กำพร้า ณ ต่างโลก - ตอนที่ 81 งานหมั้นแห่งหมัดและเลือด
วันที่ 30 เดือน 12 ผมอายุ 22 ปี
ผมกำลังแต่งตัวเจ้าบ่าวหล่อๆสีขาว
มันมีโบว์หูกระต่ายสีแดง
มีดอกไม้ประดับเส้นผมของผมเยอะ แล้วมีการแต่งหน้าเยอะด้วย
แต่มันเป็นแบบออกผู้ชายๆรอบนี้ ไม่ได้หวานๆเหมือนตอนออกรายการทีวี
เหล่าแฟนผมทุกคนใส่ชุดคล้ายชุดเจ้าสาว แต่ทางวังกับพี่อเดปเป็นคนเตรียมเสื้อผ้าพิธีหมั้น
แต่ละคนสวยๆหล่อๆทั้งนั้น
ผมมองวี ดูให้ละเอียด
เธอใส่เสื้อเปิดไหล่ เปิดแขนทั้งสองข้างเพื่อแสดงให้เห็นกล้าม
ลายกล้ามท้องขึ้นมาผ่านตัวเสื้อที่พอดีตัว
วิวและวาโรใส่ชุดเจ้าสาวหมั้นคล้ายกัน
มันเหมือนพวกเขาชูให้พวกเธอสามคนเธอเด่นในเย็นนี้
“ชุดนี้สวยหรือยัง มีตรงไหนหลุดมั้ย?”
วาโรถามช่างที่ใส่เสื้อผ้าให้เธอ
ช่างตรวจชุดอีกครั้งและไม่มีอะไรต้องแก้
ทุกคนพร้อม
เราเดินเข้าไปทางหลังม่านทางเข้าไปงานพิธี
เสียงแขกขุนนางและชาวบ้านกินเหล้าร่วมกัน
ข้างนอกมันเฮฮาและเสียงดัง
คนมางานเริ่มกินเหล้าได้ตั้งแต่เที่ยงแล้ว
และเรามีถาดเติมอาหารตักเองแบบไม่จำกัด
“เชิญฝ่ายเจ้าบ่าวของท่านราชินี วารี เด็กกำพร้าแห่งศิโร”
เขาแนะนำตัวให้เหมือนผมดูไม่มีค่า
คนจัดงานคงเป็นแฟนคลับของราชินีวล็อดซีเมีย
ผมเดินเปิดม่านออกไป
คนฮือฮา
ผมเดินไปหน้าเจ้าพิธีช้าๆ
เรานัดกันคร่าวๆไว้ก่อนหน้าแล้ว
และตอนนั้นมันไม่ได้มีปัญหาอะไรติดขัดเลย
ผมยืนข้างหน้าสุด ข้างเจ้าพิธี
มันไม่มีบาทหลวง เพราะไม่มีศาสนา
แต่มีวิหารและวัดแบบไทยด้วยเหตุผลใดไม่ทราบได้
ผมไม่ตั้งคำถามมันมากมาย
ผมมองหน้าเฟท
ลูกเลี้ยงผมเหมือนกังวลกับอะไรบางเรื่อง
เธอจะ 15 ในไม่กี่ชั่วโมงข้างหน้าแล้ว
เธอคงมีเรื่องคิดหลายอย่าง อย่างเรื่องการออกมาอยู่คนเดียว และทำงานให้ผม
เธอบอกผมแล้วว่าจะทำงานให้ผม
เพราะฉะนั้นเธอไม่ได้ถึงอายุแล้วไปเรียน แต่เธอเรียนรู้การหาคนจากนา และจิตวิทยาจากพี่ฟลอร่าจนช่ำชองแล้ว
เธอน่าจะเป็นหัวหน้าแผนกที่ดี
