ขับไล่ไอ้มารตัณหา ~เพราะได้รับกิฟต์สุดอนาจารเลยโดนไล่ออกจากนครหลวง แต่แค่ทำเรื่องลามก (รวมช่วยตัวเองด้วย) ก็เวลอัพแบบพรวดพราดเฉย~ - ตอนที่ 40: จงเผาไหม้ดาบดุ้นคุณมันใช่!

ดุ้นของผมที่ถูกอัดฉีดพลังเวทปริมาณมหาศาลเข้าไปมันร้อนจี๋เป็นสีแดง

คลื่นร้อนแรงอย่างร้ายเหลือทำเอาอากาศรอบบริเวณสั่นสะท้าน ความแตกต่างของอุณหภูมิรุนแรงมากถึงขั้นที่ก่อให้เกิดลมพัดโหม

นี่แหละคือท่าที่กลายเป็นจริงได้ด้วยพลังอำนาจของ <แปลงลักษณะดุ้นคุณชาย> Lv10—ดาบดุ้นคุณชายที่เผาไหม้ชัชวาล

 

“ ดาบมารเล่มนั้นมันอะไรกัน……!? ”

 

สีหน้าของเผ่ามารอาร์เมอร์แอนท์ ควีน, เรจีน่าบิดเบี้ยวไปด้วยความตื่นตระหนก

ทว่าความตกตะลึงนั้นก็ผ่อนระดับลงในทันใด กลายเป็นมีรอยยิ้มอย่างเย้ยหยันปรากฎขึ้นมาแทนที่

 

“ เข้าใจละ ดาบมารที่นอกจากจะเปลี่ยนรูปทรงได้แล้วไม่พอ ยังจะสามารถแปลงได้ไปถึงคุณลักษณะโดยผ่านการส่งพลังเวทเข้าไปซีนะ—เห็นว่าจุดอ่อนของอาร์เมอร์แอนท์คือเวทไฟ ก็เลยเค้นแรงเฮือกสุดท้ายปลดปล่อยไพ่ตายออกมาว่างั้นซี คิชิคิชิคิชิ อ่อนหัดสิ้นดี ต่อให้จะใช้เวทไฟอันเป็นจุดอ่อนของอาร์เมอร์แอนท์เข้ามา แต่พลังเวทแบบครึ่งๆ กลางๆ ก็ไม่มีทางจะแทงเปลือกนอกของเราเข้าได้หรอก! ”

 

ว่าแล้ว เรจีน่าก็พุ่งทะยานเข้ามาใส่

ถูกอย่างที่เธอว่านั่นละ ต่อให้เป็นธาตุที่แพ้ทาง แต่ก็ไม่มีหลักประกันว่าจะสามารถทะลวงเกราะที่ถูกเสริมแกร่งด้วยพลังเวทได้ซะหน่อย

หากพลังเวทของผมอ่อนแอเกินไป สุดท้ายก็จะถูกข่มโดยพละกำลังเพียวๆ แล้วแพ้พ่ายจบเห่อยู่ดี

 

ถ้าดาบดุ้นคุณชายที่เผาไหม้ชัชวาลเล่มนี้ก็ยังทำอะไรไม่ได้ งั้นผมก็จะหมดสิ้นหนทางจริงๆ แล้ว

คงไม่วายถูกซ้อมจนดุ้นแตกกระจุย ทุกคนในที่แห่งนี้ก็จะถูกฆ่าตายทั้งหมด และภยันตรายของเรจีน่าที่กลับไปหลบซ่อนตัวก็จะต้องยิ่งใหญ่และน่าหวาดผวาอย่างที่สุดเลยเป็นแน่

 

ความกลัวในรูปแบบต่างๆ แล่นเข้ามาจะบีบจิตใจของผมให้แตกสลาย ทว่า,

 

“ ดาบดุ้นคุณชาย—เจิดจรัส ”

 

เผาผลาญจิตใจให้ลุกโชน เผาไหม้ไอ้จ้อนให้โชติช่วง, และแล้วผมก็ทะยานฟาดฟันเข้าใส่เรจีน่าด้วยเรี่ยวแรงพลังกายของ <มารตัณหา> !

