“ใครกันค่ะ!? ไม่ใช่ว่าสถานที่นี้ไม่ควรจะมีใครมาบุกรุกนี่!? ไม่น้าาาาา!! พวกเรากำลังจะถูกลอบฆ่าแล้วค่ะ [โนอาร์] !”

“หนวกหูน่า [โนอาร์] ! ระดับฝีมืออย่างเราไม่แพ้ใครหน้าไหนหรอก! พวกเราต่างหากที่จะเป็นฝ่ายฆ่ามัน!”

 

 

เอะ อะไร ยังไง?

ทำไมคนอย่างโนอาร์ถึงมาอยู่ในห้องเครื่องของโรงแรม?

แคปซูลบรรจุสารเหลวสีเขียวขนาดเท่าคน จำนวนหนึ่งชิ้น ที่วางตั้งอยู่ข้างหลังคืออะไร?

แล้วทำไมโนอาร์ถึงมีสองคน?

 

 

อืม… เหมือนจะเคยคุ้น ๆ ว่าลาพิสเคยเล่าถึงโนอาร์ในตอนที่มีชีวิตในร่างเนื้อ กับหลังมีชีวิตตอนที่ถ่ายโอนจิตลงไปในร่างหุ่นยนต์ก่อนยุคสมัยเผ่ามนุษย์สัตว์จะล่มสลายอยู่

ประมาณว่าเพราะการย้ายโอนคลื่นสมองมาลงในสมองกล เลยทำให้โนอาร์กลายเป็นคนที่มีสองบุคลิกไปอะไรสักอย่างนี่แหละ

อืม… คิดมากแล้วรู้สึกปวดหัววุ่นวายแฮะ

 

 

แต่มีโนอาร์ถึงสองคนก็ดี—

 

 

“อะ? แต่คิดอีกที อาจจะเป็นแค่เด็กหลงทางเฉย ๆ ก็ได้ ฉันว่าเราไม่ควรฆ่าใครง่าย ๆ แบบนั้นนะคะโนอาร์”

“โอ๊ย! ยัยอ่อนโนอาร์! ฉันละเบื่อความอ่อนหัดของเธอจริงเชียว! คิดถูกแล้วละที่แยกจิตของเธอออกมาจากร่างหลัก! อย่ามาห้ามฉัน! ฉันจะฆ่ามัน! ต้องไม่มีใครรู้ว่าพวกเรามีสองคน! ลืมไปแล้วหรือยังไงว่าพวกเราพยายามทำเรื่องแบบนี้เพื่อจุดประสงค์อะไรกัน!”

” แต่ว่า—”

 

 

—เพราะนั่นแปลว่าเราจะได้นวลสาวหูแมวน่ารักทีเดียวถึงสองคนได้เลยยังไงละ!

 

 

“ว่าแล้วก็ขอทานละนะค้า~”

“”หืม?? “”

 

 

โนอาร์สองคนที่กำลังเถียงอะไรกันไม่รู้ ต่างหันหน้ามามองผมที่กำลังกระโจนใส่พวกเธอในท่ากระโดดน้ำอันสวยงาม

 

 

“โอ๊ววว!!! เนียนนุ่มดั่งเป็นผิวมาชเมลโล่! นี่มัน— ไม่น่าเชื่อว่าเป็นผิวสังเคราะห์ มันเหมือนจริงจนแยกไม่ออก! แถมกลิ่นยังหอมดั่งกลิ่นดอกมะลิ! ใบหูกับขนฟูนุ่ม ๆ สีเงินอันน่าหลงไหลดั่งเป็นเส้นไหมสวรรค์! นี่มันคือสุดยอดงานชิ้นโบว์แดงแห่งกรรมวิธีผลิตหุ่นยนต์ชัด ๆ ! มิน่าละ เพราะมีร่างกายแบบชนิดที่แม้แต่เครื่องจักรยังแยกไม่ออกว่าเป็นหุ่นยนต์ เธอเลยสามารถหลอกให้ทุกคนเชื่อต่อมาทุกยุคได้ว่าเป็นเทพเจ้าที่ยังมีชีวิต!”

“กรี๊ดดด!! นี่มันอะไรเนี่ย!? ตาลุงในร่างเด็กผู้หญิงอย่างงั้นหรือค่ะ!?? เนี๊ยว!”

