จางเฉินอ้วกจนหัวใจและปอดแทบฉีก จางเฉินอ้วกจนตับแทบสลาย จางเฉินอ้วกจนอาหารมื้อเช้าของเมื่อวันก่อนก็ออกมาด้วย

เขาโน้มตัวลง หลังจากนั้นก็คุกเข่าลงกับพื้น หลังจากอ้วกจนไม่มีอะไรจะอ้วกออกมาแล้ว ร่างกายของเขาก็อ่อนเพลีย ร่างกายของเขานอนลงบนพื้น

พละกำลังถูกดูดไปหมดแล้ว เขาในตอนนี้เหมือนคนไร้ประโยชน์

จางเฉินน้ำมูกไหล มีเศษอาหารยังคงตกค้างอยู่ที่มุมปาก ท่าทางดูน่าเวทนามาก

"พี่…….พี่ไม่เป็นไรใช่มั้ย?" สีหน้าท่าทางของหลี่ซือเหนียนดูเป็นห่วงมาก ขอบตาแดง รู้สึกอยากร้องไห้ " เป็นแบบนี้ไปได้อย่างไรกัน? ซุปที่ฉันตุ๋นด้วยใจ หรือมันไม่อร่อยขนาดนั้นเลยหรอ?"

จางเฉินเงยหน้าขึ้นมามองหลี่ซือเหนียนที่ยืนอยู่ตรงหน้าเขา อยากจะยิ้มเพื่อปลอบใจเธอ แต่ยิ้มตอนนี้ยังยากกว่าการร้องไห้ซะอีก เขาพูดด้วยน้ำเสียงไร้เรียวแรงว่า "เธอ………..ตกลงว่าเธอใส่อะไรลงไปในซุปกันแน่?"

"ใส่อะไร?" หลี่ซือเหนียนทำสีหน้าไร้เดียงสา และคิดๆอย่างจริงจัง หลังจากนั้นก็พูดว่า " ใส่สมุนไพรจีน มีกระดูกหมู รากตังกุย ซานเย่า สมุนไพรขม ผักคาว เย่หมิงซา อู่หลิงจือ…………."

"อู่หลิงจือ?" ท้องของจางเฉินกระตุกอีกครั้ง เขาเอามือปิดปากและอ้วกแบบไม่มีน้ำออกมา เขาพูดด้วยความโกรธว่า "นั่นมัน………นั่นมันเป็นมูลแห้งของกระรอก เธอเอา….เอามูลแห้งของกระรอกใส่ในซุป?"

"อู่หลิงจือก็เป็นยาจีนชนิดหนึ่งนะ สรรพคุณของมันให้รักษาการอุดตันภายในเลือด ให้เลือดไหลเวียนดี เช่นให้ผู้หญิงประจำเดือนมาปกติ มีสีที่ดี และลดการปวด………พี่ชอบเล่นบาสเก็ตบอล ร่างกายได้รับการกระทบกระเทือนบ่อยๆ ฉันก็เลยใช้อู่หลิงจือในการควบคุมการไหลเวียนของเลือดให้พี่ มันผิดด้วยหรอ?"

"เธอ……เธอ…………"

จางเฉินชี้นิ้วสั่นๆไปที่หลี่ซือเหนียน แต่กลับพูดอะไรไม่ออกซักคำ

เมื่อเห็นว่าไอดอลของตัวเองอ้วกขนาดนี้ กองเชียร์ก็มาล้อมไว้

"จางเฉิน ไม่เป็นอะไรใช่มั้ย? ไม่สบายหรอ?"

"เห้ย เธอเป็นใครหน่ะ? ให้จางเฉินของพวกเราดื่มอะไรเข้าไป?"

……………………………….

ผู้สนับสนุนจางเฉินพวกนี้เดิมทีก็อิจฉาความสวยของหลี่ซือเหนียนอยู่แล้ว ความรู้สึกภายในก็พร่างพรูออกมา

เมื่อเห็นว่าจางเฉินดูแลหลี่ซือเหนียนดีเป็นพิเศษ และเขาก็ปฏิเสธน้ำดื่มของพวกเธอทำให้พวกเธอไม่พอใจ คิดไม่ถึงว่าหลังจากที่เขาดื่มซุปของหลี่ซือเหนียนแล้วเขาจะอ้วกออกมาไม่หยุด แน่นอนว่าพวกเธอจึงลุกขึ้นมาทวงคืนความยุติธรรม

"ฉันก็แค่…….." สีหน้าท่าทางของหลี่ซือเหนียนดูเป็นกังวล จู่ๆเธอก็พูดด้วยน้ำเสียงสูงว่า " ก็แค่ให้เขาได้ดื่มซุปอุจจาระเท่านั้นเอง"

