ของขวัญวันสวาท - ตอนที่ 7
เธอกอดรัดเขาไว้แน่นหนาราวกับเกรงว่าเขาจะหายตัวไป ร่างทั้งร่างสั่นพล่านไปด้วยความกระสันสวาท ริมฝีปากอ้ารับลิ้นของเขาและตวัดพันตอบอย่างดูดดื่ม อกอวบอัดแอ่นยกให้ชายหนุ่มได้ขย้ำขยี้ตามใจชอบ ส่วนท่อนล่างก็กระดกแอ่นอ้าโคกเนินขึ้นรับแรงกระแทกตามจังหวะอย่างไม่ยอมแพ้ ทำให้แก่นกายที่กำลังตอกตำอยู่กับร่องสวาทครูดคราดอยู่กับผนังร่องรักอย่างเมามันเต็มไปด้วยความเสียวซ่านยิ่งขึ้น
“โอ๊ย…คุณรัณ….นะ….นะ….น้ำ…จะ….แตกแล้ว….คุณรัณขา… ซี๊ด….ซี๊ด…”
หญิงสาวตัวสั่นเทิ้มกับการแตกพร่างของน้ำรักที่ถูกแก่นกายทะลวงด้วยความเมามัน เขาหมุนคว้านร่องรูไปมา ทำเอาร่องสวาทที่กำลังหลั่งน้ำรักต้องขมิบร่องรัดตลอดลำตามจังหวะรัก และแล้วชายหนุ่มก็กลั้นน้ำเชื้อของตัวเองไม่ไหว เขาขย้ำปทุมถันของเธอเต็มกำมือก่อนจะกดบั้นเอวเข้าใส่ร่องรักแล้วพ่นน้ำเชื้อเข้าใส่อย่างสุดกลั้น
“ซี๊ด….ปรางค์….ผมไม่ไหวแล้ว…อ๊า….”
รัณกดบั้นเอวแนบสนิทอยู่กับเรือนร่างที่สั่นระริก ทรวงอกไหวน้อยๆ เพราะแรงหอบหายใจ เขาก้มลงจูบที่แก้มของหญิงสาวแรงๆ ครั้งหนึ่ง ก่อนจะถอนร่างออกจากกายของเธอ ทว่า…ด้วยแรงของยาปลุกกำหนดทำให้หญิงสาวคว้ากอดเขาไว้อีกครั้ง จนเขานิ่งมองเธอด้วยสายตาแวววาม
“ไม่พักก่อนหรือ?”
“ฉันต้องการคุณอีก”
“ผมรู้….แต่รอเดี๋ยวนะ ขอผมพักสักครู่”
เขายิ้มใส่ตาเธอก่อนจะลุกผละจากเธอไปเข้าห้องน้ำ ปรางค์ทิพย์มองตามเขาตาปรอย เธอบอกไม่ถูกว่าทำไมเธอยังต้องการเขาอีก ทั้งที่เขาก็ปรนเปรอให้เธอครั้งแล้วครั้งเล่า จนเธอแทบจะสำลักความสุข แต่ก็เหมือนเธอไม่พอ หญิงสาวเกลือกกลิ้งไปมาบนที่นอนนุ่ม เสียงอาบน้ำภายในห้องน้ำดังแว่วออกมา จนเธออยากจะตามเขาเข้าไปในนั้น หญิงสาวลุกขึ้นพร้อมเปิดโคมไฟบนตัวเตียง แล้วสายตาที่เต็มไปด้วยความปรารถนาของเธอก็มองนิ่งอยู่ที่แก้วน้ำที่เขานำมาให้
******
“คุณเล็กคะ ทำไมส่งยัยปรางค์เด็กหัวอ่อนคนนั้นไปละคะ แล้วแผนของเราจะสำเร็จได้ยังไง”
รินนรีฉอเลาะอยู่กับอกของชายหนุ่มที่นอนเปลือยอยู่ใต้ผ้าห่ม เธอลูบไล้ฝ่ามือเบาๆ ที่อกแกร่งของเขาอย่างแผ่วเบา
