ข้าคือเขยผู้ยิ่งใหญ่ - ตอนที่ 29 การทรมานอย่างไร้มนุษยธรรม

ซูเหมยก็เห็นเย่เทียนเช่นกัน และเมื่อเธอต้องการจะพูดอะไร เย่เทียนก็หัวเราะ “เอ่อ…ขอโทษที่รบกวนพวกคุณ ผมมาเอาไวน์ แล้วจะออกไปทันที!”

หลังจากนั้น เย่เทียนก็เพิกเฉยต่อหูไห่ และเดินเข้าไปในสำนักงานอย่างเปิดเผย

ในสำนักงานมีคนเหมือนบอดี้การ์ดอยู่ 2 คน เมื่อเห็นเย่เทียนเดินเข้ามาอย่างไม่รู้กาลเทศะ ก้าวไปข้างหน้าโดยไม่พูดอะไร และอยากจะไล่เย่เทียนออกไป

อย่างไรก็ตาม เมื่อทั้งสองเพิ่งเดินไปข้างหน้าเย่เทียน เย่เทียนก็เคลื่อนไหวอย่างเด็ดขาด

หมัดตรงชกหน้าหนึ่งในนั้นอย่างรุนแรง

ชายคนนั้นร้อง แล้วล้มลงกับพื้น กำจมูกและร้องอย่างทรมาน

ก่อนที่อีกคนจะตอบสนอง เย่เทียนก็ยกเท้าขึ้นและเตะออกไปอย่างแรง

เสียงปั้งดังขึ้น อีกคนหนึ่งกระแทกเข้ากับกำแพงด้านหลัง และเมื่อเขาล้มลงอย่างเฉียงๆ เขาก็หมดสติไป และไม่รู้ว่ายังมีชีวิตอยู่หรือตายไปแล้ว

การลงมือของเย่เทียนนั้น สะอาดและเด็ดขาด ปราศจากความคลุมเครือ

“เหี้ย!”

เมื่อเห็นฉากนี้ สีหน้าของหูไห่ก็เปลี่ยนไปในทันใด

แต่ไม่นานเขาก็ดึงสติกลับมาได้ แววตาคมกริบวาบผ่าน และดึงปืนพกออกมาจากเอว ปากที่ดำของปืนจ่อไปที่เย่เทียน และสาปแช่งอย่างดุเดือด “เจ้าหนู เก่งนิ มึงลองกล้าขยับตัว อีก กูจะยิงมึงให้ตาย!”

แม้แต่ซูเหมยก็ตกใจ ไม่กล้าทำอะไรเลย

เย่เทียนขมวดคิ้วเล็กน้อย นี่คือประเทศจีน การควบคุมอาวุธได้ดีเยี่ยม หูไห่ที่อยู่ตรงหน้าเขา สามารถพกปืนติดตัวได้ เขาไม่ได้เป็นคนธรรมดาแน่นอน

อย่างไรก็ตาม เย่เทียนเพียงแค่เบะปากของเขาและยิ้มอย่างชั่วร้าย “มีแต่คุณมีปืนเหรอ? ผมก็มี!”

“คุณมีด้วยเหรอ?”

หัวใจของหูไห่กระตุกไปหนึ่งที

ในช่วงเวลาที่ผงะนี้ เย่เทียนเคลื่อนไหวทันทีราวกับผี ล็อคมืออ้วนของหูไห่ไว้ทันที บิดขึ้นด้านบน เสียงกระดูกแตกหัก กระดูกมือถูกเย่เทียนหักในทันที

แต่โดยไม่รอให้เขาถามอะไรเพิ่มเติม จู่ๆก็รู้สึกคันขึ้นมา

อาการคันมาอย่างกะทันหัน และมาอย่างรุมเร้า

ในเวลาเพียงชั่วครู่ หูไห่รู้สึกเหมือนกับว่ามดหลายพันตัวกำลังกัดร่างกายของเขา ราวกับว่าตัวหนอนนับไม่ถ้วนกำลังคืบคลานเข้ามาหาเขาอย่างช้าๆ

อาการคันนี้รุนแรงขึ้นเรื่อยๆ ดังนั้นเขาจึงแทบรอไม่ไหวที่จะฉีกผิวหนังออกจากร่างกายของเขา!

“อ๊าก…คัน… ไอ้บ้า มึง มึงทำอะไรกับกู!”

“หยุดเดี๋ยวนี้…ไม่อย่างนั้นกูจะฆ่ามึง…อ๊าก…”

หูไห่กลิ้งลงบนพื้น กรีดร้องอย่างบ้าคลั่ง

เย่เทียนนั่งลงอย่างสบายๆบนเก้าอี้ข้างเขา ยิ้มแล้วพูดว่า”อันที่จริงก็ไม่มีอะไร แค่กดไปที่จุดฝังเข็มของคุณ คุณก็ไม่ต้องกังวล แค่คันเท่านั้น ระยะเวลาก็ไม่ได้นาน แค่หนึ่งวันหนึ่งคืนเท่านั้นมันก็จะหยุดคัน”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ หูไห่ก็สิ้นหวังในทันที คันหนึ่งวันหนึ่งคืน?

ตอนนี้เขาไม่สบายทั้งตัว หนึ่งวันหนึ่งคืนแล้ว เขาจะไม่ลอกผิวหนังออกหนึ่งชั้นหรอกเหรอ?

“ไอ้เหี้ย หยุดคันให้กูเร็ว หยุด!”

หูไห่ร้องโหยหวน

เย่เทียนไม่สนใจเขา มองไปที่ซูเหมยและถามด้วยความเป็นห่วง “คุณไม่เป็นไรใช่ไหม?”

ขณะที่เขาพูด ดวงตาของเขาจ้องมองไปที่ผิวขาวของซูเหมย และเขาก็กลืนน้ำลายอย่างเงียบๆ

แหม่ อาหารตาจริงๆ! คงจะดีไม่น้อยถ้ามีวิวสวยๆแบบนี้ทุกวัน

ในใจเย่เทียนแอบคิดเช่นนี้

ซูเหมยสังเกตเห็นการจ้องมองของเย่เทียนอย่างชัดเจน ดึงเสื้อผ้าที่ฉีกขาดขึ้น และถามอย่างประหม่าว่า “คุณทำอะไรกับเขา? ไม่ตายใช่ไหม? หูไห่คนนี้มีภูมิหลังที่ใหญ่โต ถ้าเกิดเรื่องในบาร์ของเรา ฉันเกรงว่ามันจะยากที่จะแก้ไข”

เย่เทียนยิ้มเมื่อได้ยินเช่นนี้ และกล่าวว่า “ไม่เป็นไร ไม่ตายหรอก แต่ถ้ายังดำเนินต่อไป เขาจะเกาตัวเองจนตายหรือเปล่า อันนี้ผมไม่รู้นะ”

เมื่อทั้งสองคุยกัน หูไห่เกาตนบนร่างกายมีคราบเลือด

ช่วยไม่ได้ มันคันเกินไป เขาอดไม่ได้ที่จะไปเกา แม้ว่าร่างกายของเขาจะเจ็บ แต่ก็ดีกว่าคันตลอดเวลา