” เหวอ! ออกไปนะยัยหื่น!! แล้วนี่แกรู้ได้ยังไงกันยะว่าพวกเราเป็น [หุ่นยนต์] !? ฉันจำได้ว่าบทความวิชาการประวัติศาสตร์ของเผ่าอื่น ล้วนถูกฉันขอให้เซ็นเซอร์เนื้อหาส่วนนี้ไปตั้งแต่ยุคสมัยที่ยัย [ลิลลี่ออฟซิเดี้ยน] ยังมีชีวิตอยู่ไปแล้วไม่ใช่หรือ!? ถึงจะมีหลุดมาบ้าง แต่ก็แทบไม่มีคนเชื่อมันเพราะไร้หลักฐาน! แถมคนที่รู้เรื่องนี้ก็น่าจะเก็บความลับลงโลงไปพร้อมกับอายุขัยของพวกมันไปหมดแล้วด้วย! เนี๊ยว! ”

” หืม? อ๊ะ? ลืมไปเลยว่ามันควรเป็นความลับสำหรับคนบนโลกนี้อยู่… ดันเผลอปากมากไปเสียได้ e~he~”

“ออกไปจากตัวฉันนะยะ ฟ่อ!”

 

 

โนอาร์คนที่พูดจาดุ ๆ ได้ใช้แรงกายของตัวเองถีบผมจนกระเด็นออกมา

อูว~ ถึงจะเจ็บ แต่เพราะอุ้งเท้าของเธอช่างเล็กเรียวน่ารัก~ แถมยังหอม~ เลยทำให้มีความสุข มากกว่าความเจ็บไปแทน~

 

 

” หน่อย… แก… ยัยภูติหัวแดง… แกเป็นใครกัน!”

 

 

หางแมวของเธอกำลังตั้งชันพองโตเพื่อข่มขู่แบบแมว ๆ

พูดตามตรงว่าดูน่ารักขบขัน มากกว่าจะน่ากลัว~

 

 

ถามผมว่าคือใคร?

อืม… ดีละ! ไหน ๆ ก็เผลอหลุดปากพูดบางอย่างออกไปแล้ว ก็หลุดมันไปให้สุดซอยเลยแล้วกัน!

 

 

“ถ้าถามว่าผมนั้นคือใคร? ”

 

 

*บรึ้ม!* (สร้างระเบิดควันเพื่อเพิ่มบรรยากาศอันน่าเกรงขาม)

 

 

“ผมผู้นี้จักขอแถลงไข!”

มือซ้ายและขวา กำลังวาดรูปเป็นวงกลมเหมือนเวลาสาวน้อยเวทมนตร์ที่กำลังแปลงร่าง

“ผมคือเทพเจ้าแห่งนรกบาดาล! ผู้เฝ้าดูโลกแห่งความเป็นไป! หนึ่งในเทพทั้งสามผู้สร้างโลกใบนี้!”

ผมใช้พลังภูติสร้างแสงสีรุ้งให้เจิดจ้าไปทั่วห้อง

“ชีวิตนับตั้งแต่ที่เจ้าเกิด ชีวิตช่วงที่เจ้าสร้างยานอพยพโนอาร์ร่วมกับบาวล์ จนวันที่เจ้าย้ายร่าง และวันที่เจ้าสูญเสียตัวตนในช่วงเวลาที่ยานตกใส่ดาวดวงนี้ จนเป็นที่มาของคนสองบุคลิก!”

“เดียว! นี่เธอรู้เรื่องนี้ได้ยังไงเนี่ย!!? ”

“เพราะว่าผมคือเทพเจ้าที่มีอายุมากกว่า 1000 ปี และได้มองดูโลกนี้มาตั้งแต่ที่สร้างขึ้นมาแล้วยังไงละ!”

ถึงส่วนใหญ่จะเป็นเรื่องที่ฟังมาจากเอโซกับลาพิสอีกที เพราะตัวเองไม่เคยคิดจะจำก็เถอะนะ

“ผมนั้นรู้แม้กระทั้งเรื่องที่เธอมีความรักกับราชสีห์ [ไพไรต์] —”

 

 

*—!!*

 

 

อยู่ ๆ ก็มีคมอากาศวิ่งตัดผ่านตรงมาทางผม

ผมหยุดแนะนำตัวเอง แล้วบินตีลังกาหลบคมอากาศที่เหมือนเคียวนั้น

คมเคียวขนาดหนึ่งฝ่ามือวิ่งผ่านปีกภูติและแผ่นหลังผิวสีน้ำผึ้งของผมไปในระยะเผ่าขน

 

 

อูว~ อันตราย ๆ

เกือบไปแล้วเนี่ย~

 

 

ว่าแต่มาโจมตีตอนที่คนอื่นกำลังแนะนำตัวทำไมกัน ช่างไม่มีมารยาทเอาเสียเลย!