"เธอพูดอะไร?" ผู้หญิงพวกนั้นโกรธ เตรียมจะลงไม้ลงมือ

หลีซือเหนียนเขย่งปลายเท้า เธอหยิบแก้วเก็บความร้อนที่จางเฉินทิ้งไว้บนพื้นกลับขึ้นมา

เธอมองแก้วน้ำที่มีสติ้กเกอร์ลายการ์ตูนแปะอยู่เต็มแก้วด้วยความเสียดาย สูดลมหายใจและพูดว่า " นี่เป็นแก้วเก็บความร้อนที่ฉันชอบที่สุดเลยนะ น่าเสียดายที่ถูกหมูตัวหนึ่งทำตก"

เธอออกแรงนิ้วที่ถือแก้วอยู่ มีเสียงแขวกดังขึ้น แก้วที่ทำจากวัสดุพิเศษแตกเป็นเสี่ยงๆ

เห้ย………………

กลุ่มผู้หญิงที่กำลังล้มเธอเข้ามารีบถอยออกไป

หลี่ซือเหนียนเอาเศษแก้วที่แตกทิ้งลงบนร่างกายของจางเฉิน และหยิบผ้าเช็ดหน้าออกมาจากกระเป๋าเอามาเช็ดมือที่เลอะน้ำซุป

ผ้าเช็ดหน้าขาวมาก มือของเธอขาวกว่าผ้าเช็ดหน้าเสียอีก

หลังจากนั้น หลี่ซือเหนียนก็เดินจากไปด้วยสีหน้าห้าวหาญ ภายใต้การจ้องมองของทุกๆคน

ตอนที่เธอเดินออกไปถึงหน้าประตูสนามบาส จู่ๆเธอก็หันกลับมา และยิ้มหวาน พร้อมพูดอย่างอ่อนโยนและนุ่มนวลว่า "เชื่อฟังดีดีนะ อย่ามารังแกพี่ชายของฉันอีก"

"พี่ชายของเธอเป็นใคร?" มีคนถามขึ้น

"หลี่มู่หยาง"

"………………."

………………..

…………………

ปัง!

จางเฉินตบฝ่ามือลงบนโต๊ะ พูดด้วยความโกรธว่า " หลี่มู่หยาง นายลุกขึ้นมา"

หลี่มู่หยางยังคงหลับอยู่ ไม่รู้สึกตัวอะไรทั้งสิ้น

จางเฉินรู้ความเคยชินของหลี่มู่หยางดี หลังจากนั้นเขาก็เลยออกแรงตบโต๊ะมากกว่าเดิม

ปัง ปัง ปัง……………………

นี่เป็นคาบพักกลางวัน เมื่อเห็นจางเฉินพาพรรคพวกมาล้อมหลี่มู่หยางไว้ สายตาของเพื่อนร่วมชั้นต่างก็มารวมอยู่ที่เดียวกัน

ชุยเสี่ยวซินที่กำลังตั้งใจอ่านนิตยสารเศรษฐกิจอยู่ เมื่อได้ยินเสียงตบโต๊ะเสียงดัง เธอก็เงยหน้าขึ้นไปมองยังทิศทางของเสียง และขมวดคิ้วเล็กน้อย

ไม่ได้หมายความว่าเธอจะเข้าไปทวงคืนความยุติธรรมให้หลี่มู่หยาง แต่เป็นเพราะว่าเธอไม่ชอบเสียงรบกวนแบบนี้

ในระหว่างการรอคอยของเพื่อนร่วมชั้น หลี่มู่หยางก็ตื่นขึ้นมา เขาเงยหน้าขึ้นมาจากหลังกองหนังสือ และมองไปที่ขางเฉินที่ยืนอยู่ตรงหน้า และพูดว่า " นายมารังแกฉันอีกแล้วหรอ?"

"………………….." จางเฉินขอบตาแดง เกือบจะส่งเสียงร้องไห้ออกมา

นี่ตกลงเป็นใครแกล้งใครกันแน่? ถ้าฉันจะมารังแกนาย…………….ตอนนี้สภาพฉันดูเหมือนจะมารังแกคนอื่นหรอ?

"เลวทราม?" หลี่มู่หยางลูบผมที่ยุ่งเหยิงจากการนอน ต้องการจะทำให้มันเรียบร้อยขึ้นหน่อย แต่ผมของเขาที่ไม่เหมือนใคร ไม่ว่าหลี่มู่หยางจะพยายามลูบแค่ไหนมันก็ชี้ไม่ยอมนอนราบลงมาซักที

หลี่มู่หยางทำได้แค่ต้องเอามือข้างหนึ่งกดไว้ ผ่านไปนานๆมันก็จะเรียบลงมาเอง เยาหัวเราะด้วยความตลกและพูดขึ้นว่า " ทุกวันนี้ถ้าฉันไม่ได้นอนหลับฉันก็เตรียมตัวนอนหลับอยู่ ยกเว้นเวลาที่พวกนายรังแกฉัน ช่วงเลาอื่นๆก็ไม่มีอีกแล้ว นายใช้สายตาแบบนั้นมองฉันได้อย่างไร?"

