กําเนิดใหม่สาวนักเรียนเซียนธุรกิจ REINCARNA… Chapter 233 234:ทําไมไม่ขอความช่วยเหลือจากผม?, …

Chapter 233: ทําไมไม่ขอความช่วยเหลือจากผม?

 

และเธอจะไม่มีทางหยุดไปพบปะผู้ชายคนใหม่ เพราะเธอจําเป็นต้องมีเครือข่าย

 

กู้หนิงพลิกตัวตะแคงมาทางเลิ้งเราถึงและถามเขาว่า “คุณทิ้งเพราะว่าฉันมีเพื่อนผู้ชายหรอคะ?”

“เขาจีบคุณ” เพิ่งเขาถึงไม่ปิดบังความจริงที่ว่าเขาทิ้งถ้าซื้อตู้เย่ไม่จีบกู้หนิงเขาก็คงไม่ทิ้ง

 

“อะไรนะ? ไม่!” กู้หนิงค่อนข้างประหลาดใจ เธอไม่เชื่อเพราะเธอไม่คิดว่าชื่อตู้เยี่ปฏิบัติต่อเธอแตกต่างจากคนอื่นตรงไหน

 

“คุณรู้ได้ยังไง?” กู้หนึ่งถาม

 

“สัญชาตญาณผู้ชาย” เพิ่งเขาถึงตอบด้วยด้วยความมั่นใจ

 

“ฮ่า ฮ่า” กู้หนิงหัวเราะเสียงดัง ถึงแม้ชื่อท่อตู้เยจีบเธอจริงเธอก็ไม่มีทางรับรักเขา

“คุณขาดความั่นใจหรือไม่เชื่อใจฉัน?” กู้หนิงหัวเราะ

เพิ่งเขาถึงจ้องกู้หนิงนิ่ง แต่ยังคงเงียบ เขาไม่รู้จะตอบยังไงเหมือนกัน

กู้หนิงรู้ว่าเขาคิดอะไร ถึงเขาจะไม่เชื่อใจเธอ เธอก็ไม่โทษเขาเพราะเพิ่งจะเป็นแฟนกันได้ไม่นานเป็นเรื่องธรรมดาที่เขาจะรู้สึก

 

ไม่มั่นคง

ถ้ากู้หนิงคุ้นเคยกับเพิ่งเขาถึงเมื่อไหร่ เธออาจรู้สึกกลัวเหมือนกันเพราะเขาทั้งหล่อและน่ากินมาก

“ถ้าคุณไม่นอกใจฉัน ฉันก็ไม่มีวันทําให้คุณเจ็บ” กู้หนิงให้สัญญาเธอขยับตัวเข้าไปหาเขาเพื่อจูบเบาๆ

 

เพิ่งเขาถึงมีหรือจะเต็มใจปล่อยเธอไปหลังจากได้รับจุมพิตแผ่วเบา เขาจูบเธอกลับอย่างดูดดื่ม

 

เพิ่งเขาถึงไม่ถนัดการจูบ เขาจึงต้องใช้เวลาสักพักในการหาวิธีที่เหมาะสมริมฝีปากของเขาบดริมฝีปากเธอไปมาเป็นเวลานานก่อนที่ลิ้นของเขาจะเข้าแทรกเข้าไประหว่างฟันของเธอและเข้าไปในปากของเธอเขากดเธอเข้าหาเขาตอนนี้ร่างกายของเธออยู่ ล่างโดยมีเขาอยู่ด้านบนนี่เป็นครั้งแรกที่กู้หนึ่งใกล้ชิดกับผู้ชายคนหนึ่ง เธอหมดเรี่ยวแรงปล่อยตัวปล่อยใจไปกับความอบอุ่นนี้

พวกเขาจูบกันอย่างอ้อยอิ่ง เพิ่งเชาถึงเริ่มไม่พอใจกับการแค่ได้จูบมือของเขาลูบไล้ไปทั่วร่างกายของเธอ

 

กู้หนึ่งตัวสั่นจากการถูกเล้าโลม แม้ว่าเธอจะไม่ถือที่ต้องเมคเลิฟกับเขาแต่เธอยังไม่ได้เตรียมพร้อมสําหรับเรื่องนี้ เธออยากจะผลัก เขาออกเธอพยายามอย่างสุดความสามารถแต่ร่างกายไม่ยอมฟังเธอทําได้เพียงปล่อยให้เพิ่งเขาถึงจูบเธออย่างเอาแต่ใจ

