“แว๊กกกกกก!! ซวยแล้ว! ถ้าท่านยมดูอยู่ ต้องโดนเฉ่งแน่ ๆ !? เขาคงไม่เห็นหรอกใช่ไหม!? ใช่ไหม! ท่านคงไม่ว่างมาดูพวกเราตลอดเวลาหรอกใช่ไหม!? ถ้าท่านเห็นทุกอย่างจริง คงไม่ส่งพวกเรามาทำงานนี้บนโลกคนเป็นหรอก!”

การกินวิญญาณคนเป็นที่ไม่ใช่วิญญาณหลงโดยพลการ มันมีโทษหนักในหมู่กฏของเทพเจ้า

เพราะถ้าปล่อยให้เทพเจ้าลงมากินวิญญาณคนเป็นได้ตามใจชอบ มันจะทำให้เกิดการเสียสมดุลทางธรรมชาติระหว่างมิติคนเป็นกับคนตาย

บทลงโทษจึงหนักมาก

ขั้นหนักสุดคือถูกทำลายกายวิญญาณ จนสูญเสียความเป็นตัวตนอัตตาไปตลอดการ

 

 

ซวยแล้ว!

ก่อนอื่นต้องสำรอกกลับออกมาก่อน!

 

 

*ล้วงคอ*

 

 

เอ๊ย! ไม่ใช่สิ! ล้วงคอให้อ๊วก วิญญาณมันไม่ออกมาหรอก!

มันต้องใช้จิตในการแบ่งออกมาไม่ใช่หรือ!?

 

 

“ม่ายยย! ตัวฉันอีกคน! ทำไมสัญญาณหายไปละ!? แก! แกทำอะไรกับโนอาร์กัน!”

เสียงนั้น—?

ฉันหันไปมองตามเสียงตะโกน

บนท้องฟ้า มีโนอาร์อีกคนกำลังอุ้มร่างของโนอาร์คนที่ถูกแทงเอาไว้ด้วยมือทั้งสองข้าง

 

 

โนอาร์คนที่ดูอ่อนโยนกำลังมองมาทางผมด้วยสายตาที่เคียดแค้น

แขนทั้งสองข้างเริ่มเรืองแสงสีแดง เหมือนกับกำลังต่อสัญญาณกับอะไรสักอย่าง

 

 

ในเวลาเดียวกัน ได้มีรอยเบี้ยวของมิติเกิดขึ้นที่ท้องฟ้าข้างหลัง

การบิดเบี้ยวของมิตินี้ ไม่ได้สะท้อนอยู่ในดวงตาของโนอาร์

แสดงว่ามันคือการบิดในมิติเชิงซ้อนที่อยู่คนละแผ่นกระดานกับมิติคนเป็น ซึ่งคนทั่วไปจะไม่สามารถมองเห็นด้วยตาเปล่าได้

 

 

เป็นปรากฏการณ์ที่เกิดขึ้นฝีมือของเทพเจ้า

 

 

เฮ้ย เฮ้ย เฮ้ย!

คงไม่ใช่ท่านยมส่ง [สุวรรณ] กับ [สุวาณ] มาจับผมกลับไปลงโทษหรอกนะ?

ทีงี้ละ เจือกรู้ดี รีบส่งคนมาจับเชียวนะ!

 

 

ข้างหน้าก็วุ่นข้างหลังก็ทำท่ากำลังจะวุ่น—

 

 

*วูปปป~*

 

 

เสียงเหมือนอะไรสักอย่างกำลังถูกหลอม…

ไอฉิบหาย! เพราะตกใจไปหน่อย เลยเผลอ [หลอมวิญญาณ] เข้าไปแล้ว!

 

 

[หลอมวิญญาณ]

ถ้าให้เปรียบเทียบ ก็เหมือนกับตอนแรกยังอมอาหารอยู่ในปาก ที่ยังพอจะสำรอกออกมาได้

แต่ตอนนี้คือเผลอกลืนลงท้องไปตรง ๆ เลยซะงั้น

วิธีคายออกมาในกรณีนี้มีเหลือทางเดียว คือรอให้ถูกย่อยจนหมด จนแทบไม่เหลือพลังวิญญาณ แล้วหลุดออกมาแค่อัตตาเปล่าที่ไร้เรี่ยวแรง

 

 

เปรียบเทียบง่าย ๆ คือเหมือน [อึ] ที่ออกมาทางรูตูดนั่นแล~

วิญญาณของโนอาร์จะหลุดออกมาทางรูตูดของเรา~ ในสภาพของก้อนอึละ~

 

 

“แมรี่ โกลด์ ท่านยมอยากจะคุยกับเจ้า”

มันใช่เวลาจะมาเล่นมุขไหมเฮ้ย!

