Chapter 229. รักษาเค

เคยิ่งนึกถึงกู้หนิงมากขึ้นและสนใจตัวเธอมากยิ่งขึ้น

“เธอเข้าโรงพยาบาลที่ไหนครับ?” เคถาม

กู้หนึ่งสัญญาว่าจะรักษาขาของเขา เขาไม่อยากพลาดโอกาสนี้นอกจากนี้สิ่งที่กู้หนิงทําได้รับความไว้วางใจจากเขา

 

“โรงพยาบาลกลาง ห้อง V11” หมอกล่าว

บรรยากาศในห้องผู้ปวยวีไอพีอีกห้องหนึ่งค่อนข้างอึดอัด

 

ผู้ชายวัยห้าสิบกําลังนอนอยู่บนเตียงผู้ป่วย ดวงตาแหลมคมเจิดจ้าไม่มีใครกล้าสบตาเขา ชายคนนี้ยังมีพลังและความเย็นชาซึ่งทําให้ผู้คนรอบข้างหวาดกลัว

 

“ท่านรอง คนขับรถบรรทุกถูกควบคุมตัวแล้ว แต่เรายังไม่ได้รับพยานหลักฐานของเขา” ชายวัยกลางคนกล่าวด้วยความเคารพอย่างสูง

ผู้ชายที่นอนอยู่บนเตียงคือรองผู้ว่าเมือง D เสี่ยวฉางชุน”และชายวัยกลางคนที่รายงานคือผู้อํานวยการหน่วยรักษาความปลอดภัยฟูเหวินธุ์

“ต้องเป็นหลิวเกาหล่ายหรือไม่ก็จ้าวเฟยหลง!” ชายอีกคนที่อยู่ในวัยสี่สิบกล่าวขึ้นอย่างโมโหเขาเป็นนายกเทศมนตรีเมือง D “เจียงโบเหวิน”

หลิวเกาหล่ายเป็นรองเลขาธิการคณะกรรมการพรรคประจําจังหวัดในเมือง D ในขณะที่จ้าวเฟยหลงเป็นผู้ว่าราชการเมือง D จ้าว เฟยหลงหลิวเกาหล่ายและเสี่ยวฉางชุนต่างแข่งขันกันเพื่อชิงตํา แหน่งสําคัญดังนั้นพวกเขาทั้งหมดจึงต้องการทําลายอีกฝ่าย

ถึงแม้ว่าจ้าวเฟยหลงและหลิวเกาหล่ายจะตําแหน่งสูงกว่าเซียวชางชุนแต่ชื่อเสียงและความสําเร็จของเสี่ยวฉางชุนมีมากกว่าทั้งสองคนดังนั้นพวกเขาจึงรู้สึกไม่มั่นคง

 

“อ้อ แล้วคนขับรถ เลขาหยางและเด็กสาวคนนั่นล่ะ?” เสี่ยวฉางชุนถามขึ้นอย่างห่วงใย ตอนที่พูดเขาดูอ่อนโยนขึ้น

รถบรรทุกขนาดใหญ่พุ่งชนรถพวกเขาอย่างแรง แต่เสียวฉางชุนที่นั่งแถวหลังรอดมาได้เพราะคาดเข็มขัดนิรภัย เขาได้รับบาดเจ็บ เพียงเล็กน้อยแต่ก็ผ่านพ้นไปได้

 

“คนขับรถและเลขาหยางสบายดี ส่วนเด็กสาวคนนั้นหมดแรงและตอนนี้กําลังหลับสนิท”เจียงโบเหวินกล่าว

“ดี พวกเราต้องขอบคุณเธอ” เสี่ยวฉางชุนสั่ง แม้ว่าเขาจะคิดว่าเด็กสาวคนนี้ไม่ธรรมดาแต่ไม่คิดที่จะตรวจสอบเธอแต่อย่างใด เพราะเธอเพิ่งช่วยชีวิตเขา