 

“ อ๊าาาาาาาาา! ”

 

กรงเล็บของเรจีน่าที่คงจะฉีกทำลายอะดามันไทต์ได้อย่างแสนง่ายดาย กับดาบดุ้นคุณชายที่เผาไหม้ชัชวาลของผมพลันปะทะกันอย่างรุนแรง

พริบตาถัดมา,

 

“ นะ—!? ก๊าาาาาาาา!? ”

 

ฝั่งที่แผดเสียงกรีดร้องออกมา—ก็คือเรจีน่า

 

กรงเล็บที่ทำจากโลหะได้แตกร้าวประหนึ่งถูกหลอมไปกว่าครึ่ง พร้อมกับที่มีควันพวยพุ่งออกมาจากแผลดังฉ่าๆ

ดุ้นอะดามันไทต์ที่อัดแน่นไปด้วยอุณหภูมิความร้อนสูง มันแทงทะลุเกราะเสริมเวทมนตร์ของศัตรูได้สำเร็จยังไงล่ะ

 

“ ถึงจะไม่พอให้ฟันขาดเป็นสองท่อน แต่ถ้าแบบนี้ละก็ชนะได้แน่……! ”

 

นี่ละคือประกายแสงแห่งความหวังที่ดุ้นเผาไหม้ชี้นำให้เห็น

ผมใส่แรงเข้าไปในมือข้างที่จับดุ้นมากยิ่งขึ้น

 

“ ไอ้ เจ้านี่……อย่าลำพองใจไปหน่อยเลยเจ้ามนุดดดดดดดดด! ”

 

พริบตานั้น เรจีน่าก็แผดเสียงคำรามลั่นออกมา

 

“ สกิลติดอาวุธ— <กรงเล็บแกร่งกล้าพญายม> ”

 

เล็บที่งอกจากสองมือของเรจีน่าพลันยืดยาว

และเมื่อร่วงหลุดออกจากปลายนิ้วแล้ว เหล่าเล็บพวกนั้นก็ผสมผสานรวมตัว กลายสภาพเป็นดาบขนาดยักษ์หนึ่งเล่ม

มาแนวเดียวกับดาบดุ้นคุณชายที่ดึงหำจากระหว่างขามาทำให้กลายเป็นดาบเลย ต่างตรงที่เป็นเวอร์ชั่นเล็บ น่าอิจฉาเหลือเกิน

 

“ กะอีแค่แทงทะลุเปลือกนอกของเราได้เท่านั้น อย่าหลงคิดว่าจะมีปัญญาชนะเชียวล่ะ! ”

 

เรจีน่าแผดเสียงคำรามพร้อมทะยานฟาดฟันเข้าใส่

 

กะกรี๊งงงงงง!

 

ดาบดุ้นคุณชายที่เผาไหม้ชัชวาลเข้าปะทะท้าชนกับดาบยักษ์ของเรจีน่า

ถึงแม้ส่วนที่สัมผัสกับดาบดุ้นคุณชายจะหลอมละลายเล็กน้อย แต่กระนั้นดาบยักษ์ของเรจีน่าก็ยังสามารถรับดุ้นของผมเอาไว้ได้อย่างไม่มีปัญหา

เรจีน่าเผยรอยยิ้มราวกับภูมิใจในชัยชนะขึ้นมา แต่ทว่า,

 

“ แปลงรูปทรง ”

 

ต้องอย่าลืมว่าดาบดุ้นคุณชายไม่มีรูปทรงตายตัว

ดุ้นของผมแปลงสภาพเข้ารัดหุ้มรอบดาบยักษ์ของศัตรู โดยที่ยังคงรักษาอุณหภูมิความร้อนร้ายเหลืออยู่ทั้งอย่างนั้น

เท่านั้นแหละ—ชู๊ววว!