 

 

“อ๊ะ? ”

โนอาร์คนนั้นกำลังมายืนอยู่ตรงหน้าของผม

เธอย่อขา กำหมัดข้างขวา พร้อมกับที่ผิวหนังของเธอกำลังส่องแสงสีแดงออกมา

คลื่นรังสีที่มองด้วยตาเปล่าไม่เห็น กำลังสร้างเป็นพลังงานความร้อนสูงรอบหมัด จนเกิดเป็นลมบ้าหมูขึ้น

 

 

อูว~ หมัดของเธอดูนุ่มนิ่มน่าสัมผัสชะมัด

แต่ถ้ารับหมัดนี้ไปตรง ๆ คงได้จุกไปอีกหลายวัน

ยอมรับหมัดนี้ดี หรือไม่รับหมัดนี้ดีนะ~

 

 

*ผัวะ!*

 

 

เพราะมัวแต่ลังเล เลยถูกอัดปลิวทะลุกำแพงข้างหลัง หลุดออกไปนอกอาคาร

ถึงจะเจ็บ แต่รู้สึกดีกับหมัดแมวนุ่ม ๆ ชะมัด~

 

 

ข้างนอกของผนัง คือพื้นที่เวิ้งว้างของท้องฟ้ากว้าง

ผมเหล่สายตามองไปทางฝั่งอาคาร

ที่แผ่นหลังของโนอาร์คนที่เสียงดุ ๆ กำลังมีท่อทรงกระบอกผุดขึ้นมา

ท่อนั้นเริ่มส่องแสงสีแดง ดันร่างน้อย ๆ น่ารักของเธอให้พุ่งไล่ตาม หมายจะซ้ำผมด้วยหมัดซ้ายให้ตายคาที่

 

 

คราวนี้ดูท่าจะแย่แฮะ

 

 

“อันตราย~”

ผมขยับปีกภูติของตัวเอง กระตุ้นมวลอะตอมอากาศรอบตัว จนเกิดเป็นมวลกำแพงลมหนา

“!!!”

วินาทีที่ร่างกายของโนอาร์สัมผัสมัน กำแพงลมที่มวลหนานั้นก็ระเบิดออกเป็นเสี่ยง ๆ เหมือนถังแก๊สที่ถูกอัดจนแน่น แล้วระเบิดแตกออกมาจากข้างใน

 

 

แรงอัดอากาศมหาศาลนั้น รุนแรงเทียบเท่าได้กับระเบิด 1 ตัน

 

 

“ฮึม! หน่อย! เล่นอะไรของเธอกันเนี่ย!? ”

ถึงจะไม่สามารถทำร้ายเธอได้เพราะไม่ใช่ระเบิดที่รุนแรงมากพอ แต่ก็ทำให้เธอหยุดชะงักไปได้ชั่วขณะ

 

 

ผมรีบบินทิ้งระยะห่างจากเธอ แล้วใช้ปีกภูติ เร่งปฏิกิริยาอะตอมรอบตัว เพื่อสร้างม่านพลังคลุมรอบตัวเองเป็นม่านบาเรีย

สองมือเล็งป้ายหมายคล้ายปืนเพื่อคำนวณระยะโจมตี แล้วสั่นมวลอากาศรอบตัว เปลี่ยนโครงสร้างอะตอมให้กลายเป็นสสารดำ รวมตัวเป็นหอกปลายแหลม สร้างมันขึ้นมาภายในเวลา 1 วินาที

 

 

เบื้องหลังเหนือท้องฟ้า กำลังผุดหอกสีดำมากมายเรียงรายยาวต่อเนื่องจนเห็นเป็นปีกสีดำที่แผ่กว้าง

สิ่งนั้นยาวต่อเนื่องจนแทบจะกลืนกินยามราตรี บดบังแสงจันทราจนมืดมิดไร้แสง

 

 

“เฮ้ย!?! ไม่ใช่ระดับยัยบ้าธรรมดาแล้วนี่หว่า!! เปิดระบบใช้งานร่างสำรองฉุกเฉิน!”

โนอาร์กำลังกรีดร้องอย่างตื่นตัว

เพราะดูน่ารักดี เลยชะลอการโจมตีของตัวเอง เพื่อรอดูว่าเธอจะทำอะไรต่อ

 

 

*พึบ!*

 

 

มีเสียงฉีกอากาศเกิดขึ้นจากเหนือท้องฟ้า

แคปซูลอวกาศจำนวนมากกำลังถูกทิ้งลงมาจากฟากฟ้า

พวกมันเสียดสีกับชั้นบรรยากาศจนลุกไหม้เป็นดาวตกสีแดง ก่อนจะระเบิดแตกตัว ปรากฏร่างของ [โนอาร์] ขึ้นเหนือเมืองในจุดที่พวกเรากำลังต่อสู้อยู่

 

 

นี่มัน— จับสัมผัสได้ถึงคลื่นพลังงานวิญญาณที่กำลังเชื่อมต่อกับร่างหลักของเธอ?