เธอหายใจหอบ เพิ่งเขาถึงจูบไล่ตั้งแต่แก้มและลําคอขาวผ่องผิวของเธอนุ่มลื่นและมีกลิ่นหอม เลิงเชาถึงแทบสําลักความหอมนี้เขาควบคุมตัวเองไม่ได้

 

ทันใดนั้นเองเสียงปิดประตูห้องข้างๆดังลอดเข้ามา เพิ่งเชาถึงชะงักดึงสติตัวเองกลับมาได้ แม้ว่าภายในห้องพักจะมีแผ่นกั้นเสียงแต่ด้วยโสตประสาทที่เหนือใคร เขาสามารถได้ยินเสียงจากด้านนอก

เมื่อเห็นกู้หนิงเผยอริมฝีปากบวมเล็กน้อย เพิ่งเขาถึงก็ตื่นตระหนก“หนิงหนิง ขอโทษ ผมแค่…”

 

“ไม่เป็นไรค่ะ” กู้หนิงสูดลมหายใจเข้าออกยาวๆ บังคับตัวเองให้สงบลงเธอยิ้มอย่างอ่อนโยน เธอไม่ได้ว่าอะไร เพียงแต่ยังไม่ได้เตรียมใจสําหรับเรื่องนี้

เพิ่งเขาถึงไม่กล้าทําต่อ พยายามข่มตาให้หลับและกอดกู้หนิงไว้ในอ้อมแขนแต่สําหรับผู้ชายนั้นยากมากที่จะหลับหลังจากเพิ่งผ่านการจูบที่เร่าร้อนส่วนกู้หนิงม่อยหลับไปในเวลาอันสั้น

 

เพิ่งเขาถึงไม่หลับจนกระทั่งดึก

เช้าวันต่อมา เพิ่งเชาถึงยืนอยู่ตรงหน้าต่างกําลังคิดอะไรบางอย่าง

“คิดอะไรอยู่คะ?” กู้หนิงเอ่ยปากถาม

เพิ่งเชาถึงหันกลับมามองเธอ “ไม่มีอะไร คุณอยากกินข้าวเช้าที่นี่หรือออกไปกินข้างนอก?”

 

“ข้างนอกดีกว่า เครื่องบินจะออกเก้าโมงครึ่ง พวกเรากินข้าวเช้าก่อนไปสนามบินแล้วกันค่ะ”

จากนั้นพวกเขาก็เก็บกระเป๋าและเดินไปร้านอาหาร

 

ที่รีสอร์ทมีบริการรถรับส่งสนามบิน กู้หนิงกับเลิงเชาถึงจึงตัดสินใจไปสนามบินด้วยรถของรีสอร์ท

กู้หนิงโทรหา K และบอกเขาว่าเธอกําลังจะกลับเมือง F

 

K เสนอตัวไปส่ง แต่กู้หนิงบอกปัด

กู้หนิงไม่ได้เดินหลบไปคุยโทรศัพท์ ดังนั้นเพิ่งเขาถึงจึงได้รู้สาเหตุที่กู้หนิงมาที่เมือง D ในครั้งนี้จากการพูดคุยทางโทรศัพท์

หลังจากวางสาย เพิ่งเขาถึงถามด้วยความแปลกใจว่า “คุณสามารถรักษาโรคได้ด้วยเหรอ?”

 

“ค่ะ” กู้หนิงไม่ปฏิเสธแต่ก็ไม่ได้อธิบายอะไรเพิ่ม

 

กระนั้นเพิ่งเขาถึงไม่ค่อยพอใจนิดหน่อยที่กู้หนิงบินมาเมือง Dเพียงแค่เพื่อจัดการธุระกับผู้ชายในโทรศัพท์ “ถ้าคุณต้องการตรว จสอบอะไรบางอย่างทําไมขอให้ผมช่วย?”

