“ผมจะล่อสองคนนั้นเอาไว้เอง ส่วนเธอแยกไปตามจับวิญญาณก่อนเลย!”

“เอ๊? เออ? ”

“ไม่มีเวลาอธิบายแล้ว!”

ผมสร้างระเบิดลมขึ้นตรงหน้า เพื่อพลักเธอให้กระเด็นออกไป

ตอนนั้นเองที่มีขกนกสีทองคมดุจใบมีดเข้ามาวิ่งตัดผ่านหน้า

 

 

*ฉึบ!*

 

 

เจ้าขนนกที่ว่าได้วิ่งพลาดเป้า แล้วไปตัดรูปปั้นสำริดที่ตั้งอยู่ข้างหลังจนขาดครึ่ง

รอยตัดของรูปปั้นนั้นได้ถูกตัดออกอย่างเรียบสนิท ประหนึ่งถูกเฉือนด้วยใบมีดเลเซอร์กำลังสูง

 

 

“…”

โนอาร์มองดูรอยที่ถูกตัดไปของรูปปั้นโดยไม่พูดอะไร

“เข้าใจแล้ว นี่เบอร์ติดต่อของฉัน ถ้าแกหายตัวหนีไป ฉันจะใช้อำนาจทั้งหมดที่ตัวเองมี ตามล่าแกให้ถึงสุดขอบฟ้าเลยคอยดู”

โนอาร์โยนกระดาษแผ่นหนึ่งให้ผม ก่อนจะดึงฮู้ดกันหนาวขึ้นมาปิดใบหน้า แล้วหนีหายไปกลางฝูงชนที่กำลังมารวมตัวตรงลานของวิหารด้านล่าง

 

 

ว่าแต่… คนมารวมกันถึงขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหรกันเนี่ย?

 

 

*ฉัวะ!*

 

 

เกิดเสียงบางอย่างที่ถูกฟันขาดครึ่งดังลั่นไปทั่วหลังคากระเบื้อง

หอคอยระฆังฝั่งทิศเหนือที่พวกเราอยู่กันเมื่อกี้ ได้ขาดสะบั้นออกเป็นสองท่อนจากคมปีกของเอโซ

ระฆังสำริดขนาดยักษ์ หมุนควงใจกลางอากาศ ส่งเสียงกังวาลเป็นจังหวะอย่างน่ารำคาญ ก่อนจะเงียบงันพร้อมกับที่มันฝังตัวลงไปในผิวดินด้านล่าง

 

 

” คิดจะหนีไปไหนแมรี่!”

[กลับมาให้ตีก้นเสียดี ๆ นะคะ Xd]

” เหวอ!?! กับอีแค่ตามจับผม ไม่ต้องทำหน้าจริงจังขนาดนั้นก็ด้ายยยยย!”

ผมรีบออกตัวบินหนีทันทีโดยสัญชาตญาณ

เลือกใช้ประโยชน์จากหลังคาที่เต็มไปด้วยหุ่นสำริดประดับเป็นสิ่งกีดขวาง แล้วบินลัดเลาะหักเลี้ยวไปมาเพื่อสร้างความลำบากในการไล่ล่า

 

 

“คิดว่าหุ่นสำริดโง่ ๆ จะช่วยให้หนีจากพวกเราได้อย่างงั้นหรือ? ”

เสียงของเอโซกำลังดังไล่ตามหลังมา

 

 

เส้นสีทองวิ่งไล่เส้นสีแดง วาดผ่านเป็นสองสายยาวอยู่บนผืนกระเบื้องหลังคาสีน้ำตาลที่สะท้อนเงาแสงอาทิตย์ยามเช้า

เส้นทางที่สองสีนั้นวิ่งผ่าน จักถูกบดขยี้สิ้นให้กลายเป็นซากอาคารที่ถูกทิ้งร้าง

 

 

ทุกคร่าที่ปีกสีทองของผู้ล่าได้สะบัดลง จักบังเกิดขนปีกที่คมกริบเสมือนลูกดอกเหล็กปลายแหลม

ความเร็วของขนนกลูกดอกนั้น มีไม่ต่ำกว่า 300m/s

 

 

เร็วดั่งเป็นลูกปืนสังหาร

 

 