ผมมีแผนให้เธออยู่
แต่เธอจะเข้ามาเป็นเด็กฝึกงานอายุ 15 เท่านั้น ไม่ใช่พนักงาน 19 ขึ้นไปเหมือนคนอื่น
“ขอเชิญเจ้าสาว ราชินีวล็อดซีเมีย”
เจ้าพิธีขานชื่อวาโร
วาโรเดินออกมาใส่มงกุฎราชินีทองออกมา
เธอมานั่งข้างซ้ายของผม
ผมหันหน้าให้แขกที่มางานอยู่ และวาโรนั่งหลังโต๊ะเล็กที่มีเบาะนุ่มๆสีขาวโปรยกลีบดอกไม้อยู่
เดี๋ยวผมต้องคุกเข่าแล้วใส่แหวนบนเบาะ
แหวนแต่ละคนมีชื่อเราสลักอยู่ด้านในเพื่อเอาไว้ให้จำได้ว่าของใคร
พี่เนตรทิพย์เป็นคนผลิตแหวนทั้งหมด
ผมนึกถึงร่างกายเธอขึ้นมา
เดี๋ยวหมดนี่เราต้องขึ้นไปเรือนหอ และเริ่มนอนกันแบบหมู่
ผมได้ข่าวว่าพี่คุมะ กับอดัมและอีฟ เตรียมอาหารและพืชปลุกใจเสือมาเต็มไปหมด
แต่ผมไม่รู้ว่าจริงมั้ย
เราจะได้กินหรือไม่ได้กินมันคงต้องดูบรรยากาศ
เมื่อวาโรพูดให้แขกเพื่อเชิญสนับสนุนเสร็จ ผมก็มองหน้าเจ้าพิธี
“ขอเชิญ ว่าที่ภรรยาน้อยคนแรก เวโรนีก้า”
เจ้าพิธีเรียกวีออกมา
วีออกมาจากหลังม่าน
จากนั้นวิว ตามด้วยนา, อายะ, เรฟเนส, และพี่อลิส
แน่นอนผมจะหมั้นกับพี่อลิสด้วย
ผมเป็นคนยืนกรานว่าจะหมั้น แต่พี่อลิสตอนแรกบอกเร็วไป
“ยัยแซง”
“ยัยที่สองนมแบน”
“ฉันผ่าออกย่ะ”
“แบนก็คือแบน อย่างฉันยังสู้ได้เลย เธอมันอ่อนหัด เวโรนีก้า”
“เธอก็เป็นได้แค่แม่วัวที่แปลงร่างได้ และวารีถูกใจร่างปีศาจของเธอต่างหาก”
“เงียบเถอะ ฉันรู้ว่าเธออ่อนหัดน่า”
“อย่าปากดี วล็อดซีเมีย”
วีนั่งกัดกับวาโรแบบหน้าไม่เลิกยิ้มโปรยเสน่ห์ให้แขก
แต่ละคนแต่งตัวแต่งหน้าจัดมาออกงานกันทั้งนั้น
วีมองเหมือนเป็นห่วงวีและอยากให้วีหยุดสุดหัวใจ
นารู้สึกเฉยๆกับทุกอย่าง ใครจะกัดกันก็กัดกันไป ไม่เกี่ยวอะไรกับเธอ
อายะกับเรฟเนสดูกลัว เพราะเธอสองคนอ่อนแอเกือบสุดในหมู่พวกเรา ถ้าวาโรกับวีตีกัน พวกเธอคนทำได้แค่ดู
พี่อลิสดูสับสนว่ากัดกันทำไม และหันไปหันมา กระซิบถามเรื่องราวทุกคน
“เชิญเจ้าบ่าวหยิบแหวน เตรียมใส่แหวนให้ว่าที่ภรรยาทั้งหลาย”
