ข้าคือเขยผู้ยิ่งใหญ่ - ตอนที่ 157 ไปฝึกมาอีกร้อยปี
ชื่อจริงของคุณยายกระดาษไหว้เจ้าคนนี้คือลี่ชุ่ยฮวา ซึ่งฟังจากชื่อก็รู้ว่าเธอเป็นทายาทของครอบครัวยากจนจากชนบท
พ่อแม่เสียชีวิตตั้งแต่เธอยังเด็ก จึงเป็นเหตุที่เธอถูกรังแกอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ แต่โชคดีที่สาวกของสำนักพิษห้าได้รับเธอเข้าเป็นลูกศิษย์ จึงทำให้ชีวิตแย่ๆ ของเธอดีขึ้น
แต่น่าเสียดายที่ในเวลาต่อมา คุณยายกระดาษไหว้เจ้าได้ทำผิดกฎอันร้ายแรงของสำนักพิษห้า เธอจึงถูกขับไล่ออกจากสำนัก และยังทิ้งฝ้าอันน่าอัปยศไว้บนใบหน้าของเธออีกด้วย!
แต่ในความเป็นจริง เมื่อดูจากอายุของคุณยายกระดาษไหว้เจ้าแล้ว เธอเป็นแค่สาววัยกลางคนที่มีอายุสี่สิบกว่าเท่านั้น ซึ่งไม่ถือว่าเป็นคนแก่เลยด้วยซ้ำ
แต่ด้วยฝ้าพิษบนใบหน้าของเธอที่ทำให้เธอไม่กล้าไปเจอใคร รวมถึงมือที่เหี่ยวย่นเนื่องจากการกลั่นยาพิษเป็นประจำ และเสียงที่แหบแห้งเหมือนคนแก่
นานไป ผู้คนที่ไม่เคยเห็นใบหน้าที่แท้จริงของเธอจึงคิดว่าเธอเป็นหญิงชรา ก่อนหน้านี้เธอยังถูกเรียกว่าป้า แต่ค่อยๆ เปลี่ยนเป็นยายที่ถูกเรียกกันจนถึงทุกวันนี้
รวมไปถึงอาชีพของเธอก็คือคนผลิตกระดาษไหว้เจ้า ดังนั้นจึงเป็นที่มาในชื่อคุณยายกระดาษไหว้เจ้าของเธอ
“หยูหลง ระวังด้วย ไอ้หมอนี่มันไม่ได้จัดการง่ายๆ นะ!”
ลี่ชุ่ยฮวาจ้องเขม็งไปที่เย่เทียนที่ยังคงแสดงสีหน้าเฉยเมย และนัยน์ตาของเธอยังเต็มไปด้วยความประหม่า
“ชุยฮวา คุณออกมาทำไม?”
ทังหยูหลงก็เต็มไปด้วยความประหลาดใจเมื่อได้ยินเสียงของลี่ชุ่ยฮวา เขาไม่คาดคิดเลยว่าเธอจะออกมาในเวลานี้
“หยูหลง คุณอย่าดูถูกไอ้หมอนี่เด็ดขาด เมื่อกี้ตอนอยู่ในถ้ำ เสี่ยวฉ่ายกรีดร้องอย่างตื่นตระหนก ดูเหมือนมันจะเห็นศัตรูตัวฉกาจ ไม่ว่าฉันจะห้ามมันยังไง มันก็ไม่ยอมสงบสติอารมณ์สักที”
ลี่ชุ่ยฮวาเดินเข้าไปหาทังหยูหลงและจ้องมองเย่เทียนด้วยความระมัดระวัง “ฉันคิดว่าไอ้หมอนี่มันต้องไม่ธรรมดาแน่ ไม่อย่างนั้นเสี่ยวฉ่ายคงไม่เป็นแบบนี้หรอก”
“คุณกับฉันร่วมมือกันแล้วจัดการกับคนกล่มนี้ก่อน!”
ด้วยสายตาของเธอ เธอไม่สามารถเห็นถึงความแข็งแกร่งของเย่เทียนได้ แต่แมงมุมร้อยพิษเจ็ดสีอยู่กับเธอมาหลายปีแล้ว และมันก็ไม่เคยคาดการณ์ผิดพลาด
ทังหยูหลงขมวดคิ้วขึ้นเบาๆ ในที่สุดเขาก็รู้ว่าทำไมชายหนุ่มที่อยู่ฝั่งตรงข้ามถึงนิ่งเฉยและไม่แยแสขนาดนี้ และสายตาที่มองเย่เทียนก็เปลี่ยนไป
แต่ไม่นานหลังจากนั้น คิ้วขมวดของเขาก็ค่อยๆ คลายลง และเขาก็ไม่สนใจเรื่องนี้เลย
“ชุยฮวา ผมคิดว่าคุณตื่นกลัวง่ายเกินไปหน่อยนะ ก็แค่เด็กเมื่อวานซืนกระจอกๆ ผมคนเดียวก็เอาอยู่!”
