ฉึก!

เสียงมีดคมๆแทงเข้าไปในเนื้อบาดไปถึงแก้วหู เหมือนเสียงสายลมที่พัดกระดาษ

หวูยาเป็นนักฆ่า แถมยังเป็นนักฆ่าฝีมือระดับสูง ดังนั้นเขาก็เลยไม่เคยพลั้งมือมาก่อน

มีดที่ยาวประมาณหนึ่งฟุตทิ่มเข้าไปในเนื้อ และดันให้ลึกเข้าไปโดยไม่มีอะไรมากั้นไว้ จนกระทั่งมาหยุดอยู่ที่ด้ามมีด

มีดของเขาทิ่มเข้าไปที่ฝ่ามือของหลี่มู่หยาง!

"แม่งเอ้ย.." หวูยาด่าในใจ "ทำไมฉันถึงได้แทงมือของถ่านดำคนนี้กันนะ?"

เขาคิดด้วยความหงุดหงิด ยากที่จะรับได้กับผลที่ได้รับ

เขาใช้ถาดผลไม้ทุบลงไปบนหัวของไอ้โง่นี่แล้วนี่นา จากการคาดเการณ์ของเขา หลี่มู่หยางต้องต้องหัวแตกจนเลือดไหลจนต้องลงไปกองกับพื้นลุกขึ้นมาไม่ได้

มีดของเขาเล็งไว้ที่คอของชุยเสี่ยวซินอย่างแม่นยำ เพราะมีเพียงแค่เธอที่คุ้มค่าที่จะให้หวูยาเป็นคนลงมือฆ่าด้วยตัวเอง เลือดของคนธรรมดาทั่วไปจะทำให้ฝ่ามือและเสื้อของเขาด่างพร้อย

เขาเป็นนักฆ่าที่เรื่องมาก!

แต่ทำไมมีดในมือของเขาถึงไปทิ่มแทงฝ่ามือของคนไร้ประโยชน์ได้หล่ะ? นี่ไม่ใช่ความสุขที่เขาต้องการจะได้รับ

เนื้อที่ฉีกขาด มีเลือดทะลักออกมาจากใบมีด

จนกระทั่งเลือดไหลออกมาตรงหน้า หลี่มู่หยางถึงได้แน่ใจว่าเขาขัดขวางมีดไว้ได้

เขาฉีกยิ้ม และพูดด้วยความภาคภูมิใจว่า "ฉันขวางไว้ได้แล้ว……………"

เขากลับไม่รู้สึกถึงความเจ็บปวด เขายังคงดื่มด่ำอยู่กับความดีใจที่เขาสามารถขวางมีดและช่วยชีวิตของชุยเสี่ยวซืนเอาไว้

เขาไม่รู้ว่าตัวเขาทำได้อย่างไร ก็เหมือนกับที่หวูยาก็ไม่รู้ว่าทำไมมีดถึงไปแทงที่มือของเขาได้

เขาพุ่งตัวออกไปโดยไม่ลังเล และยื่นมือออกไปหามีดที่อยู่ในมือของหวูยา

หลังจากนั้นหมีดก็มาถึงฝ่ามือของเขา

โอ้ ไม่ กลางฝ่ามือ

หลี่มู่หยางไม่เข้าใจประเด็นสำคัญของเรื่องนี้ แต่หวูยาเข้าใจ

จากการสังเกตุก่อนหน้านี้ หลี่มู่หยางก็เป็นแค่เด็กวัยรุ่นธรรมดาๆคนหนึ่ง เป็นผู้ชายที่ไร้ประโยชน์ที่เมื่อเกิดอาการตื่นเต้นเขาจะหอบและเหงื่อไหลที่หน้าผาก

แต่เขาเป็นหวูยา เป็นราชาหวูยา เป็นนักฆ่าที่อยู่อันดับที่ยี่สิบของประเทศ จากอันดับของเขา อย่างน้อยๆเขาก็เป็นคนที่แข่งแกร่งที่สุดในยี่สิบอันดับแรก

