ขับไล่ไอ้มารตัณหา ~เพราะได้รับกิฟต์สุดอนาจารเลยโดนไล่ออกจากนครหลวง แต่แค่ทำเรื่องลามก (รวมช่วยตัวเองด้วย) ก็เวลอัพแบบพรวดพราดเฉย~ - ตอนที่ 28: โลกสดใสเมื่อเธอเจอดุ้น

“ ……เอริโอ❤ เอริโอ❤ ”

 

ยามค่ำของวันที่ให้สัญญาไว้กับโซเนีย, อลิเซียก็เข้ามาออดอ้อนโหยหาร่างกายผมอย่างรุนแรงมากยิ่งกว่าทุกที

ช่วงนี้ พวกผมที่ติดพันกับการพิชิตดันเจี้ยนนั้นมักจะต้องพักอาศัยในฐานที่มั่นชั่วคราวซึ่งอยู่ห่างจากเมืองเป็นระยะเดินทางราวครึ่งวันบ่อยครั้ง ก็เลยทำให้หาเวลาจัดกิจกรรมยามค่ำไม่ค่อยได้กลายเป็นสาเหตุทำให้คุณเธอคลั่งแบบนี้แหละ

บวกกับที่พรุ่งนี้เป็นวันหยุด ทำให้ความอยากที่สั่งสม (ราว 2-3 วัน) ของอลิเซียระเบิดบึ้มขึ้นมานั่นเอง

 

เพราะเหตุดังกล่าว การ ‘สนิทสนม’ กับอลิเซียก็เลยลากยาวเกินงาม แถมเพราะเป็นวันก่อนหน้าช่วงหยุดพักผ่อนระยะยาวที่ห่างไปนาน ผมก็เลยเผลอปล่อยตัวตัวเลินเล่อไปซะสนิท—อืมจะว่ายังไงดีละ ก็ประมาณเผลอหลับเพลินจนตะวันขึ้นโด่งนั่นแหละ

 

ก๊อกก๊อก

 

“ โฮ้~ย เอริออร์แล้วก็แอลลี่จัง? ยังหลับกันอยู่อีกเหรอ~? ”

 

ณ ยามเช้าของวันที่สัญญาจะให้โซเนียพาเดินรอบเมืองนั่นเอง ที่เสียงเคาะประตูเป็นตัวปลุกให้ผมตื่นจากการหลับใหล

หลังจากนั้นก็กลิ้งสลึมสลืออยู่บนเตียงต่ออีกซักระยะนึงหรอก แต่พอได้ยินเสียงเคาะดังขึ้นมาอีกครั้งปุ๊บผมก็ร้อง “ห้ะ!?” พร้อมกระโดดโหยงอย่างแตกตื่น

 

“ แย่แล้ว นอนตื่นสายเหรอเนี่ย!? ”

 

ตรวจสอบสถานการณ์ด้วยหัวที่เพิ่งตื่นนอน

ดูเหมือนโซเนียที่รู้สึกกังวลเพราะเห็นว่าต่อให้รอเท่าไหร่ผมกับอลิเซียก็ไม่ยอมโผล่ลงไปยังชั้นแรกของที่พักแรมซักทีนั้น จะประสานเรื่องกับประชาสัมพันธ์จนถ่อมายังหน้าห้องนี้โดยตรงแน่ะ

 

“ ขอโทษนะโซเนีย! หลับเพลินไปเพิ่งจะตื่นเมื่อตะกี้เอง! รอเงกอยู่ตรงทางเดินแบบนั้นมันก็คงไม่ดี เอาเป็นว่าเข้ามารอในห้องก่อนสิ! ”

 

ว่าแล้วผมก็กระโจนออกจากห้องนอน ปลดกลอนประตูที่เชื่อมระหว่างห้องนั่งเล่นกับทางเดิน—แต่เป็นตรงนั้นเองที่ผมเพิ่งจะสังเกตรู้สภาพของตนเอง

ร่างกายที่เต็มไปด้วยร่องรอยการโดนปล้ำอย่างรุนแรงวัวตายควายล้มด้วยฝีมืออลิเซียเมื่อคืนวาน บวกกับสารรูปของตัวเองที่สวมเพียงกุงเกงในตัวเดียว

 

“ ว๊ากกก—! ว๊ากก—! ”

