นิยายกําเนิดนางร้าย TheBirthofa Villainess

ตอนที่ 74 มันเร็วเกินไปที่จะเมา

หลังจากสิ่งที่เกิดขึ้นภายในวังและการเสียชีวิตของซ่งหลิน เทศกาลไหว้พระจันทร์จึงไม่มีชีวิตชีวาเหมือนแต่ก่อน สามัญชนมีความสุขที่จะเฉลิมฉลองเทศกาลด้วยการพรเล็กๆน้อยๆที่พวกเขาจะได้รับจากการไถนาและงานอื่นๆ

อย่างไรก็ตาม พวกเขายังไม่สามารถสลัดความตึงเครียดได้ในขณะที่ทหารยามกําลังลาดตระเวนไปทั่วท้องถนน

ไม่มีผู้ใดมีสงสัย ว่าทําไมทหารยามที่ถูกส่งไปลาดตะเวนกําลังทําหน้าที่ราวกับว่ากําลังไล่ล่าอาชญากร และพวกเขา คงไม่กล้าตั้งคําถาม เพราะยิ่งรู้อะไรบางอย่างมากเท่าไหร่ปัญหาก็จะยิ่งตามมา มากขึ้นเท่านั้น

ดังนั้น แม้ว่าความกลัวจะอยู่ภายในใจของพวกเขา แต่คนทั่วไปก็ทําหน้าที่ได้ดีเยี่ยมในการซ่อนความกังวลของพวก เขาไว้กับตัวเอง ในขณะที่พวกเขารู้สึกอุ่นใจที่จักรพรรดิได้ส่งทหารยามออกไปปฏิบัติหน้าที่เพื่อความปลอดภัยของพวกเขา

ด้วยความคิดเหล่านี้ ทําให้ร่างกายของพวกเขาดูผ่อนคลายลง

ภายในห้องของเธอ หลินเสี่ยวเฟยเพิ่งตื่นขึ้นจากการพักผ่อนบนเตียงนอนของเธอ

หลังจากที่พวกเขากลับถึงที่พักโดยปลอดภัยในคฤหาสถ์หลินเมื่อวานนี้สิ่งแรกที่เธอทําคือนอนหลับพักผ่อนไปตลอดทั้งวัน จนถึงเช้ามืด

หลินเสี่ยวเฟยกลั้นหาวที่ต้องการจะหนีจากปากของเธอเธอเหยียดแขนและนิ้วเท้าของเธอเหมือนแมวและรู้สึกไม่อยากลุกจากเตียง

เมื่อเห็นฉากนี้ต่อหน้าเธอไปสู่ก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะ“คุณหนูไม่ต้องกังวลท่านผู้อาวุโสไม่อยู่ในคฤหาสน์และออกไปทําภารกิจบางอย่างข้างนอกคุณหนูนอนต่อเถิดข้าจะแจ้งให้ทุกคนในลานบ้านว่าห้ามใครมารบกวนการพักผ่อนของคุณหนู”

หลินเสียวเฟยไม่ได้ปฏิเสธและปล่อยให้สาวใช้ออกไปบอกคนอื่นๆว่าเธอจะพักผ่อนและห้ามใครรบกวนเธอ

เธอไม่รู้ว่าเพราะเหตุใดวันนี้เธอถึงรู้สึกเซื่องซึมแต่ดูเหมือนว่าจะไม่เลวร้ายสําหรับเธอหลังจากเป็นวันพักผ่อนที่ยาวนานเช่นนี้

ในอดีตเนื่องจากเสี่ยวเฟยหมกมุ่นอยู่กับความคิดและแผนการที่จะช่วยให้หยูเฟิงซูให้มีความสัมพันธ์กับข้าราชการในราชสํานักระดับสูง

ตลอดเวลาเธอต้องต่อสู้และเผชิญหน้ากับหญิงสาวคนอื่นๆของหยูเฟิงซูที่อยู่ภายในลานชั้นในเสี่ยวเฟยจึงไม่มีเวลาใช้ความสุขสบายเพื่อตัวเธอเอง

ในแต่ละวันเธอต้องปกป้องตัวเองจากนางสนมคนอื่นๆของหยูเฟิงซูและเธอไม่สามารถทําตามความพอใจได้โดยไม่ทําลายภาพลักษณ์และทําให้ชื่อเสียงของสามีเธอแปดเปื้อน

เมื่อคิดถึงเวลาที่โง่เขลาของเธอตอนที่อยู่กับหยูเฟิงซูเธอมักจะทําทุกอย่างตามที่เขาสั่งหลินเสี่ยวเฟยสงสัยว่าเธอตกหลุมรักชายหนุ่มที่ไร้เหตุผลเช่นนี้ได้อย่างไร

