ฉันมีนามว่า [ชี] อายุ 30 ปี

ฉันคือหัวหน้าแก๊ง [แวมไพร์ยักษ์] ผู้ปกครองถิ่นเสื่อมโทรมนี้มานานนับตั้งแต่ที่อายุได้แค่ 15

รวบรวมพวกคนต่างดาวที่ตกงาน และไม่อาจหาทางกลับดาวบ้านเกิด รวบรวมพวกมันนับร้อยคนมาตั้งเป็นแก๊งอันดับหนึ่งของเมือง

ด้วยพลังและความป่าเถื่อนของฉัน เลยทำให้ไม่มีใครกล้าที่จะมาดูหมิ่นกับพวกเรา

พวกเราเองก็ถือคติที่จะไม่ล้ำเส้นใครก่อน เลยทำให้ไม่เคยถูกเพ่งเล็งจากทางการอย่างจริงจัง

พวกเราใช้ชีวิตอย่างภาคภูมิใจในฐานะแก๊งนอกกฏหมายที่มีศีลธรรมเรื่อยมา จนกระทั้งถึงวันที่เจ้าภูติจากสามแสบปรากฏตัว

 

 

“ขอยึดพื้นที่ใช้ชั่วคราวน้า~”

 

 

อยู่ ๆ ก็มาพูดจาแบบนั้น แล้วท้าสู้กับฉันที่เป็นหัวหน้าแก๊งหน้าด้าน ๆ

เจ้าภูติหัวแดงที่มีผิวสีน้ำผึ้งคนนี้ ไม่มีใครในเมืองไม่รู้จักหรอก

[แมรี่ โกลด์] หนึ่งในสามแสบแห่งวิหารเทพทั้งสาม

ฉันเคยได้ยินวีรเวรของมันมาเยอะ ว่าทั้งชอบป่วนวิหาร ทำลายข้าวของ และไม่ค่อยเชื่อฟังใครหน้าไหน นอกจากหัวหน้านักบวชเทเรซ่า

เคยคิดว่าไม่อยากจะยุ่งกับคนบ้าแบบนั้น แต่สุดท้ายก็ดันเกี่ยวข้องด้วยจนได้

ตอนแรกคิดว่าคนบ้าแบบนี้คงไม่เท่าไหร แม่จะตบหัวสั่งสอนให้ร้องไห้กลับบ้านไปซักหน่อย แต่กลายเป็นฝ่ายฉันที่ต้องพ่ายแพ้ไปเอง

 

 

ให้ตายเถอะ นักบวชบ้าอะไร เก่งยังกับปีศาจ!

 

 

หลังจากเอาชนะฉันได้ ยัยภูติบ้าก็เริ่มตั้งตัวออกคำสั่งบ้าบอให้กับพวกเรา

ตั้งแต่ให้ทุกคนหันไปดื่มกาแฟเข้มแทนน้ำ ให้เก็บเงินกู้นอกระบบด้วยกาแฟแทนเงินยูนิต หรือแม้กระทั้งให้ทุกคนเอาเนื้อกับแป้งที่พวกเราตุนเอาไว้กินช่วงหน้าหนาวไปขาย แล้วซื้อกลับมาเป็นเมล็ดกาแฟแทน

 

 

ว่าแต่ทำไมต้องเป็นกาแฟด้วยยะ?

 

 

เอาเป็นว่าตั้งแต่ที่ยัยนี่เข้ามาคุมแก๊ง พวกเราก็เจอแต่เรื่องแย่ ๆ มาตลอด

แถมวันนี้ดูท่าจะเจอเรื่องแย่เป็นพิเศษมากกว่าทุกวันอีกด้วย

 

 

“ชะ— ช่วยด้วยหัวหน้า ชี!”

 

 

เจ้าชางกำลังถูกศัตรูสามคนรุมทำร้ายด้วยกรงเล็บ

ถึงเผ่าลิซาร์ดแมนจะมีความภาคภูมิในเรื่องความแข็งของเกล็ด แต่ต่อหน้ากรงเล็บที่ถูกเสริมด้วยทักษะเวทมนตร์ แข็งแค่ไหน มันก็ไร้ค่า

พวกมันใช้เวทมนตร์สร้างเปลวไฟให้มาหุ้มกรงเล็บตัวเอง แล้วเผาผิวเกล็ดจนเนื้อหนังและเส้นเอ็นสุกเกรียม

เกล็ดที่ยึดติดกับผิวหนังที่สุกเกรียมเลยหลุดล่อนออกมาตามสภาพ เหมือนขนไก่ที่ถูกลวกน้ำร้อน

 

 

“เจ้า ชาง!”