เสียงที่ดังลอดมาจากมิติบิดผัน คือเสียงของเจ้าบ้า [สุวรรณ] กับ [สุวาณ] แน่ ๆ !

 

 

“ใครมันจะอยู่ตรงนี้ให้โง่กันเล่า! เผ่นก่อนละ!”

ผมเร่งพลังสนามแม่เหล็กรอบตัวสุดแรงเกิด แล้วพาตัวเองบินหนีลงภาคพื้นดินอย่างไม่คิดชีวิต

 

 

*หมับ*

 

 

รู้สึกจะมีมือแมวนุ่ม ๆ มาจับหลังเอาไว้ แต่ตอนนี้ช่างหัวมันไปก่อน

 

 

ผมรีบมองหาพื้นที่เหมาะ ๆ ที่ไม่มีคนและเป็นมุมอับสายตา

อืม— ไปลงจอดตรงซอกระหว่างกำแพงบ้านสองหลังตรงนั้น ดูน่าจะเข้าท่าไม่เลว

ผมรีบลงจอดบนพื้น แล้วสร้างม่านบาง ๆ ที่ดวงตามองไม่เห็นออกมา

มันคือคลื่นแม่เหล็กที่มีในดลกของคนตาย ที่มีคุณสมบัติขัดการแผ่กระจายของคลื่นวิญญาณตัวเอง

พูดง่าย ๆ คือผมกำลังสร้างสนามพลังที่สามารถรบกวนการตรวจจับตำแหน่งด้วยคลื่นความถี่วิญญาณเอาไว้ ไม่ให้ท่านยมกับลูกน้องของเขาหาผมเจอ

เท่านี้ก็จะไม่มีใครสามารถหาผมเจอได้—

 

 

*ตรู๊ดดดดดดดดด~*

 

 

เสียงมือถือเข้า…

เป็นสหายเอโซที่หมุนติดต่อเข้ามา

ไม่จำเป็นต้องรับสายก็รู้ว่าอีกฝ่ายอยากจะพูดอะไร

 

 

“…”

กดวางสายโลด!

ตอนนี้ต้องทำเป็นเสมือนไม่มีตัวตนจนกว่าจะหาทางสำรอกโนอาร์ออกมาได้ไปก่อน!

ถ้าเอาโนอาร์ออกมาได้ ยังไงคงสามารถขอลดโทษกับท่านยมได้แน่ ๆ ละ

ก็คนมันไม่ได้ตั้งใจจะกินลงไปอะ!

 

 

***หลังจากนั้น 1 นาที***

ไม่มีใครตามมา~

ซ้ายขวาทางสะดวก~

รอดตายแล้ว~

 

 

*หมับ*

 

 

เหวอ!?

ใครมาจับเอวผม—?!…

เอ๋? โนอาร์อีกคน? มาอยู่ตรงนี้ตั้งแต่เมื่อไหร?

หรือว่าจะเป็นตอนที่รู้สึกว่ามีอะไรมาเกาะตอนบินหนีออกมาเมื่อกี้?

มือไวไม่เลวเหมือนกันนะเธอคนนี้

 

 

“เอา— ตัวฉันอีกคน— คืนมา—”

โนอาร์คนที่ดูอ่อนโยนกำลังใช้สองมือเกาะตัวผมเอาไว้

“คืน— เธอ— มา— ให้ฉัน— ทั้งไพไรต์— ทั้งควอตซ์ที่เป็นสัตว์เลี้ยงของเขา— หรือแม้แต่ยัยขี้ขโมยอย่างโทแพซ— ทุกคน— ที่ฉันรู้จัก— ไม่มีใครเหลือ— อีกแล้ว— นอกจากตัวฉันอีกคน— เอาคืนมา—”

เธอกำลังร้องไห้…

 

 

งง!

เธอพูดอะไร ไม่รู้เรื่องเลยสักนิด!

 

 

“…”

จะปล่อยให้สาวน้อยน่ารักมีใบหน้ามัวหมองเพราะความเศร้าไม่ได้!

