วงเกินนะครับ!”

ผู้อาวุโสเหลือบมองเขาแล้วพูดเบาๆ ว่า “ช่างมันเถอะ คนไม่รู้ย่อมไม่ผิด”

เชิ่งหู่รู้ว่าผู้อาวุโสคนนี้มีความเย่อหยิ่งในตัว เขาจึงไม่กล้าแสดงอาการไม่พอใจและถามอย่างเคารพว่า “ไม่ทราบว่าผู้อาวุโสท่านนี้มีนามว่าอะไรครับ?”

“หวางลี่!”

ผู้อาวุโสพูดเบาๆ สองคำ

ผู้อาวุโสคนนี้เป็นถึงรุ่นพี่ของหวางซาน และเป็นผู้แข็งแกร่งระดับดำในตำนานเชียวนะ!