เธอมีตาและหัวใจของเขาอยู่กับเธอแต่ชายหนุ่มผู้นั้นใฝ่หาแต่เพียงเห็นบัลลังก์เขาใช้ความรักที่มีต่อเธอเพื่อประโยชน์ของเขาเขาจึงเก็บเธอไว้

และหากเธอไร้ประโยชน์สําหรับเขาหยูเฟิงซูก็จะจับเธอในทันทีและทําให้เธอต้องทนทุกข์ทรมานเป็นเวลาหลายเดือน
หลินเสี่ยวเฟยหลับตาและปล่อยให้การนอนหลับครอบงําเธอ

อาจเป็นเพราะว่าเธอรู้สึกเพลียจากคืนงานเลี้ยงหลินเสี่ยวเฟยจึงไม่รู้สึกถึงการมาของใครบางคนที่กําลังจะเข้ามาในห้องของเธออย่างเงียบๆโดยไม่ได้ยินเสียงของใครคนนั้น

เขาเปิดประตูห้องของเธอและเข้าไปอย่างง่ายดายโดยที่สาวใช้ที่อยู่ข้างนอกลานบ้านไม่แม้แต่จะรู้หรือเข้ามาปลุกร่างของเธอที่กําลังนอนหลับใหล

คนๆนั้นเดินไปที่เตียงนอนอย่างช้าๆซึ่งดูเหมือนมีร่างๆหนึ่งกําลังนอนหลับอยู่บนเตียงหญิงสาวที่อยู่บนเตียงมีใบหน้าที่งดงามมากจนหัวใจของเขาเต้นไม่เป็นจังหวะในขณะที่เขายังคงจ้องมองไปที่ใบหน้าของหญิงสาวที่กําลังหลับใหลต่อไป

เขาเอื้อมมือไปข้างหน้าอย่างกล้าหาญและสัมผัสไปยังขนตาที่ยาวของหญิงสาวของ

จากนั้นเขาก็มองไปรอบๆและไม่พบกับเด็กชายที่เขาเห็นครั้งล่าสุด

ฉ่เซียวซูรู้สึกดีใจที่เด็กชายไม่ได้อยู่ใกล้กับหญิงสาวและไม่ได้อยู่ภายในห้องของเธอแม้ว่าหญิงสาวและเด็กชายจะมีช่องว่างระหว่างวัยแต่เขาก็ไม่เต็มใจที่จะเสี่ยงให้ชายผู้อื่นเข้ามาหาเธออย่างงายดายและจะไม่ปล่อยให้เธอหลุดมือจากเขาไป

ขณะที่ฉ่เซียวซูยังคงจ้องมองไปที่เธอเขาไม่ได้สังเกตว่าหลังจากที่เขาสัมผัสใบหน้าของเธอแล้วหญิงสาวก็ตื่นขึ้นในที่สุดแต่เธอยังคงไม่ลืมตา

แต่ลึกเข้าไปข้างในเธอรู้สึกได้ถึงความปั่นป่วนที่เดือดพล่านในตัวเธอความคิดที่แล้นอยู่ในหัวของเธอสงสัยว่าเธอควรจะแกล้งนอนหลับต่อไปได้อย่าง

เป็นอีกครั้งเธอรู้สึกหงุดหงิดที่ไม่ทันได้สังเกตเห็นการปรากฏตัวของเขาจนเขาได้เข้ามาอยู่ใกล้และสัมผัสเธอเธอกําลังจะดําดิ่งสู่ความฝันเมื่อจู่ๆเขาก็สัมผัสที่ไปที่ผมของเธอ

ทันใดนั้นเธอก็รู้สึกว่ามือของเขาเริ่มลูบไล้เบาๆและถักเปียบนผมของเธอเขาพยายามจะทําอะไร?

หลินเสี่ยวเฟยต้องการรู้คําตอบสําหรับคําถามของเธออย่างมากชายคนนั้นยังคงถักเปียผมยาวสีดําของเธอต่อไปและไม่แค่ทําสิ่งนั้นเขากําลังจะก้มลงไปที่หัวของเธอ!

ในทางกลับกันฉ่เซียวซูรู้สึกทั่งเมื่อได้สัมผัสกับผมของเธอที่อยู่ในมืออย่างนุ่มนวลซึ่งเขาอดไม่ได้ที่จะสัมผัสมันถ้าหากหญิงสาวที่นอนอยู่บนเตียงไม่ดุร้ายราวกับเสือเขาคงจะหอมผมของเธอไปแล้ว

เธอหงุดหงิดที่การนอนหลับของเธอถูกรบกวนและมีคนปล่อยให้ชายผู้นี้เข้าไปในห้องของเธอราวกับว่ามันเป็นห้องของเขาเองหลินเสี่ยวเฟยลืมตาขึ้นและอยากจะเอาปิ่นปักผมที่อยู่ในมือของเธอแทงเขา