จากนั้น ทังหยูหลงหันกลับมามองเย่เทียนด้วยสายตาดูถูกเหยียดหยามอีกครั้ง
“ไอ้หนุ่ม บางทีแกอาจจะใจกล้าก็จริงนะ แต่หัวหน้าแกยังรับหมัดของข้าไม่ได้เลยแม้แต่หมัดเดียว จะให้ข้าฆ่าแกงั้นเหรอ ง่ายยิ่งกว่าปอกกล้วยเข้าปาก!”
ในขณะที่พูด พลังอันแข็งแกร่งทั่วร่างกายของทังหยูหลงก็แผ่เข้าหาเย่เทียน
เมื่อสัมผัสถึงพลังของทังหยูหลง สีหน้าอันน่าเกลียดของเหลยซวี่ก็ยิ่งน่าเกลียดมากขึ้น ราวกับเขาอมอุจจาระอยู่ในปากอย่างไรอย่างนั้น
ในเส้นทางชีวิตของนักบู๊นั้น พรสวรรค์เป็นสิ่งสำคัญมาก แต่ความขยันหมั่นเพียรก็ขาดไม่ได้เช่นกัน
และถ้าพูดถึงความขยันหมั่นเพียร มันจำเป็นต้องใช้เวลาในการสะสมประสบการณ์อยู่แล้ว แต่เย่เทียนเด็กกว่าตั้งเยอะเลย แล้วเขาจะสู้ทังหยูหลงได้อย่างไร?
โจ๋หย่วนหันที่ยังไม่เข้าใจถึงสถานการณ์ เมื่อเห็นเย่เทียนมีการเคลื่อนไหว เขาก็ดีขึ้นมาทันที “ทังหยูหลง นายอย่างได้ใจไป ด้วยฝีมือของคุณชายเย่ ถ้าจะล้มนายมันก็แค่เรื่องภายในหนึ่งนาทีเท่านั้น!”
ทังหยูหลงไม่ได้สนใจอะไร ได้แต่แสดงสีหน้าไม่พอและพูดอย่างเสียดสีว่า “คุยโวใครไม่เป็นล่ะ?”
หลังจากหยุดชะงักไปสักพัก สายตาของเขาก็จับจ้องไปที่เย่เทียนอีกครั้ง “ไอ้หนู เดี๋ยวจะหาว่าไม่เตือน ถ้าแกมาคุกเข่าต่อหน้าข้าตอนนี้ บางทีข้าอาจจะพิจารณาเก็บศพของแกไว้ให้!”
เย่เทียนส่ายหัวอย่างจนใจและพูดอย่างเฉยเมยว่า “แต่เสียดายนะ ต่อให้คุณมาคุกเข่าต่อหน้าผมตอนนี้ ผมก็จะไม่เก็บศพของคุณไว้หรอก”
“ปากเก่งไม่เบาจริงๆ! หวังว่าอีกเดี๋ยวแกจะไม่คุกเข่าขอร้องข้านะ เพราะว่าต่อให้แกจะร้องขอข้าแค่ไหน ข้าก็จะให้แกได้ลิ้มรสชาติของความเจ็บปวดอยู่ดี!”
แม้แต่ทังหยูหลงที่ใจแข็งมาตลอดยังต้องสติแตกเพราะท่าทีที่เย่อหยิ่งของเย่เทียน
หลังพูดจบ เขาไม่อยากพูดให้เสียเวลานอีก จากนั้นเขากระทืบเท้าแล้วพุ่งเข้าใส่เย่เทียนราวกับมีสปริงติดตัว
เขาซึ่งเป็นผู้แข็งแกร่งระดับดำตอนกลางอยู่แล้ว และในตอนนี้เขากำลังจู่โจมด้วยความโกรธ ซึ่วเขาไม่คิดจะยั้งมือเลยแม้แต่น้อย และพุ่งเข้าไปด้วยความเร็วสุดขีด!
ในพริบตาเดียว เขาก็ปรากฏตัวอยู่ตรงหน้าเย่เทียน และหมัดอันรุนแรงของเขาก็อัดไปยังกลางหน้าของเย่เทียน
หมัดดูเหมือนจะระเบิดกลางอากาศ เสียงดังตูมตามขึ้น มันทำให้คนฟังแล้วถึงกับผวา ซึ่งเห็นได้ชัดว่าหมัดนี้มันน่ากลัวแค่ไหน!
ด้วยความเร็วราวกับวิญาณ การระเบิดพลังอันน่าสะพรึงกลัวนี้ ทำให้เหลยซวี่อดไม่ได้ที่จะหลับตาลงด้วยความสิ้นหวัง และไม่กล้ามองดูฉากที่นองเลือดต่อจากนี้
ต่อให้เขาจะอยู่ในระดับดำตอนต้น ถ้าหากใช้สุดแรงเพื่อทำร้ายคนคนหนึ่ง มันก็เพียงพอที่จะเป่าหัวของศัตรูให้เละเหมือนแตงโมที่ระเบิดได้
แม้ว่าเย่เทียนจะมีฝีมืออยู่บ้าง แต่ด้วยการโจมตีอย่างสุดกำลังของทังหยูหลงผู้ซึ่งเป็นผู้แข็งแกร่งในระดับดำตอนกลางนั้น แล้วเย่เทียนจะต้านทานได้อย่างไร?