 

ดาบยักษ์ที่ปะทะกับดุ้นของผมมายันเมื่อตะกี้พลันหลอมละลายกลายเป็นของเหลวโดยสมบูรณ์ สูญสลายกลายเป็นอากาศธาตุโดยทิ้งแอ่งน้ำแมกมาเอาไว้คาพื้น

 

“ ห้ะ……? ”

 

เรจีน่าตัวแข็งทื่อราวกับสับสนงงงวย

และผมก็รู้ดีเกินกว่าจะปล่อยให้ชั่วจังหวะนั้นหลุดมือไป

 

“ ช่องโหว่เต็มไปหมดเลยนะครับ ”

 

ดึงรูปทรงให้กลับมาเป็นดาบอีกครั้ง แล้วจากนั้นผมจึง—เหวี่ยงดาบดุ้นคุณชายที่เผาไหม้ชัชวาลให้ฟาดเข้าใส่ร่างของเรจีน่า

 

“ กะ ก๊าาาาาาาาาาาาาาา!? ”

 

คราวนี้เป็นฝ่ายเรจีน่าที่ปลิวกระเด็นไปไกลลิบ

เนื่องจากเรจีน่าใช้เกราะของสองแขนป้องกันเอาไว้ได้ทันก็เลยไม่สาหัสถึงชีวิต แต่กระนั้นแล้วก็น่าจะได้รับความเสียหายไปพอตัวเหมือนกันแหละ

เรจีน่าที่ลุกกลับขึ้นมานั้นอยู่ในสภาพสองแขนห้อยต่องแต่ง พร้อมกับจ้องมองผมด้วยแววตาเหมือนกำลังพบเห็นสิ่งที่สุดจะเชื่อ

 

“ บ้าน่า……บ้าน่าบ้าน่าบ้าน่า! เราผู้แกร่งเกรียงไกรคนนี้ ต้องมาเสียทีให้กับมนุษย์ธรรมดาที่ไม่ใช่อัศวินศักดิ์สิทธิ์ด้วยซ้ำนี่นะ……!? ”

 

คงเข้าใจแล้วมั้งว่าตนเองเสียเปรียบในศึกระยะประชิด

พวกมดในบริเวณโดยรอบจึงประเดประดังอัดเข้ามาใส่ผม ราวเชื่อฟังตามเจตจำนงของเรจีน่า

และในจังหวะพร้อมกันนั้น เรจีน่าก็อ้าปากออกกว้าง

 

“ สกิล— <กรดมดหลอมละลาย> ! ”

 

นั่นไม่ใช่สารละลายธรรมดา

เรจีน่ากราดยิงคมมีดน้ำออกมา ด้วยอานุภาพและความเร็วระดับที่เสียบทะลุฝูงมดที่มุงยั้วเยี้ยรอบตัวผมตายไปด้วย

แต่เมื่ออยู่เบื้องหน้าดาบดุ้นคุณชายที่เผาไหม้ชัชวาลแล้ว—ทุกอย่างก็ไร้ความหมายสิ้นดี

 

ช๊าาาาวววว!

 

เพียงกางโล่ดาบดุ้นคุณชายขึ้นมา สารละลายก็ถูกพิษความร้อนเล่นงานจนระเหิดซะก่อนจะทันได้แตะโดนดาบ

ผมทำให้การโจมตีด้วยกรดมดมลายหายสิ้น ฟาดฟันเหล่ามดจนแตกกระเจิง แล้วจึงไล่กระชั้นชิดเข้าไปใกล้เรจีน่าใหม่อีกครั้ง

 

“ ย่าาาาาาาาาาา! ”

“ ก๊าาาาาาาา!? ”

 

ฟาดฟันเข้าใส่ด้วยดาบดุ้นคุณชายที่แตกหน่อแผ่กิ่งก้านสาขา

เรจีน่าที่เกราะทั่วตัวแตกกระจายปลิวกลิ้งเกลือกไปตามพื้น แล้วจึงหมอบหน้าคว่ำอยู่ห่างไปไม่ไกล