 

 

ฉันรีบตวัดหางของตัวเองเขาไปแทรกกลาง

ปลายแหลมเรียวที่เหมือนดาบเรเปียร์ถูกรัวกระหน่ำแทงใส่พวกมันตัวหนึ่ง จนปีกของมันพรุนเป็นรังผึ้ง

ส่วนอีกสองตัวถูกฉันวาดขาแตะก้านคอจากด้านข้าง จนกระเด็นลอยกลิ้งออกไปพร้อมกัน

 

 

“ขอบคุณ—”

“คำขอบคุณเอาไว้ทีหลัง! เจ้า ชาง! ช่วยถ่วงเวลาให้สัก 3-5 นาที เดียวจะใช้เวทอัญเชิญ [รามูห์] มากวาดพวกแม่งไปทีเดียวให้เหี้ยนเลย!”

“รับทราบ! พวกแกได้ยินเจ๊สั่งแล้วใช่ไหม! เตรียมตั้งแนวตั้งรับ!”

“โอ๊ส!”

 

 

ชางโยนระเบิดประทัดขึ้นไปในอากาศ

เกิดเสียงระเบิดประทัดเบา ๆ ดังขึ้น พร้อมกับแสงสีแดงที่กระจายตัวออกคล้ายฝูงหิงห้อย

ไม่นานนัก บรรดาลูกน้องที่กระจัดกระจายจับกลุ่มสู้กับศัตรูก็เริ่มวิ่งมารวมตัวกันแถวลานกว้าง ที่ใจกลางรังของพวกเรา

 

 

อืม…กลับมาครบทุกคน เห็นแบบนี้แล้วค่อยโล่งอกหน่อย ที่ยังไม่มีใครตาย

แต่มีคนบาดเจ็บหนักถึงครึ่งหนึ่งเลยอย่างงั้นเรอะ?

 

 

“จะเริ่มทำพิธีกรรมแล้ว! ฝากเรื่องการป้องกันด้วย!”

“รับทราบ!”

ว่าแล้วเสียงแห่งบทเพลงเวทมนตร์ของเผ่าเอลฟ์ก็เริ่มถูกร่ายบรรเลงออกมาจากริมฝีปากของฉัน

 

 

เวทมนตร์ของเอลฟ์—

เพราะเผ่าแวมไพร์อย่างพวกเรามียีนต์ของเผ่าภูติกับเผ่าเอลฟ์ไหลอยู่ภายในร่างกาย เลยทำให้สามารถใช้เวทมนตร์ได้จากทั้งสองเผ่า

หากว่าเผ่าภูติคือเวทมนตร์ที่เกิดจากการใช้พลังงานภายในร่างกายตัวเอง เวทมนตร์ของเอลฟ์ก็คือการใช้พลังงานที่ไหลเวียนอยู่ในธรรมชาติภายนอก

คำร่ายหรือบทเพลง คือตัวแทนแห่งวงจรสมองกลธรรมชาติ ที่พลักดันให้พลังงานนั้นไหลเวียนไปในทิศทางที่เราต้องการ

 

 

***

~Ho hci nov ned arusA~

~ (โอ้ข้าแห่งเทพอสูร) ~

 

 

~ettiB eröh eniem emmitS~

~ (ได้โปรดสดับรับเสียงของข้า) ~

 

 

~Ereinrakni tim menied bats, nenied neffaw ni eid tlew~

~ (จุติลงบน ณ โลกาด้วยคฑา ศาสตราวุธของท่าน) ~

 

 

~tfartseB esöb ednieF tim nednelhefeb neztilB~

~ (ลงทัณฑ์ อริศัตรูร้ายด้วยอัสนีบาตบัญชา) ~

 

 

~ebräf eid edrE ni nie alil poksodielaK~

~ (ย้อมผืนปฐพีให้เป็นสีม่วงลานตา) ~

 

 

~ettiB eröh eniem emmitS~

~ (ได้โปรดสดับรับเสียงของข้า) ~

 

