ขับไล่ไอ้มารตัณหา ~เพราะได้รับกิฟต์สุดอนาจารเลยโดนไล่ออกจากนครหลวง แต่แค่ทำเรื่องลามก (รวมช่วยตัวเองด้วย) ก็เวลอัพแบบพรวดพราดเฉย~ - ตอนที่ 37: ต้นเหตุของความผิดปกติ

รูของอาร์เมอร์แอนท์มีลักษณะคล้ายกันกับดันเจี้ยนประเภทถ้ำอย่างมาก

แต่จะต่างกับดันเจี้ยนก็ตรงที่รูไม่ได้ถูกสร้างขึ้นจากพลังเวทเอนเอียง ทำให้กำแพงไม่ได้ส่องประกาย กลับกันแล้วที่ส่องแสงเฉิดฉายทั่วบริเวณภายในก็คือมอสเรืองแสงที่อาร์เมอร์แอนท์เพาะปลูกเอาไว้

 

เนื่องจากความทนทานของกำแพงจะหนาบางขึ้นอยู่กับสารคัดหลั่งที่อาร์เมอร์แอนท์ปล่อยออกมา ก็เลยใช้งานเวทมนตร์ที่ทรงพลังอย่างมั่วซั่วไม่ได้ แล้วก็แน่นอนว่าไอเท็มหลบหนีที่ใช้งานได้เฉพาะภายในดันเจี้ยนซึ่งมีพลังเวทเอนเอียงนั้นย่อมใช้งานภายในนี้ไม่ได้อีกเหมือนกัน การพิชิตรูของอาร์เมอร์แอนท์จึงมีระดับความยากสูงยิ่งกว่าการพิชิตดันเจี้ยนธรรมดาที่มีระดับเลเวลเท่ากันซะอีก

ทว่า

 

“ ……เอริโอ……หัวมุมถัดไปมีศัตรูอยู่ 3 ตัว…… ”

“ เข้าใจแล้ว ย่าาาาาาา! ”

“ หากปล่อยให้เอริออร์คุงจัดการอยู่คนเดียวก็เสียชื่อหัวหน้าหน่วยพิชิตกันพอดีค่ะ! <บัฟแรงช้างสาร> ! ”

 

“““ กี๊—————!? ”””

 

อลิเซียที่ช่วยกระซิบบอกข้อมูลซึ่งได้จากสกิลตรวจจับรอบบริเวณให้กับผมอย่างลับๆ

ผมที่สะบั้นหั่นร่างของศัตรูด้วยดุ้นอะดามันไทต์ซึ่งคงตัวอยู่ในสภาพดาบยาว

คุณเรนนี่ที่กวัดแกว่งกระบองเหล็กเข้าบดขยี้ฝูงมด

 

หน่วยพิชิตบุกทะลวงรูเข้าไปแบบนอนสต๊อปโดยมีพวกผมสามคนนำอยู่หน้ากลุ่ม

สมกับที่เป็นรูขนาดใหญ่ยักษ์ มีมดที่มุ่งหน้าเข้ามาใส่พวกผมอยู่เป็นจำนวนมากพอตัว

แต่คงเพราะเพิ่งจะส่งชนิดกองทัพออกไปได้แหม่บๆ ละมั้ง ทำให้เหมือนจะไม่มีกำลังรบที่ทรงพลังหลงเหลืออยู่แล้ว

พวกผมก็เลยแหวกทางที่ใกล้ที่สุดไปได้โดยไม่มีลำบากลำบนเลยแม้แต่น้อยนิดเดียว

 

นักผจญภัยที่บุกเข้ามาในรูนั้นมีจำนวนราวๆ 50 คนได้

ทัพแนวหลังจะวิ่งตามเส้นทางที่พวกผมแหวกให้ไปพลาง ปิดทางแยกย่อยด้วยเมือกที่ได้จากการนำเวทมนตร์ของนักเวทน้ำและเมจิคไอเท็มแบบพิเศษมาผสมผสานกัน ถึงจะปิดได้แค่ชั่วคราว แต่ก็พอจะยับยั้งไม่ให้มีมดถล่มเข้ามาในเส้นทางที่ใกล้สุดได้อยู่

 

และ ภายหลังจากแล่นทะลวงไปตามรูอันกว้างใหญ่ได้ซักระยะ

 

““ กี๊———! ””

 

