“ วะ วันนี้ต้องขอโทษด้วยจริงๆ นะ……ถ้ามีเรื่องกลุ้มใจก็บอกได้เลยนะ จะร่วมเป็นกำลังให้ ”

 

ถึงแม้โซเนียจะปั้นสีหน้าสงบเสงี่ยมเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นอยู่ตลอดการรับประทานอาหาร แต่ก็คงจะมีรู้สึกอึดอัดขัดใจในหลายด้านอยู่ลึกๆ เหมือนกันนั่นแหละ

ตอนที่ลากลับ เธอจึงทำหน้าแดงแปร๊ดแล้วกล่าวออกมาเช่นนั้น

 

แม้จะเป็นอุบัติเหตุแต่ก็ทำให้เค้าต้องมาจับไอ้ตรงนั้นเลยไง ต่อให้คิดยังไงฝ่ายที่สมควรต้องชดใช้มันก็น่าจะเป็นฝั่งผมแท้ๆ นะ……

แต่สำหรับโซเนียแล้ว คงจะรู้สึกผิดในฐานะที่เป็นเจ้าบ้านชวนพวกผมมาแต่กลับพลาดพลั้งก่อเรื่องขึ้นละมั้ง

โธ่เอ๊ย ลำพังแค่นี้ก็ได้รับการตอบแทนจากผู้คนรอบตัวโซเนียมามากมายก่ายกองแล้วแท้ๆ นี่ยังไปทำให้เค้ารู้สึกลำบากใจมากเข้าไปอีกซะได้ ผมนี่มันสะเพร่าจริงๆ เลย

 

คิดเรื่อยไปเช่นนั้นพลางเดินทางกลับบ้าน

 

“ ……เอริโอ ”

 

อลิเซียสอดส่องสายตามายังใบหน้าผม ก่อนที่จะกล่าวอย่างกะทันหันฉุกละหุกออกมาว่า

 

“ ……ท่าทางของโซเนียดูแปลกไปไม่พอ ยังได้กลิ่นตรงนั้นของเอริโอลอยโชยมาจากมือของเธอตลอดเลยด้วยนี่ เกิดอะไรขึ้นหรือ? ”

 

ตะกี้นี้เค้าพูดว่าได้กลิ่นตรงนั้นของผมลอยมาจากมือโซเนียงั้นเรอะ?

 

เอ๊ะ มันอะไรกันน่ะไอ้เจ้าความสามารถตรวจจับนี่

พลังแฝงของ <อัศวินศักดิ์สิทธิ์เทวะ> ?

ถึงกับสับสนเป็นงงอยู่ชั่วครู่ แต่ดูแล้วน่าจะไม่เกี่ยวห่าอะไรกับ <อัศวินศักดิ์สิทธิ์เทวะ> หรอกเนอะอีหยั่งเงี้ย……

 

“ เอิ่มคือพอดีเกิดอุบัติเหตุนิดหน่อยน่ะ ก็นั่นไง มีไอ้ที่ป่วนๆ กันเพราะทำชาหกอยู่ใช่มั้ย? ตอนนั้นผมล้มไปพร้อมกับโซเนีย— ”

 

เพราะไม่ใช่เรื่องที่รู้แล้วจะเสียหายอะไร (ขนาดนั้น) ผมจึงเล่าเรื่องราวความเป็นมาให้อลิเซียฟังอย่างละเอียด

แม้วันก่อนอลิเซียจะแสดงท่าทางหึงโซเนีย แต่เช่นเดียวกับที่ทำสีหน้าไม่ทุกข์ร้อนตอนคุณเรนนี่ คราวนี้เธอก็แค่รับฟังเรื่องราวอย่างเยือกเย็นพร้อมกล่าว “……งั้นหรือ ลำบากแย่เลยนะ” ออกมา

 

คิดแบบนั้นอยู่หรอกนะ

 

“ ……เอริโอไม่โดนน้ำร้อนลวกก็ดีแล้ว ……อืม แต่เรื่องนั้นช่างไปก่อน”

“ เอ๊ะ? ”

 

แต่พอกลับมาถึงที่พักแรมเข้าเท่านั้นแหละ อลิเซียก็ฉุดมือผมลากไปติดกำแพงเฉยเลย!?

