“ …………………………พ่อรู้สึกปวดใจอย่างสุดซึ้งเลยจริงๆ นะ ”

 

วันถัดมาหลังจากพิธีประทาน

ผมที่เอาแต่นั่งหมกตัวจิตหลุดลอยอยู่ภายในห้องมาตลอดได้ถูกคุณพ่อเรียกตัวให้ไปหาในช่วงเย็น

ตามปกติแล้ว ช่วงเวลานี้เราทุกคนจะมานั่งรวมตัวพูดคุยกันอยู่ในโรงอาหาร

แต่วันนี้ผมถูกเรียกให้มายังห้องทำงานของคุณพ่อด้วยตัวคนเดียวเลย

 

นอกจากผมกับคุณพ่อแล้ว ภายในห้องก็มีคนอื่นแค่เซบาสเตียนที่เป็นพ่อบ้านมากประสบการณ์ของตระกูลสการ์เล็ตเท่านั้นเอง

 

“ พ่อรักลูกมากนะ คิดมาตลอดว่าต่อให้ลูกได้รับ <กิฟต์> แบบไหนมาก็จะช่วยชี้แนะแนวทางที่จะนำไปสู่ความสุขให้จงได้เลย ทว่า……คือ จะว่ายังไงดี……ตระกูลสการ์เล็ตคือวงศ์ตระกูล <อัศวินศักดิ์สิทธิ์> อันเป็นทั้งคมดาบของราชาและสัญลักษณ์ตัวแทนของโบสถ์น่ะสิ ถึงอยากช่วยแต่มันก็มีขอบเขตขีดจำกัดอยู่ ”

 

คุณพ่อพูดจาอึกอักซะไม่เหลือเค้าความสดใสเหมือนทุกที

 

“ <กิฟต์> ของลูกได้กลายเป็นเรื่องฮือฮาให้แซ่ดไปทั่วเมืองแล้ว ทางราชาและฝั่งโบสถ์ก็ได้ส่งหนังสือประกาศสั่งให้พ่อรีบหาทางจัดการมาด้วย หนำซ้ำหากเรื่องแพร่กระจายไปกว้างไกลเช่นนี้ ลูกเองก็คงจะอยู่ในเมืองลำบากด้วยอีกเช่นกัน ”

 

จริงอย่างที่คุณพ่อพูดมานั่นแหละ

กิฟต์ <มารตัณหา>

แถมด้วยสกิลคือพยศเย็ด

นับเป็นกิฟต์เฮงซวยโคตรอัปยศที่รู้ถึงไหนอายถึงนั่นของแท้ หากความแตกไปถึงหูผู้คนโดยรอบก็ไม่มีทางจะดำเนินชีวิตอยู่ต่อไปอย่างหน้าตาเฉยได้หรอก

 

ว่ากันแต่แรกเริ่มเดิมทีแล้ว ที่ทั้งวันนี้เอาแต่หมกตัวอยู่ในห้องก็เป็นเพราะไม่อยากจะพบหน้ากับคนที่รู้จักผมนั่นเอง พูดแบบง่ายๆ ก็คือไม่อยากเจอหน้าใครเลยนั่นแหละ

 

“ จึงจะขอตัดลูกออกจากกองมรดกนับตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป อยากให้ลูกเดินทางออกไปจากเมืองนี้ แล้วใช้ชีวิตอยู่ให้ได้ด้วยลำแข้งตัวเองที ”

 

ดังนั้นข้อเสนอของคุณพ่อจึงไม่ได้บ้าบอไร้เหตุผลแต่อย่างใดเลย ถือเป็นสิ่งที่ตัวผมเองปรารถนาซะด้วยซ้ำไป

 

“ แต่อย่าได้ลืมนะ ถึงจะพูดว่าตัดขาดกันแต่ก็เป็นเพียงแค่ในนาม หากประสบพบเจอกับความลำบากพ่อก็พร้อมจะช่วยเหลือเสมอ จะมอบเงินทุนที่ใช้ได้ซักระยะเอาไว้ให้ ลองมุ่งไปยังทางทิศตะวันตกดูก่อนเถอะ จงไปเริ่มต้นชีวิตใหม่ในฐานะ ‘เอริโอ’ ที่ไม่มีชื่อเสียงเรียงนามใดๆ แล้วตั้งตัวให้ได้ในเขตชนบทที่เสียงลือเสียงเล่าอ้างจากนครหลวงขจรขจายไปไม่ถึงซะ ”

