“ขอปฏิเสธ เนี๊ยว”

 

 

เฮ้ย…!!

 

 

“เดียว เดียว เดียว! ปกติมันต้องตอบว่า [ตกลงค่ะ! เพื่อช่วยตัวฉันอีกคนแล้ว ต่อให้ต้องลุยน้ำลงไฟ ฉันก็ยอมทำค่ะ!] อะไรแบบนี้ไม่ใช่เรอะ!? ”

“กับสถานที่ ที่เรียกว่า [โลกวิญญาณ] ฟังยังไงมันก็ดูไม่น่าไว้ใจ ขออัญเชิญแกไปคนเดียวเถอะ”

“ผมต้องการคนช่วย!”

“ระดับฝีมืออย่างแกยังต้องการคนช่วยอีกเรอะ? ”

“…”

 

 

เถียงได้อย่างมีเหตุผล

ไม่รู้เลยว่าจะโต้กลับยังไงดีแฮะ

 

 

“…เอาเป็นว่าถ้าแกได้กลับไปโลกวิญญาณอะไรที่ว่านั่น คือจะมีวิธีช่วยตัวฉันอีกคนอยู่สินะ? ”

“ใช่”

“งั้นทำไมถึงไม่ใช้วิธีนั้นตั้งแต่แรก? ”

“เออ…คือถ้าใช้วิธีนั้นมันจะมีเรื่องจุกจิกเยอะ แล้วมันต้องจัดเตรียมสถานที่ ต้องมีอุปกรณ์อะไรอีกเยอะแยะ อีกอย่าง ระหว่างที่ฉันไปโลกวิญญาณ ร่างกายนี้มันจะอยู่ในสภาพเหมือนหลับลึก ถ้าไม่มีคนช่วยเฝ้าดู มันออกจะ—”

“ถ้าอยากได้สถานที่ สิ่งของ คนเฝ้ายาม— สบายมาก เดียวฉันจัดการเตรียมให้เอง อยากได้เท่าไหร คนป้องกันระดับประธานาธิบดีหรือยังไง สถานที่ใหญ่ระดับสนามกีฬาที่สามารถป้องกันได้แม้แต่ระเบิดระเบิดซูเปอร์โนวา ของพวกนี้ ฉันสามารถจัดหาให้แกได้หมดภายในคำพูดเดียวเท่านั้น”

 

 

อูว— สมกับที่เป็นผู้มีอำนาจ

อยากจะทำอะไรมันก็ง่ายไปเสียหมดจริง ๆ

 

 

“ฮือ… ทั้งที่เค้าอยากพาทัวร์อวดบ้านเค้าแท้ ๆ ”

“ขอบคุณ แต่ไม่สนใจ เนี๊ยว~”

 

 

ตัดขาดอย่างไร้เยื่อใย

แง—

เอโซ ลาพิส—

เค้าคิดถึงพวกเธออ่า—

ยอมกลับไปก้มหัวขอโทษพวกเธอที่แอบจิกของหนีออกมา แล้วยอมมอบตัวกับท่านยมดี ๆ มันจะดีกว่าไหมเนี่ย?

 

 

แต่เพราะกลัวการลงโทษจากท่านยมมากกว่าความเหงา เลยตัดสินใจที่จะหาทางสำรอกเอาวิญญาณของโนอาร์ออกมาให้ได้ก่อน

มันเป็นเรื่องที่ช่วยไม่ได้อะนะ…

ว่าแล้วก็เริ่มถกแผนการขั้นถัดไปกับโนอาร์เลยดีกว่า~

 

 

***ในเวลาเดียวกัน***

ณ ห้องพักของ [แวนเจอร์]

หนึ่งในผู้ก่อตั้งชมรมกินเนื้อสัตว์ [คาร์นิวอย]

บุรุษปีศาจผู้เคร่งครัดในศาสนาเทพทั้งสาม

ผู้ที่มีอีกนามในองค์กรว่า “ [บาร์-ธา-ซ่าร์] ”