 

“ ……ตอนคุณเรนนี่ก็ไม่เห็นจะคิดอะไรมากมาย……แต่ไม่รู้ทำไม พอได้ยินเรื่องคราวนี้แล้วมันกลับรู้สึกเงี่ยนขึ้นมาสุดๆ ไปเลย ……วันนี้เรามา……สนิมสนมกลมเกลียวกันให้มากๆ เลยนะ……❤ ”

“ เดี๋ยว อลิเซี—มุ๊ฟฟ!? ”

 

ถึงจะไม่แสดงอาการหึงออกนอกหน้า แต่เหมือนว่าถ้าผมตีสนิทกับหญิงอื่นเกินสมควรแล้วจะส่งผลให้ความต้องการทางเพศของคุณเธอเพิ่มสูงขึ้นแหละ

ผมถูกจับขย่มให้รู้ซึ้งถึงนิสัยด้านนั้นของอลิเซียเป็นเวลาหนึ่งคืนเต็มๆ เลยทีเดียว

 

 

เอริโอ สการ์เล็ต  14 ปี  ฮิวแมน  <มารตัณหา>  เลเวล 78

สกิลที่ถือครอง

พยศเย็ด Lv7

พันธสัญญานายบ่าว (ไม่มี Lv)

แปลงรูปทรงดุ้นคุณชาย Lv6

แปลงคุณลักษณะดุ้นคุณชาย Lv6

แยกถอนดุ้นคุณชาย Lv3

ได้เปรียบต่างเพศ (ไม่มี Lv)

งอกเงยดุ้นคุณชาย Lv2

(รวมส่วนที่เลเวลอัพจากการสนิทสนมในวันก่อนหน้าด้วย)

 

 

 

 

วันรุ่งขึ้น

 

ผมกับอลิเซียก็เข้ารับคำร้องใหม่อีกครั้ง คราวนี้ออกเดินทางไปไกลหน่อย

ที่หมายก็คือหมู่บ้านเลียบภูเขาซึ่งห่างออกไปในระยะนั่งรถม้าครึ่งวันถึง

เห็นว่าในระยะนี้จะมีมอนสเตอร์โผล่มาที่หมู่บ้านบ่อยครั้ง ทำให้พืชผลการผลิตเสียหายแน่ะ หากมีแค่เหล่านักรบของหมู่บ้านสู้อยู่ฝ่ายเดียวก็คงจะเกินรับไหวในไม่ช้า เค้าก็เลยขอความร่วมมือกับเหล่านักผจญภัยอยากให้ช่วยทำการกวาดล้างบริเวณรอบข้างในรวดเดียวไปเลย เนื้อหาของคำร้องก็ประมาณนั้นละ

 

หมู่บ้านอาจตั้งอยู่ไกลเกินกว่าจะใช้เป็นตัวตรวจสอบตำแหน่งทิศทางบริเวณรอบเมืองได้ก็จริง แต่งานสำรวจในเขตภูเขาจะถือเป็นประสบการณ์ที่ดีสำหรับนักผจญภัย แถมการได้ประมือกับมอนสเตอร์จำนวนมากก็คงเหมาะสำหรับเป็นการอุ่นเครื่องพอดีด้วย เพราะคิดดังนั้นพวกผมก็เลยออกตัวรับคำร้องนี้มาน่ะ แถมหากเอาชิ้นส่วนของมอนสเตอร์ที่ปราบไปขายก็จะแลกได้เป็นเงินกลับมาด้วยอีกต่างหาก

 

ทว่า ในการจะรับคำร้องนี้ก็มีปัญหาอยู่หนึ่งอย่าง

ผมปล่อยตัวไปกับแรงสั่นของรถม้า พลางส่งเสียงเข้าหาอลิเซียที่นั่งอยู่เคียงข้าง

 