ผมพยักหน้าแล้วล้วงแหวนเลือกในกระเป๋า
พี่เนตรทิพย์เป็นคนออกแบบแต่ละวง และใช้ทับทิมล้อมเพชรฝังทุกคนเต็มวง
ทับทิมมันเม็ดใหญ่ และมันมีลายเล็กๆเป็นลายตอนออกแบบแหวน
แหวนของวาโรมีมังกรพันรอบ
แต่ผมไม่หยิบ
ผมหยิบแหวนวงนั้นขึ้นมา
แต่ผมไม่รู้เหตุผล
เท้าผมเดินไปเอง
มันไปหาเธอ
ผมคุกเข่า
“ฉันรักเธอ ได้โปรดอยู่กับฉันตลอดไป เธอไม่ใช่ภรรยาหลวง แต่เธออยู่ในใจฉันตลอด”
วีร้องไห้
ผมกำลังจะเอาแหวนใส่เข้านิ้วนางเวโรนีก้า
หมัดขวาสุดแรงเกิดกว่าทุกหมัดเข้าแก้มซ้ายของผม
สติผมเริ่มหลุด
ผมหันไปดู
มันเป็นวาโรที่หลังหมัดแดงเถือกจากเลือด
เธออยู่ในร่างซัคคิวบัส แต่ชุดเจ้าสาวหมั้นเหมือนเดิม
ผมใช้สติสุดท้านคายฟันกรามที่หลุดซี่นึงและแตกซี่นึง
ผมบ้วนเลือดที่ออกในปากเยอะๆแล้วสติก็หมดไป
มุมมองบุคลที่สาม
ทีมกล้องใหญ่ใหญ่สามคนล้อมถ่ายวารีหมดสภาพ
ใหญ่ใหญ่รายงานพิธีจนเหงื่อออก
สาวมีเขาปีศาจผิวดำอ่อนมองวารีเหมือนขยะข้างทาง
วีกระโดดถีบขาคู่เข้าหน้าวาโร
“อย่าทำคนแก่แรงวี เธอเป็นราชินี!”
เด็กสุดในกลุ่มเรฟเนสตะโกนเอาใจช่วยเพื่อน
คนสนิทกับวีและวิวมากกว่าเพราะอยู่บ้านเดียวกันตลอด ไม่เหมือนวาโรที่อยู่วังและไม่ค่อยออกมาเที่ยวอาบน้ำด้วยกัน คุยกันเล่นๆ
มันมีแต่ช่วงหลังๆ แล้วกลับไปห่างซักพักแล้ว
สำหรับทุกคน วีกับวิวและคนที่อยู่บ้านเหมือนซี้
แต่วาโรที่เป็นราชินีกลับกลายเป็นเพื่อนห่างๆ
“แกว่าใครแก่ ยัยจิ๋ว ฉันแก่กว่าเธอ”
“พี่ไม่เห็นเกี่ยวเลยพี่อายะ พี่จะมาโกรธหนูทำไม!”
เมื่ออายะเริ่มจับเกาะอกของเรฟเนสดึงขึ้น เรฟเนสโวยวายและต่อต้านไม่ให้ลอย เธอแยกขาออกห่างเพื่อให้หนักขึ้น
วาโรตบกับวี และวิวเหมือนยังไม่รู้จะเข้าไปอย่างไร
เสียงเสื้อขาด
ว่าที่ภรรยาทุกคนมองไปยังเสียงเสื้อ
เสื้อเรฟเนสขาด
เรฟเนสตบอายะจากนั้นอายะศอกกลับเรฟเนสคิ้วแตก
“ไร้มารยาท เธอก็อีตัวเหมือนฉันแหละ!”
“แก่อย่ามาโวความเป็นพี่นะเว้ย คิ้วฉันแตกหมดแล้ว อีอายะ แกตาย!”
