ขอเกิดใหม่ เป็นภรรยาคุณชายโม่ - ตอนที่ 54 ละครใหม่มาแล้ว

"นี่ สิ่งเหล่านี้คืออะไร?" เซี่ยอันหรานมองภาพที่ขยายใหญ่เหล่านี้ก็ไม่ใจแข็งพอที่จะมองมันตรงๆ แล้วพูดขึ้นมาอย่างตะกุกตะกัก

โม่เซ่าเหยียนก้มหน้าลง ดูแผนภาพที่คลี่ออกของเขา พูดด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม : "รอคุณหายดีแล้ว เราก็จะลองทั้งหมดนี้ บางทีคุณอาจจะรู้สึกอึดอัด ไม่ชอบท่วงท่าที่มีอะไรกันตอนนี้ เราจะได้……”

โม่เซ่าเหยียนพูดถึงตรงนี้ก็หยุดชะงักเล็กน้อย จากนั้นก็มองเซี่ยอันหราน ใบหน้าที่ราวกับหยกของเขาก็แดงขึ้นเล็กน้อย แต่เสียงยังคงทุ้มอยู่ : "เราจะได้เลือกสักท่าที่คุณชอบ"

เซี่ยอันหรานอ้าปากค้าง ก้มมองภาพที่มากมายก่ายกองนั่น เงยหน้าขึ้นมองใบหน้าที่ไม่สะทกสะท้าน แต่ใบหูของโม่เซ่าเหยียนก็แดงนิดๆ

พระเจ้า ถ้าเธอรู้ว่าโม่เซ่าเหยียนจริงจังขนาดนี้ แม้แต่เรื่องนี้ก็ต้องทำการค้นคว้าวิจัยโดยเฉพาะ เธออดทนได้ ก็จะไม่เจ็บสักนิดเลยใช่ไหม? ถูกรังแกบนเตียงในตอนนี้ ลงจากเตียงยังต้องหน้าด้านมาปรึกษากันว่าถูกรังแกอย่างไรถึงจะผ่อนคลายสบายใจงั้นหรอ!

เซี่ยอันหรานเม้มปาก เธอมองภาพที่ขยายใหญ่เหล่านั้น ใบหน้าก็ร้อนผ่าวขึ้นมา

"งั้นคุณค่อยๆดูไป ฉันขึ้นข้างบนไปพักผ่อนก่อน" เซี่ยอันหรานรีบหันออก หลับตาแล้วจะวิ่งขึ้นไปชั้นบน

แต่เธอยังไม่ทันได้วิ่งออกไป โม่เซ่าเหยียนก็ดึงแขนไว้แล้วเอาเข้ามาในอ้อมกอดเขา เซี่ยอันหรานตกตะลึง ถามด้วยความตื่นตระหนก : "ทำไมหรอ?"

"รายงานระบุว่า หญิง 45.2% ชอบถูกบังคับให้จูบ" โม่เซ่าเหยียนพูดจบ ก็บีบคางของเซี่ยอันหราน แล้วจูบบนริมฝีปากของเซี่ยอันหราน

ริมฝีปากพัลวัลอยู่ด้วยกันอย่างอ่อนโยน ทั้งสองคุ้นเคยกับลมหายใจของกันและกัน ไม่ว่าอีกฝ่ายจะสมัครใจหรือไม่ก็ตาม ร่างกายก็จะตัดสินใจเร็วกว่าที่พวกเขาคิดไว้หนึ่งก้าว พัวพันอยู่ด้วยกันอย่างยินดี

โม่เซ่าเหยียนจูบริมฝีปากของเซี่ยอันหราน แล้วค่อยๆก้มลงไปข้างๆหูของเซี่ยอันหราน แล้วกัดเบาๆ เซี่ยอันหรานรู้สึกถึงติ่งหูของเธออยู่ในปากของโม่เซ่าเหยียน ก็เกร็งไปทั้งตัว ลมหายใจกระชั้นถี่ขึ้นตามการจูบของโม่เซ่าเหยียน

โม่เซ่าเหยียนพูดเสียงทุ้มข้างๆหูของเซี่ยอันหราน : "ในเมื่อรู้สึกไม่สบายใจ ทำไมครั้งที่แล้วยังเป็นฝ่ายเริ่มทำกับฉัน……”