“ ……ครับ ”

 

ผมจึงต้องลาจากกับครอบครัวที่แสนอ่อนโยน กลายเป็นถูกขับไล่ออกจากนครหลวงอันเป็นบ้านเกิดไปด้วยเหตุเช่นนี้

 

 

 

ออกเดินทางในยามดึกสงัด

ผมรอจังหวะที่ทุกคนเข้านอนกันหมด แล้วจึงจากนครหลวงไปโดยที่ไม่ถูกใครอื่นรับรู้เลยนอกจากครอบครัว

เพิ่งจะเคยออกนอกเมืองด้วยตัวคนเดียวเป็นครั้งแรก แต่นอกจากวิชาดาบ ทางบ้านก็ได้สอนความรู้ด้านเศรษฐศาสตร์และกลไกของบ้านเมืองให้ด้วยรูปแบบทดลองปฏิบัติจริงไว้แล้วเรียบร้อย ก็เลยไม่ได้กลุ้มใจเท่าไหร่ เงินทุนก็มีพอประมาณเลยด้วย

 

แต่ก็นั่นแหละ ความสิ้นหวังและความใจหายที่สูญเสียทั้งหมดทุกสิ่งไปในเพียงชั่วพริบตาเดียวมันก็โถมเข้ามาจนแน่นอกไปหมด

ทั้งนี้ทั้งนั้นก็เป็นเพราะไอ้เจ้า <กิฟต์> ที่ได้รับมาเมื่อวานนี้แท้ๆ

 

“ เฮ่อ…… ”

 

ผมปล่อยตัวไปกับแรงสั่นของรถม้า พลางมองอย่างใจลอยลงมายังสเตตัสเพลทของตัวเอง

นั่นก็คือกระดานประหลาดที่จะได้รับจากโบสถ์ในวันเกิดตอนอายุครบ 4 ปี, เป็นสิ่งที่จะแสดงเลเวลกับสกิลที่ถือครองของผมให้เห็น

 

 

เอริโอ สการ์เล็ต  14 ปี  ฮิวแมน  <มารตัณหา>  เลเวล 1

สกิลที่ถือครอง  

พยศเย็ด Lv1

 

 

ต่อให้ดูซักกี่ครั้งความเป็นจริงก็ไม่เปลี่ยนไป

ก็ยังเป็น <กิฟต์> สุดน่าอายกับสกิลสุดขายหน้าดังเดิม

ผมถอนหายใจออกมาเป็นครั้งที่เท่าไหร่แล้วก็ไม่รู้นับตั้งแต่เมื่อวาน

 

“ ว่าก็ว่าเถอะ…… ”

 

ผมมองสกิลที่ถูกแสดงอยู่เหนือสเตตัสเพลทไปพลางกล่าวพึมพำออกมา

 

“ ที่มันรู้สึกร้อนรุ่มตรงบริเวณร่างกายท่อนล่างมาตั้งแต่เมื่อวานนี่ เป็นเพราะผลของไอ้เจ้าสกิลพยศเย็ดนี่รึเปล่านะ……? ”

 

ผมหันความสนใจไปยังร่างกายท่อนล่างที่แผ่รังสีร้อนรุ่มยุกยิกอยู่ไม่สุขมาตลอดตั้งแต่เมื่อวาน

เพราะความช็อคจากการได้รับ <กิฟต์> สุดอัปยศก็เลยไม่ได้ใส่ใจมาจนตอนนี้ แต่ในสถานการณ์ปัจจุบันที่ไม่มีอะไรอื่นให้ทำนอกจากปล่อยตัวไปกับแรงสั่นของรถม้าเช่นนี้แล้ว การจะหักห้ามใจไม่ให้คิดเลยนี่ก็ออกจะยากลำบาก

 

พอเริ่มคิดขึ้นมาครั้งนึงแล้วก็ยั้งตัวไว้ไม่อยู่

ตัวผมที่รู้สึกเงี่ยนขึ้นมาในระดับที่ไม่เคยเป็นมาก่อนนั้นค่อยๆ ยื่นมือลงไปยังร่างกายท่อนล่างอย่างช้าๆ

