กำเนิดนางร้าย The Birth of a Villainess - ตอนที่ 49

หลินเฉินยูจ้องมองที่หลินเสี่ยวเฟย และเธอก็หันไปมองเขา

 

“มีอะไร?” เธอพูดด้วยน้ําเสียงที่ฟังดูเย็นชาเพราะไม่อยากให้เขาเสียเวลาหายใจ เมื่อเขาต้องพูดกับเธอ

 

“ไม่มีอะไร…” หลินเฉินยูหลบสายตาและมองไปข้างหน้า“ลูกพี่ลูกน้องต้องการซื้ออะไร?”

 

หลินเสี่ยวเฟยไม่ตอบเขา

 

เธอต้องการซื้ออะไรนะหรอ

 

แน่นอนว่ามันต้องเป็นสิ่งสําคัญสําหรับแผนการของเธอเพื่อที่จะทําให้หยุเพิ่งจูประหลาดใจอย่างไม่คาดคิด

 

เธอมองลงไปที่เวที และเห็นว่ามีคนของโรงประมูลบางคนกําลังเร่งรีบและดูเคร่งเครียดเมื่อการประมูลชุดที่สองสิ้นสุดลง

 

ทันใดนั้น หลินเสี่ยวเฟยลุกขึ้นจากที่นั่ง และเดินไปหาหญิงสาวที่ยืนอยู่ตรงทางเข้า

 

หลินเฉินยู รู้สึกสับสนเกี่ยวกับการกระทําที่กะทันหันของเธอและคอยติดตามเธอ

 

“ลูกพี่ลูกน้อง คราวนี้เจ้าจะไปที่ใด” หลินเฉินยูต้องการดึงแขนของเธอ แต่เพราะมีคนเดินมาชนเขา เขาจึงไม่สามารถจับเธอได้ และหันไปขอโทษกับคนที่เขาชน

 

อย่างไรก็ตาม เมื่อเขาหันไปมองที่หลินเสี่ยวเฟยยืนอยู่ก่อนหน้านี้ เหลือเพียงพื้นที่ว่างเปล่าตรงหน้าเขา และเขามองไม่เห็นว่าร่างของลูกพี่ลูกน้องของเขาอยู่ที่ใด

 

โยงโมมวแววของเธอ

 

ในทางกลับกัน หลินเสี่ยวเฟยเกือบจะอยู่ที่ทางเข้าและหยุดอยู่ตรงหน้าหญิงสาว

 

หญิงสาวค่อยๆเงยหน้าขึ้นมองเธอ และเอียงศีรษะอย่างสับสน “ท่านหญิงมีอะไรให้ช่วยไหมเจ้าค่ะ”

 

“ข้าได้ยินมาว่าวันนี้จะมีการประมูล แต่ข้าเห็นแต่ของที่ไม่มีชีวิตที่กําลังประมูลขายอยู่

 

เจ้าช่วยพาข้าไปที่โรงประมูลสิ่งมีชีวิตได้หรือไม่?”

หญิงสาวตกใจกับคําพูดของเธอ และมองไปรอบๆ ราวกับว่าเธอกลัวว่าจะมีคนอื่นได้ยิน

 

หลังจากพบว่าไม่มีใครได้ยินสิ่งที่หญิงสาวตรงหน้าเธอพูดเธอก็ส่ายหัวและกล่าวว่า “มันไม่ได้อยู่ที่นี่ ข้าจะพาท่านไป”

 

หลินเสี่ยวเฟย เดินตามหญิงสาวออกไปข้างนอกและถูกพาตัวไปด้านหลังกระโจมขนาดใหญ่ ที่มีกระท่อมหลังเล็กอยู่

 

เนื่องจากกระท่อมที่อยู่ด้านหลัง จึงไม่สะดุดตาและมีคนเพียงไม่กี่คนเท่านั้นที่จะสามารถเดินเข้าไปได้

 

มันแตกต่างจากกระโจมขนาดใหญ่ ภายในกระท่อมนั้น”มืดและแคบ

 

” ท่านรู้เรื่องนี้ได้อย่างไร?” หญิงสาวกล่าวถามหลินเสี่ยวเฟย ขณะที่พวกเขากําลังปิดที่ทางเข้ากระท่อม

 

หลินเสี่ยวเฟยไม่ตอบ เธอรู้ว่าหญิงสาวผู้นั้นถามว่าทําไมเธอถึงรู้เรื่องนี้ เธอเพียงต้องการให้หญิงสาวโรงประมูลนําทางให้เธอเพียงเท่านั้น

 

อาณาจักรเซิงไม่อนุญาตให้ซื้อขายสิ่งมีชีวิต และใครก็ตามที่ถูกจับได้ว่าทําธุรกิจลักษณะนี้ จะถูกส่งตัวเข้าห้องขังโดยตรงและจะต้องจ่ายค่าปรับในจํานวนมหาศาล