กู้หนิงอธิบายว่า “คุณช่วยฉันเยอะมาแล้ว ฉันไม่สามารถพึ่งคุณได้ตลอดไปและฉันจําเป็นต้องการผู้ช่วยที่ชํานาญในด้านนี้ เขาเป็นแฮกเกอร์ชื่อดังว่า K มันเป็นประโยชน์ต่อฉันมากที่เขายิ นดีช่วยฉัน”

ได้ยินคําอธิบายของเธอ เขาก็ไม่พูดอะไรต่อ

เขารู้ว่าเธอกําลังเริ่มต้นทําธุรกิจและจําเป็นต้องมีคนที่มีความสามารถมาช่วยงาน ดังนั้นเขาจึงไม่ขัดขวางเธอในการจ้างคนและสร้างเครือข่ายสิ่งเดียวที่เขาจําเป็นต้องทําคือคอยให้ความช่วยเหลือยาม ที่เธอต้องการและป้องกันไม่ให้ผู้ชายคนอื่นที่ต้องการจีบเธอมาวอแวอยู่ใกล้เธอได้

เมื่อทั้งคู่มาถึงเมือง F ก็พากันไปกินข้าวที่ร้านอาหารก่อน

หลังจากกินข้าวเสร็จ เพิ่งเขาถึงไม่อยากแยกจากกู้หนิงดังนั้นกู้หนิงจึงยังไม่กลับบ้านทันที ทั้งคู่จึงพากันไปยังถนนขายของเก่า

กู้หนึ่งไม่ได้มาที่ถนนขายของเก่านานแล้ว และเธอคิดถึงบรรยากาศตอนที่เธอสามารถหยิบของเก่าของแท้ได้จากร้านค้าแผงลอยแน่นอนว่าเพิ่งเชาถึงยังไงก็ได้ตราบใดที่เขาได้อยู่กับเธอ

 

เพิ่งเชาถึงโทรเรียกให้คนเอารถมาให้เขา ผ่านไปสิบนาที่รถก็มาถึงจากนั้นเขาก็ขับรถไปที่ถนนของเก่ากับกู้หนิง

ระหว่างทาง กู้หนิงโทรหากู้ม่านและบอกว่าเธอกลับมาแล้วจะกลับถึงบ้านคืนนี้

ถนนของเก่ายังเหมือนเดิมที่กู้หนิงมาครั้งแรก ของปลอมมีมากมายยากมากที่จะพบของแท้สักชิ้น

 

“คุณชอบของเก่า?” เพิ่งเชาถึงถาม เมื่อเห็นกู้หนิงจดๆจ้องๆวัตถุโบราณ

“ใช่ค่ะ” กู้หนิงตอบ

“ผมพอมีอยู่บ้าง เดี๋ยวส่งไปให้ที่หลัง”

 

“เอ่อ ฉันแค่สนุกกับการคุ้ยหาของเก่า ไม่ได้ชอบสะสมจริงๆจังๆ” กู้หนิงพูด

 

Chapter 234: จานสีพาสเทลที่มีลวดลายลูกท้อเก้าลูกเก้าลูกและค้างคาวห้าตัว

 

หลังจากนั้นไม่นานกู้หนิงก็สังเกตเห็นวัตถุที่มีพลังเป็นจานสีพาสเทลกว้างสามสิบเซนติเมตรมีลวดลายลูกท้อเก้าลูกและค้างคาว ห้าตัว

แผ่นจานสีขาวใสและเรียบเนียน สีพื้นหลังของจานและสีของภาพวาดรอบๆนั้นทั้งบริสุทธิ์และสวยงาม สองสีรวมเข้าด้วยกันทําให้เกิดความสง่างามและชั้นสูง ดังนั้นคนทั่วไปอาจคิดว่า มันเป็นของปลอมและคนนอกจะไม่มีทางเชื่อว่ามันเป็นของแท้แม้ ว่าจะมีคําพูดแนวตั้งสองบรรทัดว่าเป็นสมัยหย่งเจิ้นราชวงศ์ชิงที่ด้านล่างของจาน

 

ลวดลายรอบจานมีน้ําหนักเบาและชัดเจนในเวลาเดียวกันสีของลูกท้อเป็นสีแดง แต่ไม่สดใสและเปลี่ยนจากสีเหลืองเป็นสีแดงตามธรรมชาติทุกสัมผัสของปลายพู่กันนั้นตวัดลวดลายอย่างอ่อนช้อย

 

