ข้าคือเขยผู้ยิ่งใหญ่ - ตอนที่ 117 ดูว่าฉันเล่นงานแกยังไง

ผู้เชี่ยวชาญผ่าหินที่เพิ่งออกมาจะรู้เรื่องราวก่อนหน้าที่ไหนกัน สอบถามทางเย่เทียนด้วยท่าทีเคารพนบนอบ “เถ้าแก่ครับ ท่านดูว่าจะเริ่มตัดจากตรงไหนครับ? หรือว่าใช้ประสบการณ์ของผมมาตัดดี?”

“ตรงนี้แล้วกัน! นายตัดไปตามเส้นนี้เอาเถอะ!”

เย่เทียนเดินมาข้างหน้าสองก้าว หยิบชอล์กด้านข้างมา วาดเส้นหนึ่งบนหินหยาบออกมาอย่างสบายมาก “มีเถ้าแก่ที่โง่เขลาเงินเยอะมากขนาดนี้อยู่ ขอเพียงนายตัดออกมาได้ดี เงินรางวัลไม่น้อยเด็ดขาด!”

พูดออกมาแบบนี้ คุณชายร่ำรวยกลุ่มหนึ่งที่ยืนอยู่ข้างจางเวยเดือดดาลขึ้นมา แต่ละคนถลึงตาใส่เย่เทียนอย่างโกรธเคือง

“ปล่อยแกโอหังไปเถอะ หินกากๆ ก้อนนี้ลิขิตให้ไม่มีหยกอยู่ อีกเดี๋ยวฉันจะดูว่าแกจะร้องไห้ยังไง!”

จางเวยพึมพำอย่างเย็นชา จินตนาการว่าอีกเดี๋ยวสีหน้าของเย่เทียนคงดูแย่ที่สุด ในใจเขาก็มีความสุขครู่หนึ่ง อดไม่ไหวสักเท่าไรอยากหัวเราะเยาะดังๆ ขึ้นมา

ชายกำยำที่แข็งแรงกลับไม่ประมาท เดินเครื่องตัดหินด้วยความชำนาญ หินเจียรที่หมุนด้วยความเร็วสูงตกลงบนหินหยาบดังจี๊ดๆ ฝุ่นที่เป็นสภาพหมอกขาวฟุ้งขึ้นมาทันที

หินที่แทบจะสามารถพูดได้ว่าไม่มีค่าสักแดงโดยสิ้นเชิงก้อนนี้ กลับเพราะสาเหตุอันเนื่องมาจากจางเวย ดึงดูดการจับจ้องของผู้คนส่วนในพื้นที่

“เชี้ย! พวกนายดูว่ามีหยกอยู่รึเปล่า?”

“นี่ไม่น่าเชื่อเลย! หินกากๆ ก่อนนี้ นึกไม่ถึงยังมีหยกอยู่จริงด้วย!”

หลังจากที่ก้อนหินถูกตัดออกมาทีละนิดละหน่อย ไม่รู้ว่าใครตะโกนมาประโยคหนึ่ง ชั่วขณะนั้นสายตาของทุกคน รวมศูนย์ไปบนหินหยาบสี่เหลี่ยมจัตุรัสที่ใครต่างไม่สนใจก้อนนั้นแล้ว

ถึงแม้ว่าเครื่องตัดหินยังกำลังทำงานอยู่ ฝุ่นคลุ้งกระจายผู้คนกลับสามารถมองเห็นชัดเจนว่าส่วนที่ถูกตัดปรากฏแสงเขียวๆ ขึ้นแล้ว

เพียงแต่ว่า สีสันที่เขียวๆ อันนี้จางมาก สรุปว่าจะพนันได้สีเขียวเข้มออกมาจริงหรือไม่ ยังไม่สามารถสรุปผลได้ชั่วคราว

จางเวยขมวดคิ้วแน่นขึ้นมาเล็กน้อย ในใจรู้สึกไม่สบายเท่าไรอย่างน่าแปลกประหลาด

หินเจียรกำลังสำแดงประกายไฟตัดหินหยาบอยู่ ผู้คนในเหตุการณ์ล้วนตั้งอกตั้งใจ กลัวจะพลาดรายละเอียดใดๆ ไป

ทั้งที่เพียงแค่ไม่กี่สิบวินาทีสั้นๆ แต่ในสายตาของพวกเขา กลับไม่ต่างกับครึ่งศตวรรษยาวขนาดนั้น

กึก!