 

~ [Ramuh] ~

~ ( [รามูห์] ) ~

***

 

 

*!!!*

 

 

หมู่เมฆาบดบังแสงจันทรา

ท้องฟ้าอันมืดมัว ฉับพลันถูกถมไปด้วยแสงไฟสีม่วง

แสงไฟนั้นคำรามอย่างบ้าคลั่ง สั่นสะเทือนอาคาร มิติ เวลา และที่ว่าง

ดวงตาสีขาว ใหญ่เท่าผืนนภา จักก้มมองลงควานหาผู้เรียกร้อง

 

 

“มันผู้ใดที่บังอาจเรียกเราผู้นี้”

วาจานั้นที่คำรามเป็นภาษาเทพ เป็นเสียงคำรามของอัสนีบาต

“ข้ามองเห็น ข้ารู้ ข้าจักตอบสนองคำขอ”

วาจาแห่งรามูห์สั่นสะเทือนลั่นไปทั่วแผ่นดิน

ดวงตาสีขาวจักเลือนหาย แล้วทดแทนด้วยหมู่เมฆาสีดำ

แสงสว่างมีม่วงเริ่มคำรามตาม เสมือนหนึ่งเป็นสตรีที่พิโรธคลั่งเพราะรอบวันของเดือน

 

 

สายฟ้าขนาดมหึมา จักฟาดฟันลงสู่แผ่นดิน

 

 

“ระวัง! พลังของเจ๊ใหญ่ลงมาแล้ว!”

“เหวอ!?!”

เหล่านักรบตัวจ๊อยที่วุ่นวายเหนือแผ่นดินระหว่างเสาค้ำถนนสูง ล้วนต่างถูกแยกออกเป็นสองฝั่งด้วยเสาแห่งสายฟ้านั้น

แสงม่วงที่ฟาดฟันลงมาได้หยุดลงเหนือพื้นดิน แล้วรวมตัวเป็นแท่งที่ดูคล้ายคฑาไม้ขนาดยักษ์

ทุกสิ่งทุกอย่างบนสนามรบได้หยุดชะงัก แล้วมองดูวัตถุที่ฟาดฟันลงมาจากเบื้องบนเป็นสายตาเดียวกัน

 

 

“อัสนีลงทัณฑ์”

 

 

หลังสิ้นเสียงคำรามสุดท้ายแห่งฟากฟ้า คฑาสายฟ้ายักษ์จักแตกออกเป็นมหาคำรามฟ้าคะนอง

ก้อนพลังงานสีม่วงแตกแขนงออกไปทั่วทิศทางดั่งกิ่งก้านรากของต้นไม้ใหญ่

พวกมันวิ่งกระจายไปทั่วสนามรบ มุ่งหน้าไล่ตามใส่อริศัตรูของผู้อัญเชิญ แผดเผาพวกมันด้วยความร้อนแห่งอัสนี ฉาบทั้งร่างกายให้ดาวดิ้นด้วยอำนาจที่มิอาจเทียบเคียง

 

 

“สมกับเป็นเจ๊ของพวกเรา กวาดทีเดียวเรียบยกชุด!”

“ของมันแน่อยู่แล้ว”

 

 

ฉันยิ้มกว้างให้กับเจ้า ชาง ด้วยความภาคภูมิใจ

หึ! นี่ละ คือพลังของหัวหน้าแก๊ง [แวมไพร์ยักษ์]

จริงอยู่ว่าถึงจะแพ้การสู้ตัวต่อตัวกับเจ้าภูติหัวแดง แต่คิดว่ามีสักกี่คน ที่สามารถร่ายเวทมนตร์ชุดใหญ่ได้ด้วยตัวคนเดียวภายใน 3 นาที แบบนี้ไหมละ? (ความจริงคือ 5 นาที)

ถ้าได้สู้กับเจ้าภูติบ้านั่นกันอีกสักรอบ คราวนี้ละ ไม่มีทางแพ้อย่างแน่นอน!

 

“ฝันหวานไปหรือเปล่า? ”

“อั๊ก!!”

“เจ้า ชาง!”