ดอกท้อมีก้านใบยาว โดยมีด้านสว่างด้านหน้า และด้านหลังสีเข้มกว่าด้านหน้าของใบท้อเป็นสีเขียวในขณะที่ด้านหลังเป็นสีน้ําเงินและสีเข้มซึ่งสะท้อนให้เห็นถึงความแตกต่างภายใต้แสงแดด ใบไม้มีการกระจายอย่างหนาแน่นและมีไดนามิกพอสมควร ซึ่งเข้ากับค้างคาวแดงได้เป็นอย่างดี

กู้หนึ่งถามราคา เจ้าของร้านบอกว่าสองพันหยวน ดังนั้นกู้หนึ่งจึงจ่ายเงินโดยไม่ลังเล

เพิ่งเขาถึงอยากจะจ่ายให้กู้หนิงแต่กู้หนิงปฏิเสธ จะมีความหมายอะไรถ้าเขาจ่าย

จากนั้นทั้งสองคนก็เดินไปข้างหน้าเรื่อยๆ

 

หลังจากที่กู้หนิงและเพิ่งเขาถึงเดินจากไปไม่นาน ชายวัยกลางคนก็รีบมาพร้อมกับชายชราที่มีอายุราวเจ็ดสิบปี พวกเขาหยุดอยู่จุดที่กู้หนิงซื้อจาน

 

“อาจารย์ครับนี่คือ…” ชายวัยกลางคนพูด ก่อนที่เขาจะพูดจบเขายืนนิ่งอึ้งเมื่อเหลือบมองไปที่แผงลอย จากนั้นเขาก็ตกใจและส่งเสียงถามว่า “จานสีพาสเทลที่มีลวดลายของลูกท้อเก้าลูกและค้างคาวห้าตัวอยู่ไหนแล้ว?”

เจ้าของแผงลอยไม่รู้ว่าทําไมชายคนนี้ถึงมีท่าทางแบบนั้น แต่เขาจําชายชราที่ยืนอยู่ข้างๆได้ เขาเป็นภัณฑารักษ์ของพิพิธภัณฑ์และเป็นผู้นําของสมาคมโบราณวัตถุ “กู้ชางเจียง”

 

ชายวัยกลางคนเคยมายืนดูของเก่าที่ร้านแผงลอยนี้มาก่อนแล้วเขาจ้องมองจานสีพาสเทลอยู่นาน แต่ก็ยังไม่ซื้อ ตอนนี้เขากลับมาพร้อมกับผู้เชี่ยวชาญด้านโบราณวัตถุเพื่อตรวจสอบมันอีกครั้งทันใดนั้นเจ้าของร้านก็รู้สึกได้ว่าจานสีพาสเทลนั้นอาจเป็นของแท้

“นี่ ผมถามคุณอยู่นะ” ชายวัยกลางคนถามอีกครั้ง

เจ้าของร้านตอบว่า “อ้อ ผมขายไปแล้ว”

“อะไรนะ!” ชายวัยกลางคนทําหน้ายอมรับไม่ได้ ถึงเขาจะยังไม่แน่ใจว่ามันเป็นของแท้รึเปล่า แต่ก็มั่นใจสามในสี่ส่วนว่าใช่นั่นเป็นเหตุผลว่าเขาไปเชิญอาจารย์ของเขาและกลับมาที่นี่อีกครั้ง แค่ ไม่กี่นาทีจานสีพาสเทลก็ขายไปแล้วนี่เป็นข่าวที่เลวร้ายที่สุดสําหรับเขา

เจ้าของร้านเองก็ไม่ต่างกัน เขาอดคิดกับตัวเองไม่ได้ว่าถ้าจานพาสเทลนั้นเป็นของแท้จริงๆ เขาก็สูญเสียลาภก้อนใหญ่ไปแล้ว ตอนนี้เขาก็เสียใจไม่ต่างกัน

“ใคเป็นคนซื้อไป?” ชายวัยกลางคนยังไม่ยอมแพ้คนซื้อยังอยู่แถวนี้แน่นอน

 

“เป็นเด็กสาววัยรุ่นกับผู้ชายคนหนึ่ง”

 

“พวกเขาไปทางไหน?”

“ทางขวา

“อาจารย์ครับ ตามพวกเขาไปกันเถอะ ผมคิดว่าบางทีพวกเราอาจตามพวกเขาทัน” ชายวัยกลางคนหันไปพูดกับชายชรา

พวกเขาต้องการซื้อจานไปสะสม

 

“รอเดี๋ยวครับ” ขณะที่ชายทั้งสองกําลังจะจากไป เจ้าของร้านเรียกไว้ก่อน “จานนั้นเป็นของแท้หรอครับ?”