ทุกสิ่งที่ขวางทางมัน ไม่ว่าจะเหล่าหุ่นสำริด หรือแผ่นกระเบื้องหลังคาสีน้ำตาลที่วางเรียงรายอย่างวิจิตรศิลป์ ล้วนต่างถูกแรงลมปัดกวาดยกขึ้นสูง ถูกเจาะเป็นรูพรุนด้วยความแข็งพิกลของขนปีก ทำให้ทุกสิ่งที่ขวางเส้นทางการดจมตีกลายเป็นรังผึ้ง ทำลายพินาศสิ้นประหนึ่งถูกภัยธรรมชาติลงทัณฑ์

 

 

“เอโซ! ใจเย็น ๆ หน่อย! เล่นปารัวแบบไม่สนใจอย่างงั้น เดียวเธอก็ได้กลายเป็นนกหัวโกร๋น หมดความน่ารักไปกันพอดี!”

“ว่าใครเป็นนกหัวโกร๊นกันยะ!”

กลายเป็นไปเพิ่มความโกรธของยัยนั้นแทนซะงั้น!

 

 

บนพื้นเบื้องล่างของการไล่ล่า คือเหล่าผู้คนของวิหารที่เริ่มรู้สึกตัวถึงภัยพิบัติที่กำลังเริ่มก่อตัว

พวกเขาล้วนต่างเงยหน้ามองขึ้นสูงตามเสียง แล้วหรี่ตาสู้แสงอาทิตย์ยามเช้าเพื่อเค้นมองต้นเหตุแห่งความวายป่วงทั้งปวง

 

 

“ฝีมือของพวกสามแสบอีกแล้ว! กลับมาได้วันเดียวก็คิดที่จะถล่มวิหารทิ้งเลยอย่างงั้นเรอะ!? ”

“ใครก็ได้ ช่วยรีบไปตามแม่ชีเทเรซ่ามาหยุดพวกเธอเร็ว!”

“เออ… เหมือนว่าแม่ชีเทเรซ่าจะออกไปทำธุระที่เมืองข้าง ๆ ตั้งแต่เมื่อคืน กว่าจะกลับคงเป็นพรุ่งนี้…”

“เวร!”

 

 

คุณป้าไปทำธุระที่ต่างเมือง?

ก็ว่าอยู่ว่าทำไมถึงไม่เห็นตัวตั้งแต่เช้า

 

 

“อ๊ะ? แย่ละสิ!”

เพราะดันสมาธิหลุด เลยทำให้ถูกลาพิสอ้อมมาดักข้างหน้าตั้งแต่เมื่อไหรก็ไม่รู้

เรียวขาสวยงามที่สามารถบดได้แม้แต่รถถังของเธอ มันกำลังฟาดเป็นวงท่าฟาดหางจระเข้อย่างสวยงาม ตรงมาทางใบหน้าของผม

 

 

บะ— บาเรียระดับแข็งสุด!

 

 

*โครม!!*

 

 

ผมกำลังปลิว

กำลังปลิวเป็นลูกปืนใหญ่ที่ถูกยิงออกมาจากปากกระบอกปืน

ปลิวไปพร้อมกับม่านสสารมืดที่ผสมเข้าด้วยกันกับคลื่นพลังงานแรงสูง ผสานกับคลื่นพลังงานวิญญาณ

 

 

ทั้งที่มันคือม่านบาเรียที่ถูกป้องกันทั้งทาง กายภาพวัตถุ – พลังงาน – วิญญาณ แต่มันกลับเกิดรอยยุบเป็นรูปฝ่าเท้าลึกเข้ามาถึง 1 ข้อศอก

เจ้าบาเรียทรงกลมที่ไม่อาจควบคุมทิศทางการลอยตัวเพราะถูกแรงฟาด กำลังพุ่งตรงลงไปที่สวนข้าวโพดแป้งสีขาวด้านหลัง

บอลสีดำสนิทลูกนั้นได้ลื่นไถลไปตามแรงส่ง ระเบิดผิวดิน พร้อมกับเปลี่ยนภูมิทัศน์ของสวนทั้งหมดให้กลายเป็นเศษดินกับขี้โคลนไปในพริบตา

ถึงจะรอดมาได้อย่างหวุดหวิด แต่ถ้าถูกลูกถีบนั้นเข้าไปเต็ม ๆ คิดว่าคงมีสภาพที่ไม่ค่อยสวยเท่าไหรนัก

 

 

ยัยสองคนนี้มันเอาจริงนี่หว่า…

ถ้าไม่สู้กลับ มีหวัง [ซี้ แหง่ แก๋]

 

 

“!!!”