 

“ กะ……ขั่ก……!? นี่เรา แพ้งั้นหรือ……!? มันตัวอะไรกันน่ะ ไอ้เจ้ามนุษย์คนนั้น……!? ”

 

คงรับรู้ถึงความพ่ายแพ้แล้วละมั้ง ใบหน้าอันพรั่งพร้อมงดงามจึงบิดเบี้ยวไปด้วยความอับอายและชิงชัง

ทีนี้ก็แค่ต้องเผด็จศึกซะก่อนที่พลังเวทของผมจะหมด……! —เป็นในยามที่คิดเช่นนั้นเอง

 

“ บ้าบอสิ้นดี……! เราจะต้องมาแพ้พ่ายในที่แบบนี้ให้กับมนุษย์ที่ไม่ใช่อัศวินศักดิ์สิทธิ์เสียด้วยซ้ำนี่นะ……! บังอาจนัก บังอาจเหลือเกิน……อย่าคิดว่าจะจบง่ายๆ เชียวละ หากลงอีหรอบนี้แล้วก็จะให้เจ้าได้เจอดีเป็นครั้งสุดท้ายหน่อยเป็นไร……! ”

 

นั่นคิดจะทำอะไรน่ะ!?

หรือว่าจะใช้สกิลสายระเบิดตัวเอง!?

ผมรีบแปลงสภาพดาบดุ้นคุณชายให้พร้อมจัดการลงดาบได้ในทันที—แต่มันเป็นในชั่วยามนั้นเอง

 

ที่ผมสัมผัสได้ถึงความแปลกประหลาดอย่างหนักหน่วง

 

“ อะไรน่ะ……? ”

 

รับทราบถึงธาตุแท้ของความแปลกประหลาดได้ในทันที

พวกมดที่รุมล้อมรอบตัวผมกับอลิเซียตลอดมายันตอนนี้—มันวิ่งหนีออกจากห้องไปอย่างพร้อมเพรียงกันหมดน่ะเอง

ทั้งที่ราชินีกำลังจะโดนเล่นงานอยู่แล้วเนี่ยนะ

ดั่งกับว่าได้รับคำสั่งที่สำคัญมากยิ่งกว่าการปกป้องชีวิตราชินีเลยงั้นแหละ—และดั่งกับว่าคนที่มอบคำสั่งดังกล่าว ก็คือตัวราชินีเองเลยงั้นแหละ

 

“ เป็นอะไรไปเล่า? ไม่ลงดาบปลิดชีพเราหรือ? ”

 

แม้อยู่ในสภาวะเจียนตาย แต่เรจีน่าก็ยังคงยิ้มเยาะไม่หวาดหวั่นต่อสิ่งใด

สัมผัสถึงความน่าขนลุกได้จากท่าทางดังกล่าว และเป็นในยามที่ผมคิด “อย่าบอกนะว่า มันเริ่มทำอะไรลงไปแล้วงั้นเหรอ?” พร้อมลังเลไม่กล้าลงดาบเผด็จศึกอยู่นั่นเอง

 

[นี่คือกอร์โดจากกลุ่มเฝ้าล้อมรู! สภาพภายใน ณ ตอนนี้เป็นยังไงน่ะ!?]

 

ได้ยินเสียงตะโกนของกิลด์มาสเตอร์ดังก้องออกมาจากคริสตัลสื่อสารที่เหล่า <ทานตะวันแห่งฟ้ากว้าง> พกไว้ติดตัว

และสิ่งที่ได้ยินในพริบตาถัดมา ก็ทำเอาผมถึงกับไม่เชื่อหูตัวเอง

 

[พวกมดมันกระโจนออกจากรูมาพร้อมกันในทีเดียว แล้วกำลังมุ่งหน้าไปยังทิศที่มีถิ่นฐานของผู้คนแล้ว! แถมกลุ่มสังเกตการณ์ที่เฝ้าจับตาดูรูซึ่งกระจายอยู่ทั่วประเทศก็ยังทยอยส่งรายงานแบบเดียวกันนี้มาแบบไม่มีหยุดหย่อน……จำนวนมากไปหยุดเอาไว้ไม่อยู่แล้ว! ไม่เคยมีมาก่อนเลยเรื่องร้ายแบบนี้! รีบปราบควีนที่น่าจะเป็นตัวให้คำสั่งเร็วเข้าทีเถอะ!]