หลังจากโม่เซ่าเหยียนพูดจบ ปากของเขาก็เม้มแน่น ดูเหมือนว่าเขาสงสัยมานานมากแล้ว

เซี่ยอันหรานกระพริบๆตา พูดเบาๆว่า : "ฉันคิดว่าเรื่องนี้ก็ต้องมีตลอด ก็รีบให้ข้ามผ่านไปเลยน่าจะดีกว่า ก็เลย……”

"ถ้ามันไม่สบายใจจริงๆ ก็ควรบอกกับฉัน!" โม่เซ่าเหยียนขมวดคิ้วพูดประโยคนี้จบ ก็ก้มลงจูบเซี่ยอันหรานอีกครั้ง ค่อยๆบดคลึง

"ตอนนี้สบายใจแล้วใช่ไหม?" โม่เซ่าเหยียนจูบเซี่ยอันหรานไปด้วย แล้วถามไปด้วย

โม่เซ่าเหยียนเป็นผู้เรียนรู้ที่ยอดเยี่ยม เขาเอื้อต่อการกระทำของเซี่ยอันหรานอย่างรวดเร็ว ยั่วเย้ากับทุกอารมณ์ของเซี่ยอันหราน เซี่ยอันหรานถูกโม่เซ่าเหยียนจูบจนหายใจถี่ จู่ๆได้ยินคำพูดนี้ของเซี่ยอันหราน ก็ไม่รู้ว่าควรจะตอบกลับอย่างไร ได้แต่กอดโม่เซ่าเหยียนกลับ แล้วพยักหน้าเบาๆ

"อย่างนี้ล่ะ?" การหายใจของโม่เซ่าเหยียนก็เปลี่ยนเป็นเร็วขึ้น สายตาลึกซึ้ง แต่เขายังคงถามเซี่ยอันหรานด้วยเสียงที่แหบพร่า

เซี่ยอันหรานรู้สึกได้ถึงความแข็งแกร่งที่ไม่เป็นธรรมชาติของโม่เซ่าเหยียน ก็รีบผลักๆออกจากตัวโม่เซ่าเหยียน : "วันนี้ฉันทำไม่ได้ เราแยกกันนอนเถอะ"

"ฉันรู้แล้ว……” ถึงแม้โม่เซ่าเหยียนจะบอกว่ารู้แล้ว แต่เขายังคงเปลี่ยนท่าแล้วจูบเซี่ยนอันหรานต่อ

โม่เซ่าเหยียนให้ความสนใจกับอารมณ์ที่แปรปรวนของเซี่ยอันหราน เมื่อเธอเปลี่ยนเป็นหายใจเร็วขึ้น เขาก็เกาะกุมอยู่อย่างนั้น เซี่ยอันหรานกอดโม่เซ่าเหยียนแน่นๆโดยไม่รู้ตัว แล้วจูบเขากลับ กานจูบกันของทั้งสองคน ราวกับว่ามันไม่สามารถสิ้นสุดได้ เกาะติดอยู่ด้วยกัน

แต่ร่างกายของโม่เซ่าเหยียนยิ่งนานยิ่งแข็งแกร่งขึ้น เขาถึงกับตัวสั่นเล็กน้อย ราวกับอดกลั้นอย่างยากลำบาก

เซี่ยอันหรานรู้สึกราวกับว่าตนอยู่กับสัตว์ร้ายที่กำลังจะระเบิดออกมา แต่ก็ต้องควบคุมสัตว์ร้ายของตนเองด้วย ในที่สุดเธอก็ได้สติกลับมา : "เช่นนี้คุณ จะเป็นตัวคุณเองที่อึดอัดนะ"

ร่างกายตอนนี้ของเซี่ยอันหรานไม่สามารถมีอะไรกับโม่เซ่าเหยียนได้ แต่โม่เซ่าเหยียนก่อกวนอยู่กับเธอไม่หยุด โม่เซ่าเหยียนฝืนมันไว้เช่นนี้ แล้วก็อดไม่ได้ที่จะเข้าใกล้เธอ จะต่างอะไรกับการทารุณตนเอง

