“ยัย— แม—รี่—โกลด์—!!!!”

 

 

อูว~ เสียงของสหายรักช่างดังลั่นบ้านแตกดีแท้~

ว่าแล้วก็รีบบินหนีไปให้ห่าง ๆ จากโซนหอพัก ไปให้ไกลที่สุดเท่าที่จะทำได้ดีกว่า~

 

 

สภาพของผมในปัจจุบันที่เป็นอยู่ตอนนี้ คือเนื้อตัวเต็มไปด้วยของหิ้วพะรุงพะรัง

มือข้างซ้ายคือถุงผ้าใส่คริสตัลวิญญาณ มือข้างขวาคือถุงผ้าใส่อุปกรณ์ป้องกันการตรวจจับวิญญาณ บนหัวมีเชือกมัดกับกล่องบรรจุอุปกรณ์ทางโลกวิญญาณ ที่พวกเราเคยได้สร้างเก็บเอาไว้

พูดง่าย ๆ คือผมเล่นคว้าทุกอย่างที่เก็บอยู่บนชั้นวางในห้องนั้นออกมาหมดเลยละ~

อันไหนใช้ อันไหนไม่ใช่ ผมไม่รู้หรอก แค่หยิบออกมาเพื่อติดมือเอาไว้ก่อน~

 

 

“เออ… เสียงตะโกนนั้น มันจะไม่เป็นไรแน่หรือค่ะ เนี๊ยว? ”

“ไม่หรอก~ ไม่หรอก~ ต่อให้เดือดจนควันออกหูแค่ไหน ก็ไม่มีทางเจอพวกเราได้หรอก~”

“ฉันว่านั่นคือเรื่องที่ควรจะต้องเป็นกังวลไม่ใช่หรือค่ะ… เนี๊ยว…”

เสียงน้อย ๆ น่ารักอ่อนหวานเมื่อกี้คือโนอาร์คนที่มีบุคลิกอ่อนโยน

 

 

เธอน่ารักกว่าอีกคนชนิดราวฟ้ากับเหว

ทั้งเป็นคนว่าง่าย ยอมฟังที่คนอื่นพูดก่อน ใจเย็นมากกว่า ไม่ถือตัว แล้วยังหัวอ่อนนิด ๆ อีกด้วย

อย่างน้อยเธอไม่เหมือนอีกคน ที่แค่เจอหน้าก็จะง้างหมัดใส่ทันทีโดยไม่ยอมฟังอะไรก่อน

 

 

“แล้วตกลงของพวกนี้มันจะช่วยฉันยังไงมิทราบค่ะ เนี๊ยว? ”

“ไปให้ถึงจุดปลอดภัยก่อน เดียวค่อยอธิบายให้ฟัง”

ตอนนี้พวกเอโซ่คงเริ่มออกตามล่าผมอย่างจริงจัง

ถึงจะคอยกางม่านขีดขวางการรับรู้คลื่นวิญญาณตลอดเวลา แต่ยังไงถ้าใช้ดวงตามอง หรือใช้หลักการคลื่นเรด้าความถี่ตรวจจับวัตถุ มันก็ยังสามารถที่จะเจอพวกเราได้อยู่

 

 

เพราะร่างกายจริงไม่ได้หายไปไหนจากโลกใบนี้เสียหน่อย

 

 

ดังนั้น เพื่อป้องกันในกรณีเลวร้ายที่จะเกิดขึ้น ผมเลยตัดสินใจที่จะซ่อนตัวในวิหารนี้แทน

เพราะมันมีคนอาศัยอยู่เยอะ มีห้องที่ไม่มีใครใช้งานอยู่เยอะ พูดง่าย ๆ คือมีจุดอับเพื่อซ่อนตัวเยอะมาก

อีกอย่าง เอโซคงคาดไม่ถึงหรอก ว่าผมจะเลือกมาซ่อนตัวในวิหารแห่งนี้ อยู่ตรงใต้จมูกของเธอเลย

 

 

“โอเค เอาตรงนี้แล้วกัน”

ผมบินเคียงคู่กับโนอาร์มาหยุดตรงยอดหนึ่งในหอคอยสั่นระฆังที่ตั้งอยู่ตามมุมทั้งสี่ของวิหาร

ตรงข้างบนระฆั่งเหล็กยักษ์นี้ จะมีห้องเครื่องกลตั้งเอาไว้อยู่ที่ใต้หลังคา

ปกติแล้วถ้าไม่ใช่ช่วงเวลาบำรุงรักษา คงไม่มีใครคิดที่จะปีนขึ้นมาดูถึงตรงตำแหน่งนี้กันหรอก