 

 

โดยปกติแล้ว ศาสนาแห่งเทพทั้งสาม คือศาสนาที่ว่าด้วยการปฏิเสธเทพเจ้า

พิธีกรรมของพวกเขา คือการด่าทอเทพเจ้า เอาความโชคร้ายกับอารมณ์ที่แสนหงุดหงิดทั้งปวงในชีวิตไปลงกับรูปปั้น

แต่เป็นเพราะราคารูปปั้นนั้นแสนแพงและยากจะเอื้อมถึง เลยทำให้คนส่วนใหญ่นิยมไปทำพิธีที่ว่ากันในวิหารหลัก

หรือหากมีใครที่เคร่งครัด ก็จะซื้อมาเพียงหนึ่งชุดเอาไว้ในบ้าน แล้วใช้มันในการระบายอารมณ์อย่างทะนุถนอม

ดังนั้น หากว่าบ้านไหนใช้งานมันอย่างหนัก ยอมปล่อยให้มันถูกทำลายแล้วปล่อยทิ้งเอาไว้ ก็ยิ่งแสดงให้เห็นถึงความเคร่งครัดต่อการด่าทอทำร้ายเทพเจ้า ในระดับที่ยอมเสียเงินซื้อใหม่แค่ไหนก็ยอมทุ่มให้กับมันได้

 

 

ซึ่งรูปปั้นของเทพที่เก็บเอาไว้ภายในห้องพักที่ว่านี้ มันมีสภาพอย่างที่ว่านั้น

 

 

ภายในห้องเช่าเล็ก ๆ ที่เรียบง่าย มีเพียงแค่เครื่องเรือนสองสามชิ้นพอสำหรับใช้ชีวิตประจำวันพื้นฐาน

แต่สิ่งของที่เก็บข้างใน มันกลับถูกถมเต็มไปด้วยรูปปั้นที่ถูกทำลาย

ไม่ว่าจะบนพื้น โต๊ะ ชั้นวาง ล้วนแต่ถูกถมกองไปด้วยเศษรูปปั้นที่แตกหัก จนแทบจะเรียกได้ว่าไม่มีที่ยืนเหลือให้เดินได้อีก

 

 

“อีกาดำ ทางตำรวจสากลมีการเคลื่อนไหวยังไงบ้างในช่วงนี้? ”

เสียงของบุรุษเจ้าของห้องที่ชวนขนหัวลุก กำลังพูดคุยกับใครบางคนผ่านทางเครื่องสื่อสารที่เป็นอุปกรณ์สวมใบหู

มีเสียงปิดน้ำก๊อกดังลั่นไล่ตามบทสนทนา พร้อมกับไอน้ำอุ่น ๆ ที่ลอยออกมาจากห้องอาบน้ำ

 

 

“หลังจากที่พวกท่านเก็บตัวเงียบสนิท ทางตำรวจสากลก็เริ่มลดกำลังคนที่จะมาสืบสวนพวกเราแล้วครับ ปัจจุบันนี้น่าจะเหลือแค่หน่วยของผม กับอีกหน่วยหนึ่งที่ผมยังไม่รู้ว่าเป็นใครหน้าไหน แต่รู้มาว่าขึ้นตรงกับผู้บัญชาการสูงสุดของ [No-name] ครับ”

“คิดว่าสามารถเคลื่อนไหวทำกิจกรรมได้ไหม? ”

 

 

บุรุษปีศาจโต้ตอบกับอีกฝ่ายด้วยน้ำเสียงที่หิวกระหาย

เขาย่ำเท้าที่เช็ดจนแห้งออกมาเดินบนพื้นพรมของห้อง แล้วนั่งลงบนเตียงแสนนุ่มฟู ก่อนจะคว้าเสื้อยืดตัวหนาสีขาวมาสวมทับบนร่างกายที่เต็มไปด้วยมวลกล้ามเนื้อ

 

 

