ขับไล่ไอ้มารตัณหา ~เพราะได้รับกิฟต์สุดอนาจารเลยโดนไล่ออกจากนครหลวง แต่แค่ทำเรื่องลามก (รวมช่วยตัวเองด้วย) ก็เวลอัพแบบพรวดพราดเฉย~ - ตอนที่ 24: ดันเจี้ยนระเบิด

เคราะห์ดีตรงที่ไม่ได้มีมอนสเตอร์ทะลักออกมาจากดันเจี้ยนที่พวกผมค้นพบใหม่ มันเป็นดันเจี้ยนแบบเกิดฉับพลันไม่ผิดแน่ก็จริง แต่อย่างน้อยที่สุดก็เหมือนว่าจะยังไม่ได้พัฒนาจนกลายเป็นแบบอิ่มตัวละนะ

 

แต่ก็เป็นที่แน่นอนว่าอย่างน้อยสุดก็มีดันเจี้ยน 5 ที่—และคาดว่าน่าจะมีมากยิ่งกว่านั้น—อุบัติขึ้นมารอบบริเวณ หนำซ้ำยังมีโอกาสที่จะเพิ่มมากขึ้นด้วย ดังนั้นถ้าจะมีแบบอิ่มตัวที่ทะลักทะล้นไปด้วยมอนสเตอร์อุบัติใหม่ขึ้นมาอีกก็คงไม่แปลก

 

ด้วยเหตุนั้นพวกผมจึงรีบรุดกลับไปยังหมู่บ้านในทันที แล้วหลังจากนั้นก็อลหม่านกันยกใหญ่เลย

แจ้งเรื่องให้กับทางเมือง

ทำลายดันเจี้ยนที่พอจะทำลายไหวให้ได้มากที่สุดแล้วคอยเฝ้าระวังรอบบริเวณไปด้วยพร้อมกัน

เตรียมการลี้ภัยให้กับผู้อยู่อาศัยของหมู่บ้าน

อธิบายสถานการณ์ให้กับกิลด์……มีเรื่องต้องทำมากมายก่ายกองเต็มไปหมด

 

คุณกอร์โดกิลด์มาสเตอร์ได้มุ่งมายังที่เกิดเหตุด้วยกันกับรถม้าขนส่งผู้ลี้ภัย และผมก็เพิ่งจะรายงานสถานการณ์ให้เขาฟังจบไปแบบแหม่บๆ นี่ละ

คุณกอร์โดที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ศูนย์วางมาตรการรับมือซึ่งถูกตั้งขึ้นอย่างฉุกเฉินภายในหมู่บ้านอันย่อยยับนั้นพลันอ้าปากกล่าวขึ้น

 

“ ขอบคุณสำหรับคำรายงาน ไม่คิดเลยว่าคำร้องที่แค่ให้ช่วยปกป้องไร่นาจะบานปลายกลายเป็นเรื่องใหญ่แบบนี้ไปได้……แต่ก็เคราะห์ดีตรงที่เราสามารถลงมือได้ก่อนหน้าที่ความเสียหายจะกระจายเป็นวงกว้างนี่แหละ ทั้งหมดเราได้เธอช่วยไว้แท้ๆ เลย ทั้งปกป้องหมู่บ้าน สยบดันเจี้ยนแบบอิ่มตัวได้อย่างทันท่วงที หนำซ้ำยังสืบพบต้นตอของเหตุประหลาดให้ด้วยอีกต่างหาก ขอกล่าวขอบคุณซ้ำใหม่อีกครั้งก็แล้วกัน ”

“ ไม่หรอกครับ พวกคุณนักผจญภัยรุ่นพี่ก็ช่วยเป็นกำลังให้อย่างมากเลยเหมือนกันครับ ”

 

เห็นคุณกอร์โดก้มหัวให้แล้วผมก็รู้สึกกระอักกระอ่วนเกรงใจสุดฤทธิ์

แต่ขนาดพูดแบบนั้นแล้วคุณกอร์โดก็ยังไม่ยอมเงยหน้า เขาเริ่มจะเรียบเรียงคำพูดออกมาดั่งกับเป็นการสรุปคำรายงานของผม

