กำลังขุดหลุมอยู่ดี ๆ ดันถูกส่งมาต่างโลกพร้อมระบบเสริมแกร่งเฉยเลย - ตอนที่ 02 สังหารสิ่งมีชีวิตต่างโลกเป็นคนแรก
ตอนที่ 02 สังหารสิ่งมีชีวิตต่างโลกเป็นคนแรก
สายตาแปลกประหลาดจดจ้องมอง
“…”
พร้อมกวาดมองไปตลอดทั่วทั้งเรือนร่างขาวเนียน
“หน้าตาก็สวยปานนางฟ้า เรือนร่างก็ยอดเยี่ยม ฐานะทางบ้านสถานภาพทางสังคม ล้วนเต็มสิบไม่มีหักคะแนน สวย รวย แถมยังนิสัยดีอีกต่างหาก จัดได้ว่าเป็นสาวงามในอุดมคติ”
“ทั้งที่เป็นแบบนั้น แล้วทำไม? คุณถึงเลือกเขา เลือกคบผู้ชายที่มีดีแค่เปลือกนอกอย่างเดียว บอกกล่าวตามตรงคำถามนี้ลอยวนเวียนอยู่ในหัวสมองผมมาสักพักแล้วล่ะ”
วิเวียน่าเงยหน้ามองชายหนุ่มร่างสูง
“…” มีเพียงความเงียบงันที่เป็นคำตอบ
ก่อนเปลือกตาทั้งสองจะปิดลง
“ไม่ตอบเหรอ?” เวียร์เลิกคิ้วเล็กน้อย “หรือจะเป็นรักแรกพบ?”
หัวคิ้ววิเวียน่าพลันกระตุกไม่ชอบใจ “…”
เวียร์ที่รู้สึกตัวว่าตัวเองกำลังทำเกินเลยก็เลยกล่าวขอโทษออกมา
“ขอโทษครับที่ผมถามคำถามเสียมารยามแบบนั้นออกไป แต่ผมไม่ได้มีเจตนาอยากจะเข้าไปยุ่งวุ่นวายความสัมพันธ์ระหว่างคุณสองคน มันก็แค่ความอยากรู้อยากเห็นส่วนตัว”
“โปรดอย่าได้ถือสาเอาความ”
หล่อนเพียงเบี่ยงหน้าออก
“…”
ไม่คิดสบสายตากับเขาเลยแม้แต่น้อย
…‘เมินเหรอ? อือ ไม่น่าแปลกใจสักเท่าไหร่’
เกิดเธอยินยอมง่ายดายในสถานการณ์แบบนี้สิแปลก
“ช่างเถอะ…” เวียร์กล่าวก่อนจะเดินมุ่งหน้าไปที่โต๊ะไม้ “ถือซะว่าเป็นเรื่องขำขันคั้นเวลา จะด้วยเหตุผลอะไรก็ตาม จะด้วยความรักก็ดี จะถูกบีบบังคับก็ช่าง มันไม่สำคัญอีกแล้ว”
“อีกเดี๋ยวทุกสิ่งอย่างก็จะจบลง”
มุมปากยกยิ้มเล็กน้อยขณะจดจ้องมองของบนโต๊ะ
หากปลายสายโอลิเวอร์มาพานพบเห็นคงได้มีตื่นตระหนกตกใจเป็นแน่ เพราะเจ้าของที่วางแน่นิ่งต้องแสงแดด มันก็คือปืนพกสีดำด้านที่มาพร้อมกับแมกกาซีนบรรจุกระสุน
ทั้งยังมีกระสุนอีกสามนัดที่วางด้านข้างไม่มีห่าง
“…”
ปลายนิ้วหยิบจับกระสุนสามนัดสุดท้ายใส่แมกกาซีน
นอกจากปืนพกที่พร้อมใช้งานใช้การ ก็ยังมีหน้าไม้ และอุปกรณ์อีกเพียบ บ่งบอกได้เป็นอย่างดี ว่านี่ไม่ใช่การกระทำหุนหันพลันแล่น ไม่ใช่อารมณ์ชั่ววูบ ไม่ใช่ชั่วขณะจิต
แต่เป็นการเตรียมการวางแผนลอบฆ่าอย่างเป็นระบบ
“อื้อออออ!”