เขาใช้มีดตัดดอกซากุระ แทงมีดเข้าไป และจะหมุนเหมือนกลีบดอกซากุระ และจะแกะสลักดอกซากุระบนเรือนร่าง

ในตอนนั้น เพราะว่าความเร็วที่เร็วเกินไป การขยับตัวก็รวดเร็วเกินไป ขนาดที่อีกฝ่ายยังไม่ทันได้รับรู้ความรู้สึกเจ็บปวดบนร่างกาย จนกว่าจะมีเลือดหลั่งไหลออกมาจากแผล ดอกซากุระถึงจะสำเร็จขึ้นจริงๆ

เขามั่นใจในดอกซากุระมากแค่ไหน เขาก็ยิ่งมั่นใจในความรวดเร็วในการลงมือของเขามากเท่านั้น

แต่ทำไมกลับถูกเด็กหนุ่มไร้ประโยชน์จับมีดให้อยู่ในมือได้หล่ะ?

"ฉันขวางไว้ได้แล้ว"

เมื่อได้ยินคำพูดของหลี่มู่หยาง หวูยาก็รู้สึกว่านี่เป็นการยั่วยุเขา มันเป็นความอัปยศที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในชีวิตของนักฆ่า

"นายขวางไว้ไม่ได้" หวูยาพูดออกมาด้วยน้ำเสียงเย็นชา

ในขณะที่เขาพูด เขาก็ดึงมีดออกมาจากฝ่ามือของหลี่มู่หยาง

ฉึก……………..

มีดออกมาแล้ว ในขณะเดียวกัน สิ่งที่ออกมาด้วยก็คือเลือดจำนวนมาก

ถึงตอนนี้เอง หลี่มู่หยางถึงได้ส่งเสียงร้องด้วยความเจ็บปวดออกมา

ฝ่ามือของเขาเป็นรู รูที่เหมือนจะเป็นหลุมดำของความเจ็บปวด ทำให้ร่างกายของเขาเจ็บปวดอย่างยากลำบากเหมือนอยู่ในคุก

เนื่องจากเจ็บปวดมาก ร่างกายของหลี่มู่หยางจึงเกิดอาการชัก

ฉึก…………….

หวูยายกมีดขึ้นมากำลังจะแทงเข้าไปที่คอของชุยเสี่ยวซินอีกครั้ง เขายังคงจะใช้วิธีตัดดอกซากุระซึ้งเป็นวิธีที่เขาชื่นชอบและรู้สึกว่าสวยงามที่สุด

ฉึก…………….

หลี่มุ่งหยางพุ่งตัวไปอีกครั้ง เขาจับมีดของหวูยาไว้ในมือได้อีกครั้งหนึ่ง

"ตึก ตึก………………"

หัวใจของหวูยาเต้นอย่างรุนแรง เบิกตาโพรงโตจ้องหลี่มู่หยางด้วยความตกใจ

ถ้าบอกว่าครั้งแรกเป็นเพราะโชคดี ถึอเป็นเรื่องบังเอิญ แต่ครั้งที่สองมันเกิดอะไรขึ้นกันแน่?

ครั้งนี้เขาตังใจลงมือให้รวดเร็วมากขึ้น แถมยังมีการป้องกันหลี่มู่หยางอย่างแข็งแกร่ง แต่หลี่มู่หยางกลับทำลายดอกซากุระของเขา จับมีดของเขาไว้ในมือ…………ถึงแม้จะเป็นวิธีที่โง่ที่สุดที่ใช้ฝ่ามือมาขวางมีดที่แหลมคม

แต่ก็มากพอที่จะทำให้หวูยาเกิดความสงสัย : เขาคงไม่ใช่ผู้มีพลังวิเศษลึกลับซ่อนอยู่มั้ง? หรือว่าเขาจะเป็นลูกศิษย์ของผู้มีพลังวิเศษลึกลับซ่อนอยู่?