เมื่อมาถึงหน้าห้องวางไข่ที่มีควีนอยู่

เสียงคำรามแหลมสูงก็ดังสะเทือนเลือนลั่นไปทั่วพื้นที่เปิดกว้าง

เทียบเท่าเลเวล 120

ต่างกับเจเนอรัล เจ้านี่แหละคือพันธุ์สุดแกร่งของอาร์เมอร์แอนท์ที่มีความเป็นเลิศในด้านพลังการต่อสู้แบบเพียวๆ

อาร์เมอร์แอนท์ การ์เดี้ยนสองตัวปรากฎออกมาอยู่เบื้องหน้าพวกผมพร้อมกับออร่าความน่าเกรงขามที่แสนเหนือล้ำ

แต่,

 

“ ย่าาาาาาาาาา! ”

 

กระทั่งมันเหล่านั้นก็ยังไม่ใช่คู่มือของพวกผม

ทั้งกรงเล็บขนาดใหญ่ยักษ์ ทั้งคมเขี้ยวแสนน่าหวาดผวา ทั้งเกราะหนาที่มีไว้เพื่อปกป้องควีน—ทั้งหมดมวลล้วนไร้ซึ่งความหมายเมื่ออยู่เบื้องหน้าดาบดุ้นคุณชายของผม

เอี้ยวตัวหลบร่างยักษ์ที่ถลาเข้าคุกคาม แล้วจึงบั่นคอทั้งสองหลุดออกจากบ่าด้วยดุ้นที่แปลงสภาพจนแข็งปั๋ง

 

“ หะ เฮ้ยๆ……เจ้าหนูเอริออร์มันจะเก่งเกินคนไปแล้วรึเปล่าน่ะ……!? ”

“ การ์เดี้ยนเลยนะยะ ในการพิชิตรูที่ขยายใหญ่แล้ว ไอ้เจ้าพวกนั้นมันถือเป็นอุปสรรคที่น่ากลัวเป็นอันดับหนึ่งเลยเชียวนะ……!? ”

“ ฉันคิดไว้ไม่มีผิดจริงๆ เอริออร์คุงเป็นเด็กหนุ่มที่เลิศสุดในใต้หล้าแล้วค่ะ……แต่งงานกันเถอะนะ ”

 

เหล่าผู้คนจากทัพแนวหลังต่างพากันส่งเสียงฮือฮาขึ้นมา

แต่จะประมาทไม่ได้โดยเด็ดขาด

นี่คือรูที่ให้กำเนิดชนิดกองทัพออกมาโดยไม่มีนักผจญภัยคนไหนรับรู้เลยเชียวนะ

ถ้าจะมีตัวตนที่ผิดแผกแหวกสามัญสำนึกรอคอยอยู่เบื้องหน้าก็หาได้เป็นเรื่องแปลกแต่อย่างใดไม่

รักษาระดับความหวาดระแวงเอาไว้ พวกผมก้าวล้ำเข้าไปในห้องใหญ่ที่มีควีนเฝ้ารอคอย

 

แต่ความหวาดระแวงดังกล่าวก็ไร้ค่าเปล่าโดยสมบูรณ์

เพราะที่กำลังนอนแผ่อยู่ลึกเข้าไปในห้องขนาดใหญ่ ก็คืออาร์เมอร์แอนท์ ควีนประเภทธรรมดาสามัญเลยนั่นเอง

และมันที่ตัวใหญ่จัดซะจนไม่มีปัญญากระทั่งจะหนีไปยังห้องอื่นตัวนั้น ก็ถูกสกิลโจมตีของคุณเรนนี่เล่นงานจนสิ้นใจตายอย่างแสนง่ายดาย

 

“ อะไรวะ เห็นเค้าว่าเป็นรูที่มีแต่สิ่งเหนือคาด ไอ้เราก็เลยนึกไปไกลว่าจะมีตัวที่แกร่งผ่าเหล่าแบบไหนโผล่มาซะอีก ผิดหวังเลยนะเนี่ยเงี้ย ”

“ ที่ง่ายแบบนี้ก็เพราะมันเพิ่งส่งชนิดกองทัพออกไปได้แหม่บๆ เองไงกำลังรบเลยเหลือน้อย ……และที่สำคัญก็คือพ่อหนุ่มเอริออร์เค้าแกร่งเกินไปด้วยนั่นแหละ อืมแต่จะยังไงก็เถอะ เคลียร์เรื่องได้อย่างรวดเร็วแบบนี้ก็ดีแล้วละนะ ”

 