ที่อยู่ตรงนั้นก็คือไอ้ม้าของผมที่พองใหญ่ขึ้นมาระดับที่เจ้าช้างน้อยที่อยู่จนถึงเมื่อวานซืนเทียบชั้นด้วยไม่ติด

 

“ เจ้านี่ก็เป็นผลจาก <กิฟต์> และสกิลด้วยรึเปล่านะ……? โอ๊ยปัดโธ่ เป็นซะแบบนี้จะถูกไล่ตะเพิดออกมาก็ไม่มีสิทธิโต้แย้งอะไรได้เลยนี่นา…… ”

 

ประสิทธิภาพของ <กิฟต์> มันช่างอนาจารอะไรขนาดนี้

ถึงจะรู้สึกเกลียดตัวเองขั้นหนักร่วมด้วย แต่ผมก็เริ่มทำการช่วยสำเร็จความใคร่ให้ตัวเองดั่งกับเป็นการหลบหนีจากความเป็นจริง

ถึงยังไงคนที่อยู่ในรถม้าก็มีแค่ผมคนเดียวนี่นะ แถมยังมีเสียงดังกุกกักๆ ขึ้นมาจากถนนต่อเนื่องก็เลยไม่มีใครได้ยินเสียงผมกำลังรูดกล้วยหรอก

หนำซ้ำยังสูญเสียทุกสิ่งอย่างไปเรียบร้อยแล้วอีก มาจนป่านนี้มัวสนใจเรื่องเล็กน้อยไปก็ไม่ได้อะไรเป็นชิ้นเป็นอัน

 

“ ……อึ๊ ”

 

ผมก็คลายกำหนัดของตัวเองด้วยความรู้สึกส่งเดชแบบนั้นหรอกนะ……

 

“ เอ๊ะ……อะไรเนี่ย……? ”

 

ทว่าถึงแม้มังกรจะพ่นน้ำออกมากองใหญ่ๆ แล้ว แต่ความแสบจี๊ดตรงร่างกายท่อนล่างมันกลับไม่ยอมสงบลงมาเลยแม้แต่นิด

 

“ เสร็จแค่น้ำเดียวไม่ได้ช่วยให้หายพยศเลยซักนิด……!? ”

 

เพิ่งจะเคยเป็นแบบนี้ครั้งแรกนี่แหละ

เออผมก็เริ่มเข้าช่วงวัยหนุ่มแล้วแหละ จะฟื้นตัวเร็วก็สมควร

แต่ยิงปุ๊บแล้วอยากจะยิงนัดต่อไปออกมาในทันทีเลยแบบนี้มันเพิ่งจะเคยเป็นครั้งแรก

 

“ ฮืออ ไอ้เจ้า <กิฟต์> นี่มันอะไรกันเนี่ย……เฮงซวยบัดซบที่สุดเลยนี่นา…… ”

 

ไม่เอาแล้วขอร้อง

ขอให้เกิดสวรรค์เป็นใจช่วยให้ <กิฟต์> เปลี่ยนกลายเป็นอย่างอื่นทีเถอะ……แม้จะรู้ว่าไร้ความหมายแต่ผมก็มองลงไปยังสเตตัสเพลทอีกครั้ง

 

“ ……อ้าว? ”

 

ฉับพลันนั้น ผมก็รู้สึกช็อคหนักมากระดับที่เริ่มต้นลนลานอย่างจริงจังเลยว่าตาตัวเองมันเพี้ยนไปแล้วรึเปล่า

ก็เจ้าสิ่งที่ถูกแสดงอยู่บนสเตตัสเพลทมันต่างออกไปจากเมื่อตะกี้นี่นา

 

 

เอริโอ สการ์เล็ต  14 ปี  ฮิวแมน  <มารตัณหา>  เลเวล 2

สกิลที่ถือครอง  

พยศเย็ด Lv1

 

 

“ เอ๊ะ? ไหงเลเวลถึงขึ้นล่ะ……? ”

 

ผมกล่าวพึมพำอย่างมึนงงออกมาว่าเช่นนั้น