 

“ ห้ะ……!? ”

 

ได้ยินคำชี้แจงประหนึ่งเสียงกรีดร้องของคุณกอร์โดชัดเจน

แต่ผมกลับไม่อาจเคลื่อนไหว

ทำไมน่ะเหรอ,

 

“ คิชิ……คิชิคิชิคิชิคิชิ! ”

 

เพราะราชินีของเหล่ามดที่เป็นต้นตอของเหตุประหลาด—เรจีน่าที่คงจะต้องเป็นตัวการออกคำสั่งให้กับพวกมดอย่างแน่นอนนั่น, ยังคงแสยะยิ้มอย่างแสนสุขใจอยู่ได้ทั้งๆ ที่จวนเจียนใกล้จะถูกปลิดชีพเต็มทีอยู่แล้วยังไงล่ะ

 

“ คิชิคิชิคิชิ……เซนส์ดีนี่นา ใช่แล้วละ สกิลสั่งการของเราที่ยกระดับขึ้นมาเป็นเผ่ามารนั้นแสนทรงพลังมากระดับที่อาร์เมอร์แอนท์ เจเนอรัลหรือควีนธรรมดาทั่วไปเทียบชั้นด้วยไม่ติดฝุ่นเลยเชียว ต่อให้ตัวเราตายไป แต่ลูกๆ ของเราก็จะมุ่งหน้าทำตามคำสั่งสุดท้ายที่ได้รับอย่างต่อเนื่อง—คำสั่งที่ว่า [จงเหยียบย่ำทำลายถิ่นฐานของพวกมนุษย์ไปจนกว่าชีวิตจะหาไม่] น่ะนะ ”

“ ……! ”

“ จริงอยู่ กำลังรบส่วนมากเป็นเพียงทหารปลายแถวเลเวล 40 เท่านั้น หากอัศวินศักดิ์สิทธิ์ออกเคลื่อนไหวลูกๆ ของเราก็คงถูกฆ่าล้างบางจนหมดสิ้นภายในไม่ช้า ทว่า……ต่อให้พวกอัศวินศักดิ์สิทธิ์จะแข็งแกร่งอย่างไร แต่ก็ใช่ว่าจะสามารถกำจัดมอนสเตอร์ที่กระจายตัวไปทั่วประเทศได้ทั้งหมดในพริบตาเสียหน่อย และลูกๆ ของเราก็มีจำนวนทะลุเกินหมื่นไปสบายๆ เลยเชียว—ในช่วงเวลาจนกว่าที่ลูกๆ ของเราจะถูกกำจัดจนหมดสิ้นนี่ จะต้องมีหมู่บ้านหายไปจากแผ่นที่ซักเท่าไหร่ จะต้องมีเมืองที่พังทลายเยอะแยะขนาดไหน แล้วก็จะมีพวกมนุษย์ล้มตายกันมากมายถึงเพียงใดเลยเชียวน้าา ”

 

เรจีน่าแย้มยิ้มอย่างชั่วร้าย

 

