ภายในใจเซี่ยอันหรานรู้สึกสับสนวุ่นวายไปหมด เธอเคยตายไปแล้วครั้งหนึ่งและไม่อยากตายอีกครั้ง เซี่ยอันหราเผชิญหน้ากับเงาดำที่พยายามจะควบคุมเธอจากนั้นก็ดิ้นรนอย่างสุดกำลังและพยายามกรีดร้องขอความช่วยเหลือ

เงาที่ปกคลุมร่างกายของเธอดูเหมือนจะไม่คิดว่าเซี่ยอันหรานจะดิ้นรนอย่างหนักเช่นนี้ เขายกมือขึ้นปิดปากของ เซี่ยอันหราน จากนั้นเซี่ยอันหรานก็กัดอย่างแรงและได้กลิ่นเลือดที่กระจายอยู่ในปากของเธอทันที

“ถ้ายังดิ้นอีก โดนหยิกตายแน่” น้ำเสียงเย็นชาของชายผู้นั้นเต็มไปด้วยการข่มขู่

เซี่ยอันหรานไม่หยุดนิ่งไม่ได้และรีบเงยหน้าขึ้น จากนั้นเธอก็เห็นดวงตาเรียวยาวคู่หนึ่ง ในสายตาคู่นั้นเผยให้เห็นถึงความเย็นชา

โม่เซ่าเหยียนหรอ?

สำหรับผู้ชายอย่างโม่เซ่าเหยียน คนมากมายเพียงแค่มองไปที่เขาแค่แว๊บเดียวก็สามารถจดจำเขาได้และเซี่ยอันหรานเองก็เช่นกัน เมื่อเห็นว่าเซี่ยอันหรานไม่ได้ดิ้นรนอีก โม่เซ่าเหยียนก็ปล่อยเธอออก

ในตอนนี้ประตูลิฟต์ค่อยๆปิดลง ด้านนอกประตูลิฟต์ก็มีเสียงของผู้หญิงที่ฟังดูไม่พอใจนักตะโกนว่า “พี่โม พี่อยู่ไหน ฉันช่วยพี่จัดการได้ … "

แต่เมื่อลิฟต์ค่อยๆเลื่อนลงเสียงผู้หญิงที่ดูไม่พอใจนั้นก็ค่อยๆไกลออกไป

เซี่ยอันหรานยังไม่ทันได้คิดว่าตกลงแล้วเกิดอะไรขึ้นกันแน่ ลิฟต์ที่กำลังลงมาก็หยุดชะงักและติดอยู่ที่ชั้นเก้าโดยไม่เคลื่อนไหวใดๆ

เซี่ยอันหรานรีบวิ่งพุ่งไปทุบประตู ในใจก็คิดอย่างสับสนวุ่นวาย: นี้มันอะไรกัน? ทำไมวันนี้โชคร้ายอย่างนี้เนี่ย? ลิฟต์คงไม่ได้เสียใช่ไหม​?

แม้ว่าโม่เซ่าเหยียนจะหล่อและดูดีมากแค่ไหน แต่เธอก็ไม่อยากถูกขังอยู่กับก้อนน้ำแข็งยักษ์ที่น่ากลัวแบบนี้!

เซี่ยอันหรานทุบประตูลิฟต์ไปหลายครั้งลิฟต์ก็ไม่ตอบสนองใดๆ ทันใดนั้นเซี่ยอันหรานก็นึกขึ้นได้ว่าประธานใหญ่อยู่ข้างหลังเธอ โม่เซ่าเหยียนในฐานะประธานของบริษัทหวาอวี่ต้องมีวิธีแก้ปัญหานี้แน่ๆ

เซี่ยอันหรานหันศีรษะและมองไปที่โม่เซ่าเหยียนอย่างระมัดระวังและเห็นโม่เซ่าเหยียนกำลังก้มหน้าพิงผนังลิฟต์อยู่ เสียงลมหายใจของเขาเร็วและถี่มาก แก้มของเขาแดงไปหมด ซึ่งดูเหมือนจะมีบางอย่างผิดปกติ

เซี่ยอันหรานค่อยๆเดินเข้าไปและถามเสียงเบา “ประธานโม่ คุณเป็นอะไรไป?คุณติดต่อใครที่สามารถเปิดประตูลิฟต์ได้ไหมคะ?ฉัน … "

ก่อนที่เซี่ยอันหรานจะพูดจบ โม่เซ่าเหยียนก็คว้าข้อมือของเธอไว้

ฝ่ามือของโม่เซ่าเหยียนร้อนมาก น้ำเสียงที่เย็นชาของเขาก็เปลี่ยนไป: "อย่ามาแตะต้องตัวฉัน!"