เวียร์ที่ได้ยินเสียงอู้อี้ฟังไม่รู้เรื่องก็พลันหัวเราะ
“ใจเย็นครับ ไม่ต้องห่วง เป้าหมายของผมคือพวกมันต่างหาก เป็นพวกเศษเดนเศษสวะสังคมพวกนั้น ไม่ใช่คุณสักหน่อย ฉะนั้นไม่มีอะไรต้องเป็นกังวล ไม่มีอะไรต้องกลัว”
“ผมแค่อยากให้คุณนั่งนิ่งอยู่ที่นี่สักชั่วโมงสองชั่วโมง หลังจากที่ผมจัดการเรื่องราวทุกสิ่งอย่างเสร็จสิ้นเรียบร้อย คุณก็จะเป็นอิสระ และเมื่อถึงตอนนั้นคุณจะทำอะไรก็เรื่องของคุณ”
“จะเอาเรื่องนี้ไปแจ้งตำรวจก็ได้ถ้าคุณต้องการ”
“…” ฝ่ามือยังขยับตรวจเช็คอุปกรณ์ไปมา
ขณะใบหน้ายังคงเปื้อนไปด้วยรอยยิ้มและเสียงหัวเราะแผ่วเบา
“ทำใจให้สบายครับ~ ทำเหมือนทุกสิ่งอย่างที่เกิดขึ้นตอนนี้ เป็นเพียงฝันหนึ่งตื่นก็ได้ ทำเหมือนกับมันเป็นเพียงภาพลวงตา เป็นแค่ความฝันไม่ใช่ความจริง…”
“ใช่ครับ คุณในตอนนี้ก็แค่กำลังฝันอยู่”
“…” วิเวียน่าดวงตาสั่นไหว
“เรียบร้อย”
เขาวางปืนพกดำด้านที่บรรจุกระสุนอัดแน่นเต็มเปี่ยมลงข้างกาย
ก่อนจะหยิบแม็กกาซีนว่างเปล่าเพิ่มเติมอีกหนึ่ง มาบรรจุกระสุนเตรียมพร้อม กระบวนการเฉกเช่นนี้ดำเนินต่อไป ท่ามกลางสายตาหวาดหวั่นหวาดกลัวขั้นสุดของหญิงสาว
“…” ระหว่างกำลังเตรียมการ
ชายหนุ่มร่างสูงก็มีเหลือบหันมองเช็คเวลา
…
[ 14 : 35 ]
…
หัวใจในทรวงอกเต้นตึกตักจนสัมผัสได้
…‘อีกแค่นิดเดียว’
มือที่หยุดนิ่งเริ่มขยับทำงานต่อจับกระสุนใส่เพิ่มเติมไม่มีหยุด
“…อือ”
หญิงสาววิเวียน่าหลุดครางเสียงเบาจนไม่มีใครได้ยิน
เบื้องหลังจุดมุมอับสายตาสถานที่ที่ชายหนุ่มมองไม่เห็น ข้อมือเรียวงามทั้งสองกำลังบิดไปมาบิดซ้ายทีขวาทีต่อเนื่องเป็นจังหวะ ใช่ เป็นอย่างที่ทุกคนคิด หล่อนกำลังคิดหนี
ก่อนจะมีเสียงหนึ่งดังแทรกแซงเพิ่มเติมเข้ามา ทำเอาวิเวียน่าที่กำลังหลบหนีหน้าซีดตัวซีดไปหมด ยังไม่รวมแววตาที่หวาดหวั่นสั่นสะท้านจนยากจะห้ามปรามปกปิด
ซึ่งเสียงที่ว่าก็คือเสียงนาฬิกาที่ตั้งวางอยู่ไม่ห่าง
“…” ดวงตาเวียร์พลันเปล่งประกาย
…
[ 14 : 45 ]
…
ทันทีที่เห็นตัวเลขบนหน้าปัดนาฬิกา
…‘ได้เวลาแล้ว’
หัวสมองของชายหนุ่มร่างสูงก็พลันว่างเปล่าขาวโพลน
“…” ก่อนเขาจะเริ่มเก็บของเตรียมพร้อม
เวียร์หยิบของทั้งหมดใส่กระเป๋าสะพายใบใหญ่
ไม่ว่าจะเป็นปืนหรือแม็กกาซีนสามแม็กที่บรรจุกระสุนเต็มสิบห้านัด หรือจะเป็นหน้าไม้ที่มาพร้อมกับลูกธนูสิบลูก และของกินอุปกรณ์อำนวยความสะดวกสำหรับเก็บกวาด
หลังจากเตรียมการเสร็จสิ้นฝ่ามือก็หยิบพลั่วติดมือมาด้วย
“…”
ในช่วงระหว่างกระบวนการเตรียมของ