ได้ยินมาว่าเมืองเจียงหนานของจักรวรรดิประเทศยั่งยืนมาเป็นหลายล้านปีไม่ล้มซักที และยังคงมีชีวิตชีวาเจริญรุ่งเรือง มีคนที่มีฝีมือซ่อนอยู่ เป็นคนที่ได้รับการฝึกฝนจนสำเร็จ หรือว่า…นี่ตัาเขาไม่ทันระวังตัวก็มาพบกับคนแบบนี้แล้วหรอ?

"หลี่มู่หยาง………." ชุยเสี่ยวซินส่งเสียงด้วยความตกใจ เธอหยิบแก้วกาแฟที่อยู่ตรงหน้าฟาดเข้าไปที่หน้าของอีกา

หวูยาสะบัดแขนเสื้อ น้ำที่หยดออกมาจากถ้วยกาแฟกลายเป็นมวลความร้อนและหายไปในอากาศ ถ้วยกาแฟถูกสะบัดกลับไป เปลี่ยนทิศทางกลับไปฟาดลงบนร่างกายของชุยเสี่ยวซินแทน

จากการถูกลอบสังหารจนถึงตอนนี้ เหตุการณ์ทั้งหมดเกิดขึ้นรวดเร็วมาก มันเร็วมากจนทำให้ลูกค้าที่อยู่ในร้านกาแฟต่างไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น

เผล้ง……………..

จนกระทั่งแก้วกาแฟไปกระทบกับผนังจนแตก ลูกค้าทุกคนต่างก็กระโดดหนีด้วยความตกใจ

"ฆ่ากัน ฆ่ากันแล้ว…………….."

"แจ้งความ รีบเรียกตำรวจมา……………."

"อย่าฆ่าฉัน ฉันไม่เห็นอะไรเลยซักอย่าง ฉันไม่รู้เลยว่ามุมปากของคุณมีขี้แมงวันสีม่วงที่มุมปาก…………"

………………..

"รนหาที่ตาย"หวูยาโกรธที่ชุยเสี่ยวซินโจมตีเขา

เขาถูกคนที่ดูธรรมดาๆดูถูก……….โอเค จะไม่ยอมรับก็ไม่ได้ว่า หลี่มู่หยางดำแวววาวมาก ถูกคนไร้ประโยชน์แบบนี้ขัดขวางมีดไว้ได้ตั้งสองครั้งติด มันก็ทำให้เขารับรู้ถึงความดูถูก มากพอแล้ว นี่แม้แต่เหยื่อในการฆ่าของเขาก็เริ่มที่จะต่อต้านอย่างรุนแรง นี่เป็นสิ่งที่ทำให้เขายากที่จะรับได้

เขาเป็นนักฆ่า และเขาก็เป็นนักศิลปะด้วย

เขาชอบงานของเขามาก เขาหวังวาเวลาที่เขาฆ่าคนเหยื่อจะไม่มีความเจ็บปวดใดใด จนกระทั่งก่อนที่จะหมดลมหายใจเหยื่อก็ยังไม่รู้ตัวว่าโดนฆ่า ……….เขาหวังว่าเหยื่อยังคงรักษารอยยิ้มไว้บนใบหน้าอยู่ เขาเข้มงวดกับมาตรฐานวิชาชีพของเขามาก แต่วันนี้เริ่มต้นได้ไม่ราบรื่นทำให้ทำลายความสวยงามในใจของเขาไป

เขารู้สึกเสียใจที่วันนี้ก่อนออกจากบ้านเขาไม่ได้หันไปดูปฏิทินโหราศาสตร์ ไม่งั้นเขาก็คงเลือกเวลาที่เหมาะสมกว่านี้ ถ้าเขาได้ดูปฏิทินโหราศาสตร์ซักหน่อยหล่ะก็ บนปฏิทินโหราศาสตร์ของจักรวรรดิ์ประเทศคงต้องเขียนว่า : วันหลีกเลี่ยงการฆ่า

หวูยาส่งเสียงโห่ร้องเบาๆ ชุดเครื่องแบบร้านกาแฟที่อยู่บนร่างกายของเขาสงบนิ่งไม่ขยับ มีดผลไม้เล็กๆในมือของเขาระเบิดเป็นดาบสีขาวยาวเมตรกว่า

มีดปอกผลไม้ด้ามนั้นกลายเป็นดาบยาวเมตรกว่า หลังจากนั้นเขาก็ยกดาบขึ้นมาจะฟันลงไปที่ชุยเสี่ยวซิน

ฟันภูเขาให้แยกด้วยลมปราณเดียว!