เซี่ยอันหรานกะว่าจะรีบถอยหลังไปหลายก้าว แต่โม่เซ่าเหยียนกลับจับข้อมือของเธอไว้แน่น เซี่ยอันหรานพูดเสียงสั่นว่า "ประ ประธานโม่ ถ้าคุณปล่อยฉัน ฉันจะไม่แตะต้องตัวคุณแน่นอน"

"คุณจะไม่แตะต้องตัวฉันจริงๆเหรอ?" โม่เซ่าเหยียนยังคงกำข้อมือของเซี่ยอันหรานไว้แน่น น้ำเสียงที่เย็นชาของเขาเปลี่ยนเป็นน้ำเสียงแหบแห้งโทนต่ำ

เซี่ยอันหรานพยักหน้าซ้ำๆและอยากถอยหลังไปหลายๆก้าว แต่ในลิฟต์ทั้งเล็กและแคบ เธอจะถอยไปได้ไกลแค่ไหนกัน? เพียงแค่ถอยไปก้าวเดียวหลังเธอก็พิงเข้ากับมุมลิฟต์

โม่เซ่าเหยียนมองตรงไปที่เซี่ยอันหรานแล้วขมวดคิ้วเล็กน้อยและพูดว่า: "คุณไปให้มันไกลๆหน่อย!"

แต่ร่างกายกับสิ่งที่เขาพูดกลับทำตรงกันข้ามกันอย่างสิ้นเชิง เขาไม่สามารถทนเปิดโอกาสให้เซี่ยอันหรานถอยออกไปได้ โม่เซ่าเหยียนดึงเซี่ยอันหรานเข้ามาในอ้อมแขนของเขาและกดเธอไว้ภายใต้ตัวของเขา

เมื่อเซี่ยอันหรานถูกโม่เซ่าเหยียนผู้ที่มีคำพูดและการกระทำที่ไม่สอดคล้องกันอย่างมากกดไว้ภายใต้ตัวของเขา เซี่ยอันหรานรู้ดีว่าถ้าเธอดิ้นรนในเวลานี้เขาจะต้องถูกโม่เซ่าเหยียนจับไว้อย่างไม่ต้องสงสัย เธอจะต้านทานโม่เซ่าเหยียนผู้ที่มีร่างสูงใหญ่แบบนี้ได้อย่างไร? ถ้าโม่เซ่าเหยียนใช้แรงที่แข็งแกร่งของเขา เธอคงไม่มีที่ว่างสำหรับการต่อต้านแน่นอน ดั้งนั้นเธอจึงไม่กล้าแม้แต่จะเคลื่อนไหว

โม่เซ่าเหยียนกดเซี่ยอันหรานไว้ภายใต้อ้อมแขนของเขาและไม่ได้ทำอะไรเกินกว่านั้น เขาเอ็นตัวเข้าไปพิงเซี่ยอันหรานและดมกลิ่นบนร่างกายของเซี่ยอันหรานเบาๆคล้ายสุนัขตัวใหญ่ที่กำลังแยกแยะอาหาร

“ได้กลิ่นคุณแล้วรู้สึกสบายจัง ไม่มีกลิ่นเครื่องสำอาง … " หลังจากที่โม่เซ่าเหยียนพูดจบ เขาก็ค่อยๆพิงไปที่เซี่ยอันหรานอย่างช้าๆ จากนั้นเขาก็ขมวดคิ้วเล็กน้อยพร้อมกับจ้องมองไปที่ริมฝีปากของเซี่ยอันหรานด้วยความสงสัยและอยากรู้อยากเห็น

จากนั้นโม่เซ่าเหยียนก็ค่อยๆโน้มตัวลงและจูบลงไปที่ริมฝีปากของเซี่ยอันหรานเบาๆ

ดวงตาของเซี่ยอันหรานเบิกกว้างด้วยความตกใจ เมื่อมองไปที่โม่เซ่าเหยียนที่อยู่ตรงหน้า เธอไม่อยากจะเชื่อเลยว่าตอนนี้มันเกิดอะไรขึ้น ถ้าเธอรู้ว่าจะเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นเธอจะแต่งหน้าก่อนออกมาข้างนอกแน่นอน ถ้าเป็นเช่นนั้นตอนโม่เซ่าเหยียนดมกลิ่นเธอจะได้ไม่ทำให้เขารู้สึกสบายเช่นนี้

แต่เมื่อเซี่ยอันหรานพยายามดิ้นรนและลมหายใจของโม่เซ่าเหยียนก็หนักแน่นขึ้นมาเล็กน้อย เขาพูดเสียงแหบว่า “อย่าขยับ ให้ผมกอดคุณไว้ก็พอ ถ้าคุณยังขยับอีกครั้ง ผมเองก็ไม่รู้ว่าจะทำอะไรลงไปบ้าง!"