เมื่อเผชิญหน้ากับหมัดอันโอ่อ่าของทังหยูหลง เย่เทียนดูเหมือนจะตกใจและยืนงงอยู่กับที่ราวกับเขาไม่คิดจะป้องกันอย่างไรอย่างนั้น
รอยยิ้มเยาะเย้ยของทังหยูหลงชัดเจนมากขึ้นเรื่อย ๆ แม้ว่าเขาจะอยู่ในภวังค์ แต่เขาก็สามารถจินตนาการถึงฉากที่หัวแตกกระจุยของเย่เทียน
เมื่อทุกคนเห็นสิ่งนี้ก็อดคิดเหมือนเหลยซวี่ไม่ได้ พวกเขาได้แต่ส่ายหัวแล้วถอนหายใจ และคิดอย่างเดียวว่านี่คือจุดจบอย่างอนาถของเย่เทียนแล้ว!
แต่ว่า เมื่อหมัดของทังหยูหลงเข้าใกล้เย่เทียนในระยะไม่ถึงครึ่งเมตร ในที่สุดเย่เทียนก็ขยับ
เขาดูเหมือนจะเชื่องช้ามาก แต่ในความเป็นจริง เขายกกำปั้นขึ้นอย่างรวดเร็ว และชนเข้ากับหมัดของศัตรู
“ตายซะ!”
ทังหยูหลงยิ่งหัวร้อนมากขึ้น เขาเคยถูกเด็กกระจอกแบบนี้ดูถูกตั้งแต่เมื่อไหร่?
เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ ทังหยูหลงกัดฟันแน่นๆ และเร่งกำลังให้สุด ทำให้พลังภายในอันดุเดือดห่อหุ้มด้วยลมหมัด จากนั้นหมัดของเขาก็อัดเข้าใส่เย่เทียนด้วยความตั้งใจที่จะให้จบด้วยหมัดเดียว!
แต่ว่า อุดมคตินั้นสวยงาม แต่ความจริงนั้นโหดร้าย
แม้ว่าการชกที่รุนแรงของทังหยูหลงจะมีพลังทำลายล้างที่น่าทึ่ง แต่ก็ยังไม่เพียงพอที่จะทำอะไรเย่เทียนได้
พรึ่บ!
หมัดกระแทกเข้าหากัน ทำให้เกิดเสียงดังทื่อ
ในขณะที่หมัดของทังหยูหลงกำลังจะกระแทกเย่เทียน มือขวาของเย่เทียนก็ค่อยๆ กางออกอย่างช้าๆ และฝ่ามือก็จับหมัดอันดุร้ายที่ทังหยูหลงเหวี่ยงเข้ามาอย่างแน่นๆ
“ผมบอกแล้วไง ฝีมือแค่นี้ ทำอะไรผมไม่ได้หรอก!”
มุมปากของเย่เทียนเต็มไปด้วยรอยยิ้มที่ดูถูกเหยียดหยาม ใบหน้าก็เต็มไปด้วยความเยาะเย้ย
“นี่ นี่มันเป็นไปได้ยังไง?!”
ทังหยูหลงตั้งใจจะล้มเย่เทียนด้วยหมัดเดียวอยู่แล้ว ดังนั้นเขาจึงไม่คิดจะยั้งมือเลย และหมัดนี้ก็เป็นหมัดที่รุนแรงที่สุดสำหรับเขาอย่างแน่นอน
แต่ไม่คิดเลยว่าเย่เทียนจะรับหมัดนี้ได้จริงๆ แถมยังรับได้อย่างง่ายดายอีกด้วย!
“เฮ้ย!”
ทังหยูหลงตะโกนเบาๆ จากนั้นดึงแขนอย่างแรงเพื่อพยายามเอากำปั้นของเขาออกไปจากฝ่ามือของเย่เทียน
แต่ว่า เย่เทียนจะปล่อยเขาไปง่ายๆ ได้อย่างไร?
นิ้วทั้งห้าบีบเข้าหากันเบาๆ แรงอันทรงพลังก็ล็อคกำปั้นของทังหยูหลงไว้ทันที และจากนั้นก็กระชากลงไปอย่างกะทันหัน
แคร่ก!
เสียงกระดูกแตหักพร้อมกับเสียงกรีดร้องคร่ำครวญของทังหยูหลงดังขึ้น ทุกคนเห็นเพียงข้อมือของทังหยูหลงแตกหักออกไปเป็น 90 องศา ซึ่งมันถูกเย่เทียนจัดการด้วยการเคลื่อนไหวเดียวเท่านั้น!
ใครแพ้ใครชนะ แค่มองก็รู้ทันที!
YOU MAY ALSO LIKE