 

 

“ตอนนี้มาถึงจุดที่พักที่ว่าแล้ว รบกวนช่วยอธิบายให้ฉันได้หรือยังค่ะ ว่าจะช่วยตัวฉันอีกคนมาให้ฉันยังไง ในเมื่อลบเธอหายไปจากโลกนี้แล้ว เนี๊ยว? ”

“ก็บอกว่ายังไม่ได้ฆ่า แค่กินวิญญาณเข้าไปเอง~”

“วิญญาณมีจริงหรือไม่ มันยังไม่ใช่เรื่องที่พิสูจน์ได้เลยค่ะ… เนี๊ยว…”

“ก็ตัวเธอนี่ไงคือหลักฐานของวิญญาณ คิดว่าหุ่นยนต์ที่ถูกโปรแกรมขึ้นมา มันจะมีอัตตาตัวตนคิดได้เอง เหมือนกับสิ่งมีชีวิตได้หรือเปล่าละ? ไม่เคยคิดสงสัยเลยหรือยังไงว่าตัวเธอเองมีตรรกะความคิดค่อนไปทางสิ่งมีชีวิต มากกว่าตรรกะความคิดของหุ่นยนต์ทั่วไปนะ? ”

“เรื่องนั้นมันก็…”

“ถ้ายังไม่เชื่อ เดียวผมจะทำให้เธอเห็นเองกับตา ว่าวิญญาณมันมีอยู่จริง”

 

 

สิบปากว่าไม่เท่าดวงตาเห็น

 

 

สำหรับคนที่ไม่สามารถมองเห็นวิญญาณได้ ฝึกให้ตายยังไงก็ไม่มีทางมองเห็น นอกจากรับรู้ผ่านทางจิตสัมผัส

แต่กรณีที่สร้างปรากฏารณ์เชื่อมพื้นที่มิติคนเป็นกับคนตายเข้าด้วยกัน คลื่นความถี่วิญญาณมันจะก่อตัวจนมีความเข้มข้นสูง เป็นผลทำให้แสงสว่างสามารถสะท้อนร่างวิญญาณเข้าสู่นัยตาของสิ่งมีชีวิตกายหยาบได้

 

 

สิ่งที่ผมจะทำต่อจากนี้ คือการนำคริสตัลวิญญาณมาบดเป็นผง แล้วหลอมใหม่เพื่อทำเป็นเลนส์แว่นตาสำหรับที่ใช้ส่องดูวิญญาณ ด้วยหลักการหักเหคลื่นวิญญาณผ่านเลนส์ในคลื่นความถี่ที่แสงสว่างสามารถรับสะท้อนเข้าสู่นัยตาของสิ่งมีชีวิต

 

 

เริ่มจากบดผงคริสตัลออกมาเล็กน้อยด้วยครกหิน

ใช้พลังภูติสร้างไอความร้อนหลอมมันให้กลายเป็นของเหลว แล้วนำไปแผ่ให้เป็นแผ่นบาง ๆ บนพื้นหิน

ขั้นตอนต่อมาคือการทำความเย็นเพื่อให้มันคืนรูป

หลังจากที่ได้แผ่นใสสีรุ้งขนาดเท่าหนึ่งฝ่ามือเด็ก ก็นำมาตัดขอบออกให้เป็นทรงกลมด้วยเลเซอร์ที่สร้างจากพลังภูติ ก่อนจะนำไปติดกับกรอบไม้อย่างง่ายเพื่อทำเป็นแว่นตาแบบใช้มือถือชนิดข้างเดียว

 

 

รู้สึกดีชะมัดที่เกิดมาเป็นเผ่าภูติ เพราะพลังภูตินี่ช่างสะดวกดีแท้ ใช้ทำได้ตั้งแต่ต่อสู้ไปจนถึงงานฝีมือเลยละ~

 

 

“นี่คือ? ”

“แต๊น~ แต่น~ แต๊น~ แต้น~ แต่น~ แต็น~!!! กระผมขอนำเสนอ [แว่นคนเห็นผี] !”

ผมนำแว่นตาทรงกลมกรอบไม้ชนิดมือถือ โยนใส่ลงในมือของเธอ

 

 

“เหวอ!? เดียวก็แตกกันพอดีค่ะ เนี๊ยว— นี่มัน!?!”