ทุกสิ่งอย่างล้วนอยู่ในสายตาหญิงสาวแสนสวยผู้งดงามปานนางฟ้าตลอดเวลา หลังจากที่เขาเตรียมของเตรียมการเตรียมจะออกจากบ้าน เขาก็ขยับย้ายสายตามาทางหล่อน
พร้อมกับกล่าวออกมาแผ่วเบา
“ถ้าเป็นไปได้”
“…” วิเวียน่ามองด้วยความสงสัย
และเป็นเวียร์ที่กล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงราบเรียบเจือปนรู้สึกผิด
“ถ้าเป็นไปได้ก็เปลี่ยนไปใช้เส้นทางอื่นเถอะครับ อย่าได้ไปใช้เส้นทางขึ้นเขาหลังโรงเรียน คิดซะว่าเป็นคำเตือนจากผมก็ได้…” ชายหนุ่มนิ่งเงียบไปครู่หนึ่งก่อนจะกล่าวต่อ “เฮ้อ~ ขอโทษจริง ๆ ครับ ที่ทำให้คุณต้องมาพบเจอประสบการณ์แย่ ๆ มันไม่ควรเป็นแบบนี้เลย”
“ยังไงก็ขอให้คุณหนีกลับบ้านอย่างปลอดภัย”
“…”
“โชคดีครับ”
และแล้วชายหนุ่มร่างสูงก็เดินจากไป
วิเวียน่าที่เห็นชายหนุ่มร่างสูงเดินจากไปทิ้งให้หล่อนอยู่เพียงลำพังก็เริ่มดิ้นรนเพิ่มเติมหนักหน่วงมากขึ้น หวังให้หลุดพ้นจากสถานการณ์เหตุการณ์ตรงหน้า
ส่วนทางด้านเวียร์เขากับเลือกเดินไปยังจุดหมาย
“…”
เดินไปยังจุดหมายปลายทางสถานที่นับพบ
…
[ 14 : 50 ]
…
เหลือเวลาอีกสิบนาทีก่อนจะถึงบ่ายสาม
เพื่อไม่ให้แผนการเกิดข้อผิดพลาดหรือเกิดความคลาดเคลื่อนจนนำไปสู่ผลลัพธ์ที่ไม่มีใครต้องการ เวียร์เลยจำต้องออกเดินสำรวจหน้างานอีกครั้ง โดยเฉพาะกับพื้นที่ตรงหน้า
ฝ่ามือหยิบจับเปิดผ้าใบที่ปิดเอาไว้แนบแน่น
“…”
ภายใต้ผ้าใบที่ปิดเอาไว้แนบแน่นเป็นหลุมลึกสองเมตร
เป็นหลุมลึกที่ขุดเตรียมการเอาไว้สำหรับกลบฝังขยะชิ้นนี้ ดวงตาราบเรียบกวาดมองไปทั่วบริเวณตรวจเช็คตรวจทาน พอเห็นว่าไม่มีอะไรผิดแปลกเขาก็ดึงผ้าใบปิด
พร้อมกับส่งตำแหน่งสถานที่นัดพบให้อีกฝ่ายได้รับรู้
ที่เหลือก็แค่รอคอย รอคอยอย่างเดียวเท่านั้น รอคอยให้โอลิเวอร์มาตามนัด แผ่นหลังแนบชิดติดต้นไม้ตำแหน่งที่ซ่อนลอบสังหาร ขณะมือหยาบกร้านจับหน้าไม้พร้อมบรรจุกระสุน
แน่นอนว่าหน้าไม้เป็นเพียงอุปกรณ์เปิดหน้างานเท่านั้น
หากหน้าไม้ไม่สามารถเก็บกวาดได้ ปืนจะเข้ามามีบทบาทแทน แล้วถ้าถามว่าเกิดยิงปืนขึ้นมา ไม่กลัวเสียงปืนมันจะดังลั่นไปทั่วบริเวณเหรอ ก็คงต้องตอบว่าไม่ เพราะเขาติดที่เก็บเสียงเอาไว้ตรงปากกระบอกปืน ต่อให้มันเกิดเสียงขึ้นมาแต่ในป่าลึกแบบนี้
คงมีแต่ผีสางเท่านั่นแหละที่จะได้ยินเสียงปืน
“เราทำได้”
“เราทำได้”
“เราทำได้”
ชายหนุ่มสูดลมหายใจเข้าลึก
“…”
ก่อนจะก้มมองนาฬิกาข้อมือ
…
[ 15 : 02 ]
…
เลยเวลานัดหมายเป็นที่เรียบร้อย
“…” อีกเดี๋ยวอีกฝ่ายก็น่าจะปรากฏตัว