เรฟเนสศอกซ้ายทัดมาลาเข้าคิ้วอายะบ้าง
คราวนี้เป็นอายะที่คิ้วแตก
ทั้งคู่ผลัดกันตีศอกใส่กันไปเรื่อยๆ
เสียงผ้าขาดอีก
ชุดตรงหน้าอกของวีขาด
“เซ็นเซอร์ภาพด่วน”
ใหญ่ใหญ่สั่งทีมงานที่ใช้โน้ตบุ้ค
แต่ใจเขาหวั่นเกรง
เขาคิดในใจ
‘ภาพออกไปแล้ว มันไม่ทันแล้ว มันจะมีคนอัดภาพไว้ และบางที่มีการบันทึก’
เขาเผื่อใจไว้โดนไล่ออก
เขาต้องกลับไปกำกับละครที่เขาไม่ชอบถ้าเขาโดน
เมื่อหน้าอกของวีเปิดหรา วิววิ่งแปดขามากระโดดฉีดใยแมงมุมแม่นๆปิดหน้าอกวี
วีพยักหน้าให้วิว แล้วเตะก้านคอใส่วาโร
วาโรมัวแต่ฉีกเสื้อเพิ่มแล้วโดนเตะเข้าคอเต็มๆ
เธอเซสองก้าว แต่เธอพุ่งเข้าจะจับทุ่มวี
วีรู้ว่าเธอทุ่มสู้วาโรแพ้เยอะ เธอรู้
แต่เธอกะสู้ขาดใจ
วิวเอาใหล่กระแทกเข้าเอววาโรแล้วยกวาโร
วาโรใช้จังหวะศอกหลังใส่หัววิวแตก
เธอไม่สนว่าจะโดนทุ่ม
เมื่อวิวรู้ว่าเป็นแผลเธอกดทุ่มสุดแรง
เธอจะลงไปทับด้วย เธอจะไม่ปล่อยให้เธอตกไปเฉยๆเหมือนที่ซ้อมกัน
สาวซัคคิวบัสเมื่อหลังลงกระแทกเต็มแรงปีกและหางก็หักงอผิดรูปเพราะตัวเองกระแทกทับ
วาโรอาศัยจังหวะที่วิวกระแทกลอยแล้วพลิกวิวอยู่ข้างล่าง
วาโรรัวหมัดเหมือนวิวเป็นศัตรูคู่อาฆาต
วีตัดสินใจเอาจริง
เธอคิดในใจ
‘ตายเป็นตาย’
เธอกางเล็บแล้วข่วนหลังวาโรสุดแรง
รอยเส้นแผลลึกสีเลือดปรากฎอยู่หลังวาโรใต้เสื้อขาดๆสามเส้น
วาโรหลังแอ่น
หลังซัคคิวบัสออกมาทั้งแผ่นหลัง
เพราะชุดทำมาสวยและไม่ได้กระชับมากขนาดนั้นหน้าอกวาโรก็หลุดออกมาให้คนเห็น
คนดูระดับขุนนางหนุ่มๆกำเดาไหลกันหลายคน
วาโรต่อยวิวหมัดสุดท้ายระบายความเจ็บก่อนรีบลุกขึ้นฉีกเสื้อของเธอที่ห้อยอยู่ที่ท้องทิ้ง
เธอหันไปโค้งตัวฮุคขวาสุดแรงเมื่อเห็นเสี้ยวหน้าของวี
วีตาเปิดกว้างขึ้นผิดปรกติ
มันเหมือนมีอะไรแปลกไป
สัญชาตญาณสัตว์ป่าเธอพุ่งสูงเหมือนจรวดปล่อยดาวเทียม
เธอเห็นทุกอย่าง
เธอถอยหลบแล้วเธอสู้ในภาพช้าทีละฉาก
พลังแฝงเธอตื่นขึ้นมา
วาโรป้องกันอย่างเดียวจนแขนสองข้างอาบเลือด
จากนั้นเธอมองมาผ่านแขนที่แง้มสองข้าง
ตาวาโรสว่างขึ้น
วาโรต่อยมาแล้วโดนหน้าวี
วีต่อยกลับใส่หน้าวาโรแล้วโดนเต็มๆ
แต่ละหมัดมันทำให้มีบาดแผลบนใบหน้าทั้งคู่
แต่ทั้งคู่ไม่สนความเสียหายที่ได้
พวกเธอจ้องจะฆ่าแกงกันจริงๆเข้าแล้ว
วีเริ่มข่วนคอแต่วาโรโดนแค่เฉี่ยวๆ
มันมีแผล แต่แผลตื้น
วาโรต่อยสวนแลกหมัดกัน
กล้ามวาโรหนาเท่าวีแล้ว