“คิดว่าปลอดภัยครับ เพราะตอนนี้หน่วยสืบสวนส่วนใหญ่มุ่งเป้าไปที่คุณ [เดสตินี่ย์] กันหมดเลยครับ”

บุรุษปีศาจหน้าหล่อใช้ลิ้นเลียริมฝีปากตัวเองทันทีที่ได้ยินเช่นนั้น

“อ๊า~ ดีเลย ต้องขอบคุณเจ้ามดแท้ ๆ ที่ไปดึงตัวเจ้า [ออน-เอ็ซท] ที่แกกำลังตามล่าอยู่มาใกล้ตัวเอง เลยทำให้ทั้งตำรวจสากล ทั้งสาขาย่อยขององค์กร พากันมุ้งเป้าไปที่มันทั้งหมด”

“ตอนแรกผมยังตกใจเลยครับ พอได้ยินข่าวว่าอยู่ ๆ คุณเดสตินี่ย์ เสนอให้เอาตำรวจหนุ่มคนนั้นมาใช้งาน ทั้งที่กระผมก็แจ้งไปแล้วแท้ ๆ ว่าเจ้าหมอนี่มันน่าสงสัย อาจเป็นสายของฝั่งศัตรูได้”

“ [บุญคุณต้องทดแทน แค้นต้องชำระ] ปล่อยให้เจ้านั่นทำตามใจตัวเองไปเถอะ มันก็มีนิสัยแบบนี้มานานแล้ว”

“รับทราบครับ ว่าแต่ท่าน [บาร์-ธา-ซ่าร์] จะให้กระผมกระจายข่าวให้สาขาอื่น ๆ มารวมตัวไหมครับ? ”

 

 

บุรุษปีศาจเงียบไปครู่หนึ่ง

เขาครุ่นคิดอยู่ราวหนึ่งนาที ก่อนจะลืมตาแล้วพูดด้วยน้ำเสียงที่ผ่อนคลาย

 

 

“ไม่ อย่าพึ่งรวมตัวกันเลยจะดีกว่า”

“แปลว่าจะไม่ให้สาขาอื่น ๆ เคลื่อนไหวกันเลยอย่างงั้นหรือครับ? ”

“แบบนั้นก็คงจะไม่ดี คนเราถ้าถูกสะกดความอยากมาก ๆ เดียวมันจะระเบิดเอาได้ เอาเป็นว่าให้ [อนุญาตให้เคลื่อนไหวแยกได้] แล้วปล่อยให้หัวหน้าแต่ละสาขาตัดสินใจกันเอาเอง ว่าจะเคลื่อนไหวกันยังไง ทำแบบนี้น่าจะปลอดภัยต่อภาพรวมองค์กรมากกว่า ”

“รับทราบครับ”

 

 

บุรุษปีศาจรับคำขอบคุณ แล้วหยิบขวดแก้วบรรจุเลือดของเผ่า [มนุษย์] มารินใส่แก้วไวท์

เขารินของเหลวหนืดสีแดงใส่ลงไป หยอดเกลือตามลงไปราวหนึ่งช้อนชา แล้วบีบมะนาวใส่ราวสองหยด ก่อนจะนำมันมาแตะริมฝีปากเพื่อลิ้มรสชาติมันอย่างช้า ๆ จนหมด

 

 

“อีกเรื่อง ยังจำเหตุการณ์ [นักบวชผมสีฟ้า] ที่มาถล่มงานเลี้ยงมื้อใหญ่ของเจ้าเสือได้ไหม? ข้าเจอกับยัยนั่นที่เมืองนี้ด้วยละ ไม่คิดเลยว่าจะเป็นคนดังของวิหารเทพนี้เอง”

“คนดังอย่างงั้นหรือครับ? ”