“ไม่มีปัญหาครับแต่ยังไงดี?เงินหรืออย่างอื่น?” เจียงโบเหวิน

ถาม

“มอบเงินหนึ่งแสนหยวนและรางวัลสําหรับความกล้าหาญ” เสี่ยวฉางชุนกล่าว

เงินน่าจะเป็นรางวัลที่ใช้ได้จริงที่สุดและไม่เหมาะสมที่ข้าราชการจะให้บ้านหรือรถแก่เธอ

 

“ได้ครับ ผมจะจัดการเดี๋ยวนี้” เจียงโบเหวินตอบรับ เขาโทรหาเลขาตัวเองให้จัดการทันที

กู้หนิงลืมตา และใบหน้าหล่อเหลาก็ปรากฏเข้ามาในสายตาของเธอเธอตื่นตระหนกและลุกขึ้นนั่งทันที “เค ทําไมมาอยู่ที่นี่?”

เครู้สึกไม่พอใจเล็กน้อยกับปฏิกิริยาที่ยอดเยี่ยมของกูหนิงแต่ยังคงประหลาดใจกับคําพูดของเธอเขาหรี่ตามองเธออย่างระมัดระวัง “คุณรู้จักผม?”

 

มีคนไม่กี่หยิบมือที่รู้จักเขา แล้วเธอรู้จักเขาได้ยังไง?

มีคนโมก็หยิบ

ด้ยังไง?

กู้หนิงนึกเสียใจทันทีที่เผลอพูดออกไปแบบนั้นแต่เธอไม่สามารถบอกเขาได้ว่าพวกเขาเคยพบกันมาก่อนในชาติที่แล้วของเธอมันจะกลายเป็นการเปิดเผยความลับการเกิดใหม่ ดังนั้นกู้หนิงจึงอธิบายว่า “ฉันมีความไวต่อเสียงตอนที่ได้ยินเสียงคุณ เลยเดาเอาว่าคุณคือเคตอนที่ฉันลืมตาขึ้นมา”

กู้หนิงได้ยินเสียงคนพูดคุยกันแต่เธอไม่แน่ใจว่าเป็นเคหรือเปล่าถ้าเคปฏิเสธเธอก็สามารถหาข้ออ้างได้ว่ามันเป็นเรื่องบังเอิญ

เมื่อเห็นกู้หนิงเฉยๆเคจึงเชื่อเธอและตอนนั้นเขากําด้พูดอะไรบางอย่างจริง

“นี่ คุณไปเอาแรงกับความกล้าดึงรถไว้ไม่ให้ตกได้ยังไง?”

“เพราะว่าฉันอยากช่วยและฉันก็แข็งแรงมาก!” กู้หนิงตอบด้วยใจจริงถึงแม้เธอไม่อยากเข้าไปเกี่ยวข้องกับปัญหาเธอไม่อาจยืนอยู่เฉยๆเมื่อเห็นคนอื่นตกอยู่ในอันตรายได้

 

“โอเค” เคกล่าว

“และเมื่อไหร่คุณจะรักษาขาของผม?” เคถาม

“พวกเราสามารถลองตอนนี้ได้” กู้หนิงลุกขึ้นยืนหยิบขวดแก้วจากกระเป๋าเป้สะพายหลัง “นี่คือยาที่ฉันเตรียมไว้ให้คุณดื่มก่อนแล้วฉันจะช่วยนวดขาให้คุณจะเริ่มรู้สึกถึงอะไรบางอย่าง”

 

เคจ้องไปที่ยาสีดําในขวดแก้ว และขมวดคิ้วด้วยความไม่ชอบอย่างเห็นได้ชัด

“คุณแน่ใจนะว่ายานี้ปลอดภัย?”แม้ว่าจะเชื่อใจเธออยู่บ้างแต่ก็ยังไม่ไว้วางใจเธอทั้งหมดพวกเขายังเป็นคนแปลกหน้าต่อกันเขามาพบเธอเพราะไม่อยากพลาดโอกาสการรักษาขาตัวเอง

 

“ถ้าคุณกังวล คุณสามารถพาคนที่คุณไว้ใจมาเป็นพยานได้ถ้าคุณตกอยู่ในอันตรายก็ให้เขาจับฉัน”กู้หนิงพูดด้วยน้ําเสียงราบเรียบราวกับเธอไม่สนใจ