เธอกำลังนำแว่นตานั้นมาส่องดูที่ร่างกายของผม

ตอนนี้เธอคงเห็นแล้วว่าผมไม่ได้พูดโกหก

 

 

“ว่ายังไง เธอเห็นอะไรบ้าง? ”

“เห็นแสง— สีขาว? กำลังหุ้มรอบตัวคุณอยู่— แล้วก็ตรงตำแหน่งใจกลางของกลุ่มแสง มีแสงสว่างเล็ก ๆ ส่องเป็นจุดที่กำลังจางลงไปทุกขณะ…”

“ดีมาก ไอแสงที่สว่างรอบ ๆ ร่างกายคือวิญญาณของผม ส่วนแสงสว่างที่เป็นจุดเล็ก ๆ ใจกลาง คือวิญญาณของโนอาร์ที่ผมเผลอกินไปเมื่อวานก่อนยังไงละ”

ผมบอกเธอด้วยการยืดอกอย่างโอ้อวด

เป็นยังไงละ เริ่มรู้สึกศรัทธาในตัวผมแล้วใช่ไหมล่า~

 

 

“…”

ทำไมเงียบแบบนี้ละ?

ละ— แล้วทำไมต้องทำหน้าตาน่ากลัวแบบนั้นด้วย?

เออ… มือขวา… มือขวาของเธอเริ่มส่องแสงสีแดงออกมาแล้ว!

 

 

“งั้นสรุปว่า ถ้าฉันผ่าท้องของแกออกมาตรง ๆ ก็จะสามารถช่วยตัวฉันอีกคนออกมาได้สินะคะ? เนี๊ยว”

“เดียว— ทำไมวิธีพูดของเธอถึง— เดี่ยวก่อน! ใจเย็นก่อนนนนนนนน! อย่าพึ่งสับมือมาใส่ฉ้านนนนน! ฟังให้จบก่อนนนนน!”

ผมรีบเอียงตัวหลบฝ่ามือสังหารของเธอที่สับลงมาตรง ๆ

ฝ่ามือสีแดงที่พลาดเป้าหมาย ได้กระแทกใส่พื้นหินอ่อนจนเกิดเป็นรอยแยกทะลุลงไปข้างล่าง

แร่งสับของเธอนั้น ถึงกับทำให้ระฆังด้านล่างส่งเสียงดังลั้นไปทั่ววิหาร

 

 

ผมขอกลับคำพูดที่บอกว่าโนอาร์คนนี้มีนิสัยอ่อนโยน!

ไม่ว่าจะโนอาร์คนไหน แม่มก็ดุพอ ๆ กันเลย!

 

 

“อย่างแรก ผมไม่ใช่ศัตรูของเธอ! อย่างที่สอง ผมไม่ได้ตั้งใจจะกินโนอาร์เข้าไป ถ้าฝ่ายเธอไม่โจมตีมาก่อน ผมก็ไม่สู้กลับตอนนั้นหรอก! และอย่างที่สาม ต่อให้ฆ่าผมไป ใช่ว่าวิญญาณของโนอาร์จะพุ่งกลับคืนร่างได้นะเออ มันต้องมีวิธีการบางอย่างก่อน!”

“ไม่สนค่ะ คนที่ฆ่าตัวฉันอีกคนก็คือแก! การแสดงของฉันมันจบแล้ว จงพูดมาออกมาให้หมด! เนี๊ยว!”

ฝ่ามือที่ส่องเป็นแสงสีแดงของเธอกำลังจ่อคอของผมเอาไว้อยู่

สายตาของเธอที่จ้องมองมาทางผม มันบอกให้ผมรู้ว่าถ้าโกหก เอ็งตาย!

การแสดง? จะบอกว่าไอความนุ่มนิ่มก่อนหน้านี้ของเธอมันคือการแสดงอย่างงั้นเรอะ!?

นี่จงใจแสดงด้านอ่อนแอเพื่อทำให้ผมตายใจสินะ? สินะ!

 

 

ร้ายไม่เบาเหมือนกันนะยัยนี่~

 

 

“วิธีการช่วยโนอาร์ออกมา คือการทำให้ผมสำรอกออก— โอ๊กกกก! อย่าอยู่ ๆ ก็ชกใส่ท้องกันแบบนี้สิยะ!”

“อ่าว? ก็เห็นพูดว่าทำให้สำรอกออกมา? ”

“แค่เปรียบเปรย! คือแบบนี้ ปกติการกินวิญญาณมันไม่เหมือนกินเนื้อหรืออาหารหรอก สิ่งที่กินเข้าไป มันจะถูกสำรอกออกมาเองเมื่อเวลาผ่านไป หรือไม่ก็ถ้าอยากบังคับให้ออกมาตอนนี้ ก็มีแต่จะต้องหาวิญญาณกินเพิ่มเข้าจนร่างกายมันอัดเข้าไปไม่ไหวอีก แล้วดันมันออกมาเท่านั้น!”