วีเพิ่งทันเมื่อเดือนที่แล้ว เธอกินแต่อกไก่แล้วยกน้ำหนักทุกวันกับวิว
วิวได้สติแล้วดีดลุกขึ้นต่อยหลังวาโร
“วิวหยุด”
“ทำเก่งเหรออีแมวข้างถนน”
“อย่าปากดีอีโคนมกิ้งก่าเปลี่ยนสี”
ทั้งคู่โกรธขึ้นจากการด่ากันเหมือนเด็กๆขอววีกับวาโร
ทั้งคู่แลกหมัดกัน แล้ววิวนั่งทรุดไปกับพื้นหลับตาพัก
วาโรเริ่มแผลเยอะแล้วเลือดออกเยอะกว่า
คนอย่างเธอที่เป็นราชินีทหารที่ออกรบบ่อย เธอรู้ว่าเธอจะอ่อนแอเมื่อเลือดหมด
เธอเริ่มเข้าปล้ำ
วีเอาหัวชนวาโร
ส่วนเรฟเนสน้องสาวผู้น่าสงสารโดนอายะที่ตัวใหญ่กว่าตบจนสลบไปแล้ว
อายะนอนลุกไม่ขึ้นข้างเรฟเนส
เริ่มมีการแลกศอกของวีกับวาโร
วีสู้ศอกไม่ไหว มีเริ่มกัดหน้าอกวาโร
วาโรร้องดังแล้วตีเข่าวีดังๆ
วีทรุดแล้วรีบยืนเสยคาง
วาโรหลบแล้วเตะเข้าหน้าวี
วีต้านไว้ไม่ยอมกระเด็นแล้วรับแรงทั้งหมดเพื่อข่วนหน้าวาโรก่อนสติหลุดลอย
วาโรปิดหน้าร้องเหมือนปีศาจแล้ววิ่งไปทางแขก
แขกเริ่มหน้าซีด เพราะราชินีที่เขารู้จักตั้งแต่เป็นเจ้าหญิงเปลี่ยนร่างเป็นปีศาจร้องเหมือนคนบ้าอีกต่างหาก
เมื่อวาโรใกล้ใคร คนนั้นรีบถอยหนีจนบางคนล้ม
คนเริ่มกระจายตัววิ่งหนี
ไม่มีใครรักราชินีพวกเขาแล้ว
ในที่สุดเมื่อวาโรเลือดออกเยอะเกินไปเธอก็คุกเข่าทรุดลงไป
จากนั้นเธอก็สลบไป
คราวนี้วีที่มองวาโรอยู่ก็ทรุดคุกเข่า
ไม่มีใครรู้มาก่อนว่าวันนี้เป็นวันติดสัตว์ของวีพอดี
เธอกลั้นใจไว้ตลอดเพื่อรอถึงคิวเธอในหอ
เธอรู้ว่าวาโรจะแซง
วิวฟื้นอีกรอบแล้วมองซ้ายขวา
“ฉันชนะ วิว ฉันชนะอีราชินีที่ 1 วารีเลือกฉัน”
“พี่เก่ง พี่ทำได้ พิธียังไม่จบ พี่วี ลุกขึ้นมา”
เมื่อวีพูดอย่างหมดเรี่ยวหมดแรงเสียงแหบให้น้องแท้ๆของตัวเอง ดีใจไปกับเธอด้วย
วีจะล้มคว่ำ แต่เธอใช้แขนกล้ามหนาของเธอค้ำไว้
นาหลบหนีทุกอย่างแล้วไม่มอง เธอหาแต่แหวนที่วารีจะใส่ให้เพื่อนสมัยเด็กของเธอ
เธอรู้ชะตาตั้งแต่เด็กว่าเกิดมาเป็นเอลฟ์มืดหญิงกำพร้าแล้วต้องโตไปเจอกับอะไร
เหมือนวีและวิวที่เป็นเผ่าอื่น
แต่ชีวิตและอนาคตผู้หญิงทุกคนในนี้เปลี่ยนหมดเพราะวารี
ประเทศก็เจริญขึ้น
เด็กกำพร้าก็ไม่อาภัพและร่ำรวย
โสเภณีราคาถูกก็มีค่า มีอาชีพรวยๆ
พี่เลี้ยงเด็กแก่ๆก็มีงานดี
อายะใช้แรงสุดท้ายหยิบสิ่งที่สะท้อนแสงอยู่กลางกองเลือดซ้ายมือเธอ
เธอกำไว้ในมือ แล้วแบ
“นา”
อายะเรียกหานาก่อนสลบไป
เมื่อนาได้ยินเธอก็หยิบไปยื่นหน้าวี ไม่พูดอะไร
“แหวนฉัน!”