“ข้าว่าข้าจำหน้าไม่ผิดตัวแน่ ชื่อของมันคือ [ลาพิส ลาซูลีล] ยัยนี่กับเพื่อนของมันมีชื่อเสียงในเรื่องการป่วนชาวบ้านมานานแล้ว ข้าพึ่งจะได้เห็นหน้ายัยนี่ก็เมื่อหลายวันก่อนเป็นครั้งแรก ไม่คิดเลยว่าจะเป็นคนเดียวกัน”

“รับทราบครับ กระผมจะรีบไปสืบข้อมูลของเธอมาให้ท่านทันทีครับ”

“ฮะ ฮะ ฮะ เจ้านี่รู้งานดีจริง ๆ ขอบคุณมาก อีกาดำ”

“เช่นกันครับ ท่าน [บาร์-ธา-ซ่าร์] ”

 

 

ว่าแล้วเสียงตามสายก็เงียบลง

 

 

องค์กรชมรมกินเนื้อสัตว์ คาร์นิวอย คือองค์กรที่เกิดจากการก่อตั้งของผู้นำทั้ง 9 เผ่า

ในสายตาคนอื่นอาจคิดเป็นเช่นนั้น

แต่ในความเป็นจริงแล้วกลับไม่ใช่เช่นนั้น

ไม่ว่าจะองค์กรใด ๆ ล้วนแล้วแต่ไม่เคยมีความเท่าเทียมกันอย่างแท้จริง

ด้วยความสามารถการบริหาร ความฉลาด อำนาจ เงินตรา และความแข็งแกร่ง

ผู้ที่มีทุกสิ่งเหล่านั้นต่างหาก คือผู้นำที่แท้จริงของสิ่งที่เห็นว่าเป็นความเท่าเทียมในสายตาคนนอก

 

 

[แวนเจอร์] หรือในอีกนามว่า [บาร์-ธา-ซ่าร์] คือผู้นำตัวจริงของ ชมรมสัตว์กินเนื้อ กลุ่ม [คาร์นิวอย (carnivore) ]

 

 

“ฮืม~♫ ฮึม ♬~ หือ ♪ ~♩ ”

เขาฮำเพลงอยู่ในลำคออย่างสบายอารมณ์ ในระหว่างที่สวมสูทตัวเก่งทับลงบนเสื้อยืดสีขาว

เป็นเวลาที่เนิ่นนาน ที่พวกเขาไม่ได้กินในสิ่งที่อยากกิน

ความกระหายต่อความบ้าคลั่งที่ยากจะเข้าใจ กำลังปะทุขึ้นอยู่ภายในใจ

 

 

“ทำทุกอย่างตามใจปราถนา~ ♪”

“กินเลือด กินเนื้อ กินแม้แต่กระดูก~ ♪”

“ฆ่าฟัน ทำลายล้าง มอบปัญหา ความวุ่นวาย ภัยพิบัติ ให้เหล่าเทพผู้สร้างโลก เป็นของขวัญรับวันปีใหม่~ ♪”

“จากใจของข้า [แวนเจอร์] ปีศาจผู้ศรัทธาแห่งศาสนาเทพทั้งสาม~ ♪”

 

 

***

“ก็ประมาณนี้ จัดมาให้ผมได้ใช่ไหมโนอาร์? ”

“รายการบ้าอะไรนี่… แต่สามารถจัดหามาให้ได้อยู่ พรุ่งนี้ตอน 40 นาฬิกา ให้มาหาฉันที่โรงแรม ตรงห้องเครื่องที่แกเจอกับพวกเราครั้งแรก”

“เร็ว!”

“ความจริงถ้าทำได้ อยากให้เป็นเช้าพรุ่งนี้เลยเสียด้วยซ้ำ แต่ตอนนี้มันมืดมากแล้วนี่สิ แล้วของบางอย่างมันต้องไปซื้อนำเข้าจากเผ่าอื่นด้วย เลยลำบากที่จะไปหามาภายในช่วงค่ำมืดของวันนี้”

 

 

พูดแบบไม่คิดจะให้ลูกน้องของตัวเองได้นอนพักผ่อนกันเลยเรอะ?

ใช้งานคนโหดชิบหาย!