มีบางอย่างกำลังพุ่งตามลงมาจากหลังคา

 

 

มันคือขนนก

ขนนกสีทองจำนวนสามเล่มกำลังหันปลายแหลมมาตรงที่หน้าผาก

 

 

ราวกับเวลาได้ถูกหยุดลง

ชั่วขณะแห่งเสี้ยววินาทีแห่งความเป็นกับความตาย สมองได้ถูกรีดเร้นทำงานอย่างเร่งด่วน

ความเร่งด่วนของการเร่งคำนวณวิเคราะห์ ทำให้การมองเห็นรอบตัวตกอยู่ในสภาพที่เสมือนได้หยุดเวลา

 

 

หลบไม่ทัน

กางบาเรียไม่ทัน

คงเหลือแค่วิธีนั้นวิธีเดียว

 

 

“บิดมิติ!”

ก่อนที่ปลายขนนกสังหารจะสัมผัสกับผิวสีแทน มิติตรงที่ว่างได้เกิดการบิดผันขึ้น

มิติที่บิวเบี้ยวนั้น กำลังโค้งหมุนเป็นวังน้ำวน เพิ่มระยะทางของที่ว่างให้ยืดยาวบน ณ จุด ๆ หนึ่งของเส้นเวลา

เสมือนหนึ่งจากระยะทางเพียงหนึ่งนิ้วสัมผัส ได้ถูกยืดออกให้ห่างออกไปไกลนับหมื่นลี้เช่นนั้น

 

 

“ฮึม!”

ผมรีบใช้จังหวะที่ยืดระยะทางการวิ่งของขนนก เพื่อเอาตัวเองบินหลบออกมา

แต่ไม่วายรอดพ้นอันตราย

ราวกับเอโซเดาเอาไว้แล้วว่าผมต้องหาทางป้องกันได้ เลยมีขนนกสีทองพุ่งไล่ตามในตำแหน่งที่ผมกำลังจะฉีกตัวออกมาในทันที

 

 

แถมในอีกไม่กี่วินาทีข้างหน้า ลาพิสก็จะไล่ตามมาทันแล้วด้วย

 

 

“เดียว เดียว เดียว! จะโหดไปแล้วนะยะ! ขอเวลาทางนี้พักหายใจหน่อยสิ!”

“ใครมันจะโง่ปล่อยให้เธอมีเวลาใช้พลังภูติกันละ? มันคือกฏพื้นฐานของการสู้กับพวกสายจอมเวทย์เลยนะ~”

เอโซว่าเช่นนั้น แล้ววิ่งขนานไปกับเส้นทางที่ผมกำลังบินฉีกหลบขนนกของเธอ

 

 

เพราะหลบพ้นไม่หมด เลยต้องใช้สมาธิกับการสร้างมิติบิดเบี้ยวในการยืดระยะทางโจมตีของเธอ เพื่อซื้อเวลาในการบินหลบออกไป

 

 

“อีกไม่ถึง 2 วินาที ลาพิสก็จะไล่ตามทันแล้ว ฉันว่าเธอยอมแพ้—”

 

 

*พลั๊ก!!*

 

 

เป็นรอบที่สองของวัน ที่ต้องปลิวกระเด็นเหมือนลูกปืนใหญ่

เพราะเอโซพูดมากเกินไป เลยทำให้ผมไหวตัวกางบาเรียป้องกันตัวเองเอาไว้ได้ทันเวลา

ไม่อย่างงั้นคงตัวขาดครึ่งเพราะลูกถีบที่พุ่งมาจากไหนก็ไม่รู้ของลาพิสไปแล้ว

 

 

ฮือ… แต่ละการโจมตี นี่กะเล่นเอาถึงตายเลยไม่ใช่หรือยังไง?

เป็นเพื่อนกันแท้ ๆ …

ทั้งที่ผมออมมือ ไม่ใช้เทคนิคสร้างรูหนอนเพื่อสะท้อนการโจมตีของพวกเธอ… หรือฮีกร่างของพวกเธอออก…

แต่พวกเธอกลับ…

โหดร้ายอ่า…

เค้าจะร้องไห้แล้วนะ…

ร้องไห้จริง ๆ นะ…

แง…

 

 

“…”

ว่าแต่นี่ผมจะลอยไปถึงไหนกันเนี่ย?

เหมือนว่าจะลอยเป็นวิถีโค้งสวยงามเลย?