ว่าแล้ว ทัพแนวหลังก็แยกตัวออกเป็นกลุ่มย่อยๆ เริ่มต้นลงมือกวาดล้างพวกมด

แต่ท่ามกลางระหว่างนั้น ก็มีคุณเรนนี่ที่เป็นหัวหน้าหน่วยกับผู้คนรอบตัวเค้าเท่านั้นที่ต่างออกไป

 

“ แปลก……มันธรรมดามากเกินไปค่ะ ถ้ามีน้ำยาแค่นี้ก็ไม่เห็นเข้าใจเลยว่าพวกมันขยายรูให้ใหญ่แบบลับๆ ได้อย่างไร จะต้องมีเบื้องลึกอะไรซักอย่างอยู่อีกแน่ ”

 

ผมเองก็เห็นตรงกัน

ผมก็เลยตัดสินใจ เข้าไปพูดกับคุณเรนนี่ที่เริ่มต้นทำการตรวจสอบศพของควีน

 

“ เอ่อ ความจริงแล้วมีอะไรที่ผมรู้สึกติดใจอยู่นิดหน่อยน่ะครับ ขอผมไปสำรวจลึกๆ ในรูหน่อยจะได้รึเปล่าครับ? ”

“ ? ก็ไม่มีปัญหาหรอกค่ะ แต่ยังมีพวกมดหลงเหลืออยู่ภายในรู หากเป็นเอริออร์คุงก็น่าจะรับมือได้อย่างไม่มีอะไรต้องห่วงก็จริง แต่หาคนร่วมไปเป็นเพื่อนเพื่อกันเหนียวไว้ซะจะดีกว่านะ ”

 

เมื่อได้รับคำอนุญาตจากคุณเรนนี่ที่เพ่งสมาธิจดจ่อกับการชันสูตรพลิกศพ ผมก็มุ่งหน้าลึกเข้าไปในห้องวางไข่ด้วยกันกับอลิเซีย

บริเวณแถวนั้นเป็นทางตรงที่ยืดยาวต่อเนื่องไปเรื่อยๆ

ไม่ใช่ทั้งจุดเก็บตุนอาหารหรือจุดเก็บอุจจาระ แต่เป็นทางเดินลึกลับของแท้

 

(ตอนที่ใช้ดุ้นตรวจจับโครงสร้างของรัง พบว่ามีทางเดินลึกลับที่นูนออกมาจากภาพรวมของรังอย่างเห็นได้ชัดอยู่หลายจุดเลย แถมยังล้วนเป็นทางเดินที่ยาวมากจนไม่น่าจะแค่ขุดพลาดเฉยๆ ด้วย—ที่นี่ก็เป็นหนึ่งในทางเดินดังกล่าวนั่นเหมือนกันหรอก……แต่ก็เป็นแค่ทางตันจริงด้วยสินะ)

 

ลองมาสำรวจดูเพราะสงสัยว่ามันอาจจะเชื่อมกับสถานที่ล่าเหยื่อแบบลับๆ รึเปล่าน่ะ

ทว่าก็ได้ผลตามที่ทราบจากดุ้นตรวจจับก่อนหน้านี้ ทางเดินขาดช่วงไปอย่างสมบูรณ์เข้ากลางคัน

แต่ถ้าอย่างนั้นก็จะยิ่งชวนงงหนักเข้าไปใหญ่

พวกอาร์เมอร์แอนท์มันขุดทางเดินที่ไร้ความหมายพรรค์นี้ไว้เพื่ออะไรกันน่ะ?

 

และ เป็นในยามที่ผมครุ่นคิดอยู่แบบนั้นเอง

 

“ ……เอริโอเป็นฝ่ายให้ท่าเองเลยหรือ ดีใจจัง……❤ ”

“ เอ๊ะ!? เอ้ย อลิเซีย!? ”

 

จู่ๆ อลิเซียก็จับผมกดลงกับพื้นเฉย อะไรมันเป็นยังไง!?