“ เอิ่ม อลิเซีย? จะขอย้ำให้แน่ใจไว้อีกครั้งแล้วกัน คิดว่าคำร้องนี้คงจะกำหนดให้เราต้องค้างคืนในหมู่บ้านเป็นเวลาหลายวันได้ และในหมู่บ้านก็คงไม่มีที่พักแรมขนาดใหญ่ด้วย ตลอดช่วงที่ค้างอยู่นี้ต้องอดใจห้ามทำเรื่องอย่างว่านะ? ”

“ ……จะพยายาม ”

“ มองตาผมแล้วพูดใหม่เลย! แล้วก็เล่นพูดไปด้วยลูบขาอ่อนผมไปด้วยแบบนี้มันทำเอาความน่าเชื่อถือปลิวหายวับหมดเลยนะเนี่ย!? ”

 

จะไหวรึเปล่าหว่า……

ก็อลิเซียนี่คือ ทำค่อนข้างแรงแล้วก็ยังครางเสียงดังอีกด้วยไง หากเป็นที่พักแรมขนาดเล็กละก็มีหวังผู้คนโดยรอบได้ยินเสียงกันหมดแหง ผมเองก็ไม่อยากจะให้คนอื่นได้ยินเสียงทำนองนั้นของอลิเซียด้วย ดังนั้นก็เลยเหมือนว่าคงต้องคอยกำชับคุมอลิเซียให้อยู่หมัดอย่างเดียวเท่านั้นแหละ

 

ก็ไม่ได้มีความคิดจะใช้พันธสัญญานายบ่าวบีบให้อลิเซียยอมเชื่อฟังตามคำพูดหรอกนะ แต่พอเจอเรื่องหยั่งงี้ทีไรก็ชักอยากจะสาปแช่งอำนาจสุดลำเอียงของสกิลพันธสัญญานายบ่าวที่สั่งห้ามทำพวกเรื่องอย่างว่าไม่ได้เหลือเกิน

 

“ อืมม ควรจะรับคำร้องอื่นแทนดีกว่าจริงๆ ด้วยแหละมั้ง ”

 

คำร้องนี้มีนักผจญภัยคนอื่นเลือกรับกันหลายคน แล้วก็ได้ยินว่ามีปาร์ตี้จำนวนนึงได้นำหน้าเข้าไปในหมู่บ้านเรียบร้อยแล้วด้วย ต่อให้ไม่มีพวกผมก็น่าจะกวาดล้างมอนสเตอร์ได้อยู่ดี

 

“ แต่ถ้ายกเลิกคำร้องโดยไม่มีเหตุผลสมควรก็จะมีผลกระทบต่อความเชื่อมั่นอีก สงสัยผมคงต้องคอยกำชับอย่างหนักแน่นจริงๆ นั่นแหละ……การจะปฏิเสธเล่ห์เย้ายวนของอลิเซียนี่ดูท่าจะโหดหินใช่เล่นแฮะ ”

 

ใกล้จะถึงหมู่บ้านแล้วด้วย คงต้องทำใจให้มั่นสถานเดียวเท่านั้นละ

เป็นในฉับพลันที่คิดอะไรเช่นนั้นอยู่น่ะเอง

 

“ เฮ้ยคุณ!? เป็นอะไรน่ะ ไหวรึเปล่า!? ”

 

จู่ๆ รถม้าก็หยุดวิ่งกะทันหัน พร้อมกับที่เสียงประหนึ่งกรีดร้องของคุณคนขับดังกังวาน

 

ผมกับอลิเซียกระโจนลงจากเกวียนเพื่อดูว่าเกิดอะไรขึ้น

แล้วจึงพบเด็กสาวผู้เต็มไปด้วยบาดแผลกำลังล้มอยู่เหนือทางที่เชื่อมกับหมู่บ้าน

อาการหนักใช่เล่นเลย ทางที่คิดว่าเธอน่าจะฝืนเดินมานั้นมีรอยเลือดยาวต่อเนื่องเป็นจุดๆ

 

“ อลิเซีย! ใช้สกิลรักษาที! ”

“ ……อือ ”

 