แต่ก็ไม่ใช่เรื่องของฉันอ่าน่า~

 

 

“งั้นฉันขอตัวก่อน”

“อืม เดียวผมพาไปส่งถึงหน้าประตูให้”

ผมบินมาเปิดประตูกระท่อมขยะหลังน้อยของตัวเองให้กับแขก

ถึงจะเป็นช่วงเวลาสั้น ๆ แค่ 1 ชั่วโมง แต่การที่ได้พูดคุยกับใครสักคน มันทำให้ผมรู้สึกหายเหงาได้มากเลยทีเดียว—

 

 

*ตู้ม!*

 

 

“ฆ่ามัน! ฆ่าพวกขยะ แล้วเอาเนื้อพวกมันมากินฉลองปีใหม่! หัวหน้าไฟเขียวให้แล้ว! เทศกาลล่าเนื้อเริ่มต้นขึ้นแล้วโว๊ยพวกเรา!”

“หัวหน้า ชี เจ้าพวกบ้านี้ที่ติดเข็มกลัดรูปหม้อต้มกระดูกคือใครกันครับ!”

“ถามฉันแล้วฉันจะไปถามใครกันเล่า! เจ้า ชาง!”

 

 

กะ— เกิดอะไรขึ้นกันเนี่ย?

ทำไม ชาง-ชี ถึงจับกลุ่มคนออกไปยกพวกตีกับคนแปลกหน้ากันละ?

แล้วเผ่าปีศาจที่สวมชุดกันหนาวสีดำ ติดเข็มกลัดรูปหม้อต้มกระดูกพวกนี้คือใคร?

แก๊งคู่อริอย่างงั้นเรอะ?

จะว่าไป ไอเข็มกลัดสีทองนั้นมันออกจะดูคุ้น ๆ ตาอยู่เหมือนกันแฮะ?

 

 

“ปกป้องกระท่อมนี้ด้วยชีวิต! อย่าให้ใครเข้าไปรบกวนการประชุมของท่านผู้นั้นได้เด็ดขาด!”

“วานาดิไนต์ มันบินอ้อมไปหลังแกคนหนึ่งแล้ว!”

“ซุนไกท์ ที่ด้านหลังเอ็งก็มีอยู่คนหนึ่งเหมือนกันวะ!”

 

 

ในจุดที่ห่างออกไปไม่ไกล มีคนคุ้มกันของโนอาร์กำลังต่อสู้อยู่

พวกเขาเล็งปืนกระบอกโตใส่อีกฝ่าย แล้วลั่นไกยิงลำแสงสีแดงขนาดหนึ่งฟุตออกไปหาอีกฝ่าย

ลำแสงนั้นวิ่งเฉี่ยวข้างลำตัว พุ่งไปอาบร่างของเผ่าปีศาจที่กำลังกางปีกค้างคาวบินอ้อมมาทางข้างหลังพวกเขา

 

 

“มันเจ็บนะโว๊ย! ไอพวกสัตว์หน้าขน!”

“โดนไปขนาดนั้นยังไม่ตายอีกเรอะ!? ”

 

 

แต่ทว่าพลังงานรังสีที่หลอมละลายได้แม้แต่ผิวหุ้มเกราะรถถัง ก็ยังไม่อาจฆ่าเผ่าปีศาจสองคนนั้นได้ภายในหนึ่งนัด

ทำได้อย่างมากก็แค่เผาผิวหนังชั้นนอกจนไหม้เกรียมไปเท่านั้น

 

 

ถ้าผมจำไม่ผิด ในยุคแรก ๆ ของเผ่าปีศาจ ผิวของพวกมันเหนี่ยวในระดับที่ทนต่อลูกปืนขนาดเล็ก แต่ไม่ทนต่อแสงรังสีนี่?

จะบอกว่าผ่านมา 100 ปี พวกมันยังสามารถพัฒนาสายพันธุ์ไปได้ในอีกระดับหนึ่งอย่างงั้นเรอะ?

