ข้าคือเขยผู้ยิ่งใหญ่ - ตอนที่ 135 ผมไม่ถ่ายแล้ว

พี่ฝางเห็นเหตุการณ์ โกรธถึงที่สุดแล้ว

ไม่ใช่แค่แสดงละครเหรอ? จำเป็นต้องลงมือหนักด้วย? ไม่เห็นตัวประกอบเป็นคนเลยทีเดียว!

คิดมาถึงจุดนี้ เขารีบร้อนปีนลุกขึ้นมาจากพื้น ฟาดกระบองเข้าไปยังเย่เทียนอย่างไม่ปรานีอีก

เย่เทียนพึมพำแบบเย็นชา มุมปากวาดรอยยิ้มถากถางขึ้น พอบิดเอว หลบกระบองนี้ไปแบบง่ายดาย

“ฉันไม่เชื่อแล้ว! มาพร้อมกันเลย!”

เห็นชายกำยำผมสกินเฮดที่รู้สึกตื่นตัวปีนขึ้นมา พี่ฝางส่งเสียงสั่งการทันใด กระโจนไปทางเย่เทียนอย่างไม่ลังเลทั้งสิ้น

ชายกำยำผมสกินเฮดถูกเย่เทียนยั่วโมโหถึงขีดสุดเช่นกัน เดินไปตรงกลางห้องสอบสวน ดึงกระบองยางออกมาด้ามหนึ่ง ให้ความร่วมมือกับพี่ฝางฆ่าเย่เทียน

เผชิญหน้ากับชายกำยำที่กระโจนมาโหดร้ายราวกับเสือ ความหมายหยอกเย้าที่มุมปากเย่เทียนยิ่งเข้มข้นขึ้น เหมือนกันยอมรับโชคชะตาอย่างนั้น ยืนอยู่ที่เดิมไม่ขยับเขยื้อนสักนิด

“ใครใช้ให้แกก้าวร้าว ฉันแม่งจะตีแกให้ตายเลยไอ้เวร!”

เห็นเย่เทียนไม่ขยับ พี่ฝางยังคิดว่านี่เขากลัวแล้ว

ในปากเป็นตะโกนว่า กระบองยางในมือกลับไม่ปรานีสักนิดเดียว ผสมกับเสียงลมคำรามซู่ๆ ฟาดเข้าไปแบบมุ่งไปข้างหน้าไม่หวั่นเกรงสิ่งใด

ชายกำยำผมสกินเฮดขยับโจมตีไปยังเย่เทียนจากอีกทางด้านหนึ่ง มองระดับสัญญาณลับนี้ของทั้งสองคน เห็นได้ชัดว่าไม่ใช่ครั้งแรกที่ร่วมกันเผชิญหน้าศัตรูคนหนึ่ง

ตอนที่กระบองยางในมือทั้งสองใกล้จะโดนตัวเย่เทียน แม้กระทั่งทั้งสองเหมือนสามารถจินตนาการภาพที่เย่เทียนเจ็บปวดร้องคำรามออกมาได้ ในที่สุดเย่เทียนก็มีการเคลื่อนไหวแล้ว

เห็นเพียงเขาขยับเล็กน้อยแบบง่ายดาย ชั่วพริบตาเดียวถอยออกไปด้านหลังระยะห่างครึ่งเมตรได้

พี่ฝางและชายกำยำผมสกินเฮดเห็นแบบนี้ อดสับสนนิดหน่อยไม่ได้ นึกไม่ถึงเลยว่าระดับความเร็วของเย่เทียนจะฉับไวขนาดนี้

วินาทีต่อมา ทั้งสองหัวใจบีบคั้น ด่าทอเย่เทียนต่ำทรามไร้ยางอาย

ไม่มีอะไรอื่น เนื่องจากเย่เทียนถอยไปด้านหลัง ทำให้พวกเขาเผชิญหน้ากันโดยตรง มีความคิดอยากหยุดลง แต่ร่างกายกลับตามไม่ทันปฏิกิริยาของประสาท

ตึงๆ!

นัยน์ตาดำมืดของเย่เทียนมีแสงหนาวเหน็บแฉลบผ่าน ยื่นมือขวาออกมารวดเร็ว ห้ามกระบองยางในมือของชายกำยำผมสกินเฮดไว้อย่างแม่นยำ และถีบเข้าไปทีหนึ่งอีก

ตึง!