เหงื่อบนหน้าผากของโม่เซ่าเหยียนตกลงบนใบหน้าของเซี่ยอันหราน เซี่ยอันหรานสามารถมองเห็นความอดทนของโม่เซ่าเหยียนได้อย่างชัดเจน

เซี่ยอันหรานขมวดคิ้วแน่น พูดเบาๆว่า : "ถ้าคุณทนไม่ไหว ก็ได้นะ"

"ไม่ได้ จะสามารถทำให้มดลูกของผู้หญิงเคลื่อนได้" โม่เซ่าเหยียนพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา

"ห๊ะ?" เซี่ยอันหรานพูดอย่างกังขาว่า : "คุณอ่านข้อมูลเมื่อกี้มากเกินไปหรือเปล่า"

โม่เซ่าเหยียนเม้มปาก พยายามทำลมหายใจของตนเองให้สงบลง

"อันที่จริงใช้มือก็ได้นะ" เซี่ยอันหรานพูดเบาๆ

โม่เซ่าเหยียนขมวดคิ้วเล็กน้อยอย่างงุนงง ชัดเจนว่าเขาไม่เข้าใจที่เซี่ยอันหรานพูดใช้มือในการจัดการปัญหาจะเกิดอะไรขึ้น

เซี่ยอันหรานเห็นสีหน้าที่ทึมทื่อไม่แสดงออกของโม่เซ่าเหยียน ก็ส่ายหน้าอย่างจนปัญญาเล็กน้อย เธอยกหน้าขึ้น จูบโม่เซ่าเหยียนไปพลาง นำมือยื่นเข้าไปในเสื้อของโม่เซ่าเหยียนไปพลาง มือของโม่เซ่าเหยียนที่คลุมบนมือของเซี่ยอันหราน ทำให้เซี่ยอันหรานต้องเพิ่มกำลังมากขึ้น

ขณะที่ทุกอย่างหยุดลง โม่เซ่าเหยียนก็ถอนหายใจยาว: "ทำไม? แบบนี้ก็ได้หรอ?"

เซี่ยอันหรานก็ขมวดคิ้ว: "คุณไม่เคยช่วย……ตนเองแบบนี้มาก่อนหรอ? ไม่เคยใช้มือในการจัดการปัญหาหรอ?"

โม่เซ่าเหยียนสีหน้าเยือกเย็น ยังคงแข็งทื่อไปทั้งตัว หลบสายตาลง: "ทำไมฉันจะต้องทำแบบนี้ด้วย?"

ผู้ชายไม่ได้ทำแบบนี้เหมือนกันหมดหรอ? ผู้ชายล้วนเรียนรู้เรื่องแบบนี้ด้วยตนเองนี่ โม่เซ่าเหยียนเป็นคนที่แปลกประหลาดจริงๆ! เซี่ยอันหรานคิดไปพลาง ขมวดคิ้วไปพลาง แต่จู่ๆเธอก็นึกขึ้นได้ โม่เซ่าเหยียนไม่เคยใช้มือในการจัดการปัญหามาก่อน แล้วเขาก็ไม่เคยนอนกับผู้หญิงคนอื่นมาก่อน งั้นคงจะเป็นครั้งแรกของเธอกับเขา นี่คือการลองลิ้มชิมรสครั้งแรกของเขางั้นหรอ?

เซี่ยอันหรานนึกถึงตรงนี้ จู่ๆก็มีความรู้สึกพิเศษ คล้ายกับเลี้ยงลูกไก่ตัวหนึ่งที่ไม่เคยถูกคนลูบคลำมาก่อน ความรู้สึกที่พิเศษนี้ ทำให้เธออดไม่ได้ที่จะมองโม่เซ่าเหยียนอยู่นาน

เซี่ยอันหรานจึงพบว่าโม่เซ่าเหยียนก็กำลังมองเธออยู่ หลังจากนั้นโม่เซ่าเหยียนก็เข้ามาใกล้ แล้วจูบไปบนริมฝีปากของเธออีกครั้ง

การจูบที่ลุ่มหลงจนไม่อาจตัดใจพัวพันกันไปตลอดจนถึงบนเตียง จนกระทั่งคนทั้งสองหมดเรี่ยวแรงแล้วหลับไป จนกระทั่งฟ้าสางเซี่ยอันหรานจึงตื่นขึ้นมา พอตื่นขึ้นมา ก็พบว่าโม่เซ่าเหยียนไม่อยู่แล้ว แต่โทรศัพท์ของเธอก็ดังขึ้นไม่หยุด

พบว่าเป็นโทรศัพท์ของโอวหยางเชี่ยนหรง เซี่ยอันหรานจึงกดรับทันที: "พี่เชี่ยนหรง มีเรื่องอะไรหรอ?"