 

“ แต่ดันเจี้ยนระเบิดงั้นเหรอ ไม่คิดฝันจริงๆ ว่าจะมีอะไรพรรค์นี้เกิดขึ้นในพื้นที่ใต้การควบคุม แถมยังจะต้องมาเกิดในยุคที่ฉันเป็นคนบริหารพอดีซะอีกนะ ”

 

ดันเจี้ยนระเบิด

นั่นก็คือปรากฎการณ์ซึ่งจะเกิดในกรณีที่พลังเวทเอนเอียงมากอย่างผิดธรรมชาติเป็นบริเวณกว้าง—ภัยธรรมชาติที่ก่อกำเนิดดันเจี้ยนแบบฉับพลันจำนวนมหาศาลขึ้นในระยะเวลาสั้นๆ

เป็นปรากฎการณ์ที่หายากมากอย่างที่คุณกอร์โดว่ามานั่นแหละ ที่สามารถค้นพบได้ในขั้นที่ยังไม่ก่อความเสียหายมากเช่นคราวนี้ก็นับว่าโชคดีพอตัวแล้ว

 

“ จุดที่น่ากลัวของภัยพิบัตินี้ก็คือ จะก่อให้เกิดดันเจี้ยนแบบฉับพลันขึ้นมาเป็นจำนวนมากนี่แหละ ส่วนมากจะเป็นแค่ดันเจี้ยนธรรมดาที่ไม่มีจุดเด่นอะไรนอกจากเติบโตไวก็จริง แต่ยิ่งมีแบบฉับพลันเกิดขึ้นมามากเท่าไหร่ก็จะยิ่งทำให้มีโอกาสเปลี่ยนกลายเป็นแบบอิ่มตัวโผล่ขึ้นมามากขึ้นเท่านั้น เผลอแปปเดียวก็อาจเกิดการอุบัติขึ้นของมอนสเตอร์จำนวนมาก—หรือสแตมปีด—ที่เพียงพอจะถล่มเมืองป้อมปราการให้ย่อยยับได้แล้ว……อะไรแบบนี้ก็มีให้เห็นได้ไม่น้อยเลยเช่นกัน ”

 

มาตรการสำหรับรับมือดันเจี้ยนระเบิดก็คือ ต้องคอยไล่ทำลายดันเจี้ยนไปเรื่อยๆ จนกว่าจะไม่มีดันเจี้ยนใหม่ปรากฎขึ้นมาอีกเท่านั้น ดังนั้นจึงจำเป็นต้องใช้หมู่บ้านแห่งนี้เป็นฐานทัพแล้วทำการออกสำรวจ & พิชิตซ้ำไปเรื่อยๆ น่ะเอง

 

“ จะให้นักผจญภัยทั้งหมดของภูมิภาคออกมาช่วยกันรับมือกับภารกิจนี้ พูดแบบนี้กับพวกเธอที่เพิ่งพิชิตดันเจี้ยนด้วยกันเพียงแค่ 2 คนจบไปหมาดๆ มันอาจฟังดูน่าเกลียด แต่คาดว่าคงต้องขอให้พวกเธอช่วยเหลือในการพิชิตดันเจี้ยนที่มีมากมายต่อไปด้วยอีกแรง จะจ่ายค่าตอบแทนให้อย่างงามเลย ได้โปรดช่วยเป็นกำลังให้กับเราทีเถอะ ”

“ หากเป็นนักผจญภัยก็ต้องช่วยอยู่แล้วครับ รีบทำให้หมู่บ้านแห่งนี้กลับมาเป็นที่ที่ผู้คนสามารถอยู่อาศัยอย่างอุ่นใจให้ได้โดยเร็วที่สุดกันเถอะครับ ”

 