“ แต่นี่มันก็แค่วาจาหาสาระไม่ได้ของเผ่ามาร หากฆ่าเราแล้วไม่แน่ลูกๆ ของเราอาจจะหยุดก็ได้น้าา? เอาเลยซี ลองฆ่าดูเลยเป็นไร แต่ว่านะ แต่ว่านา—หากฆ่าแล้วพวกลูกๆ ของเราไม่ยอมหยุดขึ้นมา งั้นทีนี้พวกเจ้าก็จะไม่อาจแก้ไขอะไรได้อีกแล้วนาา? เจ้าจะถูกตีตราเป็นไอ้หน้าโง่ที่ละทิ้งโอกาสเจรจาให้เราหยุดการอาละวาดของเหล่ามด แล้วถูกจารึกชื่อในฐานะคนบาปแสนชั่วช้าที่ทำให้ปวงประชาต้องเผชิญอันตรายเลยเชียวนะ คิชิคิชิคิชิ เอ้าๆ เจ้าเป็นอะไรไปแล้วเล่า ไม่ลงดาบแล้วหรือไร? คิชิคิชิคิชิ! ”

 

เสียงหัวเราะเย้ยหยันของเรจีน่าดังกังวานก้องไปทั่วพื้นที่ใต้ดิน

 

“ บัดซบ……! ทำบ้าอะไรลงไปน่ะ……! ”

 

ควรจะลงดาบปลิดชีพเรจีน่าดีหรือไม่ดี

ต่อให้เลือกทางไหนก็เจอเหวลึกมันทั้งคู่ ทางเลือกของปีศาจชัดๆ

 

เลือกเจรจาโดยไม่ฆ่าเรจีน่า—นี่เป็นไปไม่ได้หรอก

ต่อให้เสนอจะยอมรับเงื่อนไขที่ทางฝั่งผมเสียเปรียบมากมายยังไง แต่เรจีน่าก็คงไม่ยอมยกเลิกคำสั่งอยู่ดีนั่นแหละ

 

แต่หากเลือกจะฆ่าทิ้ง ฝั่งพวกผมก็จะแย่เหมือนกัน

ดูจากสีหน้าภูมิใจในชัยชนะของเรจีน่าแล้ว คิดว่าต่อให้ฆ่าไปคำสั่งก็คงไม่ถูกยกเลิกหรอก

และต่อให้คำสั่งถูกยกเลิกขึ้นมาจริง……แต่ถึงยังไง พวกมดที่เลิกหลบซ่อนตัวก็คงจะหาอาหารบรรเทาความหิวโดยการบุกเข้าจู่โจมถิ่นฐานของมนุษย์อยู่ดี

 

ทางเดียวที่จะช่วยทุกคนให้ได้อย่างแน่นอน ก็คือต้องบังคับเรจีน่าให้ออกคำสั่งบอกมดทุกตัวให้หยุดเท่านั้น ไม่ว่ายังไงก็ต้องบังคับให้ทำแบบนั้นให้ได้

 

ดังนั้นผมจึง—ต้องตัดสินใจเด็ดขาดเท่านั้นแล้ว  

 

“ ……อลิเซีย ผมขออะไรหน่อยได้มั้ย ”

“ เอ๊ะ……? ”

 

ผมเปล่งเสียงเข้าหาอลิเซียที่ตีหน้าเคร่งเครียดหลังได้ยินคำพูดของเรจีน่า

 

“ อยากให้อลิเซียเฝ้าดูทางเดินทั้งหมด แล้วช่วยหยุดไม่ให้มีอาร์เมอร์แอนท์หรือนักผจญภัยที่เหลือค้างเข้ามาข้างในห้องนี้ได้น่ะ ”

 

ว่าแล้ว ผมก็ส่งสายตามองตรงไปยังเรจีน่าด้วยความมุ่งมั่นอันเด็ดเดี่ยว  

 

 

“ ผมจะทำการละเมิดข้อห้าม—โดยการเย็ดไอ้เจ้าเผ่ามารตนนั้น! ”

“ ……………………ห้ะ? ”

 

 

เรจีน่าที่ทำหน้าทำตาภูมิใจในชัยชนะตลอดมาจนถึงตะกี้ พลันแผดเสียงเซ่อๆ ซ่าๆ ออกมาด้วยใบหน้าที่เหมือนกับกำลังมองคนบ้าสติไม่สมประกอบ