มีสายฟ้าเส้นหนึ่งวิ่งย้อนศรมาถูกฝั่งของพวกเรา

แถมไม่ได้ย้อนศรแค่เส้นเดียว แต่มันถูกสะท้อนกลับมาแทบทั้งหมด

 

 

พลังสายฟ้าของ รามูห์ ที่ควรทำร้ายอริ กลับกลายเป็นทำร้ายพวกพ้องของฉัน…

 

 

“สมกับเป็นท่าน [บาร์-ธา-ซ่าร์] สุดยอดอย่างเคย รอบคอบไปถึงขนาดสร้างของแบบนี้มาให้พวกเราพกติดมาด้วย”

ฉันหันไปมองทางฝั่งศัตรู

ที่ด้านหลังของพวกมัน มีเครื่องจักรประหลาดถูกตั้งวางเอาไว้

เจ้าเครื่องจักรนั้นมีรูปทรงกระบอก พร้อมกับขายึดแมงมุมแปดขาเกาะแน่นบนพื้น

ที่แท่งตรงใจกลางของมัน มีส่วนโปร่งใส เผยให้เห็นเปลือกไม้สีน้ำตาลที่กำลังส่องแสงสีเหลืองขาวออกมา

 

ถึงจะไม่รู้ว่ามันคือเครื่องจักรอะไร แต่เจ้าสิ่งนั้นมันคือตัวการที่ทำให้การโจมตีของฉันไม่ได้ผล

 

 

“อ๊ากกก!”

“เกรียม! ข้ากำลังไหม้เกรียมมม!”

“ร้อนนนนน!”

 

 

“ไม่!”

เจ้า ชาง! ทุกคน!

ละ– ลูกน้องของฉันกำลังจะตาย!!

ได้โปรดเถอะท่านรามูห์ ได้โปรดหยุดความพิโรธของท่านก่อน!

 

 

แต่สิ่งมีชีวิตอัญเชิญของเอลฟ์นั้น หากว่าได้สั่งการไปแล้ว ไม่ว่าใครก็ไม่อาจหยุดได้

อัสนีบาตแห่งการลงทัณฑ์จะไม่มีวันหยุด จนกว่าอริศัตรูจะดาวดิ้น หรือสิ้นพลังเวทมนตร์ที่ได้มอบไปให้แก่เขา…

ไม่จริง…

 

 

“ได้โปรด! หยุดเถอะท่าน รามูห์!”

 

 

————– – – – – – –

 

 

“ลุงรามูห์ ว่าง ๆ หัดไปทำความสะอาดใบหูบ้างก็ดีเหมือนกันนะ”

 

 

เสียงนี้มัน?

 

 

ยัยภูติหัวแดงกำลังบินมาจากทางด้านหลังของกลุ่มอย่างช้า ๆ

เธอชูมือสองข้างขึ้นสูง แล้วเปล่งแสงสีแดงออกมาจากปีกภูติของเธอ

พริบตาเดียวที่เธอยกมือขึ้น ได้บังเกิดสายฟ้าสีแดงคำรามลั่นสวนกลับสายฟ้าสีม่วง

เส้นที่ลากผ่านความมืดยามราตรี ได้ขจัดปัดเป่าหายนะแห่งการทำลายล้างของอัสนีสีม่วงจนหมดสิ้น

ราวกับเป็นยางลบ ที่เพียงแค่ลากถูกผ่าน ก็นำสิ่งไม่พึงประสงค์ออกไปจากหน้ากระดาษของเราได้

เพียงหนึ่งกะพริบตาเดียว เสาแห่งอัสนีรามูห์จักถูกลบหายไป มอบราตรีอันเงียบสงบคืนสู่โลกเช่นเดิม

 

 

ไม่เพียงแค่เสาสายฟ้า

 

 

เธอมองไปทางเครื่องจักรของศัตรูที่อยู่ด้านหลัง แล้วยกมือซ้าย ชี้นิ้วขึ้นฟ้า

เพียงพริบตาเดียว เจ้าเครื่องจักรนั้นก็เริ่มกลายเป็นสีแดงเพราะความร้อน ก่อนจะหลอมละลาย ทำลายตัวเองไปในเวลาต่อมา

 

 

“เครื่องกางบาเรียของท่าน [บาร์-ธา-ซ่าร์] มัน —!!!”