ถึงผมจะถูกไล่ตะเพิดออกจากนครหลวงด้วยโทษฐานที่เป็น <มารตัณหา> แต่ความรู้สึกเลื่อมใสศรัทธาใน <อัศวินศักดิ์สิทธิ์> ก็ไม่ได้หายไปไหน ไม่อาจจะมองข้ามสถานการณ์นี้ไปได้เลย

 

“ พูดแบบนี้ก็ช่วยเราได้มากเลย ให้ตายเถอะนะเธอนี่ มีความจริงใจมากล้นซะจนนึกไม่ถึงจริงๆ ว่าจะสามารถช่วยเหลือหมู่บ้านและพิชิตดันเจี้ยนแสนอันตรายได้โดยลำพังแค่สองคน ช่างเป็นเด็กหนุ่มที่ยอดเยี่ยมมากซะจนอยากได้เป็นลูกเขยเลยเชียวละ ”

 

คุณกอร์โดแย้มยิ้มอย่างมีความสุข

และเป็นตรงนั้นเองที่ผมนึกขึ้นได้ว่ามีเรื่องที่ต้องถามยืนยันกับคุณกอร์โด

 

“ คือว่า เกี่ยวกับดันเจี้ยนที่พวกผมพิชิตไปน่ะครับ……ตามจริงแล้วมีคิดว่ามันดูแหม่งๆ ไม่สมกับเป็นแบบอิ่มตัวอยู่นิดหน่อย อาจจะมีมอนสเตอร์ทะลักออกมาก็จริงแหละ แต่เจ้านั่นมันเป็นแบบอิ่มตัวจริงๆ น่ะเหรอ ”

 

ตอนที่รายงานก็แจ้งรายละเอียดของดันเจี้ยนไปรอบแล้วหรอก แต่ผมก็เอ่ยถามกับคุณกอร์โดโดยที่เสนอความเห็นของตัวเองร่วมไปด้วย

แล้วทีนี้คุณกอร์โดก็กล่าว “อืมม” โดยเอามือลูบคางไปพลาง,

 

“ ก็จริงนะ……พอฟังดูอีกรอบแล้วก็ไม่เหมือนแบบอิ่มตัวจริงๆ นั่นแหละ แต่ที่มีมอนสเตอร์โผล่ทะลักออกมานี่ก็แสดงว่า ดันเจี้ยนอาจจะส่งผลกระทบต่อกันและกันขึ้นมาก็ได้ ”

 

คุณกอร์โดเอ่ยกล่าว

ในกรณีที่ดันเจี้ยนอุบัติขึ้นเป็นจำนวนมากในระยะใกล้กัน พลังเวทอันเข้มข้นของดันเจี้ยนแต่ละที่ก็จะส่งผลต่อต้านกันและกันเองแน่ะ และก็เคยมีเคสที่มอนสเตอร์ซึ่งอยู่ข้างในเข้าใจผิดว่า “ดันเจี้ยนกำลังจะถล่ม!?” แล้ววิ่งหนีออกมายังภายนอกอยู่บ้างเหมือนกัน

 

“ ดันเจี้ยนระเบิดถือเป็นภัยพิบัติที่ไม่ค่อยมีตัวอย่างให้เห็นเท่าไหร่ก็เลยยืนยันอะไรไม่ได้ แต่หากสมมติว่าดันเจี้ยนที่เธอเข้าท้าชนไม่ใช่แบบอิ่มตัวจริง งั้นต้นตอการอุบัติขึ้นของมอนสเตอร์จำนวนมากก็น่าจะเป็นอย่างที่ว่ามานั่นแหละ ”

 

คุณกอร์โดแสดงความเห็นไว้ว่าเช่นนั้น

และผมที่รับฟังก็เอ่ยสมทบไปว่า “แบบนี้เอง”

แต่ถ้างั้นก็จะเกิดเป็นข้อสงสัยใหม่ขึ้นมา แค่ดันเจี้ยนส่งผลกระทบต่อกันแค่นั้นมันจะถึงกับทำให้มีมอนสเตอร์มากมายมหาศาลแห่กันออกมายังภายนอกเลยเชียวเหรอ