ผมต้องยื่นมือเข้าไปช่วยสาวน้อยน่ารัก!

* (ตัวเองคือต้นเหตุ)

แต่ถ้าไม่รู้ถึงสาเหตุของน้ำตา ก็ไม่รู้ว่าจะควรช่วยเหลือยังไงดี

* (ขอย้ำอีกครั้งว่าตัวเองคือต้นเหตุ)

 

 

“…”

ตัดสินใจละ!

ไหน ๆ ตอนนี้ก็ต้องหาทางหนีประวิงเวลาจนกว่าจะหาทางคายวิญญาณของโนอาร์ออกมาได้ งั้นใช้เวลาที่หนีตอนนี้มาช่วยเธอคนนี้ดีกว่า

 

 

พอคิดได้แบบนี้ ผมจึงหลับตา แล้วค้นลงไปในความทรงจำของโนอาร์ของคนที่ตัวเองพึ่งกลืนเข้าไป

ล้วงลึกเข้าไปในอัตตาของเธอ เพื่อสืบหาสาเหตุ

สาเหตุ— ของน้ำตาสาวน้อยที่น่าสงสารคนนี้

 

 

***

โนอาร์ คือตัวตนที่มีชีวิตอยู่จริงเมื่อ 1000 ปี ก่อนยุคประวัติศาสตร์ที่ 0 ของดาวไดม่อน

ในยุคสมัยที่ดาวบ้านเกิดของเผ่ามนุษย์สัตว์ที่กำลังจะสิ้นอายุขัย ณ ช่วงเวลานั้น สุดยอดนักวิทยาศาสตร์เผ่าแมว [โนอาร์] กับเผ่าหมี [บาวล์] ได้ร่วมมือกันสร้างยานอพยพที่มีชื่อว่า [โนอาร์] ขึ้นมาได้สำเร็จ

 

 

ยานลำนั้นถูกแบ่งออกเป็น 8 เขตตามระบบเตาสุริยะของยาน และมอบหมายให้กับสุดยอดหุ่นยนต์อัจฉริยะทั้ง 8 หุ่นยนต์ ดูแล

กลัทโทนี่ย์ , ไพรด์ , กรีด , เอนวี่ , ลัซ , ราธ , สล็อต , เวนโกลี่

 

 

(อืม… โจทย์เก่าเกือบยกแก๊งเลยแฮะ)

 

 

เป็นเพราะความหวาดกลัวความตายของ โนอาร์ ในเวลานั้น เธอได้เลือกที่จะถ่ายโอนข้อมูลสมองและวิญญาณของตัวเอง ไปลงในเครื่องจักรกลของยานอพยพ และมีชีวิตเป็นอมตะในฐานะหุ่นยนต์

 

 

(ช่างเป็นเทคโนโลยีที่น่าทึง เธอคืออัจฉริยะตัวจริง ที่สามารถเข้าถึงขอบเขตแห่งความเป็นความตายได้)

 

 

กาลเวลาได้ผ่านจนกระทั้ง 500 ปีก่อน

โนอาร์ได้ค้นพบชาวต่างดาวอย่างเอลฟ์กับลิซาร์ดแมน และได้เลือกที่จะทำสงครามกับพวกเขาเพื่อยึดดาวมาเป็นที่อยู่อาศัยใหม่ของเผ่าตัวเอง

 

 

แต่ทว่าเธอกลับพ่ายแพ้

 

 

การกระทำที่คิดว่าทำเพื่อเผ่าตัวเอง ได้กลายเป็นความบ้าคลั่งที่มาบดขยี้เผ่าของตัวเอง

มันคือความเจ็บปวดและเศร้าเสียใจที่เริ่มก่อตัวขึ้นมาครั้งแรกในชีวิตของเธอ

 

 

ภายใต้การนำของเธอนั้น ทำให้เผ่าของเธอพบกับความสูญเสีย และต้องหนีระเห็ดไปทั่วจักรวาล จนกระทั้งถึงยุค 400 ปีก่อน ที่ยานอพยพได้มาตกลงบนดาวไดม่อน

เพราะยานอพยพได้พุ่งชนลงบนดาวไดม่อนเมื่อ 400 ปี บนทวีปเทวภูมิ จึงเป็นสาเหตุที่ทำให้เผ่าของเธอสูญพันธุ์

 

 