“สำเร็จสิ เสือผู้หญิงอย่างพี่ใหญ่ ทนไม่ได้หรอกที่จะมองผู้หญิงสวยๆ วนเวียนอยู่ใกล้กับตัวเองโดยที่ตัวเองทำอะไรไม่ได้”
“แต่ผู้หญิงที่เราส่งไป คุณท่านก็ส่งกลับมาทุกคน แล้วแต่ละคนก็บอกว่าคุณท่านไม่ได้แตะต้องอะไรเลย”
“ก็รินส่งไก่แก่แม่ปลาช่อนไป พี่ใหญ่อาจจะไม่ชอบ รินลองดูคนของผม แผนการเราสำเร็จแน่ๆ หมอบอกว่าพี่ใหญ่หมดสมรรถนะทางเพศแล้ว สองปีมานี่ เขาไม่เคยแตะต้องผู้หญิงเลย ผมว่า..ถ้าเขามีความรักอีกครั้ง เขาต้องทุรนทุราย ทรมานจนกระอักเลือด”
“ดีค่ะ รินก็อยากเห็นวันนั้นของคุณท่าน วันที่เขาต้องทรมานกับความเลวในความมักมากของเขา”
หญิงสาวกล่าวด้วยความเคียดแค้นชิงชัง เธอยังจำได้ไม่ลืมว่า ครั้งหนึ่ง รัณเคยฉุดกระชากลากเธอไปหมายจะข่มขืน ถ้าหากคุณเล็กไม่เข้ามาช่วยไว้ ป่านนี้เธอคงย่อยยับไม่เหลือชิ้นดี นรีรัตน์พี่สาวของเธอ ภรรยาของเขารู้เรื่องนี้ในวันต่อมา ทำให้พวกเขาทะเลาะกันบ้านแทบแตก รัณอ้างว่าเขาไม่รู้ตัวว่าทำไมถึงทำอะไรแบบนั้น แล้วทั้งคู่ก็ขับรถออกไปจนเกิดอุบัติเหตุ โชคร้ายที่นรีรัตน์ตายคาที่ ขณะที่คนเลวอย่างรัณรอด
วันนั้น รินนรีเสียใจมากที่นรีรัตน์พี่สาวต้องตายเพราะความประมาทของพี่เขย แต่เธอก็พอใจที่เขายังมีชีวิตอยู่ เพราะการมีชีวิตอยู่ของเขา มันจะทำให้เขาต้องทนทรมานกับเวรกรรมที่เขาก่อ ใบหน้าหล่อเหลาที่สาวๆ ต่างก็หลงใหล ในยามนี้เสียโฉมเป็นรอยบากน่าเกลียดที่ทำให้ใครต่อใครไม่กล้าเข้าใกล้ และตัวเขาเองก็พิการท่อนล่างจนหมดสมรรถภาพทางเพศ แล้วเสือผู้หญิงอย่างรัณ ต้องเจ็บปวดมากแค่ไหน ที่ผู้หญิงที่ตนเองอยากได้แล้วไม่ได้!
“ริน หายเหนื่อยหรือยัง….ผมอยากต่อแล้ว”
ราณพลิกร่างกลับขึ้นมากอดเกยอยู่ที่เรือนร่างอวบอัดก้มลงจูบปทุมถันเปล่าเปลือยของเธอ
“หื้อ….ยังไม่พออีกหรือคะ รินเหนื่อยแล้วนะคะ”
เธอรีบผลักเขาออกไป เพราะอันที่จริงแล้ว เธอยอมกายให้เขา เพราะต้องการที่จะอยู่กับครอบครัวนี้ให้มากที่สุด เพื่อดูความทุกข์ทรมานของนายรัณ
“กับรินยังไงก็ไม่พอหรอก”
YOU MAY ALSO LIKE