ฉันเพ่งมองดูโนอาร์จำนวนมากที่กำลังเพิ่มจำนวนมากขึ้น

พวกเธอมีหน้าตา ขนาดตัว ที่เหมือนกันทั้งหมด

แต่ที่ต่างจากตัวหลัก คือพวกเธอมีสวมอุปกรณ์สำหรับทำสงคราม และมีข้อพับกับผิวหนังที่ดูก็รู้ว่าเป็นสิ่งเทียมสร้างเลียนแบบขึ้นให้เหมือนสิ่งมีชีวิต

จำนวนของร่างแยกเธอนั้น มีไม่ต่ำกว่า 100 คน

เป็นจำนวนที่เทียบเคียงกับจำนวนหอกสสารมืดของผมพอดี

 

 

“ฮะ ฮะ ฮะ! มีตุ๊กตาน่ารัก ๆ เยอะแบบนี้โชคดีเป็นบ้า งั้นขอเก็บกลับไปสักตัวสองตัวแล้วกันนะ!”

ฝูงแมวสีเงินกำลังเตรียมปล่อยขีปนาวุธออกมาจากอุปกรณ์ขนาดเล็กที่พวกเธอแบกเอาไว้บนหลัง

หัวจรวดสีแดงวิ่งกระจายเต็มฟากฟ้าราตรีดั่งเป็นฝูงอินทรีย์ที่บินออกล่าเหยื่อ

 

 

ในเวลาเดียวกัน หอกแห่งสสารมืดของเราจักถูกยิงพุ่งทลวงออกไป

วิ่งเป็นเส้นตรง ดูดกลืนแสงและอากาศเข้าไปในมวลสาร ดูดกลืนทุกสิ่งตรงหน้าจนเห็นเป็นเกลียวคลื่นอากาศที่บิดเบี้ยว

ไม่ว่าจะปืนรังสีหรือขีปณาวุธใด ๆ ก็มิอาจหยุดรั้งหอกสสารมืดของเราได้

 

 

“!!”

ร่างของโนอาร์ที่ถูกหอกสสารมืดของเราทิ่ม กำลังบิดเบี้ยวเสียรูปทรง

เนื้อหนังเทียมถูกบิดเกลียวจนน่าเกลียด โครงเหล็กภายในหักงอเข้าหากันเป็นก้อนกลม

 

 

แหวะ— สภาพดูไม่ได้เลยนั่น

แบบนี้เก็บกลับมาสะสมในกองสิ่งของน่ารัก ๆ ของผมไม่ได้กันพอดี

สงสัยคงต้องสร้างใหม่ด้วยวัสดุที่ไม่มีแรงโน้มถ่วงเหนี่ยวนำ จะได้ไม่เป็นการทำลายสภาพรูปลักษณ์ของเธอมากนัก

 

 

การปะทะของระลอกคลื่นโจมตีแรก เป็นฝ่ายผมที่ได้รับชัยเหนือเธอ

หุ่นแยกของเธอพังไปเกือบหมด จนเหลือเพียงแค่ 10 ตัว กับร่างหลักอีก 1 เท่านั้น

 

 

“หน่อย! ช่วยไม่ได้! ถึงจะเป็นใจกลางเมือง แต่ชีวิตกับความลับของเรานั้นสำคัญมากกว่า! เนี๊ยว!”

โนอาร์ตะโกนอะไรสักอย่างออกมา

ในตอนนั้นเองที่ผมรู้สึกได้ถึงอันตราย

 

 

เหนือหัวขึ้นไป มีอะไรบางอย่างกำลังส่องแสงสว่าง

เวลาเดียวกัน ร่างแยกที่เหลืออีก 10 ตัว ก็พุ่งเข้ามาใส่ผม พร้อมกับสาดกระสุนรังสีเพื่อตรึงตำแหน่งบินของผมเอาไว้

 

 

นี่มัน— อย่าบอกนะว่าจะใช้ดาวเทียมสงครามยิงแสงเลเซอร์ลงมาจากอวกาศ?