"มีเรื่อง รีบมาที่บริษัท มีบทละครหนึ่งที่จะให้คุณดูสักหน่อย" โอวหยางเชี่ยนหรงพูดจบ ก็วางสายโทรศัพท์ไป

เซี่ยอันหรานรีบเปลี่ยนเสื้อผ้าทันที แล้วรีบวิ่งไปยังบริษัท พอถึงห้องทำงานของโอวหยางเชี่ยนหรง โอวหยางเชี่ยนหรงก็มอบบทละครหนึ่งให้เซี่ยอันหราน: "นี่คือบทละคร ถึงแม้ว่าจะเป็นหญิงหมายเลขสาม แต่บทบาทก็นับว่าดี คุณสามารถอ่านสักเล็กน้อยก่อนได้"

เซี่ยอันหรานก้มหน้าอ่านบทละครทันที เป็นละครแนวการต่อสู้แย่งชิงในพระราชวังโบราณ เธอเป็นเพื่อนคนสนิทของนายหญิงหลินสุ่ยเซียว คนทั้งสองต่อสู้ประคับประคองกันในวังหลัง สุดท้ายเธอก็ปกป้องนายหญิงและตายไป

แต่เซี่ยอันหรานชอบเฟิ่งรุ่ยฮวาผู้หญิงหมายเลขสองคนนี้มากกว่า ถึงแม้จะเป็นการพลิกบทบาท แต่อุปนิสัยของบทบาทผู้หญิงหมายเลขสองก็อิ่มเอิบมากกว่า

หลินสุ่ยเซียวเป็นนางเอกของละครเรื่องนี้ และจักรพรรดิซ่างกวนหลิงเป็นพระเอกของละครเรื่องนี้ เฟิงรุ่ยฮวาหญิงหมายเลขสองเดิมมีคนรักอยู่แล้ว แต่เพื่อผลประโยชน์ของครอบครัวเธอต้องเข้าวังและแต่งงานกับจักรพรรดิ ด้วยการอยู่ร่วมกันกับจักรพรรดิซ่างกวนหลิง เฟิงรุ่ยฮวาจึงตกหลุมรักซ่างกวนหลิงอย่างช้าๆ แต่คาดไม่ถึงว่าความปรารถนาดีทั้งหมดของซ่างกวนหลิงที่มีต่อเฟิงรุ่ยฮวานั้นเป็นเรื่องหลอกลวง เขาแค่ต้องการถอนรากถอนโคนอำนาจของตระกูลเฟิง และทั้งหมดที่ทำกับเฟิงรุ่ยฮวาก็คือผลประโยชน์

ซ่างกวนหลิงรักผู้หญิงอีกคนหนึ่งก็คือหลินสุ่ยเซียว ดังนั้นเฟิงรุ่ยฮวาจึงอิจฉาริษยาหลินสุ่ยเซียว ลอบทำร้ายหลินสุ่ยเซียวทุกๆด้าน หลังจากที่ตระกูลเฟิงถูกซ่างกวนหลิงยึด เฟิงรุ่ยฮวาก็ถูกซ่างกวนฆ่าตาย

เซี่ยอันหรานเห็นเฟิงรุ่ยฮวาคนนี้ในบทละคร ในก็เต้นโดยตลอด ตอนที่เธอเห็นเฟิงรุ่นฮวาตะโกนกับซ่างกวนหลิงว่า: ฉันเฟิงรุ่ยฮวาสิ่งที่ทำผิดพลาดที่สุดก็คือ รักคุณ เชื่อใจคุณ!"