“เธอคู่ควร”
เพื่อนซี้พูดกันไม่กี่คำแต่รู้ใจกันหมดเพียงแค่มองตา
วีใช้แรงสัตว์ป่าที่เหลือลึกๆอยู่ในร่างกายทั้งหมดเอาตัวขึ้นกำแหวน
แต่เธอไม่ใส่เอง
เธอเดินสี่ขาเหมือนแมวเลื้อยตัวไปหาร่างวารี
เธอจับเขาพลิก บังคับนิ้วเขาให้ใส่แหวนให้เธอ
เมื่อใส่แหวนได้เธอรู้สึกเหมือนมีเขื่อนแตก
ตาเธอเปิดกว้าง
สมองเธอคิดอะไรไม่ได้แล้ว
เธอถกกางเกงวารี
“ตัดภาพทั้งหมด พอแล้ว ฉันไม่อยากให้ใครอับอายไปมากกว่านี้”
ใหญ่ใหญ่สั่งทีมงานแล้วคนเริ่มทำหน้าหนักใจ
ไม่มีใครรู้ว่าจะอย่างไรต่อ
เจ้าพิธีทำได้แค่ยืนปิดปากตลอดเวลา
คนเริ่มออกไปพากันรอที่สนามหญ้าข้างหน้า
มีทีมอาหารของพี่คุมะมาแจกอาหาร
เมื่อวีเตรียมถกทุกอย่างของตัวเองเสร็จแล้วเตรียมวารี เธอคร่อมวารี
“วารี ฉันเป็นที่ 1 ของเธอ”
มีแต่คนได้ยินแมวป่าร้องชื่อวารีจากข้างนอกตามลำพัง
ในที่สุดอลิสก็เรียกทีมเปลมา
มุมมองวารี
ผมตื่นมาในห้องพยาบาล
ผมถูกดามคอ
กระจกข้างบนทำให้เห็นว่าหน้าผมคล้ำครึ่งหนึ่งจากเลือดคั่ง
ผมได้ยินเสียงวีกับวิวคุยกันข้างนอก
เสียงพวกเธอสองคนเหมือนไม่ได้ทำอะไรผิดมา
พูดถึงพวกเธอผิดไหม? มันเกิดอะไรขึ้นดีกว่า
วาโรคงเดินโมโหออกจากงานหลังต่อยผม
พยาบาลเข้ามา ผมตะแคงตัวโดยไม่หันคอเพื่อไปมองเธอ
พยาบาลวิ่งออกไปเมื่อเห็นผมลืมตา
มหัศศรีกับคิเซกิและพยาบาลเข้ามาพร้อมเครื่องมือแพทย์
มหัศศรีทำหน้าหนักใจ
“มีสตินะ?”