เพียงแค่ครุ่นคิดจินตนาการถึงฉากภาพเหตุการณ์ที่กำลังจะเกิดขึ้นต่อจากนี้ หัวจิตหัวใจที่เคยนิ่งเงียบก็พลันหวนคืนกลับสู่ความบ้าคลั่งอีกครั้ง เหงื่อใสเริ่มออกตามหน้าผาก
ฝ่ามือเริ่มเปียกชุ่มไปด้วยเหงื่อ
“…”
หัวใจดวงน้อยที่อัดแน่นอยู่ในทรวงอกกำลังเต้นขยับขยายด้วยความเร็วสูงลิบ
ความคิดอ่านมากมายนับหมื่นพันกำลังไหลผ่านเข้ามาในสมอง หากฆ่าโอลิเวอร์ไปแล้วจะทำยังไงต่อ จะหนีเอาตัวรอด หรือจะบุกเข้าไปฆ่าพวกมันที่เหลือกวาดล้างให้สิ้นซาก
ห้วงความคิดอ่านยิ่งมายิ่งบ้าคลั่งยิ่งเสียสติ หากแต่ในจำนวนห้วงความคิดนับหมื่นพัน ไม่มีห้วงความคิดอ่านไหนเลยที่บอกให้หนี บอกให้เขาเก็บของกลับบ้าน ไปใช้ชีวิตแบบเดิม
ไม่มีเลยแม้แต่นิดเดียว
“…”
พริบตาเดียวเท่านั้นเหตุการณ์ไม่คาดฝันก็เกิดขึ้น
ตลอดพื้นดินที่เขายืนหยัดประคองตัวก็พลันสั่นไหวแม้จะเพียงเล็กน้อย แต่มันก็สร้างอาการตื่นตระหนกตกใจให้เขาได้ไม่น้อย นอกจากอาการตื่นตระหนกตกใจที่เกิดขึ้น
มันยังมาพร้อมกับอาการคลื่นไส้รุนแรงอีกต่างหาก
“อ้วกกกก!”
จนเขาต้องอ้วกเอาของเหลวออกมา
เหตุการณ์สถานการณ์จากที่แย่อยู่แล้ว กับยิ่งแย่หนักหน่วงเข้าไปใหญ่ เมื่อเขาได้ยินสุ้มเสียงบางสิ่งอย่างกำลังขยับเท้าก้าวเดินเข้ามา คนที่เดินเข้ามายังสถานที่จุดหมายนัดพบ ในช่วงจังหวะนี้มีเพียงแค่คนเดียวเท่านั้น
ต้องเป็นมันแน่นอน
…‘โอลิเวอร์!’
หัวสมองพลันสั่งการรวดเร็วยิ่งยวด
เมื่อได้จังหวะเวลาเวียร์ก็โผล่หน้าออกมาจากที่ซ่อนหลังต้นไม้ พร้อมประทับหน้าไม้เข้าประจำตำแหน่งและก็กดลั่นไกทันที โดยไม่เสียเวลาจดจ้องมองอีกฝ่าย ใช่ เขายิงออกไปทันที
โดยไม่มองด้วยซ้ำว่าอีกฝ่ายเป็นใครมาจากไหน
“…”
“!!!”
“…”
ลูกธนูแหวกอากาศปักเข้ากลางหน้าผากไม่มีผิดพลาด
ดับชีวิตอีกฝ่ายไปในทันที เพียงแต่ว่าอีกฝ่ายที่โดนยิงดับชีวิตกับไม่ใช่ ‘โอลิเวอร์’ เศษเดนเศษสวะที่เขาต้องการฆ่าให้ตกตายแต่กับเป็นใครคนอื่นแทน ร่างใหญ่ผิวดำคล้ำล้มลงกับพื้น
ดวงตาของมันยังคงเบิกกว้างคล้ายไม่เข้าใจว่าฉากภาพเมื่อครู่เกิดอะไรขึ้น
“…” เวียร์ที่เห็นถึงกับนิ่งแข็งค้าง
แต่ก่อนเขาจะได้ทำอะไรเพิ่มเติม ร่างของเขาก็คล้ายกับถูกดึงกระชากจากด้านหลังสุดแรงดึงหายไปจากโลกธาตุปรกติธรรมดา ก่อนสภาพแวดล้อมรอบกายจะแปรเปลี่ยนเป็นสีขาว
และที่สำคัญที่สุดก็คือถ้อยคำตัวอักษรที่ขึ้นเรียงตัวอยู่บนอากาศตรงหน้า
…
[ รางวัลพิเศษ : สังหารสิ่งมีชีวิตต่างโลกเป็นคนแรก ]
…
YOU MAY ALSO LIKE