 

“ ? ก็เห็นจู่ๆ ชวนมายังที่ลับตาคน……เลยนึกว่ากุเรื่องสืบสวนขึ้นมาเพื่อแยกตัวออกจากคนอื่นๆ……แล้วจะมาทำการ ‘สนิทสนม’ กับฉันเสียอีก…… ”

“ ไม่เอาๆ ไม่ทำ! ”

“ ……แต่ว่า เพราะเอริโอให้ความหวัง……ตรงนั้นของฉันก็เลยแฉะพร้อมรบเรียบร้อยแล้ว……ขอหน่อยนะสอดแค่หัวไม่ต้องมิดมากก็ได้…… ”

“ สอดแค่หัวไม่ต้องมิดนั่นมันอะไร๊!? ที่สำคัญถ้าขืนทำอะไรแบบนั้นในที่แบบนี้ เดี๋ยวก็โดนคนเขาจับได้กันพอดีสิ! ”

“ ไม่เป็นไร……จะพยายามกลั้นเสียงเอาไว้ แล้วก็จะใช้ <ตรวจจับรอบบริเวณ> คอยเฝ้าระวังรอบตัว แถมหากใช้ <ข่ายเทพพิทักษ์> กางกำแพงเวทปิดทางตรงนี้เอาไว้แล้ว……ก็จะไม่มีใครหน้าไหนมาขัดได้อีกด้วย ”

 

อย่าเอาสกิลสุดยอดเยี่ยมของ <อัศวินศักดิ์สิทธิ์เทวะ> มาใช้กับอะไรพรรค์นี้ได้มั้ย!?

 

และ เป็นในยามที่ผมพยายามห้ามปรามอลิเซียอยู่นั่นเอง

 

“ ……เอ๊ะ? ”

 

ที่จู่ๆ ดวงตาของอลิเซียก็เบิกโพลง

แล้วจึงเอ่ยกล่าวสิ่งที่เหลือเชื่อออกมา

 

“ ……เอริโอ มีอะไรบางอย่าง……อยู่ลึกเข้าไปตรงอีกฟากนึง ของทางตันนี้…… ”

“ เอ๊ะ……? ”

 

นั่นคือคำพูดของอลิเซียที่น่าจะกำลังเปิดใช้ตรวจจับรอบบริเวณ

ผมที่เกิดลางสังหรณ์ไม่สู้ดีสุดขีดนั้น พลันใช้ดาบดุ้นคุณชายขุดกำแพงในทันใด

 

และหลังจากขุดต่อเนื่องไปได้ซักระยะ จู่ๆ ปฏิกิริยาตอบกลับก็ขาดหายไป

ผมเตะทำลายกำแพงลงในเปรี้ยงเดียว แล้วจึงพบว่า,

 

“ ห้ะ……!? ”

 

ที่แผ่กว้างอยู่ตรงนั้นก็คือพื้นที่ซึ่งปลดปล่อยประกายแสง

ไม่ใช่มอสเรืองแสง

แต่เป็นกำแพงที่ส่องสว่างเพราะพลังเวทเอนเอียง

กล่าวคือ ดันเจี้ยนนั่นเอง

 

“ ที่นี่มัน……ดันเจี้ยนที่ถูกปล่อยทิ้งเอาไว้พื่อใช้เป็นแหล่งเก็บทรัพยากร!? ไหงรูของอาร์เมอร์แอนท์ถึงเชื่อมติดกับที่นี่ได้ล่ะ……!? ”

 

ภาพอันสุดจะเชื่อได้ทำให้หัวหยุดหมุนไปซักระยะ

แต่ในพริบตาถัดมา ความคิดที่หยุดกึกก็พลันระเบิดบึ้มขึ้นพร้อมกันในคราเดียว

 

(อย่าบอกนะว่า พวกมันเข้าไปล่ากินมอนสเตอร์ในดันเจี้ยนตรงๆ เลยงั้นเหรอ!? โดยฉวยโอกาสในตอนที่นักผจญภัยไม่อยู่!?)

(เพราะแบบนั้นอาร์เมอร์แอนท์ก็เลยเพิ่มจำนวนขึ้นมาได้ แต่อยู่มาวันนึงดันเจี้ยนก็ถูกไล่ทำลายไปเกือบหมด พวกมันที่ตกอยู่ในสภาวะอาหารขาดแคลนอย่างกะทันหันจึงก่อตัวกันเป็นชนิดกองทัพแล้วพุ่งออกไปล่าเหยื่อภายนอก……หากคิดแบบนี้แล้วก็พอจะสมเหตุสมผลอยู่!)

(แต่ว่าถ้าจำไม่ผิดแล้ว ดันเจี้ยนจะสามารถเข้าได้จากทางเข้าเท่านั้นไม่ใช่เหรอ……แต่ในความเป็นจริงแล้วรูมันก็เชื่อมกับดันเจี้ยนจริงๆ เลย……จะว่าไปมอนสเตอร์ก็เกิดขึ้นมาในดันเจี้ยนได้ด้วยนี่นะ เพราะแบบนั้นก็เลยพิเศษต่างจากมนุษย์หรือไง!?)