ลอยโค้งเหมือนลูกโฮมรันที่ไม่รู้ว่าจะลอยไปถึงไหน~

 

 

ฉันจะลอย~♪ ลอย~♪ ลอยไปถึงสุดขอบฟ้า~♬ ♫~♩

 

 

ยังมีอารมณ์จะมาร้องเพลงได้อีกนะเรา

ฮะ ฮะ ฮะ

 

 

*บรึ้ม!*

 

 

ในที่สุดเจ้าบอลเจ้ากรรมก็หยุดลงได้เสียที

“ที่นี่… ทุ่งหญ้านอกเมือง? ”

ไม่ว่าจะมองไปทางไหน ก็มองเห็นแต่ทุ่งหญ้ากว้าง กับเส้นทางลาดยางที่ตั้งอยู่ห่างออกไปไม่ไกล

มีรถระบบล้อยาง กับยานเหาะอากาศสองสามคันวิ่งผ่านเป็นระยะ แต่ไม่มีคันไหนที่คิดจะหยุดดูผมที่กำลังปีนขึ้นมาจากหลุมอุกกาบาต

 

 

ไม่มีวี่แววของสหาย ไม่มีวี่แววการส่องมองดูจากโลกวิญญาณของท่านยม

 

 

“นี่เราหนีรอดมาได้? ”

โชคดีชะมัดยาดเลยวุ้ย!

สมกับที่เป็นยัยสมองกล้ามลาพิส คงลืมกะกำลังจนเผลอส่งผมปลิวออกมาไกลเกินไป เลยทำให้ไล่ตามไม่ทัน

โชคดีจริง ๆ เลยนะเราเนี่ย~

 

 

***ในเวลาเดียวกัน***

ณ ที่สวนข้าวโพดแป้งของวิหารเทพทั้งสาม

 

 

“แย่ละ แย่ละ ลาพิสแตะแรงไปหน่อยไหม? แบบนี้คงไล่ตามไปไม่ทันแล้ว~”

[ก็สั่งให้ฉันทุ่มสุดแรงเองนี่คะ •ิ_•ิ) ?]

“เอาน่า~ เอาน่า~ นาน ๆ ทีคนมันก็ต้องมีออกคำสั่งพลาดกันบ้าง~ ในเมื่อปล่อยให้หลุดมือไปแล้ว ก็ปล่อยไปแบบนั้นเลยแล้วกัน~”

[จงใจสินะคะ (ᗜˬᗜ) ]

“จุ ๆ ! รีบเก็บป้ายนั้นลงไปเลยนะยัยบื้อ!”

 

 

นักบวชที่มีผมสีเหลือง รีบวิ่งเข้าไปเก็บป้ายข้อความของนักบวชผมสีฟ้า

 

 

“ (ถึงจะไม่ค่อยพอใจ และไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไรก็เถอะ แต่— ยัยแมรี่คงมีความจำเป็นบางอย่าง ตอนนี้พวกเราทำได้แค่เล่นละครลิงหลอกท่านยม เพื่อให้แมรี่ไปจัดการเรื่องของเธอไปก่อนเท่านั้น) ”

เธอกระซิบเบา ๆ ราวกับกำลังระแวงว่าจะมีใครได้ยิน

[แต่ฉันกลัวว่าเธอจะเข้าใจผิด แล้วเกลียดพวกเรานะคะ…]

“ (คงไม่โง่ขนาดนั้นหรอกมั้ง? เพราะอย่างตอนที่สู้กับพวกเรา ยัยนั่นยังช่วยออมมือให้อยู่เลยไม่ใช่หรือ? ฝีมืออย่างยัยนั่นถ้าเอาจริง กับอีแค่ลบเมืองสองเมืองให้หายไปภายในหนึ่งนาที น่าจะทำได้ไม่ยากนักหรอก) ”

 

 

นักบวชผมสีเหลืองไม่ได้รู้เลยว่าสหายของเธอได้เข้าใจผิดเป็นที่เรียบร้อยแล้ว…

 

 

“ (เอาเป็นว่าตอนนี้พวกเรารีบซ่อมวิหารกลับให้เป็นปกติก่อนที่ป้าเทเรซ่าจะกลับมาก่อนดีกว่า) ”

นักบวชผมสีเหลืองกระซิบบอกสหายของเธอ

“ (ไม่อย่างงั้น พรุ่งนี้พวกเราสองคนได้ตูดบานแน่…) ”

ก่อนจะพูดทิ้งท้ายด้วยใบหน้าของคนที่ถูกบังคับให้กลืนยาขมลงคอเป็นการทิ้งท้าย