มันคือความเจ็บปวดครั้งที่สองของเธอ

 

 

(จะว่าไปแล้ว ตอน 400 ปีก่อน บนดาวไดม่อนยังไม่ได้มีการริเริ่มอารยธรรมเกิดขึ้นบนดาวเลย เพราะเผ่าต้นกำเนิดที่พวกเราทั้งสามคนสร้าง ยังถูกพวกเราใช้เล่นสนุกในการทำสงครามหลอก ๆ อยู่ในมิติทับซ้อนของดาว— คงเป็นโชคดีในโชคร้ายของพวกเธอ ที่ดันมาตกลงบนดาวดวงนี้)

 

 

ในเวลานั้น ผู้รอดชีวิตมีเพียงแค่ [บาวล์] ผู้ร่วมสร้างยานอพยพ กับบรรดาหุ่นยนต์ที่ดูแลยานอพยพ

มันเป็นสาเหตุที่เทคโนโลยีอันเจริญรุ่งเรืองของเผ่ามนุษย์สัตว์ได้ถูกทำลาย แล้วต้องมาเริ่มนับจากศูนย์

บาวล์ ผู้นั้นได้ตัดสินใจสร้างเผ่ามนุษย์สัตว์ขึ้นมาใหม่ด้วยเทคโนโลยีการสร้าง [โฮมุนครุส]

นอกจากสร้างโฮมุนครุสแล้ว เขายังทำการกู้ชีพโนอาร์จากซากระบบยานที่พังได้สำเร็จ

 

 

แต่ทว่าแทนที่จะเลือกอยู่ดูความสำเร็จของตัวเอง บาวล์ กลับเลือกที่จะจบชีวิตของตัวลงแทน แล้วโยนภาระทุกอย่างให้กับเธอเป็นคนดูแล

แถมเขายังบ้าบอมาดัดแปลงระบบข้อมูล แอบใส่โค้ดคำสั่งเพื่อเปลี่ยนบุคลิกนิสัยให้โนอาร์มีความอ่อนโยนมากขึ้น จนกลายเป็นสาเหตุที่ทำให้เกิดโนอาร์อีกอัตตาหนึ่งขึ้นมาโดยบังเอิญ

 

 

(วิญญาณ— ที่เกิดจากการสร้างอีกบุคลิกของอัตตาขึ้นมาเช่นนั้นหรือ?)

 

 

โนอาร์ไม่เข้าใจการกระทำของบาวล์

ทำไมเขาถึงเลือกที่จะจบชีวิตตัวเอง ทั้งที่ยังสามารถมีชีวิตอยู่ต่อไปในฐานะเทพเจ้าผู้สร้างเผ่ามนุษย์สัตว์?

เธอไม่เข้าใจความคิดของบาวล์เลย

ไม่เข้าใจเลยแม้แต่น้อย…

 

 

ปีประวัติศาสตร์ที่ 20 ของดาวไดม่อน

ในเวลานั้น โนอาร์ ได้พบกับสิ่งที่เรียกว่า [ความรัก]

โนอาร์ของบุคลิกอ่อนโยนได้พบรักกับสิ่งมีชีวิตเผ่ามนุษย์สัตว์-ราชสีห์ ที่ชื่อว่า [ไพไรต์] ชายผู้เป็นบุตรของผู้กล้าเผ่ามนุษย์สัตว์

 

 

ความรู้สึกรักนั้นได้ส่งผลกระทบต่ออีกบุคลิกที่เป็นตัวเธอดั้งเดิม

 

 

รัก— รักมากจนไม่อยากสูญเสีย

รัก— อยากอยู่กับเขาตลอดไป

รัก— ต่อให้เขามีแม่เสือตัวน้อยที่เป็นคนรักแล้วอย่าง [โทแพซ] อยู่ข้างกาย เธอก็ยังอยากที่จะอยู่กับเขาในฐานะคู่รัก

 

 

บทสรุปของความรักของเธอ คือการที่ ราชสีห์ [ไพไรต์] ได้แต่งงานคู่

ราชสีห์ [ไพไรต์] คือชายผู้มีภรรยาสองคน [โทแพซ] กับ [โนอาร์]

 

 

คู่ชีวิตของพวกเขานั้นช่างมีความสุข

แต่ทว่าความสุขนั้นกลับทำให้เธอรู้สึกเจ็บปวดในภายหลัง

 