 

นอกจากนี้แล้วก็ยังมีข้อสงสัยและข้อสันนิษฐานอื่นๆ ปรากฎขึ้นมาอีก

แต่ลำพังแค่ผมกับอลิเซียคงไม่อาจตรวจสอบให้รู้แน่ชัดไปยิ่งกว่านี้ได้แล้ว

ผมทำการปิดเส้นทางเพื่อป้องกันไม่ให้มีมอนสเตอร์เข้ามา แล้วจึงวิ่งกลับทางเดิมไปพร้อมกับอลิเซียที่พูดอะไรไม่ออก

 

“ คุณเรนนี่แย่แล้วครับ! เจ้ารูนี้มันทำการเพิ่มกองกำลังด้วยวิธีการที่ไม่มีใครเคยพบเห็นมาก่อนเลย……! ถ้าเกิดว่ายังมีรูอื่นๆ ที่ทำแบบนี้ด้วยเหมือนกันละก็—! ”

 

เป็นตรงนั้นเองที่คำพูดของผมขาดห้วงไปครั้งนึง

เพราะพวกคุณเรนนี่ที่ยืนล้อมรอบศพของควีนเค้ากำลังตีสีหน้าเคร่งเครียดมากยิ่งกว่าเมื่อตะกี้อีกนั่นเอง แต่คุณเรนนี่ก็สังเกตเห็นความผิดปกติของฝั่งพวกผมในทันที ก่อนจะยุให้กล่าวรายงานสถานการณ์

และพอผมบอกเล่าถึงสิ่งที่เห็นอยู่ลึกเข้าไปในทางเดิน พร้อมกับเสนอข้อสมมติฐานต่างๆ นาๆ แล้ว,

 

“ ……ฮึก!? ”

 

สีหน้าของพวกคุณเรนนี่ก็ซีดเซียวซะมากจนผิดปกติ

และเป็นในจังหวะที่ผมกำลังคิดว่า “อย่าบอกนะ……” กับปฏิกิริยาดังกล่าวอยู่นั่นเอง

 

“ ……เมื่อครู่นี้ เราตรวจพบ ‘ร่องรอยของปีก’ อยู่ในศพของควีนค่ะ ”

 

คุณเรนนี่พยายามเรียบเรียงคำพูดออกมาอย่างเยือกเย็น

 

“ กล่าวคือควีนตัวนี้เป็นรุ่นที่สอง—ชนิดอพยพนั่นเองค่ะ ”

 

ชนิดอพยพ

นั่นคือชนิดของอาร์เมอร์แอนท์ที่ครอบครองความสามารถโบยบิน ซึ่งจะถือกำเนิดขึ้นมาเมื่อรังอยู่ในสภาวะอิ่มตัวอย่างต่อเนื่อง เพื่อแตกตัวออกเดินทางไปสร้างรังที่อยู่ใหม่นั่นเอง

และโดยส่วนมากแล้ว เจ้าชนิดอพยพเหล่านี้จะได้รับสืบทอดลักษณะของรุ่นที่หนึ่ง—กล่าวคือเรียนรู้เทคนิคการล่ามาจากรูบ้านเกิดอย่างละเอียด หนำซ้ำยังว่ากันว่าพวกมันจะออกเดินทางไปสร้างรังพร้อมกันกว่าหลายตัวเลยอีกด้วย

พูดง่ายๆ ก็คือ

 

“ รีบไปรายงานให้ทางกิลด์รับทราบเถอะค่ะ รูแห่งนี้เป็นเพียงยอดของผู้เขาน้ำแข็งเท่านั้น ไม่แน่แล้ว อาร์เมอร์แอนท์ที่มีสติปัญญามากถึงระดับที่กาฝากกับดันเจี้ยนเพื่อขยายกองกำลังอย่างลับๆ มันอาจจะกระจายตัวไปอยู่ทั่วทุกหนแห่งแล้วก็เป็นได้ ”

 

ไม่ใช่แค่ระดับชนิดกองทัพแล้ว

ภัยพิบัตินับไม่ถ้วนกำลังเก็บสะสมกำลังรบ อยู่ลึกล้ำลงไปในใต้ดินโดยที่พวกผมไม่ได้รับรู้อะไรเลย