“ผมก็ยังไม่แน่ใจ” ชายวัยกลางคนตอบ จากนั้นก็พาชายสูงวัยเดินไปทางขวาอย่างรวดเร็ว

 

กู้หนิงและเพิ่งเขาถึงเดินถอดน่อง ดูสินค้าที่วางเรียงรายตามข้างทางดังนั้นชายทั้งสองจึงตามพวกเธอทัน กู้หนิงถือจานพาสเทลไว้ ในมือพวกเขาจึงทราบได้ทันทีว่าเป็นเธอ

 

“นี่ แม่หนู รอเดี๋ยว” ชายวัยกลางคนร้องทัก ถึงจะดูเสียมารยาทแต่เขาไม่อยากเสียเวลา

 

กู้หนิงและเพิ่งเชาถึงหยุดเดิน ทั้งคู่คิดว่าผู้ชายที่ร้องเรียกคงมีเรื่องด่วนร้อนใจ

 

อย่างไรก็ตามเมื่อกู้หนิงสังเกตเห็นกู้ชางเจียงที่ยืนอยู่ข้างผู้ชายคนนั้นเธอพลันเข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น

“อาจารย์กู้ ยินดีที่ได้พบค่ะ” กู้หนิงทัก

“แม่หนูรู้จักฉันด้วยหรือ?” ชางเจียงประหลาดใจกู้หนิงดูคุ้นๆในสายตาเขาแต่เขานึกไม่ออกว่าใครเคยพบกันที่ไหนมาก่อน

รึเปล่า

 

กู้หนิงยิ้มให้อย่างสุภาพ “ พวกเราพบกับที่งานเลี้ยงวันเกิดนายท่านฉินค่ะ กู้หนิงค่ะ”

“โอ้ เป็นหนูนี่เอง” กู้ชางเจียงจําได้แล้วตอนนั้นกู้หนิงแต่งหน้า จัดเต็ม แต่ตอนนี้เธอไม่ได้แต่งหน้ากู้ชางเลี่ยงจึงจําเธอไม่ได้ตั้งแต่แรกกระนั้นก็ยังจําชื่อเธอได้

 

“พวกคุณเรียกพวกเราเอาไว้เป็นเพราะจานพาสเทลนี้ใช่ไหมคะ?” กู้หนึ่งถาม

“ใช่! ลูกศิษย์ของฉันเดินผ่านร้านนั้นและเห็นจานใบนี้เขาไม่มั่น ใจว่าเป็นของแท้รึเปล่า เมื่อพวกเรากลับไปที่ร้านอีกครั้งก็พบว่ามันถูกขายไปแล้ว” กู้ชางเจียงกล่าว

“ในเมื่ออาจารย์อยากดูเชิญค่ะ”จากนั้นกู้หนิงก็ยื่นจานให้กู้ชางเจียง

 

“ฉันคิดว่าพวกเราหาที่ดูมันใกล้ๆดีกว่า”

กู้หนึ่งเห็นด้วย ดังนั้นพวกเขาจึงไปร้านน้ําชาที่อยู่ใกล้ๆ

กู้ชางเงี่ยงพิจารณาจานใกล้ๆอยู่พักใหญ่ๆ หลังจากที่มั่นใจว่าเป็นของแท้แน่นอน เขาก็ตื่นเต้นมากกว่าเดิม เขาถามกู้หนิงว่า “หนู หนูซื้อมันเพราะหนูรู้ว่ามันเป็นของแท้ใช่ไหม?”

กู้หนิงยิ้ม อธิบายว่า “หนูเองก็ไม่แน่ใจค่ะ แต่คิดว่ามีความเป็นไปได้สูงก็เลยซื้อ ต่อให้เป็นของปลอม ก็ยังเป็นจานที่สวยอยู่ดี สา มารถเอามันมาตกแต่งบ้านได้”

กู้ชางเจียงพยักหน้ารับ

“หนูกู้ ฉันขอถามหนูหน่อยว่า หนูเต็มใจขายให้พวกเราไหม?” กู้ชางเจียงถามเขาต้องการมันมาเป็นชุดสะสมของเขาจริงๆ