ข้าคือเขยผู้ยิ่งใหญ่ - ตอนที่ 124 นี่มันการแสดงละคร

และสำหรับเงินค่าเสียหายหนึ่งล้านนี้ มันก็แค่การขู่ให้คนกลัวเท่านั้น

มันเป็นเหมือนการทำธุรกิจ เป็นการชนะใจคน และถ้าใครเป็นฝ่ายที่อ่อนแอกว่า ผู้นั้นก็คือผู้ที่ต้องเสียเปรียบกว่า!

แน่นอนว่าครั้งนี้พวกเขาถูกจ้างมาเท่านั้น แม้จะเป็นเช่นนั้น แต่สิ่งที่พวกเขาต้องการนั้นไม่ใช่เงิน แต่เป็นการที่จะชนะใจคนมากกว่า เพราะด้วยวิธีนี้ จึงจะเป็นประตูสู่ชัยชนะของพวกเขาได้

ขอเพียงพวกเขาทำให้ทุกคนเห็นใจและทำให้ผู้คนยืนอยู่ข้างพวกเขา เมื่อถึงเวลานั้น ก็แค่ใช้คำพูดปลุกระดมผู้คนก็จะลงทั้งแรงทั้งใจเพื่อช่วยเหลือพวกเขาไม่ใช่หรือ?

และเมื่อถึงขั้นชุลมุน การที่จะนำกล่องกระดาษแข็งนั้นออกไปเพื่อเสร็จสิ้นภารกิจมันจะเป็นเรื่องยากอะไรล่ะ?

และในตอนนี้ สถานการณ์ก็เริ่มเป็นใจแล้ว แล้วจะรออะไรอีก?

แต่พฤติกรรมของชายหนุ่มจะหลุดพ้นจากสายตาของเย่เทียนไปได้อย่างไร เย่เทียนจึงทำท่าว่าจะวิ่งไล่ตามชายหนุ่มคนนั้น

แต่ในทันทีที่เย่เทียนก้าวเท้าออกไป หญิงวัยกลางคนก็กระโดดเข้ามาแล้วเกาะขาเย่เทียนไว้และตะโกนอย่างเสียงดังว่า “ทุกคนช่วยด้วย! มันจะหนีแล้ว!”

สีหน้าของเย่เทียนกลายเป็นความเย็นเยือกทันที จากนั้นเขากระทืบเท้าและหญิงวัยกลางคนก็กระเด็นออกไป

เอื้อก!

พลังของเย่เทียนนั้นรุนแรงมาก แม้จะเป็นการกระทืบเท้าเบาๆ แต่ก็ทำให้หญิงวัยกลางคนถึงกับกระอักเลือดออกมาเต็มปาก แม้เธอจะไม่ช้ำในจริงๆ แต่ครั้งนี้ก็หนีไม่พ้นซะแล้ว

“เย่เทียน คุณทำอะไร!” เฉินหวั่นชิงรู้สึกหมดหวังใจตัวของเย่เทียนแล้ว

เมื่อกี้ไม่เห็นปฏิกิริยาที่ดุเดือดของผู้คนเหล่านี้หรือ? แต่ตอนนี้เย่เทียนกลับ

ทำให้มันเป็นผีซ้ำด้ำพลอยอีก!

หัวหน้าหวงที่ไม่ได้รับบาดเจ็บมากนัก เขาก็ไม่คิดจะปล่อยเย่เทียนไปง่ายๆ และได้ขอความช่วยเหลือจากผู้คน

ทันทีที่คำพูดนี้ออกมา คนที่ยังลังเลอยู่ก็ตื่นเต้นขึ้นมาอย่างกะทันหัน

“ไม่นะ ทุกคนช่วยฟังฉันอธิบายก่อน! ฉัน……”

เฉินหวั่นชิงที่เห็นสถานการณ์เริ่มแย่ลง เธอจึงรีบก้าวออกมาเพื่อพยายามจะอธิบาย

แต่น่าเสียดายที่คำพูดของเฉินหวั่นชิงนั้นช่วยอะไรไม่ได้!

เพราะมันเป็นเรื่องที่ช่วยอะไรไม่ได้แล้ว ภายใต้การยุยงของผู้เสียหาย เย่เทียนจึงกลายเป็นคนร้ายในสายตาของผู้คน

ทั้งหยาบคายและทั้งเย่อหยิ่ง แล้วเย่เทียนจะเป็นคนดีในสายตาพวกเขาได้อย่างไร?

ยิ่งไปกว่านั้น ยังมีเงินรางวัลกับเหรียญพลเมืองดีรออยู่ ถ้าได้มันมาคงเป็นเรื่องที่น่ายกย่องของผู้คนเหล่านั้นไปอย่างน้อยสามปี

หลายคนตื่นตากับอนาคตที่สดใสและน่าภูมิใจนั้น ดังนั้นพวกเขาจึงพยายามช่วยจับเย่เทียนผู้ซึ่งเป็นอาชญากรที่ชั่วร้าย

คนเรามักจะมีนิสัยเลียนแบบพฤติกรรมอยู่แล้ว ยิ่งถ้าหากมีคนนำ ผู้คนเหล่านั้นจึงไม่ลังเลและวิ่งตามกันไปทันที

พวกเขาไม่เพียงแต่จะได้ระบายความไม่พอใจออกมา และยังมีเกียรติยศชื่อเสียงของพลเมืองดีรออยู่ แล้วพวกเขาจะรอช้าได้อย่างไร?

เพียงแต่ว่า หลังจากที่ทุกคนวิ่งไล่กันไปอย่างบ้าคลั่ง พวกเขาต่างก็ไม่ทันได้สังเกตเห็นหัวหน้าหวงที่ฉวยโอกาสจากความโกลาหลนี้ค่อยๆ เดินเข้าไปหาหญิงวัยกลางคนแล้วพากันหลบหนีไป

“เกาะผมไว้แน่นๆ นะ!” เมื่อมองดูชายหนุ่มที่ทิ้งระยะห่างไปเรื่อย ๆ เย่เทียนก็อดใจไม่ได้ และทันใดนั้นเขาก็กอดไปที่เอวของเฉินหวั่นชิงอย่างกะทันหัน

“เฮ๊ย!”

การเคลื่อนไหวอย่างกะทันหันนี้ทำให้เฉินหวั่นชิงถึงขั้นต้องตะโกนกรีดร้องออกมาโดยไม่รู้ตัว แต่ก่อนที่เธอจะตั้งสติได้ ทันใดนั้นโลกก็หมุนไปและอากาศที่อึดอัดก่อนหน้านี้ก็หายไปเช่นกัน

ซึ่งก่อนที่จะถูกรายล้อมไปด้วยผู้คน เย่เทียนกระทืบเท้าเบาๆ แล้วปีนขึ้นไปบนหลังคารถอย่างง่ายดาย จากนั้นเขาก็วิ่งกลางอากาศโดยการเหยียบไหล่ของทุกคนทีละคนอย่างแม่นยำเพื่อวิ่งไล่ชายหนุ่มคนนั้นที่กำลังหลับหนีไป

และผู้คนที่พยายามจะร่วมมือกันจับเย่เทียนก็ถึงกับตะลึงงัน ได้แต่มองดูสองคนที่วิ่งอยู่เหนือศีรษะของพวกเขาและในใจก็คิดอยู่อย่างเดียวว่า ‘นี่มันกำลังแสดงหนังอยู่หรือ?’