แถมเพราะต้องตั้งสมาธิกับการตรึงบาเรียป้องกันตัวเองเอาไว้ เลยทำให้ไม่สามารถควบคุมการบินของตัวเองได้ถนัดเท่าไหรอีก

 

 

แย่ละสิ…

ท่าโดนไอนี่เข้าไปตรง ๆ แม้แต่โล่ของเราก็เอาไม่อยู่แน่นอน

คงถึงขั้นตายคาที่ จนต้องลำบากสหายเอโซกับลาพิสมาเก็บศพทีหลัง

 

 

สร้างประตูมิติรับมันเอาไว้?

ไม่ไหว… คงช้าไป

 

ตอนนี้มีแต่ต้องรีบหาทางหยุดโนอาร์ให้ได้!

 

 

ผมเสี่ยงวัดดวง สละการควบคุมบาเรีย แล้วเค้นสมองกับพลังงานภูติไปกับการสร้างหอกจากมวลสสารมืด

จำนวนที่สร้างขึ้นมานั้นมีทั้งสิ้น 11 เล่ม

สร้าง 11 เล่ม ภายในเวลา 0.05 วินาที แล้วยิงสวนออกไปภายในเวลา 0.05 วินาที ไปที่ร่างหลัก กับร่างแยกของเธอด้วยความเร็วเหนือแสง

 

 

หอกสีดำวิ่งตัดอากาศ ทะลุหน้าอกของโนอาร์ร่างหลักจนกลายเป็นรูกว้าง

ส่วนผมนั้นกำลังพยายามเบี่ยงตัวหลบ แต่ไม่แคล้วถูกกระสุนรังสีที่ทะลุบาเรียวิ่งถากแก้มก้นจนเป็นรอยเลือดยาวน่ากลัว

 

 

เจ็บ! ตูดแหว่งแบบนี้แล้วจะเข้าห้องน้ำยังไงกันละเนี่ย!

 

 

*—– ฉึก!*

 

 

เสียงแทงร่างศัตรูได้ดังไล่หลังจากการโจมตีเสร็จสิ้น

“หน่อยแน่!”

โนอาร์พึมพัมอะไรสักอย่างออกมาก่อนที่แสงจะจางหายไปจากดวงตาของเธอ—

 

 

ชิ— เธอเป็นหุ่นยนต์ ดังนั้นคงคิดที่จะย้ายการควบคุมไปที่ร่างอื่นอีกแหง่

แต่อย่าคิดว่าผมจะปล่อยให้เธอทำแบบนั้นได้ง่าย ๆ

เพราะว่าผมคือคู่ต่อสู้ที่เธอไม่เคยเจอมาก่อน

คู่ต่อสู้ที่มีวิชาของ [เทพเจ้า]

 

 

ผมยกมือขึ้น แล้วดึงหอกสสารมืดกลับมา

ซึ่งสิ่งที่กลับมานั้น ไม่ใช่มีเพียงแค่สสารมืด

แต่มันมีดวงวิญญาณที่ดวงตาปกติไม่สามารถมองเห็นได้ติดกลับออกมาด้วย

 

 

“ฮะ— เฮ้ย!? นี่มันคือ—!?!”

ดวงวิญญาณของเธอกำลังร่ำร้องกับประสบการณ์ที่ตัวเองไม่รู้จัก

มันคือสภาพการถูกถอดจิตออกมาจากกายเนื้อนั่นแล~

 

 

“เดี่ยว—!? ”

ฉันไม่คิดรอให้เธอได้มีโอกาสโต้กลับ แล้วจับกลืนดวงวิญญาณลงท้องตัวเองไปเลย

“มะ— ไม่จริง… ฉันยัง… ต้อง… ชุบชีวิต… ไพ— ”

งำ ๆ แจ๊บ ๆ ~

อื่ม~ อร่อย~ อุมะมิ~ แถมยังมีความน่ารักนุ่มนิ่ม~

ตอนนี้ขอสูบวิญญาณลงท้องก่อน แล้วค่อยคายออกมาหลังจากหมดสภาพ เพื่อใช้เก็บเป็นหนึ่งในคอลเลคชั่นวิญญาณของผมที่แอบปิดไม่ให้ใครรู้

 

 

“…”

 

 

เออ… เดียวก่อน?

ดันเผลอตัวแดกลงท้อง…

ซวยแล้วไง!

 

 

***ในเวลาเดียวกัน***

[อ๊ะ?]

“มีอะไรหรือลาพิส? ทำไมอยู่ ๆ เธอถึงถือป้ายข้อความแบบนั้นละ? ”

[คือ… ดูเหมือนว่าคุณแมรี่จะไปก่อเรื่องใหญ่เข้าให้เสียแล้วละคะ]