ระหว่างที่ชายกำยำผมสกินเฮดลงมือโหดก่อน วินาทีนี้เย่เทียนไม่ได้พิจารณามากขนาดนั้น เตะโดนเข้าส่วนเนื้อนั้นตรงระหว่างขาสองข้างของเขาเต็มๆ

ตำแหน่งที่อ่อนไหวแบบนี้ คือใช้แรงหน่อยก็พอจะทำให้คนอยู่ระหว่างความเป็นความตายได้เลย ยิ่งไม่ต้องพูดถึงเท้านี้ของเย่เทียนไม่ได้ปรานีแม้แต่น้อย

เปาะ!

ร้องโหยหวนตามมาด้วยเสียงกระบองยางตกพื้นดังขึ้น ชายกำยำผมสกินเฮดหน้าตาบิดเบี้ยวหนักเอาการ จับเป้ากางเกงไว้นอนขดตัวเป็นกุ้ง อดกลั้นความเจ็บปวดที่สูงถึงสิบสามระดับ

ปึง!

แต่ เย่เทียนไม่ได้ปล่อยเขาไปแค่นี้ และเตะเท้าใหญ่ออกไปอีกที ทำเอาชายกำยำผมสกินเฮดหนักเจ็ดสิบแปดสิบกิโลกรัมลอยออกไป จากนั้นกระแทกบนตัวของพี่ฝางอย่างหนักอึ้ง

“อ่า!”

ทันใดนั้นถูกของหนักกดทับ พี่ฝางร้องคำรามออกมาอีกครึ่ง มีความคิดอยากผลักชายกำยำผมสกินเฮดบนตัวออก

เพียงแค่ ไม่รอเขาตอบสนองมา กลับรู้สึกว่าบนตัวหนักขึ้นอีก เย่เทียนนั่งคร่อมขึ้นไปโดยตรงอย่างคาดไม่ถึง

ทันใดนั้น ภายในห้องสอบสวนปรากฏฉากหนึ่งที่น่าตลกขึ้นแล้ว พี่ฝางเป็นฐานรองถูกทับอยู่ด้านล่างสุด ตรงกลางคือชายกำยำผมสกินเฮดที่ตำแหน่งสำคัญโดนโจมตีเจ็บแทบตาย ด้านบนสุดก็คือเย่เทียนที่นั่งคร่อมอยู่บนตัวสองคน และบดทับถึงที่สุด

“หุบปากไปให้ฉันเดี๋ยวนี้ หนวกหูจะตายแล้ว! เชื่อหรือไม่ว่าฉันเอาของเล่นอันนี้ทำให้พวกนายสัมผัสรสชาติที่โดนระเบิดได้?”

เย่เทียนเก็บกระบองยางบนพื้นที่ไม่รู้ว่าเป็นของใครขึ้นมา ตบหน้าของทั้งสองคนแล้ว

พอทั้งสองคนได้ยิน เพียงรู้สึกเสียวทวารหนัก ถึงจะพูดว่าบนตัวยังเจ็บจนยากอดกลั้น แต่ยังกัดริมฝีปากไว้แน่น พยายามไม่ส่งเสียงออกมา หลีกเลี่ยงประสบการณ์ที่สำหรับผู้ชายแล้วเป็นการปฏิบัติที่น่าอัปยศอดสูที่สุด

“นาย นายอยากจะทำอะไรกันแน่?”

พี่ฝางที่ถูกทับอยู่ล่างสุดหวาดผวาถึงที่สุดแล้ว

“กลัวแล้ว?”

เย่เทียนหัวเราะเยาะไม่หยุด “เมื่อกี้พวกนายไม่ใช่ยังโอหังกันมากเหรอ! ตอนนี้ทำไมถึงกลัวแล้วล่ะ?”

ไม่รอพี่ฝางเอ่ยปาก ชายกำยำผมสกินเฮดอยู่ตรงกลางกลับตะโกนคำพูดที่ทำให้เย่เทียนงุนงงในชั่วพริบตาเดียวออกมาประโยคหนึ่ง

“คัต! ผู้กำกับ! ผมแม่งไม่ถ่ายแล้ว!”