 

ถึงหัวจะเบลอเพราะเพิ่งตื่นนอน แต่ก็จะรีบร้อนเกินเหตุไปแล้ว

ผมรีบเผ่นแน่บกลับไปยังห้องนอนด้วยพละกำลังร่างกายของ <มารตัณหา>

 

“ เอ่อ เอริออร์? ช้าก็ไม่เป็นไรหรอกนะ ไม่ต้องรีบร้อนถึงขนาดนั้นก็ได้นะ? ”

 

โซเนียที่เหมือนจะเข้ามาในห้องนั่งเล่นแล้ว ได้กล่าวส่งเสียงมาเช่นนั้นด้วยน้ำเสียงเหมือนยิ้มเฝื่อน

ผมหน้าแดงแจ๋กับคำพูดดังกล่าวของโซเนียร่วมด้วยไปพลาง สูดลมหายใจเข้าออกลึกๆ ซ้ำไปซ้ำมาหลายรอบ,

 

“ ขะ ขอโทษด้วยจริงๆ  จะเตรียมตัวเดี๋ยวนี้แหละ ช่วยรอเดี๋ยวก่อนนะ ”

 

เปิดหน้าต่างห้องนอนที่ตลบอบอวลไปด้วยกลิ่นสารพัดสารเพ, ปลุกอลิเซียที่นอนส่งเสียงลมหายใจอย่างน่ารักว่า ‘งึมงำๆ’ แล้วจึงแล่นเข้าไปอาบน้ำเป็นการเรียกสติให้กับหัวที่มึนเบลอ

 

โชคดีจริงๆ ที่มีห้องอาบน้ำอยู่ในห้องนอน……

เสื้อผ้าก็เตรียมเอาไว้อยู่ข้างห้องอาบน้ำแล้ว เลยจบเรื่องได้โดยไม่ต้องไล่โซเนียออกไปยังทางเดินเพื่อจะเปลี่ยนเสื้อ

ผมคิดอะไรแบบนั้นไปพลาง รีบเร่งทำการจัดแจงแต่งตัวต่อเนื่อง

 

＊

 

ในขณะที่เอริโอกำลังพยายามลบร่องรอยการสู้ศึกเมื่อคืนวานอย่างสุดชีวิต

 

“ ……ก็รู้หรอกว่าสองคนนั้นพักอยู่ในห้องเดียวกัน……แต่ก็เป็นตั้งห้องใหญ่ที่มีห้องนั่งเล่นกับห้องนอนแยกขาดออกจากกัน เป็นแบบนั้นแท้ๆ แต่กลับอยู่ในห้องนอนด้วยกันทั้งคู่นี่……แสดงว่าต้องเป็นอย่างว่ากันจริงด้วยสินะ…… ”

 

โซเนียที่ถูกเชิญเข้าห้องและนั่งอยู่เหนือเก้าอี้นั้น กำลังหน้าแดงแปร๊ดอยู่คนเดียวเนื่องด้วยคำตอบที่ฉุกคิดได้ขึ้นมา

และที่ชวนให้รำลึกในจังหวะเดียวกับที่มีจินตนาการแสนทะเล้นเช่นนั้นลอยผุดขึ้นมา ก็คือสัมผัสของไอ้จ้อนเอริโอที่เผลอไปจับเข้าอย่างเต็มไม้เต็มมือเพราะอุบัติเหตุเมื่อวันวาน

 

ไม่สิ ไม่ใช่แค่สัมผัสอย่างเดียว

ทั้งสีและรูปทรง สำคัญสุดเลยก็คือกลิ่นนั้นได้ปั่นป่วนทำให้สภาพจิตของโซเนียรวนไปหมด

เพียงหวนรำลึกถึงความทรงจำที่ถูกสลักลงไปอย่างรุนแรงดังกล่าวเท่านั้นร่างกายมันก็ร้อนผ่าว เข้าสู่สภาวะยุกยิกอยู่ไม่สุขอย่างหนักหน่วง

ว่าตามตรงคือแค่เห็นหน้าเอริโอเท่านั้นก็หวิดอันตรายหน่อยๆ แล้วหรอกนะ แต่โซเนียก็สามารถหาทางคุมสติเอาไว้ได้แบบหวุดหวิด

 