“ดันออกมา? ”

“ก็คืออ๊วกนั่นละ! ให้กินเข้าไปเยอะ ๆ จนอ๊วกออกมาเองยังละ!”

โนอาร์กำลังส่งสายตารังเกียจมาทางผม

โอ๊ย! ผมเองใช่ว่าอยากจะใช้วิธีนี้สักหน่อย!

 

 

“สรุปคือ จะให้ฉันช่วยแกหาวิญญาณมาแดกเข้าไปด้วยแว่นตาอันนี้ จนอ๊วกโนอาร์ออกมาใช่ไหม? ”

“ถูกต้อง หัวไวไม่เลวเลยโนอาร์!”

“แล้ว— จะให้ฉันไปหาวิญญาณมาจากที่ไหน? แถวป่าช้า? โรงฆ่าสัตว์? ”

“ใช่ ๆ แต่ว่าวิญญาณสัตว์ป่ามันให้พลังงานต่ำ กินไปไม่อิ่มหรอก มันต้องเป็นวิญญาณของสิ่งมีชีวิตที่มีภูมิปัญญาหน่อย หรือไม่ก็พวกสัตว์ร้ายระดับสูงอย่างพวกสัตว์ประหลาดยักษ์ ไคจู อะไรแบบเนี่ย”

“แล้วถ้าไม่ใช้วิธีรวบรวมวิญญาณมาให้เธอกินจนอ๊วก ต้องรอนานแค่ไหน กว่าที่แกจะคายมันออกมาได้เอง”

“เออ… เนื่องจากวิญญาณของโนอาร์มีพลังงานสูงมาก กว่าจะย่อยจนเหลือแค่อัตตาเปล่า น่าจะกินเวลาสัก 1 ปี เต็มได้ ฮะ ฮะ ฮะ…”

 

 

โนอาร์คนนั้นยืนนิ่งไปเลยแฮะ

 

 

“ไม่พ้นว่าต้องช่วยแกรวบรวมวิญญาณจริง ๆ สินะ? ”

“ใช่”

“งั้น— ฆ่าคนเป็น ๆ เพื่อรวบรวมได้ไหม? ”

“อย่าทำแบบนั้นเชียว!”

“ทำไมละ? ”

“ยังจะมาถามอีกว่าทำไม!!”

 

 

ยัยนี่ความคิดอันตรายฉิบหายเลยวุ้ย!

 

 

“แล้วถ้าฆ่าพวกโจร พวกมีคดีต้องโทษประหาร ฆ่าพวกนี้ไปเท่าไหร ไม่มีใครเดือดร้อนหรอก น่าจะได้อยู่ใช่ไหม? ”

“เออ… ถ้าเป็นกรณีนี้—”

เอาจริงมันไม่น่ามีปัญหาหรอก ขอแค่คนที่ลงมือฆ่าเป็นโนอาร์

แต่— พูดตามตรงว่าไม่อยากเอาคอตัวเองไปเสี่ยงตอนนี้อะ

 

“… เอาเป็นว่าอย่าใช้วิญญาณที่เกิดจากการฆ่าสดเลย ขอเป็นวิญญาณที่ตายตามธรรมชาติดีกว่า ยังไงรบกวนฝากเธอไปรวบรวมวิญญาณตามธรรมชาติมาให้ผมหน่อย ส่วนวิธีรวบรวม ทำแค่ถือขวดแก้วพวกนี้ไปก็พอ”

ผมโยนขวดแก้วบรรจุวิญญาณ ที่ข้างในใส่เศษคริสตัลวิญญาณ กับลงจารึกอักขระภาษาของโลกคนตายให้กับเธอ

“นี่คืออะไร? เป็นภาษาที่ฉันไม่รู้จัก? — แต่คล้ายกับภาษาโบราณของเผ่าเอลฟ์อยู่เหมือนกัน”

“…ขอโทษด้วย อันนี้คงพูดไปมากกว่านี้ไม่ได้ แต่รู้เอาไว้ว่ามันคือขวดที่จะทำให้เธอเก็บวิญญาณได้ เมื่อนำเอาไปใกล้ ๆ กับพวกมัน”

เพราะว่าภาษาของโลกคนตาย มันถือเป็นวิชาหนึ่งของเทพเจ้า

ถ้าพูดที่มาของมันออกไปตรง ๆ เกรงว่าจะกลายเป็นเพิ่มความผิดอีกกระทงให้กับตัวเอง…

 

 

“…”