ทว่าก็ไม่อาจจะสืบสวนเกี่ยวกับดันเจี้ยนที่ถูกพิชิตลงไปเรียบร้อยได้มากยิ่งกว่านี้ ผมจึงไม่เหลือทางอื่นนอกจากต้องยอมเชื่อตามคำพูดของคุณกอร์โดไปก่อน

 

แล้วหลังจากนั้นซักพัก

ได้มีการตั้งค่ายแบบง่ายๆ ขึ้นภายในหมู่บ้านที่ทำการอพยพผู้อยู่อาศัยเรียบร้อย และพวกผมที่เป็นนักผจญภัยก็อาศัยค่ายดังกล่าวเป็นฐานที่มั่น ใช้ชีวิตวันๆ ไปกับการลุยพิชิตดันเจี้ยน

ดันเจี้ยนที่อยู่ระหว่างเติบโตนั้นแม้จะมีศัตรูเยอะแต่เลเวลก็ไม่ได้สูง ผมกับอลิเซียไล่เก็บสะสมประสบการณ์ต่อสู้จริงผ่านการพิชิตดันเจี้ยนจำนวนนึงด้วยกันเพียงสองคน ค่อยๆ อัพเลเวลกันไปทีละนิดทีละหน่อย

 

จริงอย่างที่คุณกอร์โดประกาศ ได้รับค่าตอบแทนจากการพิชิตดันเจี้ยนเป็นเงินราคางามจนชวนรู้สึกผิดเลยทีเดียว ดังนั้นเงินเก็บใช้สอยก็เลยค่อยๆ เพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆ

ก็อย่างที่ว่ามานี่แหละ มาตรการรับมือดันเจี้ยนระเบิดดำเนินไปโดยไม่มีปัญหาน่าหนักใจ ราบรื่นไร้อุปสรรคต่างจากเหตุชวนช็อกตอนที่ค้นพบดันเจี้ยนจำนวนมากในช่วงแรกซะเหลือเกิน

 

……แต่ ในระหว่างที่มาตรการรับมือดันเจี้ยนระเบิดกำลังดำเนินไปได้สวย

ก็ได้เกิดปัญหาใหญ่หลวงสองอย่างขึ้นมาอยู่เบื้องหน้าพวกผม

 

หนึ่งในนั้นก็คือ……

 

“ พวกแก ในระยะเวลาสั้นๆ แค่นี้หักโหมใช้อาวุธหนักกันเกินไปแล้ว! เล่นมาขอให้ช่วยซ่อมบำรุงซะถี่แบบนี้เลยได้ไง ถึงจะเป็นอาวุธที่ฉันสร้างขึ้นแต่ถ้าใช้ไม่ระวังมากเดี๋ยวก็พังเอาหรอก! ”

 

เพราะอลิเซียเลเวลอัพ บวกกับพลังการต่อสู้ตั้งต้นของผมเพิ่มสูงขึ้น ก็เลยเข้าทำการท้าทายดันเจี้ยนโดยที่ไม่ได้ใช้งานดาบดุ้นคุณชายน่ะ  

จึงเป็นผลทำให้อาวุธสึกหรออย่างรวดเร็วมาก และพอเห็นหน้าของพวกผมที่มาขอให้ช่วยซ่อมบำรุงเกือบแทบทุกวันแล้ว คุณเวพุสก็ได้ตะคอกดังลั่นประหนึ่งเป็นการสั่งสอนออกมาว่างั้น

 

 

อลิเซีย บลูอายส์  14 ปี  ฮิวแมน  <อัศวินศักดิ์สิทธิ์เทวะ>  เลเวล 20

สกิลที่ถือครอง

บัฟสมรรถภาพร่างกาย [ใหญ่สุดขั้ว] Lv5

บัฟกำลังดาบ [ใหญ่] Lv3

ตรวจจับรอบบริเวณ Lv3

แคร์ฮีล Lv3

ข่ายเทพพิทักษ์ Lv2

ดาบผ่าเทพมาร Lv2