 

โนอาร์ ไม่สามารถมีบุตรให้กับราชสีห์ ไพไรต์

ร่างหุ่นยนต์ต่อให้สร้างมาดีแค่ไหน มันก็คือร่างหุ่นยนต์วันยังค่ำ

ความจริงข้อนี้ ทำให้ราชสีห์ ไพไรต์ เลือกที่จะไม่มีบุตรเลย ทั้งกับ โนอาร์ และ โทแพซ

 

 

โนอาร์ รู้สึกซาบซึ้งในความรักของ ไพไรต์ ที่ไม่อยากให้เธอรู้สึกน้อยใจ

แต่เธอก็อดคิดไม่ได้ ว่าตัวเองเป็นสาเหตุที่ทำให้เขาไม่มีบุตรหลาน

 

 

การไม่มีบุตรสืบทอดตระกูล ไม่ใช่ว่าเป็นการทำให้เขาเกิดความทุกข์หรอกหรือ?

ไพไรต์ กำลังมีความสุขที่ได้ใช้ชีวิตร่วมกับเธอจริง ๆ ใช่ไหม?

 

 

เธอเริ่มรู้สึกผิด

รู้สึกว่าตัวเองเป็นสาเหตุของความทุกข์ของครอบครัว

โนอาร์อยากถามไพไรต์ ว่าเขามีความสุขจริงหรือไม่

แต่เธอไม่กล้าถาม เพราะหวาดกลัวคำตอบที่จะได้รับกลับมา

 

 

เธอเก็บคำถามนั้นเอาไว้ในใจ

เก็บเรื่อยมาจนสามีของเธอเริ่มแก่ตัวลงตามอายุขัย

ผิดกับเธอที่ได้สละร่างเนื้อจริงไปเมื่อ 1000 ปี ก่อน ที่ไม่ว่าเวลาจะผ่านไปนานเพียงใด ก็ยังเป็นสาวสวยเฉกเช่นสมัยที่รุ่งโรจน์

และแล้ว… ในที่สุด ก็ถึงวันที่คนรักและครอบครัวต้องลาจากเนื่องจากอายุที่ชราภาพ

จากไปพร้อมกับคำถามคาใจ ว่าเขามีความสุขจริงหรือไม่ ที่ได้แต่งงานกับเธอ

 

 

ไพไรต์—

โทแพซ—

พวกเธอ—

สนใจจะดัดแปลงร่างกายตัวเองให้เป็นเหมือนอย่างฉันไหม?

 

 

ผม— ไม่อยาก—

ผม— ต้องขอโทษ—

ชีวิต— คือการเดินทาง— และมีจุดจบ— ไม่ควรไปฝืน—

 

 

โนอาร์— เธอนั้นเป็นอมตะ— ผม— ขอโทษ—

ผม— กับเธอ— ผม—

 

 

นั่นคือคำพูดสุดท้ายก่อนที่ร่างกายของคนรักของเธอจะหยุดทำงาน

ชายผู้นั้นไม่อาจจะบอกคำพูดสุดท้ายออกมาได้

 

 

“ผมกับเธอ”?

“ผมกับเธอ” — แล้วยังไง?

เขากำลังต้องการจะบอกอะไรกับเธอ?

 

 

โนอาร์ไม่เข้าใจ

ทั้งสามีของเธอ หรือแม้แต่บาวล์เอง

ทำไมคนสำคัญของเธอถึงเลือกที่จะจบชีวิตตัวเอง ทั้งที่สามารถเลือกที่จะมีชีวิตอยู่ต่อไป

ทำไมถึงต้องทิ้งเธอเอาไว้?

 

 

หรือว่าจริง ๆ แล้ว— เป็นเพราะเกลียดชัง?

เกลียด ที่ไม่สามารถมีบุตรให้กับเขาได้

เกลียด ที่เธอเป็นก้างขวางคอ ทำให้เขารู้สึกไม่สบายใจที่จะไปมีบัตรุกับภรรยาอีกคน

เกลียด จนเขาเลือกที่จะตายไปพร้อมกับภรรยาสุดที่รักอีกคน และไม่คิดทนใช้ชีวิตอยู่ต่อกับเธอ…

 

 

“ไม่!”

“มันต้องไม่ใช่แบบนั้น!”