 

กฎหมายนี้สร้างขึ้นโดยจักรพรรดิองค์แรกของอาณาจักรเซิง

 

อย่างไรก็ตาม เนื่องจากจักรพรรดิองค์ปัจจุบัน กฎหมายนี้จึงถูกมองข้าม และคนบาปจํานวนมากได้ทําธุรกิจเช่นนี้และหลบหนีไปโดยไม่ได้รับผลกระทบใดๆ

 

ในอดีต หลินเสี่ยวเฟยพบว่า เมื่อการประมูลถูกจัดขึ้น จะมีการประมูลอีกแบบด้านหลังเสมอ เธอรู้เรื่องนี้จากประสบการณ์ของเธอเมื่อครั้งที่เธอเคยแต่งงานกับหยูเฟิงซู

 

และการที่ใช้หญิงสาวที่ดูไร้เดียงสาเป็นผู้นําทาง พวกเขาสามารถหลีกเลี่ยงการถูกค้นพบหรือถูกตั้งคําถามโดยใครก็ตาม ที่ต้องการตรวจสอบกิจกรรมของพวกเขา

 

เมื่อเห็นว่าหญิงสาวเห็นว่าหลินเสี่ยวเฟยไม่เต็มใจที่จะตอบคําถามเธอ หญิงสาวจึงพาหลินเสี่ยวเฟยเข้าไปในกระท่อมโดยไม่พูดอะไรอีก

 

เมื่อมองจากภายนอก กระท่อมนี้ก็ดูธรรมดา ผู้คนจึงไม่สงสัยอะไร แต่เมื่อเข้าไปด้านใน พวกเขาก็จะได้เห็นโลกอีกใบ

 

โดยปกติ โรงประมูลจะนําเสนอรายการที่จะขายบนโต๊ะอย่างไรก็ตาม มันแตกต่างจากการจัดโรงประมูลเพื่อขายสิ่งมีชีวิต

 

ภายในมีกรงเรียงกันเป็นแถว ทันทีที่พวกเขาเข้าไปข้างในมันทําให้หลินเสี่ยวเฟยถึงกับพูดไม่ออก ไม่ว่าเธอจะเห็นมันมาหลายครั้งแล้ว เธอก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกโกรธและเกลียดชัง

 

ภายในกรงนั้น มนุษย์สามคนจะถูกขังรวมกันในหนึ่งกรงมือและเท้าของพวกเขาถูกล่ามไว้ด้วยโซ่

 

ไม่ว่าจะเพศอะไรและอายุเท่าไหร่ก็ถูกขังรวมกันในกรงและไม่ได้รับการปฏิบัติเหมือนอย่างมนุษย์

 

หลินเสี่ยวเฟยรู้สึกหวาดกลัวกรงขัง และเห็นอกเห็นใจมนุษย์ในกรงโดยไม่รู้ตัว

 

ครั้งหนึ่ง เธอเคยถูกขังไว้ในคุกใต้ดินและถูกล่ามโซ่ไว้เป็นเวลาหลายเดือน จนกระทั่งเธอสิ้นลมหายใจ

 

น้ําตาเริ่มก่อตัวขึ้นที่หางตา ขณะที่เธอมองต่อไปรอบๆเธอ สามารถเห็นตัวตนในอดีตของเธอที่อยู่ภายในกรงนั้น

 

เธอหลับตาลง และบีบคั้นอารมณ์ความรู้สึกภายในตัวเธอจุดประสงค์ของเธอที่มาที่นี่ไม่ใช่เพื่อช่วยพวกเขาหรือปลดปล่อยพวกเขา แต่มันคือการซื้อพวกเขาเพียงแค่หนึ่งคนหรือสองคน

 

ด้วยความสามารถของเธอในขณะนี้ หลินเสี่ยวเฟยไม่มีความสามารถหรือความมั่งคั่งพอที่จะซื้อพวกเขาทั้งหมด นอกจากนี้ มันจะไม่มีวันจบลงหากเธอช่วยพวกเขาและปลดปล่อยพวกเขา

 

หลินเสี่ยวเฟยเบือนหน้าหนีจากสายตาที่มีความหวังจากผู้คนในกรง

 

เธอจึงกัดแก้มด้านในปาก จนได้ลิ้มรสความคาวของเลือดที่ กระจายอยู่ในปากของเธอ

 

ทันใดนั้น หลินเสี่ยวเฟยก็หยุดเดิน เมื่อเธอสังเกตเห็นเด็กผู้ชายที่มีผมสีทองอยู่ที่ขอบกรงที่พวกเขาเดินผ่าน

 

เธอถอยหลังและหยุดอยู่หน้ากรงที่มีเด็กหนุ่มผมทองอยู่

 

เธอชี้ไปที่มันและพูดกับหญิงสาวว่า “นั้น ข้าต้องการเด็ก

คนนั้น”