"หลี่มู่หยาง นายมันนี่เลวทรามจริงๆ นายมันกลับกลอก นายเก่งแต่ทำตัวอ่อนแอ……….."จางเฉินยิ่งโกรธมากขึ้น บวกกับรู้สึกมวนท้องอย่างรุนแรง เขารู้สึกเหมือนตัวเองกำลังจะบ้า " ทั้งๆที่นายเทคนิคบางอย่าง แต่ยาบก็ยังคงเสแสร้งว่าตัวเองอ่อนแอ ถ้านายเป็นอย่างนี้จริงๆ แล้วทำไมวันนี้ที่ทะเลสาบนายปล่อยแค่หมัดเดียว…………….ปล่อยหมัดได้รุนแรงขนาดนั้น ที่น่ารังเกียจที่สุดก็คือนายให้น้องสาวของตัวเอง…………..ให้น้องสาวของตัวเองไปล่อลวงให้ฉันดื่มซุป…………"

"หลี่ซือเหนียน?" หลี่มู่หยางขมวดคิ้ว จ้องจางเฉินด้วยสายตาแหลมคม และถามว่า " นายทำอะไรเธอบ้าง?"

ถึงแม้ตั้งแต่เด็กน้งสาวคนนี้จะพูดว่าจะปกป้องดูแลเขา อีกอย่างเธอเองก็เก่งกว่าตัวเขาหลายเท่าในทุกๆเรื่อง แต่เธอก็เป็นเด็กผู้หญิง เป็นน้องสาวของเขา ถ้าจางเฉินลงไม้ลงมืออะไรกับเธอขึ้นมาล่ะก็ หลี่มู่หยางก็จะพุ่งเข้าใส่จางเฉินอย่างสุดชีวิต

"ฉันทำอะไรเธอบ้างหรอ? ทำไมนายม่ถามบ้างหล่ะว่าเธอทำอะไรฉันบ้าง?" จางเฉินโกรธมาก ร่างกายกระตุก เขารีบเอามือมาจับที่ท้องและคุกเข่าลงไป

"ปู๊ด……………"

หลังจากที่มีเสียงผายลมดังขึ้นแล้ว เขาก็รู้สึกสบายท้องมากขึ้น

แต่ ท้องสบายแล้ว คนกลับรู้สึกไม่สบาย

เห็นเพื่อนร่วมชั้นเบิกตาโพรงโตมองมาที่ตัวเอง และยังมีคนเอามือขึ้นมาปิดจมูก จางเฉินก็มีความรู้สึกที่อยากจะหายตัวไป

ตั้งแต่เล็กจนโต เขาโตมาท่ามกลางคำชมและดอกไม้ มีกี่ครั้งกันที่เขาต้องมารับความอับอายแบบนี้?

" ทุกคน จัดการเขาซะ" จางเฉินคำรามด้วยความโกรธ

เพื่อนร่วมทีมบาสเก็ตบอลที่อยุ่ด้านหลังของจางเฉินเข้ามาล้อมไว้ เตรียมจะจัดการกับหลี่มู่หยางเพื่อสั่งสอนเขาแทนความโกรธของหัวหน้าทีม

หลี่มู่หยางยื่นหมัดออกมา และปล่อยมัดไปในอากาศ มองไปที่จางเฉินและพูดว่า " นายโดนฉันต่อยลอยไปแล้ว………….."

"……………………."

เพื่อนร่วมทีมคนที่เคยเห็นหลี่มู่หยางต่อยจางเฉินลอยด้วยหมัดเดียวรีบถอยหลัง ส่วนเพื่อนร่วมทีมคนอื่นๆที่ไม่เคยเห็น แต่เมื่อเห็นว่ามีคนถอยหลังจึงถอยหลังตาม

คนอื่นๆถอยหลังกันแล้ว งั้นแสดงว่าเขาต้องเก่งมากแน่ๆ

นอกจากจางเฉินที่ยังยืนอยู่ข้างๆหลี่มู่หยางแล้ว คนอื่นๆก็ไปยืนอยู่ห่างๆกันหมด

หลี่มู่หยางยกมือข้างหนึ่งขึ้นมาขยี้จมูก มืออีกข้างหยิบสมุดขึ้นมาพัดลม และพูดกับจางเฉินด้วยความโกรธว่า "ฉันได้กลิ่นผักคาว เย่หมิงซา อู่หลิงจือ………แก๊สพิษ นายลองให้ทุกคนวิเคราะห์ดูหน่อย ว่าระหว่างเราสองคนใครเลวทราม?"

จางเฉินคัดจมูก น้ำตาไหลลงมาเป็นหยดๆ

ร้องไห้แล้ว