เป็นเผ่าที่น่ากลัวชะมัด…

 

 

“ฮึ่ม!”

ผู้คุ้มกันของโนอาร์ทั้งสองคนกำลังถูกเผ่าปีศาจทิ้งน้ำหนักตัว พร้อมกับใช้พลังเวทย์สร้างสถาวะแรงโน้มถ่วงลงมากดทับจากด้านหน้า

สองแขนของพวกเขาจับยึดกับแขนของอีกฝ่ายที่กดลงมา แล้วเริ่มดันพลังสู้กัน

เท้า— ของฝ่ายผู้คุ้มกันกำลังจมมิดลงไปในพื้นดิน

 

 

“คิดว่าข้าคนนี้จะแพ้ในด้านการประลองกำลังเช่นนั้นหรือ! ซุนไกท์!”

“รู้แล้ว วานาดิไนต์!”

หมีไซบอร์กับกอลลิล่าไซบอร์ก สองสัตว์ใหญ่ผู้มีความภาคภูมิในพละกำลังเริ่มคำรามลั่น

เสียงคำรามของสัตว์ป่าได้ดังกระหึ่มจนแม้แต่แผ่นดินยังสะเทือน

แขนกลทั้งสองข้างเริ่มส่งเสียงทำงาน ส่งไอร้อนระอุลอยโชยทะลุผ่านเสื้อกันหนาวจนลุกวาวไปด้วยไฟสีแดง

 

 

“ระ— ร้อน!? แขนเหล็กพวกนี้เป็นของจริงหรือเนี่ย!—”

“รู้ตัวตอนนี้ก็สายไปแล้วเฟ้ย!”

ด้วยพละกำลังที่เหนือกว่า สัตว์ยักษ์ทั้งสองจึงเป็นฝ่ายดันร่างของปีศาจกลับไป

ปีกที่กระพืออย่างบ้าคลั่ง กับแรงโน้มถ่วงที่สร้างขึ้น มิ อาจต้านทานพละกำลังของสัตว์คลั่งได้

 

 

“ดะ– เดียว—!”

“ไม่มีเดียวแล้วโว๊ย!”

 

 

*โครม!*

 

 

ปีศาจทั้งสองถูกสัตว์ยักษ์อัดแซนวิชเข้าหากันอย่างรุนแรง

เขี้ยว ปีก ล้วนหักครึ่งแนบชิด ดวงตาถล่นออก เลือดไหลทะลักผ่านช่องปาก ผิวหนังบี้แบนจนกระดูกแทงทะลุออกมาตามหัวไหล่

ถึงจะไม่ตาย แต่ปีศาจผู้น่าสงสารทั้งสองตนก็ได้สิ้นสภาพที่จะเคลื่อนไหวไปอย่างถาวรในช่วงชีวิตที่เหลืออยู่ของพวกเขา

 

 

“ฮึ่ม!”

“โอ๊ว! นั่นท่านประชุมเสร็จแล้ว!”

เหมือนว่าผู้คุ้มกันของโนอาร์จะรู้ตัวว่าพวกเราออกมาข้างนอกกระท่อมขยะกันแล้ว

 

 

“แก๊งของผม…”

ฐานทัพของผมกำลังลุกเป็นไฟ—

 

 

ผมไม่รู้หรอกว่าพวกมันเป็นใคร แต่การที่กล้ามาบุกในถิ่นของผม— นับว่าพวกมันช่างกล้าหาญมาก

ถึงจะคิดเล่นสนุกแค่ชั่วคราว แต่ตอนนี้คนที่เป็นหัวหน้าแก๊ง [ภูติสีชาด] ก็คือผม

 

 

“บังอาจ! มารุกรานถิ่นของผมอย่างงั้นเรอะ!”

 

 

ผมจะไม่ยอมให้ใครบังอาจมาลูบคมได้เด็ดขาด

โทษของพวกแกคือ [ตายทั้งเป็น] เท่านั้น