 

ช่างเถอะ เรื่องดีๆมักมาพร้อมกับความเสี่ยง เคคิด

 

อันที่จริงยานี้เป็นเพียงยาธรรมดาที่จะช่วยเพิ่มการนอนหลับ ส่วนสําคัญคือการนวด

 

“กัวฮาว เข้ามาข้างใน” เคเรียกใครบางคนที่อยู่ด้านนอก

 

ชายหนุ่มคนหนึ่งเดินเข้ามา เคสั่งว่า “ฉันจะดื่มยาที่เธอคนนี้ให้มาถ้าฉันเป็นอันตราย นายจับเธอแล้วส่งให้ตํารวจ

 

“บอส” กัวฮาวเป็นกังวล

 

เคไม่สนใจเขาอีก เปิดฝาขวดและดื่มยา มันมีกลิ่นฉุนและรสชาติแย่มากแต่เคก็ฝืนดื่มลงไป

หลังจากนั้นกู้หนิงก็คุกเข่าตรงหน้ารถเข็น และเริ่มนวดขาของเขาเธอนวดไปเรื่อยๆ ถ่ายทอดพลังลงไปในขาของเขา

ด้วยความช่วยเหลือจากพลัง เครู้สึกสบายมากและขาของเขาเริ่มมีความรู้สึกเคยประหลาดใจมากกู้หนิงทําได้

 

กู้หนึ่งหยุดนวด สิ่งที่เธอต้องทําคือทําให้เคเชื่อมั่นในความสามารถของเธอ

“รู้สึกยังไงบ้าง?” กู้หนึ่งถาม

“บอส เป็นไงบ้างครับ?” กัวฮ่าวถาม

“ฉันคิดว่าขาของฉันกําลังฟื้นฟู”เคตัวสั่น

 

Chapter 230: เธอทําไปเพราะมีจุดประสงค์!

“จริงหรอครับ?” กัวฮาวก็ตื่นเต้นเช่นกัน

 

“คุณกู้ใช้เวลานานแค่ไหนในการรักษาขาของผม?”เคถาม

“เราจะทําการรักษาสามครั้ง กล้ามเนื้อของคุณจะฟื้นตัวในครั้งแรกและข้อต่อของคุณจะหายเป็นปกติในครั้งที่สองครั้งที่สามคุณจะเดินได้”คู่หนิงกล่าว

“นี่ผมกําลังฝันไปเหรอ?” ร่างกายของเคสั่นด้วยความดีใจมันดีเกินที่จะเป็นเรื่องจริงสําหรับเขา

“คุณไม่ได้ฝัน” กู้หนิงตอบอย่างมั่นใจ

“ดี ผมเชื่อใจคุณ และจะทํางานให้คุณหนึ่งปี” เคกล่าว

“เยี่ยมมาก!” แม้ว่ากู้หนิงจะมั่นใจว่าเคเห็นด้วย แต่ก็อดรู้สึกโล่งใจไม่ได้ที่ได้รับคําตอบที่ยืนยันจากเขา

เคยื่นมือไปจับมือกู้หนิง “ยินดีที่ได้รู้จักครับ”

จากนั้นกู้หนิงก็ส่งพลังเข้าไปในขาของเคอีกครั้งเพื่อฟื้นฟูกล้ามเนื้อขาของเคฟื้นคืนความรู้สึกซึ่งทําให้เคและกัวฮาวรู้สึกตื่นเต้นอย่างมากอย่างไรก็ตามข้อต่อที่ขาของเคยังได้รับความเสียหายอย่างรุนแรงเขาจึงไม่สามารถเดินได้ในตอนนี้

 

หลังจากรักษาขั้นตอนแรกเสร็จ กู้หนิงก็พูดว่า “ฉันต้องการความช่วยเหลือจากคุณตอนนี้ แต่ที่นี่ไม่สะดวกที่จะพูดคุยตอนนี้ฉันหิวมากทําไมพวกเราไม่คุยกันไปตอนระหว่างไปร้านอาหารค่ะ?”