แต่ใครจะรู้ว่าเมื่อถึงเวลาที่เธอถึงปืนปักผมออกจากใต้หมอนมือของเขาก็เร็วพอที่จะจับข้อมือของเธอแล้วกระแทกลงกับที่นอน

ฉ่เซียวซูขยับมือตามสัญชาตญาณของร่างกายเขาที่ตอบสนองต่ออันตรายเมื่อเขารู้สึกถึงอันตรายจากหญิงสาวที่กําลังนอนอยู่ใกล้ๆกับเขาขณะที่เธอดีงอะไรบางอย่างออกมาโดยมีเจตนาที่จะแทงเขาร่างกายของเขาก็หลบได้ทันและตรึงเธอไว้

ทั้งสองคนประหลาดใจกับการกระทําของพวกเขาและมองหน้ากันพวกเขาสามารถเห็นอารมณ์ผ่านดวงตาของกันและกันคนหนึ่งดูประหลาดใจในขณะที่อีกคนมีท่าที่ทางอาฆาต

“ท่านทําให้ข้ากลัวหลินเสี่ยวเฟยถ้าท่านตื่นอยู่ท่านควรจะบอกอะไรบางอย่างแก่ข้า”ในที่สุดฉ่เซียวซูกกล่าวขึ้นหลังจากที่เงียบไปนานเขาไม่ปล่อยข้อมือของเธอในขณะที่เขาพูดเช่นนั้น

วิธีที่เขาเรียกชื่อเธอดูธรรมดาเกินไปแต่ก็ยังมีความคุ้นเคยเหมือนคู่รักที่เรียกกัน

“ท่านดยุคเวลานี้ยังเร็วเกินไปที่จะเมาข้าคงจะไม่เข้าใจผิดและคิดว่าห้องนี้เป็นห้องของท่าน”หลินเสี่ยวเฟยจ้องมองเขา

ฉ่เซียวซูขมวดคิ้วและอยากให้เธอเรียกเขาว่า“ที่รักของข้า”แทนชื่อของเขาเขาเอาหน้าเข้าไปใกล้เธอทําให้เธอกมหน้าลงเพื่อเว้นช่องว่างระหว่างพวกเขา

โชคไม่ดีที่ความพยายามของเธอที่จะออกห่างจากเขาไม่สําเร็จเนื่องจากเธอไม่มีทางที่จะหาที่ว่างข้างๆของเธอได้

“ดยุคฉ่เซียวซูท่านอย่าเข้ามาใกล้ข้า…”หลินเสี่ยวเฟยกล่าวเพื่อเตือนเขาและเธอพยายามผลักเขาออกไปแต่เขากลับจับที่ข้อมือของเธอแน่นมากขึ้น“ปล่อยข้า

หลินเสี่ยวเฟยหยุดพูดขณะที่เธอเห็นแววตาที่เป็นอันตรายในดวงตาของเขา

“อย่าเรียกข้าเช่นนั้น…”เขาพูดขณะจ้องไปที่ริมฝีปากสีแดงอ่อนของเธอก่อนจะมองตาเธอ“เรามาตกลงกันว่าเราจะเรียกชื่อของเราอย่างไรดี?”

หลินเสี่ยวเฟยขมวดคิ้วทําไมเขาดูโกรธที่เธอเรียกชื่อของเขาออกมาเธอเรียกชื่อเขาเหมือนกับทุกคนในจักรวรรดิไม่จําเป็นที่เขาจะต้องโกรธเพียงเพราะเธอไม่อยากเรียกชื่อของเขา
นอกจากนี้เธอยังถูกบังคับให้เรียกชื่อของเขาเท่านั้นเพราะมันค่อนข้างสะดวสําหรับเธอปัญหาเดียวตอนนี้คือฉ่เซียวซูต้องการได้ยินเธอเรียกชื่อเขา

หลินเสี่ยวเฟยจะสามารถเชื่อฟังคําพูดของเขาได้อย่างไรในเมื่อเขาเชิญตัวเองเข้าไปในห้องของเธอโดยไม่ได้รับอนุญาตและยังจ้องมองเธอในขณะที่เธอหลับ

เมื่อคิดถึงความจริงที่ว่าเขาได้ยินการสนทนาของเธอกับหลิวขี่นี่เธออดไม่ได้ที่จะรู้สึกอับอายที่เขากลับมาหาเธอหลินเสี่ยวเฟยจึงกัดริมฝีปากของเธอเบาๆ

อย่างไรก็ตามการกระทําเล็กๆน้อยๆของเธอถูกจับจ้องโดยฉ่เซียวซูและด้วยความใกล้ชิดจึงทําให้คนอื่นเข้าใจผิดเกี่ยวกับความสัมพันธ์ของพวกเขาและมันกลายเป็นเรื่องยากสําหรับหลินเสี่ยวเฟยที่จะต้องการกักขังตัวเองและไม่อยากเจอกับฉ่เซียวซู