“ใช่ ขอบคุณ เพื่อน”
หลังเขาถามแล้วผมตอบตามจริงหน้าเขาก็ยังไม่เปลี่ยน
“นายกระดูกคอเคลื่อน กระดูกหน้าแตกสามท่อน เลือดออกในสมอง ตอนนี้ทุกอย่างปรกติ เพราะฉะนั้นนายก็นอนรักษาตัวอย่างเดียว งดออกแรง”
“ขอบคุณ”
หลังเขารายงานอาการผม ผมก็ตะแคงไปขอบคุณ
“แล้วนายต้องดูนี่”
คิเซกิดึงจอไว้นอนดูที่มีเสาจับชี้ให้คนไข้มาทางผม
“เราจะให้เวลานายคิดก่อน”
จากนั้นคิเซกิพูดเศร้าๆแล้วดึงมหัศศรีออกไป
มันเป็นเหตุการณ์หลังผมสลบ
มันเละเทะ
ผมกลั้นน้ำตาไม่ไหวเพราะคนรักผมเจ็บกันหมด
เมื่อวาโรร้องและล้มผมยิ่งร้องไห้
วีถอดกางเกงในแล้วขึ้นคร่อมผมก่อนภาพตัดผมยิ่งร้องไห้ฟูมฟาย
แต่ผมจำได้ว่าได้ยินเสียงวีกับวิวข้างนอก
ผมกลั้นน้ำตา รีบเอาแขนเสื้อเช็ดมันออกแล้วพยายามลุกด้วยท้อง
ผมนั่งได้แล้วผมลุกขึ้นยืน
มันมีอาการเวียนหัว
แต่ผมเดินได้ ผมเดินออก
ผมเห็นวีกับวิวนั่งคุยกัน หน้าบวมเป่งดูไม่ได้
มีแผลเย็บหลายที่บนใบหน้า ยาชโลมหนา
“วารี คนรักของฉัน ฟื้นแล้วเหรอ?”
วีถามผมเหมือนไม่ใช่ตัวเองพูด
วิวทำหน้าหนักใจ
วีกำบางอย่างไว้ในมือและยื่นให้ผมไกลๆ
“มารับไป”
มันคืออะไร?
ผมเดินไปรับ
แหวนหมั้นทุกวงร่วงลงมาใส่มือ
ผมลองนับดู มันครบของทุกคน
“จะทำยังไงกับมันก็เรื่องของเธอ ที่รัก เธอเป็นของฉัน”
“อย่าครอบครองฉันได้มั้ยวี มันไม่เหมือนเธอเลย”
หลังเธอบอกผม ผมรีบพูดให้เธอรู้ตัว
เธอพองแก้มแล้วไม่มองผม แล้วเงียบ
ผมใส่แหวนให้วิวแล้ววิวตกใจ
เราจูบกันทั้งๆที่หน้าทั้งคู่ดูไม่ได้
จากนั้นผมไปใส่ราชินีวล็อดซีเมียที่สลบ
ผมไปใส่นา ที่หลับกับพี่อลิสที่ม้านั่ง จากนั้นไปใส่อายะที่นอนสลบที่เตียง
จากนั้นไปใส่เรฟเนสที่นอนสลบ แล้วค่อยไปใส่พี่อลิส
ผมเก็บจูบพวกเธอไว้ตอนโรแมนติกกว่านี้
ผมเห็นวาโรยกแหวนขึ้นดู
หน้าวาโรมีผ้าปิดแผลอยู่เยอะ
แต่ตาเธอที่เปิดข้างนึงยังให้เห็นว่าตาเธอข้างหนึ่งไม่ได้รับบาดเจ็บ
“วารี วารี!”
เธอร้องเหมือนไม่เห็นผม ผมรีบเดินไปจับมือเธอ
เธอลุกแล้วกอดเข้าเอวผม
“ที่รัก ที่รักของฉัน ฉันเป็นที่เท่าไหร่ ได้โปรด”
“ที่สาม ขอโทษ เธอมาทีหลัง แล้วเธอเริ่มรุนแรงก่อนด้วย”
หลังเธอร้องดังแล้วผมบอกเธอตามจริงเธอนิ่งไปซักพัก
จากนั้นเธอร้องไห้ฟูมฟาย
“ยกโทษให้ฉันนะ ฉันพอใจเท่านี้ก็ได้ ได้โปรดที่รัก ฉันไม่มีใครแล้ว”
วาโรร้องโหยหวน
ผมเข้าใจว่าเธอเสียคนรักไปครั้งนึงแล้ว
ผมเข้าใจความเหงาของเธอ เพราะชีวิตที่แล้วผมก็เจอเหมือนเธอ แล้วไม่มีใคร
แต่เธอมีผม
ฮาเร็มผมจะรอดแบบไปต่อได้แค่ผมให้อภัย
ผมทำได้ไหม?