 

ไม่มีอะไรตกถึงท้องเธอนานมาก

“ได้ไปกันเถอะ” เคกล่าว

 

จากนั้นกัวฮาวก็ผลักรถเข็นเค ตามมาด้วยกู้หนิง พวกเขาพากันเดินออกไปข้างนอก

พวกเขาต้องบอกหมอก่อนออกจากโรงพยาบาลอย่างไรก็ตามในขณะที่พวกเขาออกจากห้องผู้ป่วยเจียงโบเหวินก็โผล่หน้ามาและขวางพวกเขาไว้

“สวัสดี เธอตื่นแล้วสินะ กําลังจะไปไหนกัน?” เจียงโบเหวินถามกู้หนิง

 

“นายกเทศมนตรีเจียง ฉันไม่เป็นไรแล้วค่ะ กําลังจะไปบอกคุณหมอว่าฉันจะออกไปข้างนอกกับเพื่อนค่ะ”กู้หนิงตอบ

 

“เธอกําลังจะไปแล้ว?” เจียงโบเหวินแปลกใจเด็กสาวคนนี้ไม่ได้เรียกร้องเอาอะไรหลังจากสิ่งที่เธอทํา

“ได้ไงกัน เธอทําความดีครั้งใหญ่! พวกเรายังไม่ได้ให้รางวัลเธอเลย” เจียงโบเหวินกล่าว เขากําลังพิจารณากู้หนิงเพื่อดูว่าเธอเจียมเนื้อเจียมตัวหรือเปล่า

กู้หนิงยิ้มและเอ่ยปากว่า “นากยกเทศมนตรีเจียงฉันทําไปด้วยความเต็มใจอยากช่วยเหลือ ไม่ได้หวังเอารางวัล ฉันหวังเพียงว่าจะได้ช่วยชีวิตข้าราชการที่ซื่อสัตย์และเที่ยงธรรมไว้”

“ดีมาก เธอเป็นคนจิตใจดีและเจียมเนื้อเจียมตัวฉันชื่นชมเธอ!”เจียงโบเหวินกล่าวชมกู้หนึ่งอย่างชัดเจน

“เธอทําความดีก็สมควรได้รับรางวัล เอาเถอะ เรื่องนี้ฉันสามารถช่วยเธอได้ตราบใดที่ถูกกฎหมาย ถ้าเธอมีปัญหาในอนาคตก็มาหา ฉันได้”เจียงโบเหวินกล่าวและยื่นนามบัตรของเขาให้กู้หนิง

“ขอบคุณค่ะ” กู้หนึ่งไม่ได้ปฏิเสธ และรับนามบัตรมา “นายกเทศมนตรีเจียงกรุณาอย่าบอกว่าฉันเป็นฉันนะคะ ฉันไม่อยากเข้าไปเกี่ยวข้องกับปัญหาที่ไม่จําเป็น”

 

อุบัติเหตุทางรถยนต์ครั้งนี้เป็นความพยายามในการฆาตกรรมถ้าฆาตกรรู้ว่าเธอทําลายแผนของเขา เขาจะไม่ปล่อยเธอหนีไปเจียงโบเหวินก็ตระหนักถึงเรื่องนี้ดังนั้นเขาจึงตกลงที่จะปกป้องกู้หนึ่ง

“อย่าห่วงเลย ฉันจะจัดการเอง”

“ขอบคุณค่ะ”

จากนั้นพวกเขาก็กล่าวลากันและกัน

“ท่านครับ ผมคิดว่าบางทีเธออาจอยากได้มากกว่าของรางวัล”เลขาของเจียงโบเหวิรพูดขึ้นหลังจากที่กู้หนิงจากไปแล้ว

เจียงโบเหวินเองก็คิดแบบเดียวกัน แต่เขาไม่แคร์ “เธอช่วยชีวิตท่านรองไม่มีอะไรเทียบกับสิ่งนั้นได้”

ชีวิตของเสี่ยวฉางชุนสําคัญกว่าความช่วงเหลือเล็กๆน้อยๆ

 