ในที่สุดเครื่องตัดหยุดลง รอยที่ตัดออกมาใหม่ยังคงปรากฏสีเขียวอ่อนที่จางที่สุดแถบหนึ่ง

“เถ้าแก่ครับ ท่านว่าตอนนี้ควรทำอย่างไรต่อครับ?” ชายกำยำที่รับผิดชอบตัดสอบถามทางเย่เทียน

“ตอนนี้สองด้านล้วนมีสีเขียวแล้ว ต้องขัดสิ! ถ้าตัดต่อไปเกิดตัดหยกเสียหายจะทำยังไงกัน? นายจะชดใช้เหรอ?”

ชายกำยำที่ตัดกระอักกระอ่วนครู่หนึ่ง ลูกหลานคนรวยกลุ่มหนึ่งมองเย่เทียนยิ่งเหมือนมองคนโง่

ถึงแม้ว่าหินหยาบก้อนหนึ่งมีสีเขียวจริงๆ แต่สีเขียวนี้ค่อนข้างจางเสียเหลือเกินกระมัง?

เหมือนที่จางเวยพูด ของเล่นนี้ถึงแม้ทำเป็นของสำเร็จรูปแล้ว เอาไว้แผงข้างถนนอย่างมากก็เป็นสินค้าราคาไม่กี่ร้อย มีความจำเป็นต้องโวยวายให้ขัดแบบระวังขนาดนี้เหรอ?

“คนโง่ดักดานก็คือคนโง่ดักดาน แม้แต่สีเขียวที่ไม่คุ้มค่าแบบนี้ยังเห็นเป็นของล้ำค่าได้”

“ถ้าให้ฉันพูดไอ้หนุ่มนี้คงกลัวว่าครั้งนี้เห็นเข้าชัดๆ จะแพ้แน่แล้ว เลยจงใจถ่วงเวลาออกไป!”

จางเวยพอได้ยิน มุมปากวาดรอยยิ้มเยาะขึ้นมา “ในเมื่อฉันมีเวลามากอยู่แล้ว ฉันก็อยากดูหน่อยว่าเขาจะถ่วงเวลายังไง!”

ระหว่างที่พูด จางเวยก้าวขึ้นมาสองก้าว แย่งที่ขัดเข้ามาจากในมือชายกำยำ “มา ฉันจะช่วยแกขัด แกบอกมาว่าขัดยังไง!”

“นี่ไม่ใช่ตัดมาสองด้านแล้วรึไง นายขัดเข้าไปด้านข้างก็ได้แล้ว”

เย่เทียนพูดกำชับคล้ายกับมีเรื่องใหญ่โตทำนองนั้น “นายต้องระวังหน่อย ถ้าขัดหยกของฉันหลุดแล้ว งั้นฉันคงต้องให้นายชดใช้ด้วย!”

พอพูดออกมา ผู้คนในเหตุการณ์ล้วนอดส่งเสียงหัวเราะลั่นไม่ได้ เจ้าหมอนี่มาเล่นตลกรึไง? หยกที่สีจางแบบนี้จะคุ้มค่าอะไรกัน!

จางเวยขัดหินหยาบไปด้วย ในใจพลางเยาะเย้ยไม่หยุด รอก่อนเถอะ รอหลังจากฉันขัดเสร็จถ้ายังเป็นแบบนี้ ดูสิฉันจะเล่นงานนายยังไง!