คำตอบคือ…
ได้เสมอ
เรารักกัน
แค่นั้นพอ
ที่เหลือช่างมัน
ใครจะคิดยังไงก็ช่าง
ถ้าทั้งโลกเกลียดเรา เราจะสู้
“ได้เสมอ กลับมามองกันดีๆเถอะนะ ราชินีวล็อดซีเมียของฉัน ที่รักของฉัน เมียหลวงของฉัน”
ผมพูดเหมือนที่ใจคิด
วาโรร้องไห้ฟูมฟายหมดสภาพ
เธอเหมือนเสียสิ่งที่สำคัญที่สุดในชีวิตไป
เพราะเธอร้องเสียงดังคนอื่นเริ่มตื่น
นาเดินมาหาผม
ผมปลอบวาโรไปเรื่อยๆ
“ฉันกับพี่อลิสจะถามว่า เราต้องรีบหาที่อยู่มั้ย? ฉันจะได้หาไว้ก่อน”
เมื่อผมได้ยินความกังวลเธอผมก็ตอบอย่างมั่นใจ
“เราจะอยู่ที่วาโรซีเมียเรียตลอดไป”
นายิ้มแล้วกลับไปนั่งที่
“เรฟเนส”
“พี่อายะ”
อายะเรียกคู่ปรับตัวเล็กของเธอ เรฟเนส
แต่ในบันทึกภาพเรฟเนสสู้ขาดใจอายะเลยเจ็บมากเหมือนกัน
แก้มพวกเธอสองคนเหมือนกบพองลมเพราะส่วนใหญ่เธอตบแบบผู้หญิง
“ฉันเป็นผู้ใหญ่ไม่พอ อภัยให้ฉันนะ เรฟเนส รุ้นน้องของฉัน”
“ยินดี รุ่นพี่ของหนู”
เพราะเรฟเนสกับอายะเตียงใกล้ๆกันพวกเธอเลยไปกอดกัน
วาโรร้องอยู่นานแล้วเริ่มสงบ
เธอมองหน้าผมด้วยตาข้างเดียว
“ฉันจะไม่เป็นที่สามตลอดไป ฉันประกาศในฐานะราชินี”
“พร้อมเมื่อไหร่ก็มา พี่สาว”
หลังวาโรประกาศวีก็รับคำท้าแบบใจกล้าๆ
แต่วิวหน้าซึมๆ ผมเลยเดินไปถาม
“วิว เป็นอะไร?”
“ฉัน เห็นพี่วีได้เธอแล้วฉันอิจฉานิดๆอ่ะ เราหมั้นกันเรียบร้อยแล้ว เหลือแต่ ‘นั่น’”
หลังผมถาม เธอก็พูดความกังวลหื่นๆมา
ผมเกาหัวแล้วเปิดเสื้อแต่ไม่ถอด
เมื่อวิวเห็นวิวก็ปลดบ้าง
ผมขึ้นไปจะเข้าท่าอย่างทุลักทุเล
ไม่นานคู่หมั้นผมทั้งหมดรวมถึงคนสบายดีก็ไม่ใส่เสื้อผ้ามา
“ฉันล็อกแล้ว เต็มที่”
นาแสดงความเป็นผู้จัดการ
“เสียงเบาๆ เดี๋ยวหมอมา”
หลังผมบอกเราสร้างรักกัน
แต่หารู้ไม่แขกรอกันเยอะอยู่ข้างนอกและได้ยินทุกอย่าง
พวกเขากลับมาคิดกับราชินีตัวเองดีๆเมื่อเธอไม่เหลือใคร