โนอาร์กำลังหันซ้ายหันขวาเหมือนกันกำลังมองหาอะไรสักอย่าง ก่อนจะไปหยุดลงตรงแมงมุมยักษ์ขนาด 15 เซนติเมตร ตัวหนึ่งที่กำลังชักใยอยู่บนมุมยอดของหลังคา

เธอมองไปที่มัน แล้วกระโดดขึ้นไปคว้าแมงมุมตัวนั้นลงมา

 

 

*แผละ*

 

 

เธอบี้มันตายคามือ…

วิญญาณของแมงมุมผู้โชคร้ายกำลังลอยออกมาจากซากของมัน

ทว่าก่อนที่วิญญาณนั้นจะได้มุ่งหน้าสู่ปรโลก มันกลับถูกขวดแก้วบรรจุวิญญาณของผม ดูดเข้าไปข้างในก่อน

ดวงวิญญาณสีเหลืองที่แผวบางคล้ายแสงเทียน กำลังลอยไปมาอยู่ภายในขวดแก้วอย่างสับสนและน่าเวทนา

 

 

“อืม… ดูท่าจะไม่ได้โกหกสินะ”

 

 

ไม่มีความเชื่อใจกันแม้แต่กระเบียดนิ้วเดียวเลยนะยัยนี่…

 

 

“แล้วแกคิดจะทำอะไรในระหว่างที่ฉันรวบรวมวิญญาณมาให้แก? ฉันจะรู้ได้ยังไงว่าแกไม่คิดหนีหรือทรยศ? ”

“โอ๊ย! ผมไม่หนีไปไหนหรอก เพราะว่ากำลังลำบากต้องหาที่ซ่อนตัวเองอยู่เหมือนกัน! เธออาจไม่รู้ แต่ผมกำลังถูกตามล่าตัวอยู่เหมือนกันนะรู้ไหม!”

 

 

“ซึ่งคนที่ตามล่าเธออยู่นั้นคือใครกัน? บอกฉันได้ไหม? [แม—รี่—โกลด์—] ”

 

 

ชะอุ๊ย…

เสียงใครคุ้น ๆ จัง~❤

 

 

ผมหันหัวไปทางต้นเสียงนั้นอย่างช้า ๆ เหมือนหุ่นยนต์ที่ขึ้นสนิม

 

 

“สะ— สวัสดีสหาย…ละ— ลาพิส~❤ อะ— เอโซ~❤”

“อืม สวัสดีจ๊ะ~❤ แมรี่~❤ ไม่เจอกันนานเลยนะ~❤ แล้วมิทราบว่ามาทำอะไรบนหอระฆังของโบสถ์ พร้อมกับคุณโนอาร์ผู้สูงศักดิ์จากนิกายของเผ่ามนุษย์สัตว์กันสองคนละจ๊ะ~❤ แถมยังอุปกรณ์พวกนั้นอีก~❤”

 

 

เหงื่อแตกพลั๊ก ๆ !

เหงือแตกพลั๊กเสมือนลูกสาวที่ถูกคุณแม่จับได้ว่ากำลังซ่อนผลสอบที่ได้คะแนนศูนย์!

 

 

“คือ— เออ— อ่า— ทำไมถึงเจอพวกเรา— ได้…”

“เธอคือว่าฉันเป็นใครกันยะ? กับอีกแค่แนวคิดง่าย ๆ ว่า [ซ่อนใต้จมูกในสถานที่ ที่คิดไม่ถึง] ฉันจะไม่รู้สึกตัวเลยอย่างงั้นนะหรือ? อีกอย่าง ไอเสียงระฆังที่ผิดที่ผิดเวลาเมื่อกี้นะ ใครไม่รู้สึกตัวก็โง่เต็มทนแล้วยะ!”

สมกับเป็นสหาย เอโซ…

“ว่ายังไง? มาทำอะไรกันตรงนี้? ถ้าว่างอยู่ เธอพอจะสะดวกไปพบกับท่านยมสักครั้งพร้อมกับพวกเราหน่อยดีไหม? ”

 

 

ตายโหง—

 

 

“โนอาร์ รีบเผ่นเดียวนี้เร็ว!”

“เอ๋? เออ? เนี๊ยว!?!”

 

 

โดยไม่จำเป็นต้องพูดมากความไปมากกว่านี้

ผมรีบคว้ามือนุ่ม ๆ ของโนอาร์ แล้วหนีออกมาจากหอระฆังในทันทีด้วยการระเบิดกำแพงออกไป

 

 

ศึกปะทะเล่นไล่จับระหว่างพวกเรา สามสหาย ได้เริ่มต้นขึ้นแล้ว