เขาต้องการฟันชุยเสี่ยวซินเป็นสองท่อน

ถ้าชายหนุ่มไร้ประโยชน์คนนั้นกล้ายื่นมือเข้ามาขวางไว้อีกครั้ง เขาก็จะฟันคนปัญญาอ่อนอย่างเขาออกเป็นสองท่อนเช่นเดียวกัน

ครั้งนี้ เขาเริ่มคาดหวังว่าหลี่มู่หยางจะก้าวออกมา

ดาบเดียวฟันสองคน ถือซะว่าได้ฟันคุณหนูร่ำรวยและแถมเงินทอนไปด้วย

ไม่งั้นล่ะก็ ไม่มีใครสนใจว่าผู้ชายคนนี้จะตายหรือไม่

และเขาเองก็ไม่เหมาะสมที่จะมาตายด้วยดาบของหวูยา

"นายฆ่าเธอไม่ได้" หลี่มู่หยางคำรามออกมา

เส้นเลือดในตาเขาแดงก่ำ ดวงตาทั้งสองข้างแดงเหมือนถูกปกคลุมด้วยเมฆสีแดง

หลังมือขวาของเขาที่ถูกแทงจนเป็นรูมีวัตถุที่เหมือนเกล็ดปลาขึ้นมาปกคลุมอีกครั้ง แต่มันหนาและเห็นได้ชัดกว่าวันที่อยู่ที่ทะเลสาบ วันที่อยู่ที่ทะเลสาบมันจะใสๆ ถ้าไม่ตั้งใจดูให้ละเอียดก็จะไม่เห็น แต่ครั้งนี้กลายเป็นใสแค่ครึ่งเดียว มีสีเทาและสีม่วงปนอยู่ด้วย มีเมฆเล็กๆและลายไฟฟ้าลอยไปมาอยู่บนเกล็ดด้วย

หลี่มู่หยางรู้สึกว่าหัวใจของเขาเต็มไปด้วยพลังแห่งความดุร้าย ราวกับว่ามีคนมาแย่งของที่มีมูลค่าจากเขาไป

เขาต้องการระบายออกมา ต้องการทำลาย

ต้องการจะทำลายมนุษย์ตัวเล็กๆเลวทรามที่อยู่ตรงหน้า

หลี่มู่หยางหล่อยหมัดออกไปอย่างรุนแรง

หมัดของเขาพุ่งไปยังดาบสีขาวยาวๆด้ามนั้น

ปัง……………….

แสงสีขาวสว่างขึ้น และสาดส่องไปทั่วทุกสารทิศ

ร้านกาแฟทั้งหมดถูกทำลายโดยแรงกระแทก แก้วชากาแฟของลูกค้าถูกดูดให้ลอย โต๊ะล้มลงไปกองกับพื้น แก้วชาที่อยู่บนเค้าเตอร์และขวดเบียร์แตกกระจาย ผลไม้สดทุกชนิดที่อยู่ในตะกร้าต่างก็ตกลงพื้นและกลิ้งไปรอบๆ

ปัง……………………

ร่างกายของหวูยาไปกระแทกกับตู้ไม้หนาที่อยู่บนเค้าเตอร์ เขารู้สึกถึงความหวานในคอ ปากของเขาก็กระอักเลือดออกมา

"แม่งเอ้ย…….." เขาชี้มาที่หลี่มู่หยางที่กำลังบ้าคลั่งและด่าว่า "ถูกตั้งค่าให้รับมีดด้วยมือเปล่าแบบร้อยเปอร์เซ็นหรือไง?"