เซี่ยอันหรานคล้ายกับตนเอง เธอขมวดคิ้วเล็กน้อย พูดเบาๆว่า: "พี่เชี่ยนหรง ฉันสามารถลองบทผู้หญิงหมายเลขสองได้ไหม? ฉันชอบบทบาทนี้ของเฟิงรุ่ยฮวา"

"ฉันเดาไว้แล้วว่าคุณจะต้องชอบบทบาทนี้" โอวหยางเชี่ยนหรงยิ้มขึ้นมา: "แต่ถ้าแสดงบทบาทนี้ ฉันไม่สามารถรับประกันได้ว่าจะไม่ส่งผลที่ไม่ราบรื่นต่อคุณ อย่ามองถึงบทบาทที่ชื่นชอบ แล้วจะไปลอง มันอาจจะทำให้คุณไม่สามารถรับบทบาทที่ดีได้อีก อาจจะทำให้คุณกลายเป็นนักแสดงบทร้ายอย่างถาวร"

"แต่บางครั้งมันก็ทำให้อาชีพการแสดงของคุณก้าวขึ้นไปอีกด้วย……." กู้ลี่กอดอก เดินเข้ามาจากด้านนอกอย่างช้าๆ

กู้ลี่ซูบผอมกว่าเมื่อก่อนไปมาก แต่การแต่งหน้าที่ละเอียดงดงามของเธอ ไม่ใช่ผู้หญิงที่บ้างคลั่งคนนั้นบนเตียงผู้ป่วยอีกต่อไป ข้อมือของเธอสวมกำไลแฟชั่นขนาดใหญ่ ปกปิดร่องรอยบาดแผลบนข้อมือของเธอ

ตอนนี้คนจำนวนมากรู้ว่าบนข้อมือของเธอมีรอยแผล รอยแผลเส้นหนึ่งที่อัปลักษณ์อย่างมาก นั่นคือร่องรอยของการฆ่าตัวตายของเธอ พาดหัวข่าวก่อนหน้านี้ในเว็บไซต์ข่าวใหญ่ ล้วนเป็นข่าวที่พยายามฆ่าตัวตายของกู้ลี่

โอวหยางเชี่ยนหรงเห็นกู้ลี่ก็ขมวดคิ้ว: "ลี่ลี่ คุณไม่พักผ่อนให้มากมากล่ะ คุณจะมาทำไม?"

"อ่านบทละครขนเบื่อแล้ว ก็เลยเข้ามาดูหน่อย" กู้ลี่มองบทละครในมือเซี่ยอันหราน ยิ้มแล้วพูดว่า: "ฉันดูหน่อยได้ไหม?"

อันที่จริงการขอนี้ขอวกู้ลี่ไม่มีมารยาทอย่างมาก แต่เซี่ยอันหรานก็ยังหันกลับไปมองโอวหยางเชี่ยนหรงก่อน เห็นโอวหยางเชี่ยนหรงส่ายหน้าอย่างจนใจ: "อันหราน นี่เป็นละครของคุณ คุณตัดสินใจเองเถอะ"

เซี่ยอันหรานพยักหน้า นำบทละครในมือส่งให้กู้ลี่

กู้ลี่ตั้งใจอ่านบทละครอย่างมาก หลังจากนั้นก็ยิ้มแล้วพูดว่า: "ถ้าให้ฉันเลือกนะ ฉันก็จะเลือกเฟิงรุ่ยฮวา อารมณ์ของบทบาทนี้สมบูรณ์มากกว่า ถึงแม้จะเป็นตัวละครที่เลว แต่ก็มีส่วนที่น่าสงสารของเธอ อันที่จริงอันหรานเธอก็แสดงบทบาทที่น่ารักสดใสมาแล้ว การแสดงเป็นตัวร้ายจะดีกว่า ยิ่งจะทำให้คนดูประทับใจในทักษะการแสดง ซึ่งอาจจะเป็นเรื่องที่ดี"

กู้ลี่พูดจบ ก็ยักไหล่: "แน่นอนฉันก็แค่เสนอความคิดเห็น"

เซี่ยอันหรานเดิมทีก็คิดแบบนี้ ได้ยินกู้ลี่พูดแบบนี้ ก็ยิ่งเพิ่มความมั่นคงในความคิดนี้: "พี่เชี่ยนหรง ฉันอยากได้บทบาทนี้จริงๆ"

โอวหยางเชี่ยนหรงส่ายหน้าอย่างจนปัญญา: "งั้นฉันจะลองดู"