 

 

ถ้าให้เดา ยัยภูติคงใช้พลังภูติสร้างกระแสพลังงานต่างขั้ว แล้วทำการเข้าสลายหักล้างพลังงานสายฟ้า คืนสมดุลกลับสู่ธรรมชาติ

ส่วนเจ้าเครื่องจักรนั้น ฉันเดาไม่ถูกว่าเธอใช้วิธีการอะไร ถึงทำให้มันทำงานหนักในระดับหลอมละลายตัวเองไปได้

แต่การจะใช้พลังภูติทำเรื่องแบบนี้ได้โดยไม่ต้องเสียเวลารวมพลังงานแม้แต่นาทีเดียวนี่มัน—

 

 

ปะ— เป็นไม่ได้…

 

 

“บาดเจ็บกันน่าดู เดียวจะรักษาให้เอง”

ยัยภูติมันพูดอะไรออกมา

การจะรักษาคนหมู่มากต่อหน้าศัตรู ไม่ต่างอะไรกับการฆ่าตัวตาย—

 

 

*พรึบ!*

 

 

ราวกับเป็นภาพของเทพแห่งสวรรค์ลงมาโปรด

ร่างของภูติสีแดงได้ถูกห่อหุ้มไปด้วยแสงสีขาวที่เจิดจ้าเฉกเช่นพระสุริยะ

แสงที่เรืองจากปีกภูติโปร่งแสง ช่างไม่ต่างอะไรไปจากปีกแห่งเทพธิดาตามภาพวาดที่มักเห็นจากหนังสือภาพ

มันช่าง สง่า สวยงาม อ่อนโยน และอบอุ่น

แสงที่อบอุ่นนั้นได้แผ่ขยายออก แล้วโอบอุ้มพวกเราที่มีร่วมกว่า 100 คน ให้เป็นหนึ่งเดียว

 

 

อึ๊ก…!?

รู้สึกได้เลยว่ากระบวนการสร้างเนื้อเยื่อและเซลล์ภายในร่างกายตัวเองกำลังถูกกระตุ้นอย่างรุนแรง

บาดแผลตามร่างกายกำลังเชื่อมปิดสนิทด้วยตัวเอง

แม้แต่เจ้าชางที่ถูกเผาเกล็ดไปเกือบครึ่ง ยังถึงกับสามารถเริ่มงอกผิวหนังกลับมาใหม่ได้ราวกับกำลังกรอเทปย้อนกลับ

 

 

ปะ ปะ ปะ— เป็นไปไม่ได้!!!

แค่เสี้ยววินาทีจะสามารถรักษาบาดแผลร้ายแรงของฝูงชนได้ขนาดนี้!?!

 

 

“ทะ— เทพธิดา? ”

“เทพเจ้าลงมาจุติ? ”

“ช่าง— งดงามยิ่งนัก…”

 

 

พวกเราทุกคนล้วนต่างตกตะลึงให้ความสามารถราวปาฏิหาริย์ที่ยัยนี่แสดงให้เห็น

เพราะไม่เคยมีภูติตัวไหน ที่สามารถแสดงอิทธิฤทธิ์พลังภูติได้มากถึงขนาดนี้มาก่อน

แม้แต่นักปราชญ์ผู้กล้าในอดีต [เอสเทอ] หรือยอดนักบุกเบิก [ลิลลี่ออฟซิเดี้ยน] ที่มีบันทึกในหน้าประวัติศาสตร์ ก็ยังไม่น่าจะทำได้ถึงขนาดนี้

 

 

“ส่วนพวกเจ้า พวกชายในชุดดำ บังอาจนักที่มาหาเรื่องถึงถิ่นของผม”

“แกเป็น—”

“ไม่จำเป็นต้องเอยนามต่อคนที่กำลังจะตาย”

ยัยภูติหัวแดงพูดด้วยน้ำเสียงที่เรียบเฉยต่อหน้าศัตรูที่มีจำนวนมากกว่า 200 คน

 

 

“Omae wa mō shindeiru (เจ้าน่ะ ได้ตายไปแล้ว) ”

 

 

*พรึบ!*

 

 

ปีกภูติของเธอได้ส่องแสงสว่างเป็นครั้งที่สามของวัน

คราวนี้มันเป็นแสงสีฟ้า

แสงสีฟ้านั้นพุ่งกระจายออกมาจากปีกเป็นหนึ่งเส้น

จากหนึ่ง ได้แตกกระจายเป็นวิธีโค้งเป็นสอง

จากสอง แตกออกเป็นสี่

สี่ เป็นสิบหก

สิบหก เป็น สองร้อยห้าสิบหก

 