 

 

โนอาร์กรีดร้อง

เธอเริ่มพยายามหาทางยื้อชีวิตของของสามีตัวเองในช่วงเวลาสุดท้าย

ถึงหัวใจจะหยุดเต้น แต่ใช้ว่าคลื่นสมองจะหยุดไปในทันที

เธอรีบกระตุ้นคลื่นสมอง แล้วใช้เทคโนโลยีกับความรู้ที่เธอมี เก็บคัดลอกคลื่นสมองที่เป็นอัตตาของสามีตัวเองขึ้นมา

เธอเก็บศพของคนรักตัวเองไม่ให้ใครเห็น ปิดข่าวการตายด้วยข้ออ้างว่า “ไปอยู่กับเทพเจ้า”

 

 

เป้าหมายของโนอาร์ คือการพยายามเปลี่ยนสามีของตัวเองให้กลายเป็นหุ่นยนต์เหมือนอย่างเธอ

ทำให้เขา มีชีวิตอมตะเหมือนอย่างเธอ

 

 

(ใช่แล้ว—)

(เป็นแบบนี้นี่เอง—)

(เพราะอยากหาทางยื้อชีวิตของสามีตัวเอง เลยคิดที่จะดัดแปลงร่างกายของสามีตัวเองให้กลายเป็นหุ่นยนต์เหมือนกับที่ตัวเองเป็นอยู่—)

(ทว่าช่างน่าเศร้านัก— เธอไม่รู้เลย ว่าสิ่งที่คัดลอกมานั้น เป็นเพียงแค่ข้อมูลที่ไร้ซึ่งวิญญาณ—)

(ตัวตนของไพไรต์นั้นได้ไปสู่สุคติแล้ว ผมที่เป็นเทพเจ้านั้นรู้ดียิ่งกว่าใคร—)

 

 

โนอาร์ที่ไม่รู้ถึงความจริงข้อนี้ ได้เก็บชิบข้อมูลคัดลอกคลื่นสมองของสามีตัวเองเอาไว้ แล้วเริ่มโครงการสร้างร่างกายใหม่ให้กับสามีของเธอ

แต่เพราะเป็นว่าเทคโนโลยีการคัดลอกคลื่นสมองและย้ายจิต มันได้สูญหายไปพันกว่าปี เลยทำให้เธอไม่อาจทำมันได้อย่างสมบูรณ์

เธอต้องรื้อฟื้นเทคโนโลยีนั้นให้กลับมา

 

 

เป็นสาเหตุของการเริ่มโครงการ “มนุษย์ไซบอร์ก”

เป็นสาเหตุที่มาของเด็กกำพร้าผู้น่าสงสาร ที่ถูกรับเลือกไปสร้างเป็นมนุษย์ไซบอร์กเพื่อทดลอง

เป็นสาเหตุที่เธอยอมปล่อยให้เด็กกำพร้าไซบอร์กถูกแม่ของแม่ค้ากระต่ายแย่งตัวไปง่าย ๆ เพื่อแอบเฝ้าดู แล้วเก็บเกี่ยวกลับมาดูผลการเติบโตเมื่อถึงเวลา

เป็นสาเหตุที่เธอสนใจร่างโคลนของไซน์ในโบสถ์ เพราะมีความสมบูรณ์ของการโคลนในระดับสูง

 

 

(อ่าว… เธอคนนี้รู้หมดเลยนี่หว่าว่ามีอะไรเกิดขึ้นข้างนอกนี้บ้าง การข่าวของเธอน่ากลัวชะมัด ถ้าแม่สาวกระต่ายรู้ความจริงนี้เข้า คงได้จิตตกแหง่)

 

 

โนอาร์กำลังเข้าใกล้ความจริงของการรื้อฟื้นเทคโนโลยีโบราณ ที่ใช้ในการถ่ายโอนคลื่นสมองและวิญญาณ

เธอประสบความสำเร็จจากการเก็บเกี่ยวตัวอย่าง เป็นที่มาของความสำเร็จในการแยกอัตตาบุคคลิกของตัวเองเป็นอีกร่างในวันนี้

 

 

ใช่แล้ว

ทุกอย่างกำลังเป็นไปได้ด้วยดี ถ้าหากไม่ใช่ว่ายัยภูติหัวแดงดันเข้ามาเจอพวกเธอกลางคันในวันนี้เสียก่อน…

 

 

ความทรงจำของโนอาร์ ได้จบลงแต่เพียงเท่านี้—