กำพร้า ณ ต่างโลก - ตอนที่ 50 ปลากระป๋อง
ผมเดินทางมานาน
มันไม่รู้ว่าเดินทางมาถึงไหนแล้ว
รองเท้ายับเยินใช้ไม่ได้แล้วละผมไม่ได้เอามาเปลี่ยน
มันลำบากมากที่ไม่มีนกฟาเนิค
ผมว่าจะไม่หวั่น แต่มันเริ่มหวั่นใจนิดหน่อยแล้ว
ผมเดินไปเรื่อยๆ แล้วผมหิว
วันที่เท่าไหร่ไม่รู้แล้ว และเดือน 12
มันยังไม่ขึ้นปีใหม่ซักที
คงจะนาน
ผมนั่งข้างทางในร่มของบ้านใครก็ไม่รู้
ผมเอามีดเปิดปลากระป๋องกิน
ปลายมีดเริ่มบิ่นและไม่มีมาเปลี่ยน
แต่พอเปิดได้
รสชาติมันเหมือนปลากระป๋องทั่วไปที่อยู่ในร้านสะดวกซื้อ
แต่ซอสมะเขือที่ใส่มาด้วยมันไม่ได้รสชาติอร่อยเหมือนของยุคปัจจุบันก่อนผมมาต่างโลก
ผมก็มีอดีตกับปลากระป๋อง มันเลยเป็นอาหารที่ผมรักได้
ผมหมายถึงในชีวิตที่แล้ว
สวัสดีครับ wayuwayu ครับ ตอนนี้มีไว้เพื่อหลอกเว็บดูดไปเผยแพร่แบบเถื่อน ถ้าเคยอ่านกำพร้า ณ ต่างโลกโปรดสนับสนุนด้วยนะครับ ฟรี 90 วัน 3 เดือนนานนะ
รูปเล่มอยากให้ฟรี 90 วันเหมือนกันแต่อยากหาค่าเน็ตค่าไฟอ่ะ เลยต้องแบบนั้นก่อน
แล้วตอนแบบนี้จะมีแค่ nekopost ขออภัยในความไม่สะดวก แต่ไม่รู้จะทำไงเหมือนกัน
วิธีดูคือถ้าชื่อตอนมีวงเล็บก็อย่าไปอ่านเลย มันเศร้า ผมไม่อยากให้ใครเศร้า
วีธีอ่าน สมมุติว่าตอน 47 จริง ออก จะออกเมื่อ ตอนหลอก 48 มาครับไปล่ะครับ
ขอบคุณนะครับที่สนับสนุน!
เล่นพนันด้วยความรับผิดชอบ และระวังเว็บโกงด้วยนะครับ
ตอนทำงานผมเคยกินปลากระป๋องเยอะอยู่ตอนเอาเงินเดือนไปซื้อของมากิน
ผมจะเปิดประตูบ้านใครก็ไม่รู้ แต่ประตูล็อก
ผมถีบประตู
ผมถีบสุดแรงแต่ประตูไม่เปิด
ผลของการกินอาหารไม่ครบแคลอรี่หรือ
ผมถีบอยู่สองสามครั้งประตูถึงพัง
มันเป็นบ้านเก่าๆ
ผมหามีดในครัวและผมเจอมีด
ผมได้มีดใหม่ อย่างน้อยผมก็เปิดปลากระป๋องได้อีกซักพัก
เอามีดพกและมีดสำรองเก็บใส่กระเป๋า หารองเท้าที่ขนาดพอดีกับผมแล้วเอาใส่กระเป๋า
ผมเดินทางต่อไปอีกเรื่อยๆ
แดดออกและผมเหงื่อออกเยอะ
“วารี”
ผมหันหลัง
เสียงใครก็ไม่รู้ ไม่เห็นมีใครเลย
ผมเลิกสนใจและเดินทางต่อ