 

แสงที่แตกกระจายอย่างทวีคูณนั้นได้พุ่งออกไปเป็นแสงเลเซอร์สีฟ้า

พวกมันมีขนาดหน้าตัดเล็กเท่าตัวมด แต่ทว่ามีจำนวนมากนับล้าน…

แสงนับล้าน ที่สร้างขึ้นมาภายในเพียงสี่วินาทีเท่านั้น

 

 

“เฮ้ย!?!”

“นี่มันบ้าอะไรวะเนี่ย!?!”

“อ๊ากกกก! แสงพวกนี้มันบ้าอะไรกัน!? ”

 

 

ตอนแรกฉันไม่คิดว่าแสงเลเซอร์ธรรมดาจะสามารถแทงทะลุผิวหนังของเผ่าแวมไพร์ได้

แต่ฉันคิดผิด

พวกศัตรูที่เป็นเผ่าแวมไพร์ล้วนต่างกำลังดิ้นรนทรมานทันที ที่ถูกแสงพวกนั้นอาบลงบนร่างกาย

เริ่มจากที่ผิวแตกระแหง แห้งกรัง แล้วก่อตัวนูนจนดูคล้ายกับเป็นหนังมะเร็ง ก่อนจะแตกสลายกลายเป็นผง จนเห็นเนื้อ กระดูก และเลือดที่ไหลเวียนใต้ผิวหนังของพวกมัน

 

 

พวกมันไม่มีใครคิดที่จะป้องกันตัวเองสักคน เพราะมีความทรงนงสูงเกินไป ว่าผิวหนังของเผ่าเรามันหนังเหนียว

 

 

“อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก!! แสบบบบบบบบบบ!!”

“หนังข้า! หนังของพวกข้า!!”

“นี่มันแสงรังสีประเภทไหนกันฟะ!? ร้อนนนนนน!”

 

 

มันคือภาพของคนนับร้อยที่ถูกถลกหนังสด ๆ แล้วปล่อยให้มีชีวิตรอด

แค่นึกภาพว่าต้องทนทรมานจากการที่ถูกสายลมหนาว ๆ กรีดแทงลงบนเนื้อเยื่อประสาทโดยตรง

ถูกเชื้อโรคนับร้อยนับพันที่ลอยอยู่ทั่วไปในอากาศ แทรกซึมเข้าสู่ร่างกายโดยไร้ผิวหนังป้องกัน

 

 

“…โหด”

 

 

คงเป็นความเจ็บปวดชนิดที่ฆ่าทิ้งไปเลย ยังจะดีเสียกว่า

 

 

“ปล่อยพวกมันไปแบบนี้แหละ พวกเรารีบหนีกันก่อนที่ตำรวจจะมากันดีกว่า ไม่มีใครเป็นอะไรใช่ไหม? มีใครอยากให้ผมรักษาอะไรก่อนไหม? ”

ยัยภูติ— เธอหันกลับมามองพวกเรา

นี่เธอ…

ตลอดมาที่เธอยึดตำแหน่งไปจากฉัน เธอก็ไม่เคยทำอะไรเลย นอกจากออกคำสั่งแปลก ๆ เหมือนเด็กที่พึ่งได้ของเล่นชิ้นใหม่

ตอนแรกฉันคิดว่ายัยนี่คงไม่ได้คิดเป็นจริงเป็นจังกับพวกเรา

แต่ฉันคิดผิด

ยัยนี่มีสำนึกของคนที่เป็นหัวหน้าแก๊งอยู่

 

 

“นะ— นักบุญ”

“ท่านนักบุญ”

“เจ้าพวกโง่ อย่าเรียกเธอว่าท่านนักบุญสิ!”

 

 

คำแบบนั้นมันไม่เหมาะสมกับตำแหน่งของหัวหน้าแก๊งที่องอาจและชั่วร้ายหรอก

คำที่เราควรจะใช้เรียกเธอนะ ควรจะเป็น—

 

 

“ต้องเรียกว่า [ลูกพี่หญิง แมรี่] ต่างหาก!”