ผมอุ้มตัวเด็กสาวขึ้นมาอย่างรีบร้อน ให้ดื่มโพชั่นที่พกไว้กับตัวไปพลางขอร้องให้อลิเซียช่วยใช้สกิล สกิลรักษาของอลิเซียนั้นยังเหลือจุดที่ไม่ได้ตรวจสอบอยู่บ้าง แต่อิทธิฤทธิ์ของมันก็ออกมาทรงพลังมากยิ่งกว่าที่คิดไว้ซะอีก บาดแผลของเด็กหญิงค่อยๆ สมานกันขึ้นมาในทันตา

 

“ ไม่เป็นอะไรนะ!? ไปได้แผลนี้มาจากไหนเหรอ!? ”

 

ส่งเสียงเข้าหาเด็กสาวที่ยื้อชีวิตเอาไว้ได้

แต่แค่สกิลรักษากับโพชั่นก็ไม่อาจทำให้เลือดที่สูญเสียไปไหลกลับมา สติของเด็กสาวที่เต็มไปด้วยบาดแผลยังคงดูเลือนรางอยู่ไม่ขาด

 

“ มะ หมู่บ้าน……ทุกคนในหมู่บ้าน…… ”

 

เสียงของผมช่วยกระตุ้นให้เด็กสาวเค้นตัวเปล่งเสียงแหบพร่า

 

“ ทุกคนได้ตายกันหมดแน่……ใครก็ได้ ช่วยด้วย…… ”

 

ความปรารถนาอันแรงกล้านั่นคงเป็นสิ่งที่ผลักดันให้เธอที่บาดเจ็บหนักมุ่งหน้ามาจนถึงตรงนี้ละมั้ง

เด็กสาวทิ้งคำพูดเหล่านั้นเอาไว้ก่อนจะหมดสติไป

ในฉับพลันให้หลัง

 

“ กร๊าาวววววววววววววววว! ”

“ ฮึก! ”

 

ไล่ตามกลิ่นเลือดของเด็กสาวมารึไง

พลันมีมอนสเตอร์หนึ่งตัวกระโจนเข้ามาจากเส้นทางเบื้องหน้า

ผิวสีน้ำเงินและร่างใหญ่มหึมา มอนสเตอร์ประเภทหมาป่าเลเวลอ้างอิง 40, บลูแฟงค์

ไม่ใช่มอนสเตอร์ที่สมควรจะโผล่มาอยู่ตามทางเชื่อมเมืองเลยซักนิด

 

“ ชิ! ”

“ กะ!? ”

 

ชักดาบที่คาดไว้กับเอวแล้วสะบั้นออกไป ผมปลิดชีพเจ้ามอนสเตอร์ตัวนั้นลงได้ในอึดใจ

แต่ก็ไม่ใช่สถานการณ์ที่จะโล่งอกได้เลยซักนิดเดียว

ไม่ต้องสืบก็รู้ว่ากำลังเกิดเหตุไม่สู้ดีอยู่ที่หมู่บ้านข้างหน้านี้แน่นอน

 

“ อลิเซีย ช่วยพาเธอคนนั้นกับคุณคนขับไปส่งยังที่ปลอดภัยที ผมจะรุดหน้าไปยังหมู่บ้านก่อน แต่คิดว่าคงจำเป็นต้องพึ่งพาสกิลรักษาของอลิเซียแน่ หากช่วยให้ทั้งสองคนปลอดภัยแล้วก็รีบกลับมาโดยเร็วที่สุดทีนะ ”

“ ……เข้าใจแล้ว ”

 

อลิเซียปลดม้าสองตัวออกจากรถม้า แล้วจึงขึ้นขี่เหนือหลังม้าด้วยกันกับเด็กสาวที่หมดสติ

คุณคนขับก็ขึ้นนั่งเหนือหลังม้าอีกตัว แล้วทั้งสามคนก็มุ่งกลับไปตามทางที่มา

 

“ มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่น่ะ……! ”

 

ผมบังคับใช้กำลังขาเต็มพิกัดของ <มารตัณหา> ที่หากเป็นระยะทางสั้นๆ ละก็รวดเร็วไม่น้อยหน้ากระทั่งม้า, แล่นทะยานตรงดิ่งไปยังหมู่บ้านในทันที