ถ้าเสี่ยวฉางชุนเสียชีวิตจากอุบัติเหตุทางรถยนต์ กลุ่มที่มีอํานาจในการเมืองจะต้องสูญเสียบุคคลสําคัญ

เจียงโบเหวินกล่าวเพิ่มเติมว่า “เธอไม่ได้ขออะไรจากฉันเป็นคนดีที่ซื่อสัตย์คนหนึ่ง เธอยอมรับน้ําใจจากฉันเพียงเพราะไม่อยากให้ฉันผิดหวัง”

นอกจากนี้เขาเพียงสัญญาว่าจะทําตามความปรารถนาที่ไม่ขัดต่อกฎหมายแม้ว่าวันหนึ่งเธอจะไปหาเขาเพื่อขอความช่วยเหลือจริงๆแต่เขาก็เชื่อว่าจะแก้ปัญหานี้ได้ไม่ยาก

 

เลขาของเขาเห็นด้วยกับเขา พวกเขาเป็นนักการเมืองและจําเป็นต้องระมัดระวัง

 

“คุณทําไปเพราะมีจุดประสงค์สินะ!” แม้แต่เคก็มีความคิดเช่นเดียวกันนายกเทศมนตรีเป็นหนี้บุญคุณเธอ ซึ่งเป็นประโยชน์อย่างยิ่งในอนาคต

 

“นั่นไม่สําคัญ เขาสัญญาเองของเขาเอง ทําไมฉันถึงไม่รับมันไว้ล่ะ?” กู้หนิงกล่าว

“ผมแปลกใจที่คุณไม่ขออะไรเลยหลังจากที่ช่วยชีวิตบุคคลสําคัญ” เคชื่นชมกู้หนึ่งในสิ่งที่เธอทํา เขาคงไม่เห็นแก่ตัวเอ งมากขนาดนี้

“ตอนนี้ฉันไม่ต้องการความช่วยเหลือจากพวกเขา ดังนั้นฉันจึงไม่ได้ขออะไรเลยแต่ฉันต้องการความช่วยเหลือจากคุณดังนั้นฉันจึงเสนอที่จะรักษาขาของคุณเพราะตั้งใจแบบนั้น” กู้หนิงกล่าว

เคลิ้ง กู้หนึ่งช่วยเสียวฉางชุนโดยไม่หวังอะไร แต่กลับขอให้เขาทํางานให้เธอหนึ่งปี เครู้สึกไม่พอใจนิดหน่อย แต่ตราบใดที่เธอรักษาขาของเขาหาย เขาก็ยินดีที่จะทํางานให้เธอ

ในห้องผู้ปวยวีไอพี เจียงโบเหวินรายงานการพูดคุยของเขากับกู้หนิงต่อเสี่ยวฉางชุน เสียวฉางชุนเชื่อว่ากู้หนิงเป็นเด็กดีที่รับนามบัตรของเจียงโบเหวินเพียงเพราะเธอไม่ต้องการปฏิเสธความใจดีของเขาและเป็นเจียงโบเหวินที่สัญญาว่าจะช่วยเธอในอนาคต

 

เสี่ยวฉางชุนมีความประทับใจต่อกู้หนิงหลังจากอุบัติเหตุครั้งนี้เธอได้ช่วยชีวิตเขาไว้!

ระหว่างทางไปรีสอร์ทฉวนหลิน กู้หนึ่งเล่าให้เคฟังว่าเธอมีแผนจะตรวจสอบหงหยุนเรียลเอสเตทในเมือง G และเธอไม่ปิดบังความไม่พอใจต่อหงหยุน

“คุณอายุเท่าไหร่กัน? ยังไม่ถึงยี่สิบละมั้ง และยังทําธุรกิจแล้วด้วย?ไม่น่าเชื่อ!”

เคเป็นแฮ็กเกอร์ที่เก่งกาจแต่เขาไม่รู้ว่าจะบริหารบริษัทได้อย่างไรเขาจึงชื่นชมกู้หนึ่ง

“ไม่มีปัญหาผมจะส่งข้อมูลให้ทันทีที่หาได้”เคกล่าว