กระนั้นแล้วก็ไม่อาจจะนิ่งเฉยอยู่ได้โดยไม่ทำอะไรเลย

 

“ โอ้ยย! ฉันเป็นอะไรไปเนี่ย! ”

 

ลุกขึ้นจากเก้าอี้แล้วเดินวนเวียนไปมาทั่วห้อง ดั่งกับพยายามจะทำให้ร่างกายที่ยุกยิกสงบตัวลง

แต่มันเป็นในฉับพลันนั้นเอง

 

ก๊อง

 

เพราะเดินวนโดยไม่สนสภาพรอบตัว ก็เลยเผลอชนชั้นวางของที่ตั้งติดไว้ในห้องเข้าให้

เท่านั้นแหละมีข้าวของที่น่าจะเป็นของพวกเอริโอกลิ้งหล่นออกมาจากภายใน เกิดเป็นเสียงทื่อดังก้อง

เสียงหนักอึ้งเหมือนโลหะมีค่าตกกระทบพื้นทำเอาโซเนียสะดุ้งโหยง

 

“ ว้าย ตายแล้ว!? หรือว่าจะเป็นของมีค่ารึเปล่า!? ”

 

เป็นในจังหวะที่รีบเร่งพยายามจะก้มหยิบเจ้าสิ่งที่กลิ้งออกมาจากกระเป๋าหนังลูกใหญ่นั่นเอง

 

“ ……เอ๊ะ? ”

 

ที่โซเนียถึงกับไม่เชื่อสายตาตัวเอง

เพราะสิ่งที่กลิ้งออกมาจากกระเป๋านั้นคือกลุ่มก้อนทองและเงิน—น่ะก็ถือเป็นเหตุผลอย่างนึง แต่ที่ทำให้เธอรู้สึกสับสนงุนงงอย่างมากยิ่งเป็นที่สุดเลยก็คือรูปทรงต่างหาก

 

ไอ้จ้อนของผู้ชาย

 

แค่นั้นไม่พอ ก้อนทองและก้อนเงินที่มีรูปทรงเหมือนไอ้นั่นของเอริโอซึ่งฝังลึกเข้ามาในหัวไม่ยอมห่างไม่ยอมหายนับตั้งแต่วันนั้น ก็ยังทำให้โซเนียถึงกับฉงนสงสัยว่าตัวเองได้ปัญญานิ่มสติแตกไปแล้วหรือไงเลยด้วยซ้ำ

 

“ งะ ไหงของแบบนี้ถึงได้……!? ”

 

ไม่เห็นจะเข้าใจ เกินเข้าใจมากไป

เพื่อที่จะประคองสติไว้ไม่ให้วิปลาสด้วยแล้ว ทำเป็นไม่เห็นเจ้าสิ่งนี้ไปซะอาจจะดีกว่า

โซเนียที่รับรู้เช่นนั้นด้วยสัญชาติญาณพลันเอาโลหะเลอค่าทั้งสองแท่งเก็บเข้ากระเป๋าอย่างเงียบๆ แล้วจึงส่งกลับเข้าที่เดิม

ทว่า—เธอเองก็คงจะสับสนอลหม่านอย่างหนักเลยกระมัง  

มือก็เลยสั่น พลาดทำของที่อยู่ภายในกระเป๋าหนังร่วงตกลงมาเข้าอีกครา

 

—ตุ๊บ

 

สิ่งที่ตกลงกระทบพื้นอีกครั้งนั่นแทบจะไม่สร้างเสียงใดๆ

เพราะว่ามันไม่ใช่โลหะน่ะเอง

 

“ ……ห้ะ? ”

 

คราวนี้แหละโซเนียมีคิดอย่างจริงจังว่าชะรอยตัวเองจะกลายเป็นบ้าไปซะแล้ว

 

“ ทำไม……ทำไมไอ้จู๋ของเอริโอถึงมาอยู่ตรงนี้ล่ะ……!? ”

 

ไอ้จ้อนที่ใหญ่ยาวกำยำซะจนน่าหวาดกลัวชั่วร้าย มันกำลังเลือดสูบฉีดเต้นตึกๆ อย่างแข็งขันอยู่เบื้องหน้าสายตาของเด็กสาวใสซื่อผู้เผลอตัวใจเต้นถี่ระรัวขึ้นมาเอง